Hartkloppingen

Mijn hart gaat echt sneller kloppen, nu we sinds 11 mei weer zonder verklaring weg mogen, in een straal van 100 km rond ons huis. Ook al moeten we mensen letterlijk op afstand houden, we mogen gelukkig onze vrienden weer ontmoeten.

Direct maandag gaan we naar onze buurtjes van de camping, die we 10 weken niet hebben gezien. Je kunt wel eindeloos bellen, maar dit is fijner.  Op dinsdag komen de kopers van ons huis hier borrelen. We hebben spannende tijden met hen achter de rug -steeds in een goede sfeer- maar gewoon met elkaar aan tafel zitten, praat toch wat gemakkelijker. En ze zijn echt van onschatbare waarde voor ons, bijvoorbeeld met hun ervaring in de financiële wereld.

Op woensdag komen vrienden bij ons eten, donderdag halen wij een repas  bij anderen. M. is een uitmuntende kok, maar om de plaatselijke restaurants te steunen, maakt zij maximaal gebruik van de maaltijdbezorging.
Aan het eind van die middag gaan wij met een volgeladen auto naar de koper van onze camping. Alle Nederlandse boeken, Dvd’s en Cd’s gaan die kant op, net als de mappen met door mij vertaalde wandelingen, de uitgezette autoroutes en de map met fietstochten. Uiteraard moeten we een apéro drinken. Meteen komen er verhalen naar boven over de verkoop in 2011/2012. Gelukkig konden we vanaf het eerste moment echt goed met elkaar opschieten, want er ging nogal wat mis tijdens het proces. De bank in Die bijvoorbeeld zegde hem een lening toe, en vlak voor de overdracht bleek dat zij die bevoegdheid niet eens had. En toen het wél rond was, vergiste de notaris zich en schreef dat de financiering NIET akkoord was. Misverstandje, maar je krijgt er wel hartkloppingen van.

De koop en verkoop van een huis is nooit een simpel klusje. De rijke pa van een studievriendje van Rien had indertijd een leuk huisje voor hem gekocht. Vlakbij P. kwam net zo’n kneuterig woninkje te koop. Met Riens vader als borg konden we 19.500, – gulden lenen, voor het huis inclusief kachels, vloerbedekking en gordijnen.
Na de overdracht waren de mooie kachels vervangen door rotte barrels. Als studentjes hadden we volstrekt geen weerwoord.
Het huisje tegenover ons werd daarna gekocht door een kennis, een koppelbaas.
Na het afstuderen kreeg ik een baan 125 km verderop. J. had een vriendje die ons huisje wel wilde kopen. Er kwam zo’n yup binnen, die bij allerlei persoonlijke spullen zei: “Dat zit natuurlijk ook bij de koop inbegrepen”. We hadden geen idee hoe je dan moest reageren…
We spraken af dat wij de dag na de verhuizing het huis zouden schoon maken en dan enige planten uit de tuin mee nemen. Toen we aankwamen was er echter al een grote schoonmaakploeg aan het werk en de tuin gesloopt. Daar hadden we dan enkele reis 125 km voor gereden…

In Westerhaar hadden we meer geluk: op de dag dat wij informeerden naar een koophuis kwam er net eentje beschikbaar. Een paar jaar later verkochten we dat.  Wijs geworden door de eerdere ervaring lieten we in de akte opnemen dat wij de door een architect aangelegde tuin binnen 6 weken, dus net na de zomer, zouden leeghalen. Nou, dat hoefde niet meer, want een dag na de verhuizing was de tuin plat. Er kwam namelijk een grasveld met een haag van coniferen. Natuurlijk hadden we een rechtszaak kunnen aanspannen, maar we lieten het daarbij. Gerechtigheid: de dame in kwestie had een nieuwe lover en die kleedde haar binnen een paar maanden letterlijk en figuurlijk volledig uit.

Toen we heel veel jaren later ons volgende huis wilden verkopen hadden we in eerste instantie niet zo’n goeie makelaar. Iedereen die ons huis zomaar wilde bekijken liet hij binnen. Bijvoorbeeld de vrouw van een badmintonvriendje die meteen zei: “Nou, ik heb wel eens mooiere huizen gezien”. Dat mag je denken, maar ook zeggen?
En de echtgenote van een arts- die later de landelijke pers haalde vanwege ruzies in de maatschap- meldde dat ze graag huizen bekeek, omdat ze overal een glas sherry vroeg en kreeg…
De volgende makelaar kon het dus alleen maar beter doen en deed dat dan ook.
Weer jaren later, toen we vanwege de Frankrijkplannen de woonboerderij wilden verkopen, hadden we opnieuw een aantal bijzondere kijkers. Ook al kun je op foto’s prima zien hoe een huis eruitziet, toch kregen we vreemd commentaar: mijn kasten passen hier niet, de schilderijen kunnen niet aan de muur. Dat was een poging om de prijs te drukken, want later meldden ze zich opnieuw. We gingen op vakantie en in dat ene weekje kregen we ineens 3 echt geïnteresseerde kopers. Er kwam bijvoorbeeld een mevrouw langs en een half uur later hadden we een prachtig bod. Binnen no time echter vroeg ze of ze een ton zwart kon betalen. He? Wat moeten wij met zoveel zwart geld? Om haar ter wille te zijn hebben we de dingen die wij toch al wilden achterlaten, qua waarde wat opgekrikt, maar dat was het dan.
Gelukkig verliep het hele proces correct.

Via een zomerhuisje en het appartement bij Riens oudste broer kwamen we in Frankrijk. Drie dagen na aankomst zouden we de definitieve akte tekenen voor de boerderij, maar helaas…vertraging. Er moest nog een stuk grond worden opgemeten door het kadaster en daar was een wachttijd van 9 maanden. Gelukkig werkte er een familielid van de boer en kon de ellende tot 2 maanden beperkt worden.
We hadden onze buitenlandhypotheek in Nederland geregeld en toen, terwijl we daar al zaten met de hele inboedel, ging de ING dwarsliggen. Onze verzekeringsman had weer een kennis die vaker met dat bijltje gehakt had. Binnen een dag was het in orde en waren de hartkloppingen voorbij.

Toen we bij de notaris zaten -om eindelijk deze verkoopakte te tekenen- lag die man onverwacht dwars. De ING had niet het hele bedrag overgemaakt, precies de notariskosten was men vergeten. De notaris dreigde: Als je niet eerst met dat geld over de brug komt, krijgt de boer de verkoopprijs niet. Gelukkig had ik het chequeboek in de tas en kon het worden opgelost. Maar door al dit gedoe kregen we wel een band voor het leven met de boer. Letterlijk, want we zaten zelfs aan zijn sterfbed.

Bij de aanschaf van dit huis ging alles heel soepel. Overigens geldt dat ook voor het chaletje dat we in 2001 kochten (en later weer verkochten) en de huidige recreatiewoning: geen centje pijn.

En nu gooit het Coronavirus bijna roet in het eten. Onze kopers moesten hun eigen huis kwijt en dat lukte binnen 3 dagen. Mooi, zou je denken. Maar het is een rechter die het huis gaat kopen en die stikte ineens in het werk: gevangenen met lichte straffen worden vervroegd vrijgelaten vanwege het Coronavirus. En juist zij moest al die rapporten beoordelen. Dus wilde ze de koop uitstellen. Maar ook dat kwam in rustiger vaarwater. Die Fransen verblikken of verblozen hier niet van, die zijn het wel gewend. Ik hou echter niet van dit soort opwinding, van deze hartkloppingen. Gelukkig dat ik zo’n kalme echtgenoot heb…

Read Full Post »

Balanceren tussen 2 werelden

Bij het plannen van onze emigratie naar Frankrijk spraken we af dat ik elke 2 maanden “even” terug zou gaan. Voor de eerste keer zocht ik reisgezelschap en kwam hier in contact met een Nederlandse vrouw. Toen kon ze niet mee, maar ze gaf me wel een tip: “Als je wilt integreren, ga dan vooral in je eentje op een terras zitten. Zo maak je binnen de kortste keren contact”. Een wijze raad, maar in het begin durfde ik echt mijn mond niet open te doen.

In diezelfde tijd leerde ik ook Aline kennen. Zij was hier als au pair naar toe gekomen en aan een Fransman blijven hangen. Allebei zijn ze echt verfranst.
Dat geldt niet voor mij, ook al heb ik nog zo mijn best gedaan om de taal te leren, om Franse vrienden te maken, om me aan te passen aan het leven hier. Maar je gevoelens uitspreken, emoties delen…het blijft toch in de moedertaal een stuk simpeler.

 

Rien en ik zeggen nooit dat vroeger alles beter was, of, in dit verband, dat alles in Nederland geweldig is. Als je tussen twee werelden balanceert, kun je óók kiezen voor het beste daaruit. Zo namen we in het begin steeds Nederlandse kaas mee. We zijn dol op de Franse soorten, als borrelhap, maar ‘s morgens moet er wel een plakje “Gouda” op de boterham. (Inmiddels verkoopt de supermarkt die trouwens ook.)
In ieder winkelcentrum in Nederland kun je keukensets kopen, een theedoek met bijpassende handdoek. Bijvoorbeeld bij de Hema of die van DDDDD, De Doek Die Direct Droogt. Dat soort sets heb ik hier nooit gevonden. Dus hup, in de boodschappenkar.

Uiteraard gebruiken Fransen ook mousse voor in het haar. In Die kon je kiezen tussen goedkoop plaksel van de supermarkt of een dure bus van de kapper. Daarom slaan we er altijd flink van in.
Soms zijn spullen echt veel goedkoper, zoals de schuursponsjes van de Xenos. In ons huis en in de gites gebruiken we er veel van. Nu de eerste verhuisdozen zijn gearriveerd, zie ik pas hoeveel ik gehamsterd heb. Met die sponsjes bijvoorbeeld kan ik gemakkelijk 3 jaar vooruit…

Die hamsterwoede is niet helemaal onbegrijpelijk. Op de camping had ik een bijzondere kwaal, nl. hielsporen, een kalkafzetting onder de voetzool. Met iedere stap heb je het gevoel dat je in een punaise trapt. Wat was ik indertijd blij met het advies van een Nederlandse podoloog: Draag de schoenen van Wolky, die hebben een verende zool. Probleempje: dat merk verkopen ze niet in Frankrijk. Maar gelukkig, er is een website en via vrienden kwamen de Wolky ’s dan wel naar mij toe. Omdat hier maar 1 schoenenzaak is, die slechts een páár doosjes schoensmeer verkoopt, bestelde ik dat er altijd in de juiste kleur bij. 

Wat ik nu tegenkom laat me blozen: ik kan een hele winkel beginnen in verzorgingsproducten: smeersel in alle kleuren, zeep, bescherming tegen regen, borstels enzovoort. Met die prachtige theedoekensets hetzelfde. Wat we daarvan zelf gebruiken gaat natuurlijk mee naar Nederland, maar ik schat dat ik voor de gites wel 20 combi’s heb. Idem met de handdoeken die wij aan gasten beschikbaar stelden. Gelukkig kan mijn hulp-in-huis ze goed gebruiken. Het bedrijf van haar man werkt met Oost-Europese werknemers, die hebben geen cent te makken. Ook overtollig beddengoed gaat daarom die kant op. Als het goed terecht komt geef je het gemakkelijk weg.

Nog zo’n voorbeeld: in Nederland kun je overal mooie kaarsen kopen, ton-sur-ton, tegen een schappelijke prijs. In een stadje als Die kom je die nauwelijks tegen. Dus wat deed ik? Elke keer mooie combinaties in het boodschappenmandje, zonder me af te vragen of ik er nog genoeg had. De hulp is er weer heeeel blij mee…

Ook op een andere manier balanceren we tussen 2 werelden, die van onze jongere jaren en tegenwoordig. Wat komen we bij het opruimen leuke herinneringen tegen! Onze dansschoenen bijvoorbeeld, met suède zooltjes. We hebben echt op een behoorlijk niveau lessen gevolgd. Rien danste veel beter dan ik, die stond ‘s ochtends tijdens het tandenpoetsen zijn pasjes te oefenen, terwijl ik ze geen seconde kon onthouden. Met als effect dat ik nogal eens in een wokkel veranderde, als we samen op de dansvloer rondzwierden.

 

En ik vind mijn allereerste pop terug, zo eentje die kon knipperen met de ogen, dat was wat voor die tijd. Dat cadeau moet mijn tante een kapitaal hebben gekost!
Ook teruggevonden, een foto van alle 150 leden van de Tweede Kamer uit mijn periode. Ik sta ergens op rij 6, was niet zo handig als sommige van mijn collega’s. Die duwden zich bij zo’n gelegenheid altijd naar de voorste plek. Of ze droegen felgekleurde pakjes, zodat ze meteen op zouden vallen. En één collega, die er in dezelfde tijd arriveerde als ik, zorgde er altijd voor dat zij door het beeld liep als er ergens een camera aanstond. Daar kun je dus Minister mee worden…
Ook uit die periode: Toen nog Koningin Beatrix vierde in oktober 1992 haar 12,5-jarig jubileum als Vorstin. Als volksvertegenwoordiger was ik uitgenodigd voor dat feest, samen met Rien. Speciaal voor deze gelegenheid kocht Rien een peperdure stropdas, 150 gulden, en hij beloofde me dat hij die vaker dan 1 x om zou doen. Nou, als hij dat 3x gedaan heeft, houd ik het hoog aan. Nu vind ik die das terug, mét 2 mottengaatjes erin. Maar toch gaat ie in de verhuisdoos, dit is jeugdsentiment…

Elke dag zijn er nieuwe dingen waar je even bij wegdroomt. Bijvoorbeeld al mijn schrijfsels. Mijn gedichten waren tot mijn 22e mijn uitlaatklep. Toen kreeg ik een baan, waarvoor cursusmateriaal gemaakt moest worden, maar ook een onderzoeksrapport naar de onderwijssituatie ter plaatse. Twee jaar later volgde een folder voor alle inwoners van Almelo. Mijn zelfgeschreven lesmateriaal voor Maatschappijleer is niet bewaard gebleven. Maar al mijn toespraken, als lid van de Tweede Kamer en als lid van de Emancipatieraad: allemaal op een stapel. Mijn lesmateriaal voor Startende Ondernemers is ook weg, maar alle columns van Vrijleven heb ik nog, pakweg 500. Wat leuk! Straks in het nieuwe huis ga ik die gedichten misschien wel uitgeven…

Die hele verhuizing is overigens op zich al het balanceren tussen twee werelden. We hebben uiterst plezierige kopers van ons huis, we hebben met bijzonder aardige verkopers in Nederland te maken. En toch verloopt het proces, net als toen we de camping verkochten, lang niet van een leien dakje. We waren al zo blij dat we hier geen ontbindende voorwaarden hadden, nu kunnen de kopers niet meer terug. Dat laatste gebeurt hier namelijk regelmatig, dat mensen hun verhuisdozen al hebben ingepakt en de koop niet doorgaat. Dat kan ons niet overkomen. Maar nu wordt er gesteggeld over een datum, ook buiten de schuld van de kopers om trouwens. Misschien loopt het weer met een sisser af, dat hopen we dan maar. Leuk is anders. Dus ga ik maar door met dozen pakken en herinneringen tegenkomen, een mooie afleiding.
Maar balanceren is het wel….

Read Full Post »