Vroeger, voor de tijd van de voorbehoedsmiddelen, was dit een manier om niet voortdurend zwanger te raken. Ik heb die tijd niet meegemaakt, in mijn tienerjaren al kon je bij de Rutgerstichting gewoon de pil krijgen. En nu mijn lijf al lang geen kind meer kan baren, wordt mij ineens periodieke onthouding geadviseerd….
Het is echt wat je noemt een kwakkelwinter. In november, toen we in Nederland waren, heeft het hier gesneeuwd. Daarna kwam er een wat koudere periode met vooral nachtvorst. Toen volgden de dagen elkaar op in een afwisseling van regen, wind en zon, eigenlijk een beetje herfstig. En dat precies zorgde voor problemen. Eerst is het Rien die kapseist: de dag voor zijn verjaardag constateert de huisarts dat hij een zware bronchitis heeft. “Oppassen, het is besmettelijk.”, voegt ze eraan toe. Dat doen we keurig. En toch…na een week begint mijn keel te kriebelen, later voel ik mijn oren ook en krijg ik koortsuitslag. Pas als de keel helemaal ontstoken is en mijn hoofd vol watten zit, ga ik ook maar eens naar de huisarts. Dezelfde diagnose, dezelfde waarschuwingen. En….”Ook niet zoenen hoor!” , dus echt periodieke onthouding.
Het meest bizarre is dat zelfs onze kleine poes is aangestoken. Nu we er nog maar eentje hebben, krijgt zij alle knuffels, ietsje teveel dus. De dierenarts vermoedt een angina, poes krijgt een spuit en pilletjes. Als het niet binnen een paar dagen overgaat, moet ze verdoofd worden, zodat de arts het beter kan onderzoeken. Wij mensen begrijpen het wel, als men zegt: “Steek de tong eens uit en zeg eens “Aaaaah.” Maar Gaia laat dat dus niet gebeuren….
Rien mocht door de bronchitis tijdelijk niet klussen, maar afgelopen zaterdag wilde hij toch de bouwvakkers ondersteunen. Sinds deze week is hij weer druk doende in de nieuwe studio. Alle leidingen voor water en elektra moeten voor aanstaande zaterdag op de goede plek zitten, want dan gaan de mannen betegelen. Ik maak me ondertussen nuttig met het voorbereiden van de inrichting. De belangrijkste hobbel is het bepalen van de kleuren. Rien kent maar 1 kleur en dat is blauw ( Hij werpt dan altijd tegen: Nee, veel meer kleuren, namelijk lichtblauw, donkerblauw, kobaltblauw….). Ik houd meer van rood of geel als basiskleur. Maar gite Desse is rood met beige, dus Justin wordt ijsblauw met roomwit. De zon- en lichtwerende gordijnen zijn al besteld, net als de bedden en zo krijgt het langzaam vorm. Dat moet ook, want eind april is de Desse al verhuurd en vanaf dat moment mogen we van onszelf geen lawaai meer maken.
Justin is het laatste grote project dat we onderhanden nemen, daarna worden het kleinere klusjes om een beetje bezig te blijven. Een afdakje voor bouwmaterialen, een fietsenstalling, dat soort zaken. En vanaf dit voorjaar wil Rien weer gaan wandelen in de bergen, misschien met gasten van de camping. Hij mist dat namelijk echt. Ik ga de stadswandelingen weer doen, als micro-entrepreneur, zeg maar als miniondernemer.
En ondertussen hebben we nog een project, misschien…Omdat ik in de winter heimwee naar Nederland heb, onderzoeken we de mogelijkheid om een recreatiewoning te kopen in Nederland. Die zijn er te kust en te keur, in alle prijsklassen. Maar wat we écht graag willen kunnen we niet zomaar betalen. Daarvoor hebben we een aanvullende hypotheek nodig. We vragen daarom her en der informatie aan.
Bij toeval moeten we bij onze Franse bank zijn. Toen we de camping verkochten en het nieuwe woonhuis niet meteen beschikbaar was, moesten we ons geld even parkeren. De accountmanager van de bank adviseerde ons heel goed. Net als in Nederland is een bepaalde som spaargeld vrij van belastingen, Livret A genoemd. Livret B betreft Développement Durable, over dat bedrag betaal je een klein beetje belasting. Aandelen van de bank worden weer iets meer belast en daartussen in zit nog een Livret de Fidelité . Onzin om die rekeningen allemaal aan te houden, als ze leeg zijn. Maar voor het opheffen ervan moeten we wel weer naar Crest. Als we er toch zijn, informeren we naar de mogelijkheden van een hypotheek op dat recreatiehuisje. Nou, dat kan best hoor, maar vanwege Riens leeftijd wel in 10 jaar aflossen. En ook is een levensverzekering verplicht van een paar honderd euro per maand. Dat ons hele huis hier als onderpand geldt, doet daar niets aan af. Nou, toedeloe, dat kunnen we beter regelen in Nederland….
Als we van huis wegrijden is de eerste sneeuw gevallen. Vanwege de bronchitis pakken we onszelf dik in, met de wollen sjaals die ik net gebreid heb. Halverwege is het ineens een heel ander landschap: geen sneeuw te bekennen en een heerlijk zonnetje. Dat is in een bergachtige omgeving vaak zo: in oktober kun je in de korte broek rondlopen in Die, na de Col de Rousset beland je ineens in de winter. Of als we een dagje naar Valence gaan, 70 km verderop, het is soms een wereld van verschil. Dus misschien is het een beetje gek dat we zo dik ingepakt bij de bank in Crest aankomen. En daar moet ik heel erg lachen om Rien, die heeft niet in de gaten dat zijn sjaal onder de jas uitpiept, als een soort schaamlapje. Misschien dat die gedachte bij me opkomt omdat ik bezig ben met een column over periodiek onthouding…..
Mijn telefoon heb ik niet bij me. Niet dat het wat uitmaakt, dat ding zit vaak leeggelopen in mijn tas. Gelukkig leent de man me zijn “model koelkast”. Ik vraag hem netjes of ik de kosten van dat telefoontje mag betalen, maar dat wil hij niet. Even later komt Rien eraan. Inmiddels heb ik bedacht dat hij in de stromende regen echt die band niet gaat verwisselen: hij heeft een zware bronchitis. Dus ik parkeer mijn auto bij de Cave Jaillance en vraag daar of de auto er mag blijven staan tot maandag. Heel vriendelijk: “Natuurlijk, mevrouw”. De volgende dag lever ik de sleutel in bij de garage en voor € 20,- wordt de auto opgehaald en de band geplakt.
