Van dik hout zaagt men planken.

Deze uitdrukking staat vooral voor het ” het ongenuanceerd uit de hoek komen”. Internet staat er vol mee.

Ik kwam daarvan een voorbeeld tegen op de sociale media. Wij zijn al vanaf 2003 deelnemer aan Gites.nl, tot nu toe naar volle tevredenheid. Voor pakweg € 100,- per jaar per gîte kun je die te huur aanbieden. Voor dat bedrag wordt de promotie verzorgd en een mooie website geregeld. Na 1 ervaring met de Volkskrant in 2002 -kosten toen eenmalig  60 gulden- waren we meteen genezen. Welgeteld 2 reacties kwamen er binnen en beide mensen boden de helft van de gevraagde huur. Toedeloe, wij onderhandelen niet. Dat gedoe hebben we nu niet meer,wij zijn dus content met bovengenoemde organisatie.

Regelmatig krijgen we hun nieuwsbrief en normaal spel ik die. Deze keer worden we uitgenodigd om een soort video- uitzending te bekijken. Ja, hallo, midden in het seizoen, Bekende Nederlander te logeren: ik heb wel even wat anders te doen.

Maar dan breekt de hel los op de sociale media. Er komt een nieuw systeem, waarbij je naast het abonnementsgeld 4,5 % extra commissie gaat betalen per boeking. De organisatie incasseert de betaling van de huur binnen 48 uur, maar de verhuurder krijgt het geld pas 48 uur na binnenkomst van de huurder. Daar kan dus wel een half jaar tussen zitten. Sterker nog, ik heb nu, juni 2016, de eerste reservering voor juli 2017 al binnen. Het inkomen uit de verhuur wordt dus zomaar 4,5 % minder, zonder dat er iets tegenover staat. Maanden wachten op het geld betekent ook dat sommige verhuurders de winter niet meer door kunnen komen. En wat te denken van investeringen: die doe je buiten het seizoen, maar niet als je geen geld meer hebt.

Allerlei slimmeriken bemoeien zich met de discussie: welke garantie heb je dat je dat geld krijgt? En wat als de baas met de Noorderzon vertrekt? Er is namelijk geen garantiefonds. Een ander suggereert dat de organisatie in de min zit. Ik weet niet of het waar is, maar indien wel: wat doet een curator dan met “mijn” huurpenningen? Weer iemand stelt dat de club verkocht wordt. Misschien is het roddel en achterklap, maar toch: een gewaarschuwd mens telt voor twee. De concurrenten kijken dit allemaal lachend aan,mengen zich in de discussie en doen meteen een riant aanbod: nu overstappen voor veel minder abonnementskosten, geen commissie per boeking en de huur rechtstreeks op rekening van de verhuurder, zoals nu. Een aantrekkelijk bod, waar ik nog even over nadenk. Veel van mijn collega’s niet, die hebben de overstap al gemaakt. En de aanstichter van het onheil? Die had alle commotie niet verwacht en verliest nu klanten. Een ondoordachte actie dus. En niet alleen de organisatie krijgt ervan langs, ook onderling worden vegen uitgedeeld: de een gebruikt het forum om zichzelf keer op keer positief in de kijker te spelen en dat irriteert anderen weer. Het is net een soap, die discussie gaat nu al wekenlang door.

Op dezelfde site vindt er –opnieuw- een discussie plaats over wat je als verhuurder aanbiedt, hoever de service gaat en wat gasten -terecht of onterecht- van je verwachten. Het spreekt mij wel aan, want hij hebben in het verleden ook bizarre dingen meegemaakt. Ons appartement Roos bestond uit een woonkeuken, woonkamer, slaapkamer en badkamer. De centrale verwarming was al ver voor onze komst aangelegd en de radiator in de slaapkamer was gemaximeerd, juist omdat het een slaapkamer was. Maar we hadden huurders die het uitzicht daar mooier vonden, de bank in de slaapkamer hadden gezet en ons vervolgens vroegen de verwarming hoger te zetten. Nou, dat was gewoon onmogelijk. In het andere appartement hadden dezelfde mensen aan 300 liter heet water per dag, met twee personen, niet genoeg. Ter informatie: op een camping gebruikt een gemiddelde gast aan warm en koud water inclusief toiletgang 120 liter per persoon. Niemand gaat onder een gloeiendhete douche staan, je handwas doe je op handtemperatuur, dus wat deze mensen deden met al dat hete water deden, Joost mag het weten. Aan hun verzoek om de ketel van de nachtstroom af te halen, zodat er doorlopend 300 liter heet water zou zijn, hebben we niet voldaan. Waren we toen ongastvrij? Nou, het zij zo.

En nu dus een discussie over de vraag of de klant koning is, of je aan alle wensen moet voldoen, of je zelf eisen mag stellen en of je de eigen normen mag opdringen aan anderen. Weer uit eigen ervaring: we hadden geen rookverbod voor onze gîtes en hebben dat nog steeds niet. Rokers gaan buiten zitten en bij regen kan een zonnescherm even dienen als paraplu. Toch moesten we op de boerderij ingrijpen. Roken in bed vind ik vies en het is niet alleen onplezierig voor de volgende gasten, maar ook nog eens gevaarlijk. Toch gebeurde het toen. Ook hadden we een sigarenroker die minstens 3 van die kanjers per dag wegpafte in het appartement. Krijg die stank er maar eens uit in een paar uur, voordat de volgende huurders arriveren.

Ook zo’n leuke: je gooit de ramen wijd open om de kamer even te luchten en daarna ga je een dagje weg, ramen open en de verwarming hoog opgestookt. Mag je daar dan wat van zeggen als verhuurder? Mag je het appartement ingaan om de ramen te sluiten? Dat soort situaties hebben we gelukkig al lang niet meer.

Nu gaat de discussie over het gebruik van een wasmachine. Bij de beoordeling van wat andere mensen doen, ga je meestal van jezelf uit, ik wel tenminste. En ik laat me ook beïnvloeden door wat ik lees: wordt de was schoon op 40 graden? Waarom zou ik het dan op 60 wassen? En is kleding niet vies, maar moet het even worden opgefrist? Dan kies ik het korte programma.

Mag ik dat tegen gasten zeggen? Me mijn normen opdringen vanwege duurzaamheid ? Of mag ik me daar helemaal niet mee bemoeien? Daar gaat die discussie over en het is werkelijk van dik hout zaagt men planken. De een vindt dat het bij de service hoort, de was doen voor je gasten en het gevouwen terug bezorgen. (Die dame heeft overigens wel een erg dure gîte). Een ander vindt dat gasten er maar voor moeten betalen. Weer anderen zeggen: zoek het maar uit met die machine. De een levert waspoeder erbij, een ander niet. En de voorbeelden die voorbij komen…zoals mensen die uit Nederland vertrekken, hun wasgoed van daar meenemen om die in de gîte te doen. Ik zou niet eens weten hoe ik daarop zou reageren als mij dat zou overkomen.

Voordat het een oeverloze discussie wordt, komt er al weer een ander onderwerp ter sprake. Iemand heeft een leuk verhaaltje geschreven met als titel: Met de Franse slag. Het gaat over twee oude boertjes die nogal knullig hun wijngaard ploegen. Gewoon grappig. Maar de reacties! Echt van dik hout! De eerste begint over alle producten die in Frankrijk niet deugen, dat is absoluut inferieure kwaliteit! Een tweede doet er een schep bovenop: de werklieden zijn ook maar prutsers! En overal betaal je de hoofdprijs voor. Een ander reageert: als je zo baalt van Frankrijk, wat doe je dan nog hier? Die stelt dat je ook in Nederland goede en minder goede producten hebt, en goede en minder goede werknemers. Een volgende noemt het een domme, zelfs obscene discussie, een opeenstapeling van generalisaties, van gefrustreerde Nederlanders. Ik moet wel een beetje lachen om de toon van dat soort reacties.

Met een bepaalde stellingname ben ik het wel een beetje eens. “De Fransen zijn vaak wat nonchalanter dan wij. Nederlanders maken zich druk over elke cent, elke minuut, elk bonnetje”. Van onszelf zeggen wij dat we van de drie cijfers achter de komma zijn ( te veel een Piet Precies) en de Fransman kent die komma niet. Dat is generaliserend, ik weet het, maar we ervaren dat regelmatig. Een mooi verschil is hoe men hier omgaat met een offerte leveren. Eind 2001 zochten we een nieuwe keuken uit, inclusief alle inbouwapparatuur. De verkoper zei doodleuk: over 3 weken heeft u de offerte. Onbestaanbaar in Nederland. Rien had in Nederland zelf een bedrijf: een offerte moest bij voorkeur dezelfde dag de deur uit, anders zou een klant misschien afhaken. Maar ja, in een ander land zijn er andere manieren van doen. Dat moet je accepteren als je er woont. De opwinding die dat soms oplevert en de reacties…van dik hout zaagt men echt heel veel planken.En daar kan ik dan weer smakelijk om lachen.

De orchideeën bloeien weer uitbundig. Vorig jaar, op weg naar het ziekenhuis, wees de buurman van de camping ons op een veldje, naast een stoplicht, wat vol stond met orchideeën. Toen ik er pas langsreed, zag ik ze. De gemeentewerkers waren net begonnen te maaien, dus gauw probeerde ik foto’s te maken.  En dat komt hier allemaal gratis op, jaar in, jaar uit…

 

 

 

Read Full Post »

(B)BN-er, (Beetje) Bekende Nederlander

Lang geleden, als lid van de Tweede Kamer, was ik een Beetje Bekende Nederlander. Ik was toen een zogenaamde backbencher, wel met een zware portefeuille. Maar zo gauw een onderwerp publiciteitsgevoelig was, kwamen er collega’s -die hoger in de pikorde stonden- als aasgieren op “mijn” terrein af. En ik liet dat vaak gebeuren, had ook niet zoveel op met de media. Ik was goed voor en goed in het spreekbeurtencircuit, vanuit de overtuiging dat een volksvertegenwoordiger in gewone-mensentaal uit moet kunnen leggen waarom bepaalde besluiten worden genomen. Dan mag je het daarna nóg met me oneens zijn, maar dan weet je wél waarover het gaat.

Ik werd ineens een stuk bekender, toen ik meedeed aan het televisieprogramma Sterrenslag. Er was een ploeg televisiemensen, een team musici en een club politici. Het was tijdens het zomerreces, we werden niet betaald, maar wel in de watten gelegd. In ruil daarvoor moesten we twee dagen allerlei spelletjes doen. Zo moesten we als team op een koets door de winkelstraat rijden en dan met een lans door een ring steken. Miste je, dan kreeg je een emmer koud water over je heen. En je raadt het al: natuurlijk zat er net onder die ring een kuil in de weg, waardoor die bak water onvermijdelijk was. Het commentaar was niet van de lucht: “Zie je wel, ook dát kunnen die politici al niet!”

Ik had daarvóór al mijn unieke moment gehad. In de eerste seconden van het eerste spelletje schoot mijn schouder uit de kom. De fysiotherapeut rende op me af, maakte een hefboom en trok zo de zaak weer recht. Alles werd meteen vast getapet en hups, ik kon weer verder. Natuurlijk stonden de camera’s er bovenop, ellende is immers mooie tv? Niet veel later kopten Story en Privé: Hoe gevaarlijk is Sterrenslag? Absolute onzin hadden ze erbij gesleept. Zo was een televisiepresentator  vlak bij zijn huis met zijn fiets aangereden en dat zou te maken hebben met de voorbereiding op het programma. Toen “mijn” aflevering maanden later werd uitgezonden, was ik het al lang weer vergeten. Maar in de trein vroegen onbekenden belangstellend hoe het met mijn schouder was….

Ook hier in Die ben ik een BBN-er, een Beetje Bekende Nederlander, vooral door de stadswandelingen: Iedereen heeft me wel eens zien lopen, vertellend over de geschiedenis van Die en het leven in Frankrijk. Niet opscheppen: een beetje bekend bij maximaal 4500 mensen.

Nu komt er dus een echte BN-er bij ons logeren, een jeugdvriend van Rien, ze kennen elkaar al 45 jaar. We hebben niet vaak contact, maar dan is het wel ongelooflijk leuk. Het is zo’n grappige man! Hij is meteen onder de indruk van ons uitzicht. Vraagt, wijzend in de richting van de stad: “Is dat DieDaar?”

Binnen is het ook meteen raak. Rien vertelt dat de aannemer de muur tussen de woonkamer en de keuken heeft verwijderd, want dat is wel zo leuk voor degene die kookt. Antwoord: “Dat ligt eraan of je die persoon graag ziet of niet.” Zo hebben wij dat zelf nog nooit bekeken.

Hij heeft meer van die lollige opmerkingen. We wisselen onze levenservaringen uit. Vinden zijn carrière reuze boeiend en BN vertelt er graag over. Hij op zijn beurt vindt onze camping een fantastisch avontuur en is helemaal verrukt als Rien er met hem even gaat kijken. En hij bewondert Rien om wat hij van computers weet. Zegt dan van zichzelf: “De ontwikkeling van computers kun je vergelijken met het peloton bij de Tour de France, ik bungel er een beetje achteraan.”

Omdat hij persoonlijke vrienden in de politiek heeft herkent hij de verhalen daarover in mijn boeken, dus alweer een overeenkomst. Rien vertelt over zijn huidige bedrijf: bij Nederlanders hier computer- en satellietproblemen oplossen. Jarenlang deed hij dat voor niks en dan kreeg hij de kilometers niet eens vergoed. Het gaat daarbij al gauw om afstanden van- enkele reis- 30 of 40 km. En als je dan op een terras degene tegenkomt die geholpen is en je krijgt nog geen kop koffie aangeboden, dan is het wel een keertje klaar. Nu Rien er een bedrijf van heeft gemaakt, is die onduidelijkheid voorbij. BN herkent het volledig: “Ze vragen je om een liedje te zingen en voor je het weet, wordt het een heel programma.” Toch klaagt hij niet, want sommige songs leveren hem veel geld op: “Drie minuten herrie betekent een leven lang stil leven.”

Zijn grappen en grollen gaan maar door, het is net diarree. Zo noemt hij op tournee gaan overdekt zwerven. Met trots vertelt hij over de goede mensen om hem heen, die zijn optredens mogelijk maken. Zijn impresario is een vrouw, die het steeds heeft over Het Vak. Waarop Rien zegt dat hij bij vrouwen in Het Vak toch aan iets anders denkt. Hij past zich kennelijk naadloos aan…

BN verblijft wel eens op Ibiza en komt daar soms de echte snobs tegen. Daar heeft hij niet zoveel mee, vooral niet als ze in een Cabrio rijden. Die kunnen gewoon het dak niet betalen, zegt hij. Het is ook heel grappig om te zien dat hij, met al zijn geld, gewoon een T-shirt van C&A draagt, met de stickers er nog op.

Waarschijnlijk had hij een borrel op toen hij op Ibiza wilde skiën, hetgeen daar absoluut onmogelijk is. Maar hij bedacht dat een borstelbaan wel zou kunnen, en dan uitkomen bij een strandje. Dat leek hem wel wat. Een naam had hij ook al: Skibiza.

En echt gebeurd: ik heb zijn geld witgewassen! Omdat er nog ruimte in de machine is, gaan een paar kleren van hem mee. Rien controleert zelf zijn zakken, maar BN niet. Dus komt er een mooi schoon biljet van € 10,- uit.

We willen hem ook wat van de omgeving laten zien en daarom gaan we naar de prachtige Vallon de Combeau, samen met een gast uit onze studio. De dag ervoor kwamen we onze leraar Frans tegen en die wilde ook graag mee. Met zijn vijven hebben we genoten van de schitterende orchideeën, gentianen, ranonkels, narcissen,wilde bostulpen en de grote marmotten. Zo moet het Paradijs er hebben uitgezien.

Niet alleen BN maakte onze week leuk, ook de andere gasten waren BN-ers, Beste Nederlanders. Ze eindigden hun beoordeling in het gastenboek met:

“Een mooie spreuk die jullie waarmaken: Be somebody who makes everybody feel like a somebody.”

Dan kan een week toch niet meer stuk?

 

Read Full Post »

Verbazingwekkende Vauban

Al jaren ben ik helemaal verliefd op het prachtige departement de Drôme, maar ik moet eerlijk zijn: er zijn veel gebieden in Frankrijk die óók mooi zijn. De bergen hier om mij heen vind ik schitterend, maar in de vakantie wil ik graag de zee zien. Daarom reizen wij meestal naar het zuiden of naar Corsica. Begin mei waren we voor de derde keer in Banyuls-sur-Mer, tussen Perpignan en de Spaanse grens. We maakten er verschillende uitstapjes, zoals naar de grens en naar Collioure. Daar zagen we voor de zoveelste keer in ons leven een bouwwerk van Vauban, daar wil ik nu eens meer van weten.

Deze man, Sébastien le Pestre de Vauban, werd geboren in 1633. Omdat hij al op tienjarige leeftijd wees werd, voedden de Karmelieten hem op en onderwezen hem in geometrie, wiskunde en wetenschap. Vanaf zijn zeventiende  moest hij meevechten in diverse Franse oorlogen en werd hij ook verschillende keren gevangen genomen. In 1655,  toen nog maar 22 jaar, benoemde de Franse koning Lodewijk XIV hem tot koninklijk ingenieur. Een paar jaar later kreeg hij de opdracht om steden en legerplaatsen te versterken. De vestingwerken van Vauban bestaan uit 12 groepen versterkte gebouwen en locaties langs de westelijke, noordelijke en oostelijke grenzen van Frankrijk. In deze 12 groepen zijn steden te vinden die van de grond af opgebouwd zijn door Vauban, citadellen, stedelijke bastionmuren en bastiontorens.

Ik vind het werkelijk indrukwekkend wat er onder zijn leiding allemaal is gebouwd. In het noorden van Frankrijk bijvoorbeeld werd hij verantwoordelijk voor een bufferzone die bestond uit een dubbele verdedigingslinie van dertig versterkte steden, van Duinkerken in het noordwesten, tot Stenay in het noordoosten. In 2008 zijn 12 van zijn vestingen door de UNESCO tot werelderfgoed verklaard.

Van dat lijstje ken ik er een paar. Voor mijn werk was ik eens in Arras, in het noorden van Frankrijk, en werd toen volledig verrast door alle bouwwerken van Vauban in deze zogenaamde citadel. Ze waren volledig nutteloos als verdedigingswerk, want er is na de bouw nooit meer gevochten. Maar wel prachtig om te zien.

Vele malen waren Rien en ik op vakantie in Briançon  in het oosten van Frankrijk, tegen de Italiaanse grens aan. Deze hoogste stad van Europa is omringd door vestingwerken en forten, die de toegangsweg tot het huidige Italië moesten bewaken. Naast de stadsverdedigingswerken liggen ook enkele forten op enkele honderden meters boven de stad. Bouwmeester van de verdedigingswerken van de bovenstad was Vauban. Diverse keren heb ik er rondgelopen en iedere keer was ik geïmponeerd door de robuuste gebouwen.

Het zuiden van Frankrijk, met name de Roussillon, ( het gebied waar wij vakantie hadden) is bezaaid met andere vestingwerken van Vauban, omdat men zich hier moest verdedigen tegen de Spanjaarden. Op weg naar Spanje – om goedkoop sigaretten en drank voor onze buurvrouw te scoren- zien we het fort Bellegarde liggen, bij Perthus en ook het enorme kasteel van Salse. In en rond Collioure zijn er diverse bouwwerken van hem te bewonderen, zoals het fort Miradou en fort St. Elme. Aan het al bestaande Chateau Royal daar werden door hem 2 torens toegevoegd. Bovendien zijn er het Fort Rond en Ford Carré te vinden. Port Vendres, iets verderop,  kreeg het Fort Béar en Fort Fanal, om de haven te beschermen.

Villefranche –de-Conflent, met haar Fort Libéria, de unieke stadsmuur en vesting, bestaande uit twee niveaus van wegen, staat ook de UNESCO-lijst. We zagen het niet zelf, maar op Internet is het indrukwekkend. En nog is de opsomming niet compleet

Vauban bouwde niet alleen in het huidige Frankrijk. In België was hij betrokken bij Fort Knokke, de verdedigingswerken van Ieper, de vestingstad Menen, Oudenaarde, het bastion Veurne en het kasteel van Bouillon. In Duitsland de vesting Landau in de Phalz, en de vesting Mont Royal, plus de Vaubanroute in de stad Luxemburg en de oude vestingmuren van Solothurn in Zwitserland. En deze lijst is verre van compleet.

Wij zagen nog eens, tijdens een vakantie, een Vaubanbouwwerk. Bij toeval, toen we even een tussenstop maakten. Via een immense trap van bijna 1000 treden kwamen we in het bovenste deel van de vesting. Dat was duidelijk een garnizoensplaats met schietgaten in de muren. Geweldig, je waande je zo in vroegere tijden. Maar waar het was?? Ik ben het helemaal vergeten…

Een aardige slotzin staat op Wikepedia:. Dit was maar het begin. Vauban reisde door het hele land, bouwde versterkte steden, restaureerde en verbeterde de vestingen die hij kwetsbaar achtte. Maar Vauban was niet alleen een militair. Hij was ook humanist. Dankzij de architectuur van zijn forten kon het aantal doden in de oorlog worden beperkt.

En wij genieten van zijn verbazingwekkende bouwwerken, zomaar een cadeautje in de vakantie.

Read Full Post »