Terwijl we op de Franse tolweg rijden, bedenken we hoe blij we zijn met dit systeem. Frankrijk is een heel groot land, in totaal 643.801 km2. Ter vergelijking: Het oppervlak van Nederland is 37.354 km2. Het wegennet is daardoor ook veel ingewikkelder. Op het platteland heeft men de C- wegen, de Routes Communales of Chemins. Van hogere orde zijn de departementale wegen, Routes Départementales, zoals wij in Nederland de provinciale wegen kennen. Deze hebben een D- nummer. De nationale wegen, Routes Nationales, zijn de wegen die de staat beheert. Met deze N- wegen kom je door het hele land. Maar om snel lange afstanden te kunnen afleggen hebben particuliere ondernemingen een heel netwerk van autowegen aangelegd. Dit zijn de zogenaamde tolwegen, met een A- aanduiding. In ruil voor de tolheffing is in Frankrijk de wegenbelasting afgeschaft.
De tolwegen zijn goed en eenmaal onderweg kun je lekker opschieten. Hekken langs de zijkanten voorkomen dat er wild op de weg komt, er zijn geen brommers te zien of fietsers, of spookrijders. En voor ons is het helemaal een makkie: we hebben een abonnement. Een button zorgt ervoor dat de slagboom automatisch opengaat. Een blieb registreert onze aankomst en bij het verlaten van de tolweg horen we weer een blieb. Het te betalen bedrag wordt daarna afgeschreven van onze Franse bankrekening. Wij staan sindsdien nooit meer in de rij. Als we door België rijden en in de Nederlandse files belanden, verzuchten we: Was hier maar een tolweg…( en dan misschien minder wegenbelasting voor de inwoners?)
Onze poesjes betalen ook een tol… Wij mensen begrijpen de drukte van 2 verhuizingen, de poezen niet. Abessijn Gaia had haar eigen manier om te laten weten dat ze het allemaal maar niks vond. Tijdens het inpakken van de verhuisdozen plaste ze een paar keer op plaatsen waar dat niet hoort, in het huurhuis werd het de badkuip, een tas met boodschappen en ons grote dekbed. En eenmaal hier, op onze definitieve plek, was de badkamer van de logees onweerstaanbaar: vanwege de rode details daar kocht ik een bijpassend badmatje. Dat lag er elke keer een half uurtje, dan kon ie in de was. Nu de rust is weergekeerd, gebruikt ze keurig de kattenbakken. Maar als ik het rode badmatje na maanden opnieuw neerleg, ben ik net op tijd om te roepen: “He, niet doen!” Het moet de kleur zijn, want een bruine badmat laat ze met rust…
Nog heftiger was al die drukte voor onze gecastreerde katers. Paljas was al ziek, vond de nieuwe omgeving helemaal niks en is inmiddels achter de regenboog verdwenen. En Koen heeft zowel bij het huurhuis als hier flink gevochten met buurkatten, om zijn nieuwe territorium af te zetten. Een test wees uit dat hij kattenaids had. De plek waar het bloed was afgenomen ging binnen een paar weken behoorlijk zwellen. Het zou om een agressieve vorm van kanker gaan, alleen met Prednison konden we proberen nog tijd te rekken. Dat was vlak voor ons vertrek naar Nederland, we gingen dus niet met een gerust gevoel weg. Maar de oppassers hebben Koen fantastisch verzorgd, iedere dag kreeg ik 2 mails over hoe het met hem ging en bij thuiskomst waren de zwellingen zelfs verdwenen. We weten niet hoelang we nog met hem hebben, maar elke dag is er een!
Onze oppas was trouwens helemaal super. We vragen mensen om de poezen en de planten te verzorgen en verder mogen ze vakantie houden. Maar Ed en Thea kunnen volstrekt niet stilzitten. Wij hebben overal lijstjes voor: wat moet er nog gebeuren voordat de gîte verhuurd kan worden, wat kunnen de Portugezen doen tijdens onze afwezigheid, wat moet er in de tuin gedaan worden? Nou, dat laatste lijstje is voor Ed helemaal het einde. Hij streept niet alleen af, maar vult het ook aan met extra klussen. Zo hebben ze een auto vol met planten meegenomen en voor we het in de gaten hebben, staat alles alweer in de tuin. De kuipplanten had ik zelf al een beetje onkruidvrij gemaakt, maar Ed doet het even zoals het hoort. Bomen zijn omgezaagd, het hoogste onkruid is met de bosmaaier aangepakt, de heg gesnoeid enz. En als het even niet mooi weer is, dan zoekt ie wat anders. Zo had Dinges, de jongste Portugees, de ramen voor het verven afgeplakt, maar vergeten de tape te verwijderen. Een rotklus, maar kennelijk een aardig tijdverdrijf als het regent. En mijn nieuwe moestuin is mooi aangeharkt. Nou ja, moestuin…. dat wordt het pas volgend jaar. Vanwege al het onkruid is het toch beter er eerst aardappelen te poten. Plus een mini-kruidentuintje en een beetje zaaigoed. Als ik mijn buurman vertel dat ik courgettes en pompoen heb gezaaid, rolt ie zowat van zijn stoel. Dat kon helemaal niet!. Ik moest rekening houden met de stand van de maan! Dat zou nooit goed komen! ..Ik had hem niet verteld dat ik de potten op een slaapkamer heb gezet: dat ziet de maan toch niet.
Als we thuiskomen, heeft Thea stamppot andijvie klaar, voor Nederlanders misschien gewone kost, voor ons echt een traktatie. De volgende dag kunnen de oppassers pas laat vertrekken, want Ed heeft een soort buikgriep. Hij knapt snel weer op, maar onderweg krijgt Thea last. Zo’n 1100 km in de auto, terwijl je het liefst alleen de afstand tussen toilet en bed wilt afleggen. Daar moet je toch niet aan denken!
Als we thuis zijn gaan wij meteen aan de slag: er moet nog van alles worden gedaan voordat de eerste huurders half mei in de gîte kunnen. Als we naar de beddenzaak gaan, liggen daar twee poezen prinsheerlijk op de matrassen. De eigenaar vertelt waarom dat mag. Moeder poes kwam zomaar aangelopen en verschanste zich eerst in zijn magazijn. Dat werd oogluikend toegestaan. Niet lang daarna beviel ze van 6 kittens. Eentje mocht er blijven, de rest kreeg een ander thuis. De winkel ligt aan een drukke weg, het speelse jong kwam er onder een auto. Het kostte de eigenaar van de beddenzaak € 600,- om hem weer volledig op te laten lappen..Dat is de tol betalen voor je goedheid… maar het is een dierenvriend, hij lijdt er niet onder. Er zijn andere zaken in het leven die belangrijker zijn, vindt hij, vinden wij.
Niet de tol, maar de rekening moeten we nu betalen, voor deze handgemaakte pui in de gîte, inmiddels wit geverfd….
Vrij leven NA Frankrijk 