Corona, de laatste, want corona moe…

Sereen, kálm, en misschien ook wel een beetje saai: dat is de wereld om ons heen.
De opsluiting duurt nu al meer dan 5 weken en in die periode zijn de voorwaarden  steeds een beetje aangescherpt: binnen een kilometer van je huis blijven, boodschappen doen in de dichtstbijzijnde winkel, gedurende maximaal een uur en in je eentje. Er is ook een avondklok: niet naar buiten tussen 21 tot 6 uur.
Dat betekent absolute stilte op straat. Heel af en toe rijdt er een vrachtwagen of een bestelbusje, personenauto’s zie je nauwelijks. De trein hebben we ook al weken niet gehoord. Normaal loeien hier om het minste of geringste de sirenes van ambulances, brandweer en politie. En bijna dagelijks landde er een helikopter voor patiëntenvervoer, maar ook die is vrijwel geheel uit de lucht genomen.

Dat betekent een serene kalmte, de hele dag. We hóren ineens onze buren. Het ene stel bestaat uit vijftigers, die normaal fulltime werken. Nu zijn ze aan het klussen. En heel schattig: omdat wij de oudsten zijn, komt buurman even informeren of alles goed met ons gaat.
In het huis meteen naast ons woonde eerst een oudere dame, met wie we een wisselend contact onderhielden. Zo hadden we eens een leuke, jonge tuinman, Mohammed. De buurvrouw vroeg ons netjes of zij wel even met hem mocht praten. Om vervolgens zo’n heftige ruzie met hem te maken, dat Mohammed nooit meer op kwam dagen. Eenmaal probeerde ze ook Rien op de kast te jagen, maar die werd daar niet warm of koud van…

Nadat ze voorgoed het verpleegtehuis inging was het huis binnen een mum van tijd verkocht. Ineens is er weer leven in de brouwerij. En eindelijk functioneert ook de afscheiding tussen de beide tuinen. Toen we hier kwamen wonen maakten we meteen een hek van gaas om onze poezen binnen boord te houden. En op het terras boven was een grote hor neergezet. Alle drie namen zij die hindernissen binnen vijf minuten om daarna triomfantelijk omhoog te kijken: Kijk eens wat we kunnen? Gelukkig liepen ze niet weg. En nu, eindelijk, hebben we plezier van die afscheiding. De poezen blijven namelijk redelijk in hun eigen kamp.

Alhoewel…… net als ik deze column wil plaatsen stapt de zwarte kat bij ons de woonkamer binnen. Gaia vindt het niet leuk, maar krijst niet eens. Die worden wel vriendjes.

 

Natuurlijk moet ik wel boodschappen doen. Maar eerst je verklaring invullen, de kleffe plastic handschoentjes aandoen…het is geen lolletje. En ook in de supermarkt loop je niet lekker te slenteren. Het is namelijk een behendigheidswedstrijd, je ontwijkt zoveel mogelijk andere mensen, want niet iedereen houdt zelf netjes afstand. Terwijl ik op 1,5 meter blijf bij een caissière, hijgt een jongen ongeveer in mijn nek, omdat hij gecharmeerd is van die jongedame.
En bij de deur hangen 3 zwervers rond, waarvan er eentje mijn boodschappenkar bijna induikt, om het vrijkomende muntstuk te bietsen. Natuurlijk dragen zij geen maskers.
Ik ook niet, want die zijn hier niet te koop. Wel heb ik een sjaal en als iemand te dichtbij komt, kruip ik daarin weg.

Het is trouwens wel grappig om te zien hoe inventief mensen worden. Een oud baasje bijvoorbeeld heeft een vierkant lapje voor zijn gezicht hangen, hij ziet eruit als een echte struikrover.
Onze makelaar komt langs en toont mij haar zelfgemaakte masker. Het zijn 2 koffiefilters over elkaar en aan de zijkanten wat elastieken. Zo debiel ga ik echt niet over straat! Ze draagt hem zelf overigens ook niet.

In principe zijn alle bedrijven geopend, die “noodzakelijke” dingen verkopen. Voedsel is natuurlijk logisch, maar bouwmaterialen? Die zaak is alleen voor “professionals” geopend. Daarom vragen ze of je een rekening hebt. Ja, die hebben we, ook al gebruiken we die niet meer. Dat maakt niet uit. Bij het tuincentrum verkopen ze o.a. diervoeding, de verkoop daarvan is noodzakelijk. Ik laad een kar vol Geraniums, koop 1 zakje brokken voor de poes en dat mag. Overigens hebben ze wel een streng deurbeleid: het aantal mensen dat naar binnen mag is beperkt en dus staan er lange rijen.

Vanaf dat we hier wonen zegt Rien regelmatig: Bureaucratie is een Frans woord. En ook in tijden van Corona wordt dat niet minder. Een vriend van ons wil een herhalingsrecept verlengen, maar moet persé op het spreekuur komen. Dat weigert hij en zijn Nederlandse huisarts is best bereid het recept te mailen. Kort daarna blijkt de Franse huisarts Corona te hebben…
Mijn controleafspraak met de reumatoloog was al een keer verplaatst. Nu belt ze zelf: Of ik echt wil komen, of ik klachten heb. Zo niet, dan kan het consult telefonisch.
Ik heb eigenlijk alleen een herhalingsrecept nodig, maar dat kan dus niet per telefoon. Wel wordt er een afspraak gemaakt voor een teleconsult. Wat is nou het verschil?
Waarschijnlijk is dat een andere vorm van registratie. En waarom zou je het gemakkelijk doen als het moeilijk kan?
Nou ja, het scheelt me een rit naar Valence van 140 km.

Ondertussen zijn we wel Corona moe. In het begin volgden we al het nieuws in Frankrijk en in Nederland, maar we werden er onrustig en gespannen van. Het is net als met programma’s zoals “Opsporing Verzocht”. Kijk een avondje en je denkt dat heel Nederland vol zit met misdadigers. Hier worden in het weekkrantje al een poos niet meer de ernstige ongelukken en inbraken etc gemeld. Dat voelt ineens een stuk veiliger. Ben ik een struisvogel? Niet helemaal, ik lees wel alle maatregelen en adviezen, maar hoef niet iedere avond de mening van Jan en Alleman te horen.
Ik ben corona moe, u ook ?
Daarom was dit mijn laatste column over dat onderwerp.

Een leuke afsluiter: een foto van de schitterende Tamarisk in onze tuin.

Read Full Post »

Barre tijden?

Om misverstanden te voorkomen, dit is geen klaagzang, in tegendeel. Ik voel me namelijk zeer gezegend. Rien en ik zijn beiden -tot op heden, meteen afkloppen! – gezond en niemand van onze dierbaren is besmet. Je leest in de krant dat door de ophokplicht sommige echtparen elkaar naar het leven staan. Dat is hier niet zo, maar voor het geval ik Rien tóch achter het behang zou willen plakken: we hebben een gîte, dus we kunnen zo apart gaan wonen. Of even afkoelen in onze eigen tuin. Als je driehoog achter woont, met een gezin in een kleine ruimte, is dat toch allemaal anders.
En gepensioneerden hebben een redelijk vast inkomen, al wordt dat in de nabije toekomst misschien wel wat lager. Zelfs in het zwartste doemscenario -dat er een recessie komt van 10%- redden wij het wel. Al zullen wij het ook wel gaan merken. Om een voorbeeld te noemen: we hebben een recreatiehuisje in Nederland dat door de verhuur wordt gefinancierd. Als de huuropbrengsten wegvallen, gaan de parkkosten gewoon door. Dat gaat meteen om duizenden Euro’s. En tóch overleven we dat, omdat wij al drie keer bijna verzopen zijn en weer boven kwamen drijven.

In de zomer van 1978 switchte ik van een fulltimebaan naar 8 uur lesgeven, derdegraads bevoegd, beslist geen vetpot. Vier maanden later kwam er een oliecrisis bij en rezen de energieprijzen de pan uit. Niet voor niks heette de nieuwbouwwijk waar we gingen wonen de kangoeroewijk: hoge sprongen, lege buidels…

Het kwam toch weer goed.

Jaren later zegde Rien een halve baan in het onderwijs op. Hij begon een eigen bedrijf en wilde persé de verbouwing van het pand en de inrichting uit eigen zak betalen. Maandenlang leefden we onder het minimum. Daarna steeg het inkomen weer. Tot ons Frankrijk avontuur.

Onze reserves moesten genoeg zijn voor 1,5 jaar. De begroting van de investeringen was echter op drijfzand gebaseerd: het sanitair blok kostte niet 30.000 gulden, maar 80.000, – euro. Wederom moesten we op een houtje bijten, maar we redden het met kunst- en vliegwerk. Dat gaat dus nu ook wel weer lukken.
Bovendien moeten we een beetje realistisch blijven: bij heel veel mensen gaat de klap harder aankomen. En is gezondheid niet heel veel belangrijker?

Dus eigenlijk mag ik niet eens piepen over het feit dat we weer eens in een pechperiode zitten. Dat begon al in september, toen onze Amerikaanse koelkast kapotging op een manier die vrijwel nooit voorkwam. Een nieuwe moest exact dezelfde millimeters hebben en dus betaalden we de hoofdprijs. In november vrat een muis de isolatie van de oven kapot. Moesten we ook vernieuwen. Een radiator in de hal stopte ermee, na 28 jaar: daar kun je geen commentaar op hebben. Wel op de dure badkamerverwarming: kapot, nét nadat de garantietermijn was verstreken. De thermostaatkraan in de douche ging lekken: ook kassiewijlen. En dan nóg een klapper. Toen we hier kwamen wonen had het huis 6 jaar leeggestaan. De boiler van 300 liter was al die tijd niet gebruikt, dus daar knapte vrijwel meteen de bodem onderuit. Wij waren op vakantie, de buurman regelde met de plaatselijke verwarmingsboer dat er snel een nieuwe kwam, en dan krijg je automatisch de duurste.

Nu sta ik op een ochtend in de buanderie, het washok, op te ruimen. Niks aan de hand. Na de siësta kom ik er weer: de hele ruimte is net een sauna, overal stoom, condens gutst langs het raam. Door overdruk is het deksel van de boiler omhooggeschoten. Alweer een nieuwe nodig. Dit komt maar zelden voor, zegt de leverancier, maar ja, wel bij ons.
Met de zitmaaier heeft Rien ook 2 x pech. Het is drassig en hij glijdt zo de greppel in, gelukkig niet op de kop. Buurman trekt hem er weer uit met zijn kleine Jeep.
Twee weken later is het nog eens raak. Midden in de boomgaard houdt het kreng ermee op. Rien wil de maaier met mijn autootje eruit trekken, maar ook die loopt vast. Uiteindelijk krijgt Rien de NEMO weer op een vaste ondergrond. Maar ja, wat nu? Buurman van de camping mag door de confinement niet langskomen, alle bedrijven die iets zouden kunnen doen zijn gesloten. Dus Rien bestelt een treuil. Ik moet meteen lachen als hij dat woord uitspreekt. Jaren geleden belde mijn overbuurvrouw met de vraag of wij ook een trui hadden. Die wilde ze graag lenen. Dat vond ik maar gek: waarom zou zij nou een trui willen lenen? Dat het om een lier ging had ik even niet door. Maar goed, via Internet komt er een lier en na 2 weken is de zitmaaier bevrijd. Nu nog een nieuwe accu. Hopelijk kan Rien dan weer maaien.

Maar al die pech bij elkaar heeft ook voordelen: Door alle onkosten hebben we ineens minder te besteden. Dus recessie? Daar zitten wij al in. En het goede nieuws? We hebben nog steeds te eten!

Ondertussen maken we kennis met onze nieuwe buren hier. Dat wil zeggen: we horen vooral de buurman, die aan het klussen is. Als de buurvrouw een keer de was ophangt, stapt Rien op haar af. Haar partner komt erbij en ik daarna ook en dat wordt zomaar een gezellig gesprek. Wat weer een toeval: ook buurman is een buitenlander, dat schept meteen een band. Vanwege de confinement mogen we niet een borrel bij elkaar drinken, maar, zegt de buurman: we kunnen best aan beide kanten van het hek gaan zitten en dan allebei ons eigen drankje regelen. Kijk, dat is een man naar mijn hart! En ze kunnen al helemáál niet meer stuk, omdat ze 3 prachtige en lieve poezen hebben. Die beesten blijven vrijwel voortdurend binnen de eigen omheining, zitten rustig om zich heen te kijken, maar onze Gaia kan de “indringers” niet waarderen. Als ze heel sneaky op een avond toch de tuin van de buren ingaat, komt ze daar een vijand tegen. Gekrijs alom. Voor haar zijn het echt wel barre tijden…

En toch valt er ook nog wel wat te lachen. In onze verkoopakte staat vermeld dat wij de riolering aan moeten passen aan de nieuwe normen. Dat is ingewikkeld, want de kopers willen dat graag ecologisch oplossen en ze willen ook de capaciteit verhogen. Daar zijn we samen goed uitgekomen: de verkoopprijs iets omlaag en deze voorwaarde uit de akte. Terwijl in Nederland de makelaar een voorlopige koopakte mag opstellen gaat alles hier via de notaris, dus ook deze wijziging. Helaas, kantoor dicht vanwege het Coronavirus. De gewijzigde akte wordt per mail gestuurd, die moeten we tekenen en daarbij de kopietjes van onze identiteitsbewijzen. De gemeente moet die paspoorten waarmerken, maar dat is een probleem: de Mairie is dicht. Ik bel op en de dame is stupéfait, met stomheid geslagen. Zegt dat ze me terug zal bellen en doet dat prompt. “De politie komt langs om dat te doen”. Vijf minuten later staat de agent op de stoep, met de stempels van de gemeente.

Dus barre tijden? Zolang we niet ziek worden, teken ik hiervoor.

( De Blauwe Druifjes groeien hier spontaan in de berm)

 

Read Full Post »