Het werk in het nieuwe huis gaat tot nu toe voorspoedig, maar…de Portugese klussers krijgen vakantie. Jojo heeft de kaders om de ramen en deuren niet af, maar dat is niet zo erg. Nozem zorgt ervoor dat de betegeling in de badkamer helemaal klaar is voordat hij de nodige rust neemt. Maar Dinges…. het verfwerk is veel te veel voor hem. En dat is echt een probleem. Want op 12 augustus komt er een vrijwilliger,die al 5 keer op de camping assisteerde, speciaal vanuit Nederland om te helpen met alles wat met hout te maken heeft: laminaatvloeren in de slaapkamers en het kantoor, de kledingkasten en dat soort dingen. Laat dat maar aan deze Piet Precies over. Dan is het wel handig als het verfwerk klaar is. We zitten met de handen in het haar, maar het is weer onze buurman Eli die de oplossing aandraagt: “Waarom vraag je Picasso niet?” (Dit is zijn echte bijnaam…)
Toen we Domaine du Mûrier kochten, was er aardig wat achterstallig onderhoud. In plaats van behang had de woonkamer papier-maché, met grote beschadigingen. Hoe los je dat op? In de keuken zat zelfs op het plafond bloemetjesbehang. Het eraf scheuren ging gemakkelijk, alleen liet ook de kalklaag eronder los. Hoe repareer je dat nu weer? De boer opperde: “Waarom vraag je het schildersbedrijf niet, dat in deze wijk zit?” Prompt kwam Picasso en we kregen gratis allerlei adviezen, we mochten zijn steigers en andere gereedschappen lenen met als enige voorwaarde dat we het terug zouden brengen. Het plafond moest worden gerepareerd ( 7 verschillende behandelingen!) en hij zei erbij: “Het stuken moet je met een patroontje doen. Amateurs krijgen dat zelf namelijk nooit mooi”. In ruil voor alle adviezen kochten wij het materiaal bij hem. De gewelfde woonkamer is in het midden pakweg 3,6 meter hoog, dus wij bouwden keurig een steiger op, verfden een stuk en verplaatsten dan de stelling weer. Toen we jaren later een nieuwe vloer in de woonkamer en keuken lieten leggen, was het handig om tegelijk de boel even op te frissen. Nu hadden we wel geld om een beroepsschilder te betalen. Die pakte gewoon een houten trapje, en wat wij met zijn tweetjes in een dag deden, had hij binnen 2 uur voor elkaar….
Deze schilder, Alex, wilden we nu wel weer vragen, maar die had ook vakantie. Geen probleem, Picasso biedt aan om zelf te komen. En dat is heel bijzonder, want we hebben inmiddels een “geschiedenis” met hem. Het is een schat van een man, die in de steek werd gelaten door zijn vrouw. Voor de kinderen nam hij een hond, maar ja: binnen de kortste keren had ie een nieuwe vriendin. Opletten op de hond, dat schoot er nog wel eens bij in. Die kwam dan onze camping opstruinen en pieste even tegen verschillende tenten aan. Daar waren onze gasten niet zo blij mee en wij ook niet. Minstens 50 keer pakte ik de hond –die trouw naar me luisterde- en bracht hem weer naar Picasso. De ene keer zei ik het vriendelijker dan de andere keer, maar de boodschap was elke keer duidelijk: “Hou je hond onder controle!” En dan keek de baas me weer heel schuldbewust aan, met zijn eigen bruine hondenogen en prachtige krullenkop…
Het verpeste nooit onze verhouding. In tegendeel: Al zag ik hem soms 2 x per week in de supermarkt, hij gaf altijd een hand en vroeg dan “Ḉa va?”. Een enkele keer pikte hij ergens wandelaars op, gaf ze een lift en leverde ze hoogstpersoonlijk op onze camping af. Kan toch niet stuk, zo’n man?En nu helpt hij ons weer uit de brand, dubbel zelfs. De eerste dag komt ie een uur later dan gepland, drinkt genoeglijk koffie met ons en heeft dan in anderhalf uur zowat het hele huis 1 x in de basisverf gezet. .De tweede dag wacht ons een onaangename verrassing: door een stortbui hebben de bruine luiken buiten strepen gemaakt op de nieuwe kaders. Weer heeft hij de goede adviezen, ook over hoe dit soort ellende in de toekomst te vo
orkomen.
Ik wil een Provençaalse tintje in en rond het huis en daarom krijgt iedere ruimte 1 kleur die eruit mag springen: helder geel, lavendelblauw of steenrood. Dat denk ik tenminste. Als de verf op kleur gemaakt is, schrik ik alleen van het rood: het lijkt wel een zuurstok en dat blijkt ook zo te zijn. Dat is dan het voordeel van een beroeps: die mengt het zelf wel even op de goede kleur. Het blauw van de slaapkamer is ook vele malen feller dan ik heb uitgezocht. Oceaanblauw is het geworden, in plaats van lavendel. Ik knip nu stukjes van de stof van de gordijnen: laat ie er maar passende kleuren bij uitzoeken. En ook dat komt weer prima voor elkaar…
Nóg een tegenvaller. Ik pak elke keer mijn autootje vol met verhuisdozen. Op een vrijdag wil ik even echt opschieten: 12 dozen met boeken en daarna andere lichte spullen. Eenmaal “aan de overkant” breng ik 6 boekendozen naar boven, enkele reis 34 treden, en dan wordt het ineens zwart voor mijn ogen, letterlijk. Ik heb weer last van “mouches voulantes”, zwarte vlekken in het oog. Ik heb geen zin in dat getut, maar op maandag ga ik toch maar even naar de huisarts. Krijg meteen onder uit de zak: “Dit is hoogst onverantwoord, het kan een scheur in het netvlies zijn en dan kun je blind worden. Onmiddellijk naar de Urgence in Valence!” Oeps!
Om geen tijd te verliezen worden in Valence beide ogen tegelijk verdoofd. Als een blinde kip loop ik achter de oogarts aan. Rien maakt nog een grap: Pas maar op dat ze je verkeerde been niet afzetten. Maar het loopt allemaal goed af: het juiste oog wordt minutieus onderzocht. Er zijn wel troebelingen waarneembaar, maar er zit geen scheur. Een week rustig aandoen, niet tillen, veel water drinken en daarna voor controle terugkomen.
Ook dat is weer reuze onhandig: ik moet op maandag naar de oogarts, en Rien, die al maanden probeert een afspraak te regelen, kan er nu ineens ook tussendoor, maar wel op vrijdag. Gelukkig kunnen we het beide keren combineren met het verzamelen van bouwmaterialen. Ik had een dressing uitgezocht, volgens de verkoper is alles op voorraad en dat blijkt dan weer niet zo te zijn. De tweede kastenwand komt van een andere zaak, dus weer een ritje. De poort naar ons huis is niet hoog genoeg voor de katten: nóg een keer naar Valence, om die te bestellen. Eli maakt trouwens een noodoplossing, want onze katten kunnen nu gemakkelijk over de bestaande poort springen, zo de straat op. Zeker na een verhuizing is dat niet handig, dan houd ik ze graag “binnenboord” .
Maar ook al loopt er af en toe iets fout, het gaat gestaag de goede kant op. Nog een maandje, dan gaan we voor de tweede keer binnen een half jaar verhuizen…maar wel naar een heel mooi plekje!
En toepasselijk, weer van Dagelijkse Gedachte: : Met dankbaarheid zul je merken dat de kleine dingen groot worden. David Dewulf, uit Kleine momenten van Mindfulness
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
Voor de liefhebbers nog een toppertje, de Boeuf Marocain
Benodigdheden: 1 kilo rundvlees, 4 eetlepels olijfolie, 2 grote uien, 2 vleestomaten, 1 teen knoflook, 1 theelepel gemberpoeder, 0,5 eetlepel kaneel, sap van een halve citroen, 0,75 liter runderbouillon, 250 gram dadels
Bereiding: Marineer het vlees een dag van te voren in peper,zout,knoflook en olijfolie. Braad het vlees even aan en doe het in een pan met runderbouillon ( voorzichtig, begin met een halve liter bouillon).Bak de uien, voeg de grof gesneden tomaten toe. Doe kaneel, gember en citroen in het mengsel en voeg toe aan het vlees: het vlees moet net onder de bouillon staan. Gemarineerd vlees 2 uur laten pruttelen, ongemarineerd 3 tot 4 uur. Voeg het laatste half uur de ontpitte dadels toe. Om het helemaal af te maken: voor het opdienen een paar muntblaadjes erover, in piepkleine reepjes gesneden…om van te watertanden.
Erbij: gekookte aardappelen.
Lekker ook met een mediterrane salade: sla, sinasappels grof gesneden, zwarte olijven en rode ui in ringen.
Wat is het toch ontzettend leuk elke keer “post” van jullie te ontvangen en over het wel en wee van jullie te lezen en dan ook nog een recept cadeau!! Hartelijke groet, Hannie en Harry Biard
Ja ik sluit me hierbij aan, ik kijk altijd uit naar je leuke post (verhalen) lekkere recepten ze gaan de familie door met succes…..
groet, Tia