Heel af en toe gebeurt het dat ik halverwege een column denk: dit is niks, tenminste niet nu. Soms ook komt er plotseling een ander onderwerp voorbij, dat dan zomaar uit mijn pen vloeit. Maar wat er nu gebeurt is heel bijzonder: twee columns voor driekwart af en alsnog door mezelf afgekeurd.
Dat komt omdat ik me zit op te winden over de zogenaamde witte, boze man. En ik werd echt een boze, witte vrouw, toen ik aan het schrijven was.
Die term komt uit Amerika en moet verklaren waarom Trump daar gekozen is. Met terugwerkende kracht is ook de Brexitstemmer een boze, witte man geworden. Misschien is het wel heel verwaand, maar ik denk dat deze kiezers niet eens beseften wat het is om uit de EU te treden. Niet voor niks maakt de Engelse regering geen enkele haast. Dichterbij huis is er een andere boze witte man.”Heel Nederland ” zou tegen het Handelsverdrag met Oekraïne zijn.Dat is echt een verdraaiing van de feiten. Er was een opkomstpercentage van 32,2%. Dus 67,8% van de bevolking nam niet eens de moeite om te stemmen. Van die 32,2% was 61% tegen, in cijfers: 2,5 miljoen van de 12,8 miljoen mensen die mochten kiezen. De stelling dat ” het volk” tegen het handelsakkoord is en dat de regering de wens van dat volk negeert, is dus gewoon onwaar. Daar word ik kriebelig van.
Op een website voor Nederlanders die een huis in Frankrijk hebben, lees ik ineens een “noodkreet”: Ouderen leveren weer in, de AOW gaat met tientjes omlaag! Behalve dat dit feitelijk onjuist is, is het ook nog eens lachwekkend. Iemand die het absolute minimum ontvangt, heeft niet eens geld om te verhuizen naar Frankrijk. Laat staan dat ie er een huis heeft.
Geld genoeg voor kerstinkopen…
Ik word écht even een boze, witte vrouw en meng me in deze discussie: mijn leeftijdsgenoten – wijzelf ook- hebben met de Nederlandse hypotheekaftrek ons vermogen kunnen opbouwen. Het kon niet op, een lening van 120 % van de waarde van het huis, of – en dat voorbeeld bestaat echt- een hypotheek voor een koophuis voor alle vijf kinderen. Toen ik ging studeren was er nog een goed stelsel van studiefinanciering. Daardoor heb ik leuke banen gehad. Eigen bijdragen in de gezondheidszorg bestonden toen niet en je mocht onbeperkt naar de fysiotherapie. Heel lang was er ook een pensioenstelsel, waarbij je 70% van je laatstverdiende loon als pensioen kreeg. En mensen die ouder zijn dan ik mochten ook nog eens veel eerder stoppen met werken. Mogen die mensen echt hardop klagen? Ze gaan hun gang maar, ik doe daar niet aan mee.
Volgens mij word je veel gelukkiger als je je zegeningen telt. Wij zijn iedere maand opnieuw blij dat de AOW en het pensioen zomaar op onze rekening staat. Tijdens de campingjaren hadden we gedurende vijf maanden een behoorlijk inkomen, vervolgens kwamen de naheffingen voor water en elektra van de hele camping, de toeristenbelasting, de sociale lasten van ons personeel etc.. Dan was de eerste 20% van de winst al weg. Vervolgens moesten we zeven maanden overbruggen van het restant en daar moesten dan ook nog de nieuwe investeringen af. Ik heb in de beginperiode eens drie maanden met een kapotte beugelbh gelopen, er was toen geen geld voor een nieuwe. En iedere week aten we twee dagen hutspot, omdat het zo goedkoop was. Dat er nu elke maand zomaar geld op onze rekening wordt gestort, ervaren wij als een cadeautje. Ja, je kunt ook zeggen dat we daar hard voor gewerkt hebben en dat de overheid daar vanaf moet blijven. Nou, ik tel mijn zegeningen liever en ben gelukkiger met mijn cadeautje…
Nog een zegen: een redelijk gezond lijf hebben. Natuurlijk heb ik pijntjes hier en pijntjes daar, maar anderen hebben pas echt recht om te klagen. Ik schat in dat mensen die ongeneeslijk ziek zijn zo hun hele kapitaal zouden inzetten als ze daarmee gezonde jaren zouden kunnen kopen.Of een dierbare weer om zich heen zouden hebben. Fijne relaties hebben, met partner,vrienden en familie is ook zoiets wat je niet in geld kunt uitdrukken. Leven in een land zonder oorlog, een dak boven je hoofd hebben, kunnen zeggen wat je denkt… ik heb veel zegeningen om te tellen.
Onze eigen kerstster..
Bij die zegeningen horen ook de kerst- en nieuwjaarskaarten die we ontvangen. De liefste zijn wel deze twee: onze maart- en oktoberopassers schrijven beiden op de kaart dat ze het fijn vinden om op ons lieve poesje te mogen passen. Dat is de omgekeerde wereld, wij zijn blij met hen EN met het derde stel dat al jaren twee maal per jaar huis, haard en poes geweldig verzorgt.
En wat een toeval: in Frankrijk puilen rond kerst de winkels uit van de chocola. Typisch Frans zijn de zogenaamde Papillotes, bonbons, gewikkeld in een kleurig papiertje en binnenin een aardige spreuk. Deze is toepasselijk: Wilt u gelukkig zijn ? Weest het dan! (Chinees gezegde)
Ik wens u voor 2017 veel zegeningen toe.
Nou, neem dan het systeem in Nederland. Onze Franse vrienden begrijpen niets van het grote aantal partijen. En dan eentje speciaal voor de dieren? En alleen voor ouderen? Zijn die niet verdeeld in links en rechts? Dan hebben we het nog niet eens over de idiotie van GeenPeil. Het is best een grappig idee, om geen verkiezingsprogramma te hebben en je alleen te laten leiden door “de stem van het volk”. Die club denkt kennelijk dat er alleen simpele wetgeving is, waarop een ja of nee volstaat. Maar hoe moet dat met een begrotingsbehandeling van bijvoorbeeld de gezondheidszorg? Met geld wordt ook het beleid vastgelegd, bijvoorbeeld bedrag X voor ziekenhuizen,bedrag Y voor huisartsen en bedrag Z voor ouderenzorg. De woordvoerders van iedere partij worstelen zich door de berg aan gegevens, overleggen met deskundigen, discussiëren in hun fractie en komen dan met amendementen, wijzigingen van het beleid. Hoe wil GeenPeil dit gaan doen? Zeggen dat er meer geld voor ouderenzorg moet komen? Prima, maar dan moet je ook aangeven hoe dat betaald wordt, want je kunt geen Euro’s bijmaken . En wie komt dan met een oplossing? Salarissen van bankdirecteuren omlaag? Meteen mee eens, maar daar gaat een regering niet over. Alle veel verdienende managers ontslaan? Die hebben een rechtsbescherming, dus ook niet mogelijk. Het is allemaal zo’n versimpeling van de werkelijkheid, alsof je een kind vraagt om het gezinsbudget te beheren. Ik heb daar echt moeite mee.
