Hartverwarmend waren alle reacties op de verkoop van ons bedrijf. Naast schrik en spijt was er ook begrip. De oplettende gast had wel in de gaten dat het leven van een campingboer prachtig is, maar ook zwaar. En tegelijkertijd ” dat het niet simpel was om de beslissing te nemen: Heel veel sterkte gewenst de komende maanden met het overdragen van jullie paradijsje.”
“Het zal jullie veel slapeloze nachten hebben gekost” mailt een ander. Een ondernemer reageert met “” wij begrijpen dat een kans van voren haar heeft en van achteren kaal is.”
En een oud-collega uit de Tweede Kamer schrijft: “dat zo’n besluit verdomde pijn doet, tekent jullie ten volle: gedreven, gepassioneerd bezig voor je gasten en voor de zaak. Dat riep en roept alleen maar waardering op. De pijn zal zeker slijten, langzaam wellicht, maar zeker. En jullie blijven om de hoek wonen! Prachtig toch! Een klein chambre-d’hôte is misschien iets? Komen we zeker gebruik van maken”. Die is bij deze uitgenodigd….
Ter afsluiting nog twee. “Oh, wat jammer! Het was altijd zo gezellig bij jullie”. En deze: “Vanuit mijn levenservaring zeg ik regelmatig: “niets is voor altijd; vroeg of laat verandert er iets”. Maar na het lezen van jullie bericht werd ik even stil van binnen. Omdat jullie voor mij zo hecht verbonden zijn met Domaine du Mûrier heb ik er niet bij stil gestaan dat ook dit niet voor altijd zou zijn”.
En bij het herlezen van al die reacties ben ik degene die even stil word..
Nee, we gaan nu echt niet naast onze schoenen lopen van verwaandheid. De afgelopen jaren hebben we ook best wel eens kritiek gehad. Als er een kern van waarheid in school, deden we er iets mee. Maar het was ook wel eens onterecht. Zoals de 2 gezinnen met samen 8 kinderen, die werkelijk de hele dag aan het stangen waren. En toen we er iets van zeiden waren de reacties op Internet niet misselijk: asociale onderwijzers en dat soort dingen. Achteraf bleek dat ook nog een gekuiste versie te zijn, de beheerder van die website had zelf de ergste dingen al verwijderd. Die kreeg vervolgens ook lik-op-stuk: u zit in het complot. Terwijl wij de goede man niet eens kenden. Achteraf kun je er hartelijk om lachen, later leerden we ook relativeren. Bovendien.. zulke ervaringen waren altijd leuk voor een column!
En terwijl we nu weg zijn van de camping, horen we de grappige ervaringen nog steeds. Het seizoen is nog maar net begonnen als er een onwijs grote camper aankomt. Met daarin Nederlanders die naar België geëmigreerd zijn, drie maal raden waarom.. Bij de inschrijving maken ze al stampei. Ze kiezen voor een plek aan de Goudkust, die plaatsen zijn wel € 2,- duurder per dag dan de kleinere plekken ( maar toch 200m2 groot). Ook al staat in de SVR-gids dat er een hoger tarief wordt berekend en dat er goedkopere campings in de buurt zijn: ze willen hier staan, maar wel voor € 6,- minder per dag….Het WIFI ( kosten € 4,- per uur dat je verbinding maakt) hoort ook gratis te zijn, volgens deze mensen. Ze krijgen niet hun gelijk van de vrijwilligers. Eenmaal op de plek jagen ze met al hun elektrische apparaten meteen de stroom van de hele camping eraf…En dat mag dan allemaal niks kosten. Nog tijdens hun vakantie wordt er al een klacht bij de SVR gedeponeerd….Wat zielig als je zo in het leven staat. Wij hoeven ons daar gelukkig niet meer over op te winden.
Als we de balans opmaken, dan is het 10 jaar lang fantastisch geweest. We hebben heel hard gewerkt, er ontzettend veel plezier aan beleefd en er ongelooflijk veel voor terug gekregen. Waardering telt daarbij voor mij veel meer dan geld, al is op een leuke manier je brood verdienen een geschenk op zich. Het afstand nemen kost ons best moeite, er gaat geen dag voorbij of we denken wel aan het bedrijf, aan de gasten die aankomen, wie we wel en wie we niet zullen ontmoeten. Maar toch is het geen verdrietige periode. Er staat ook veel moois tegenover.
Ons tijdelijke huis ligt ongeveer een kilometer van de doorgaande weg. Als we daar afslaan, rijden we via een smalle weg naar onze stek. Aan weerszijden wuiven de korenaren mee met de wind en bloeit het koolzaad. Papavers kleuren de bermen rood. Witte Margrieten, blauwe Wilde Salvia’s…het is een prachtig palet aan kleuren. En als slagroom op de taart: een Orchis Militaris, ofwel de Soldaatorchidee bij de eigen inrit!
Naast ons huis ligt een vervallen boerderij, maar de oude planten doen het nog goed: de Tulpen en Narcissen zijn uitgebloeid, de Roos en de Pioenroos staan vol in de knop. En de omgeving is ook weer spannend. We gaan op bezoek bij mijn oud-collega van de Emancipatieraad. Ze woont echt in de stadswal van een eeuwenoud en authentiek gebleven dorp. Met de navigator rijden we er zo naar toe. Maar dan…. er is geen parkeerplaats te vinden, dus rijden we een stukje door, om volledig te verdwalen en pas na pakweg 10 kilometer weer op dezelfde plek uit te komen. De vorige keer overkwam mij dat in het donker. Het weggetje werd smaller en smaller, kroop steeds hoger de berg op en omkeren durfde ik pas toen er –godzijdank- een inrit naar een huis opdook.
M. laat ons vol trots eerst haar huis zien met de gewelfde ruimtes, een prachtig atelier en een toren met een duiventil. Omdat het een monument is kreeg ze alleen toestemming voor een balkon van 2 m2, maar ze is er blij mee. Daarna laat ze ons haar kunstenaarsdorp zien. We lopen van het ene monument naar het andere. Er is zelfs nog een functionerende broodoven voor de hele gemeente. Op de top van de berg staat een prachtig kerkje. Het monument is deels gerestaureerd, maar het geld is nu op. Op het typisch Franse kerkhofje ligt ook de voorzitter van de kunstenaarskring, een paar jaar geleden gestorven. M., zelf 73 jaar oud, schrijft nu de geschiedenis van het dorpje aan de hand van alle verhalen van vroeger van de bewoners. Aan een historica is dat wel toevertrouwd.
Tijdens het campingseizoen hadden we altijd weinig tijd voor onze vrienden. Dat halen we in de winter allemaal in. Nu blijven we in datzelfde winterritme doorgaan. De ene vriend nodigt ons uit voor de lunch, de tweede voor de borrel, een derde wil het nieuwe huis zien. Dat is nog niet van ons ( eind juni pas), maar we hebben van de aardige broer al wel de sleutels gekregen. Niet om er aan de slag te gaan, maar voor het opdoen van ideeën en het laten maken van offertes voor de nieuwe keuken, de zonnepanelen, wat breekwerk en niet te vergeten de “hoge” werkzaamheden: de gevels moeten worden gereinigd en de luiken geverfd. Dat verven doe ik graag, maar ik ga voor geen geld de steigers op. Een huishoudtrapje vind ik wel het maximum…
Maar het is dus volop genieten hier in de Drôme: van de natuur, de vrije tijd, de vrienden, de voorbereiding op het nieuwe huis… Pluk de dag.
