Het Office de Tourisme hanteert hier de termen laag-, midden- hoog en superhoogseizoen. Wij kennen ook het superlaagseizoen. Zolang wij getrouwd zijn hebben we tijdens vakanties oppas in ons huis. Ze zorgen voor de poesjes en houden een oogje in het zeil,een prettig idee. Die oppassers bepalen een beetje het moment waarop wij op vakantie en naar Nederland gaan. Dit jaar viel dat vroeg, dus eind oktober begon onze “winterstop”. Daar zag ik wel een beetje tegenop: 5 maanden hier, zonder mensen om me heen…Maar ik heb me voor niks zorgen gemaakt, het is bijna alle dagen feest. 
Tijdens het seizoen hebben we nauwelijks tijd voor onze vrienden. Als we een moment hebben om uit te blazen is onze eerste gedachte niet: Met wie zullen we nu een afspreken? Gelukkig begrijpen de vrienden dat. Mijn “ex” doet het heel slim, die mailt gewoon aan het begin van het seizoen een aantal data waarop we een avondje met elkaar kunnen doorbrengen. Die “ex” is niet een vroegere minnaar, in tegendeel zelfs. De directeur uit mijn laatste baan zegde mij een functie toe zonder zijn adjunct daarin te kennen. Dat gaf in eerste instantie toch wat wrijving, maar het werd steeds leuker om samen te werken. We woonden hier nog niet zo lang, toen hij samen met zijn vrouw al kwam kamperen. En inmiddels heeft hij in de buurt een huis gekocht en zien we elkaar regelmatig. In de zomer verwennen zij ons, buiten het seizoen zijn zij een van onze proefkonijnen: nieuwe gerechten proberen en van commentaar voorzien…
Anderen komen alleen langs voor een drankje, of laten gewoon niks van zich horen totdat wij weer een levensteken geven. Met de collega’s van de overkant hebben we nu tijd voor een kopje thee en gaan we uit eten. En passant nemen we het werk door en denken we mee over elkaars “problemen”. De ene keer helpen zij ons uit de brand met een lekkende kraan, de andere keer geeft Rien advies over een beter bereik van zijn WIFI. Met de SVR-collega’s doen we hetzelfde. Nu Rien een IPad heeft is het kleine Delletje (de minicomputer) overbodig. Die nemen zij weer over, zodat zij tijdens het seizoen vanuit hun professionele keuken e-mails kunnen beantwoorden. Vooral met pruttelgerechten is dat een nuttige tijdsbesteding.
In november was het 10 jaar geleden dat we hier kwamen wonen. Nog regelmatig komt de boerin, van wie we dit huis kochten, langs. Een kopje theedrinken vind ik gezellig, maar steeds het hele huis laten zien aan verre familie, dat heb ik wel een beetje gehad. Een nicht, die vorige week kwam vragen of we nog een meubeltje van vroeger in de Zonnebloem hadden staan, heb ik niet meer binnen gevraagd. Dat werd me te gek. Het bedoelde meubeltje hebben wij overigens nooit gezien…
De broer van de boer woont naast ons en hij en zijn vrouw zijn fijne vrienden. Deze keer gaan we naar de buren om ze uit te nodigen voor een etentje bij ons, samen met de eigenaren van restaurant Mazel. Ik ga helemaal de blits maken met een Japanse avond. Het hoofdgerecht komt uit de serie Wereldgerechten. Dus Surinaams, Algerijns of Japans koken: daar draai ik mijn hand niet voor om. Dat de basis uit een pakje komt, dat hoef ik toch niet te vertellen?
Eli houdt ons op de hoogte van het laatste nieuws. De zwervers, de zogenaamde Sans- abri, -(= zonder dak), zijn weliswaar van ons terrein verdreven, maar ze zijn er nog steeds. Naast onze buren laten Amerikanen een ruïne verbouwen tot een huis. Een Sans-abri forceert een deur en maakt binnen een vuur om zich warm te houden. Dat vindt onze buurman geen prettig idee, zo’n open vuur in een belendend perceel, dus hij waarschuwt de Gendarmerie. Die komt en samen spreken ze af dat de man de andere ochtend zal vertrekken en dan ook de gemaakte rotzooi zal opruimen. Dat doet ie keurig. Maar dezelfde avond is hij terug, nu in gezelschap van een andere zwerver. Dit keer is de Gendarmerie onverbiddelijk: opkrassen en nu meteen! Ze hebben zich daarna verstopt in een ander bosperceel, met hun tent, maar nu het s’ nachts vriest zal het wel gauw afgelopen zijn. Het kost me deze keer wel moeite om producten van de supermarkt in te leveren bij de voedselbank, maar ja…niet iedere zwerver is slecht. ( De foto boven is van de kaki´s van de buren, een bijzondere vrucht die hier nu aan de bomen hangt)
Tussendoor doe ik ook nog een leuke ontdekking. Een paar jaar geleden overleed de vrouw van een collega, hier in de buurt. Voor de rouwkaart zocht ik het juiste adres in het telefoonboek, de annuaire. Tot mijn stomme verwondering zag ik daar de naam van een oud-collega van de Emancipatieraad. Natuurlijk meteen gebeld, maar er werd niet opgenomen. Op Internet gezocht en ja, daar vond ik een mailadres. Er kwam meteen antwoord van een leuke dame, een naamgenoot, maar het was niet de ware… Totdat er een uitnodiging binnenkwam voor een reünie van de Emancipatieraad. Tussen de genodigden ontdekte ik haar Franse e-mailadres.
Inmiddels hebben we al een paar leuke ontmoetingen gehad. De tijd tussen 1997 en 2011 viel helemaal weg, alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien. En ze is nog net zo grappig als toen. In de eerste mail vroeg ze: “En, heb je die jurk nog?” ‘k Had geen idee waar ze het over had! Wij deelden 3 jaar lang hetzelfde kantoor, we hadden het leuk samen, maar gingen privé niet met elkaar om. Dat lag ook niet voor de hand: zij woonde in Haarlem en ik in Hardenberg. Op een dag kwamen we allebei binnen met precies dezelfde lange rok met bijpassend shirt en vestje, alleen de kleur was anders. Zij heeft het nog steeds in de kast hangen en ik ook….In die eerste mail schreef ze o.a.: “ Ik heb al 4 boeken geschreven die niemand wil lezen”Valt wel mee hoor, ze heeft o.a. een prijs gewonnen voor het beste essay. M. woont niet ver hiervandaan, letterlijk in de stadsmuur van een dorpje. Het heeft een echte stadspoort, de straten zijn zo smal dat je er met je auto bijna niet ongeschonden door rijdt.
Meteen de eerste keer vertelde ze allerlei wetenswaardigheden over haar dorp. Toen ze daarna bij ons kwam heb ik natuurlijk de stadswandeling met haar gedaan: een historica, da’s dankbaar publiek. Helaas gaat ze nu voor 2 maanden naar Nederland, dus de volgende afspraak moet even wachten.
Toon en Josien, gepensioneerde campingeigenaren, zien we ook iedere week. Ze komen de lavendel halen, ik breng nieuwe stof, zij hebben een probleem met de lay-out van hun kerstkaart en Rien repareert er weer dingen als een lamp, een telefoon, een printer. En dan koken ze voor ons, speciaal gerechten die geschikt zijn voor de table d’hôte. Hij is namelijk mijn eigen chef-kok-leermeester. Dus we vervelen ons niet…
Van de redactie van Dagelijkse Gedachte krijg ik een mooie spreuk binnen die wel hoort bij deze column:
Zinvol leven bestaat voor een belangrijk deel uit kleine, naamloze, onzichtbare daden van vriendelijkheid en liefde. William Wordsworth
We hebben een zinvol leven, ook in het superlaagseizoen….
