Deze uitdrukking staat vooral voor het ” het ongenuanceerd uit de hoek komen”. Internet staat er vol mee.
Ik kwam daarvan een voorbeeld tegen op de sociale media. Wij zijn al vanaf 2003 deelnemer aan Gites.nl, tot nu toe naar volle tevredenheid. Voor pakweg € 100,- per jaar per gîte kun je die te huur aanbieden. Voor dat bedrag wordt de promotie verzorgd en een mooie website geregeld. Na 1 ervaring met de Volkskrant in 2002 -kosten toen eenmalig 60 gulden- waren we meteen genezen. Welgeteld 2 reacties kwamen er binnen en beide mensen boden de helft van de gevraagde huur. Toedeloe, wij onderhandelen niet. Dat gedoe hebben we nu niet meer,wij zijn dus content met bovengenoemde organisatie.
Regelmatig krijgen we hun nieuwsbrief en normaal spel ik die. Deze keer worden we uitgenodigd om een soort video- uitzending te bekijken. Ja, hallo, midden in het seizoen, Bekende Nederlander te logeren: ik heb wel even wat anders te doen.
Maar dan breekt de hel los op de sociale media. Er komt een nieuw systeem, waarbij je naast het abonnementsgeld 4,5 % extra commissie gaat betalen per boeking. De organisatie incasseert de betaling van de huur binnen 48 uur, maar de verhuurder krijgt het geld pas 48 uur na binnenkomst van de huurder. Daar kan dus wel een half jaar tussen zitten. Sterker nog, ik heb nu, juni 2016, de eerste reservering voor juli 2017 al binnen. Het inkomen uit de verhuur wordt dus zomaar 4,5 % minder, zonder dat er iets tegenover staat. Maanden wachten op het geld betekent ook dat sommige verhuurders de winter niet meer door kunnen komen. En wat te denken van investeringen: die doe je buiten het seizoen, maar niet als je geen geld meer hebt.
Allerlei slimmeriken bemoeien zich met de discussie: welke garantie heb je dat je dat geld krijgt? En wat als de baas met de Noorderzon vertrekt? Er is namelijk geen garantiefonds. Een ander suggereert dat de organisatie in de min zit. Ik weet niet of het waar is, maar indien wel: wat doet een curator dan met “mijn” huurpenningen? Weer iemand stelt dat de club verkocht wordt. Misschien is het roddel en achterklap, maar toch: een gewaarschuwd mens telt voor twee. De concurrenten kijken dit allemaal lachend aan,mengen zich in de discussie en doen meteen een riant aanbod: nu overstappen voor veel minder abonnementskosten, geen commissie per boeking en de huur rechtstreeks op rekening van de verhuurder, zoals nu. Een aantrekkelijk bod, waar ik nog even over nadenk. Veel van mijn collega’s niet, die hebben de overstap al gemaakt. En de aanstichter van het onheil? Die had alle commotie niet verwacht en verliest nu klanten. Een ondoordachte actie dus. En niet alleen de organisatie krijgt ervan langs, ook onderling worden vegen uitgedeeld: de een gebruikt het forum om zichzelf keer op keer positief in de kijker te spelen en dat irriteert anderen weer. Het is net een soap, die discussie gaat nu al wekenlang door.
Op dezelfde site vindt er –opnieuw- een discussie plaats over wat je als verhuurder aanbiedt, hoever de service gaat en wat gasten -terecht of onterecht- van je verwachten. Het spreekt mij wel aan, want hij hebben in het verleden ook bizarre dingen meegemaakt. Ons appartement Roos bestond uit een woonkeuken, woonkamer, slaapkamer en badkamer. De centrale verwarming was al ver voor onze komst aangelegd en de radiator in de slaapkamer was gemaximeerd, juist omdat het een slaapkamer was. Maar we hadden huurders die het uitzicht daar mooier vonden, de bank in de slaapkamer hadden gezet en ons vervolgens vroegen de verwarming hoger te zetten. Nou, dat was gewoon onmogelijk. In het andere appartement hadden dezelfde mensen aan 300 liter heet water per dag, met twee personen, niet genoeg. Ter informatie: op een camping gebruikt een gemiddelde gast aan warm en koud water inclusief toiletgang 120 liter per persoon. Niemand gaat onder een gloeiendhete douche staan, je handwas doe je op handtemperatuur, dus wat deze mensen deden met al dat hete water deden, Joost mag het weten. Aan hun verzoek om de ketel van de nachtstroom af te halen, zodat er doorlopend 300 liter heet water zou zijn, hebben we niet voldaan. Waren we toen ongastvrij? Nou, het zij zo.
En nu dus een discussie over de vraag of de klant koning is, of je aan alle wensen moet voldoen, of je zelf eisen mag stellen en of je de eigen normen mag opdringen aan anderen. Weer uit eigen ervaring: we hadden geen rookverbod voor onze gîtes en hebben dat nog steeds niet. Rokers gaan buiten zitten en bij regen kan een zonnescherm even dienen als paraplu. Toch moesten we op de boerderij ingrijpen. Roken in bed vind ik vies en het is niet alleen onplezierig voor de volgende gasten, maar ook nog eens gevaarlijk. Toch gebeurde het toen. Ook hadden we een sigarenroker die minstens 3 van die kanjers per dag wegpafte in het appartement. Krijg die stank er maar eens uit in een paar uur, voordat de volgende huurders arriveren.
Ook zo’n leuke: je gooit de ramen wijd open om de kamer even te luchten en daarna ga je een dagje weg, ramen open en de verwarming hoog opgestookt. Mag je daar dan wat van zeggen als verhuurder? Mag je het appartement ingaan om de ramen te sluiten? Dat soort situaties hebben we gelukkig al lang niet meer.
Nu gaat de discussie over het gebruik van een wasmachine. Bij de beoordeling van wat andere mensen doen, ga je meestal van jezelf uit, ik wel tenminste. En ik laat me ook beïnvloeden door wat ik lees: wordt de was schoon op 40 graden? Waarom zou ik het dan op 60 wassen? En is kleding niet vies, maar moet het even worden opgefrist? Dan kies ik het korte programma.
Mag ik dat tegen gasten zeggen? Me mijn normen opdringen vanwege duurzaamheid ? Of mag ik me daar helemaal niet mee bemoeien? Daar gaat die discussie over en het is werkelijk van dik hout zaagt men planken. De een vindt dat het bij de service hoort, de was doen voor je gasten en het gevouwen terug bezorgen. (Die dame heeft overigens wel een erg dure gîte). Een ander vindt dat gasten er maar voor moeten betalen. Weer anderen zeggen: zoek het maar uit met die machine. De een levert waspoeder erbij, een ander niet. En de voorbeelden die voorbij komen…zoals mensen die uit Nederland vertrekken, hun wasgoed van daar meenemen om die in de gîte te doen. Ik zou niet eens weten hoe ik daarop zou reageren als mij dat zou overkomen.
Voordat het een oeverloze discussie wordt, komt er al weer een ander onderwerp ter sprake. Iemand heeft een leuk verhaaltje geschreven met als titel: Met de Franse slag. Het gaat over twee oude boertjes die nogal knullig hun wijngaard ploegen. Gewoon grappig. Maar de reacties! Echt van dik hout! De eerste begint over alle producten die in Frankrijk niet deugen, dat is absoluut inferieure kwaliteit! Een tweede doet er een schep bovenop: de werklieden zijn ook maar prutsers! En overal betaal je de hoofdprijs voor. Een ander reageert: als je zo baalt van Frankrijk, wat doe je dan nog hier? Die stelt dat je ook in Nederland goede en minder goede producten hebt, en goede en minder goede werknemers. Een volgende noemt het een domme, zelfs obscene discussie, een opeenstapeling van generalisaties, van gefrustreerde Nederlanders. Ik moet wel een beetje lachen om de toon van dat soort reacties.
Met een bepaalde stellingname ben ik het wel een beetje eens. “De Fransen zijn vaak wat nonchalanter dan wij. Nederlanders maken zich druk over elke cent, elke minuut, elk bonnetje”. Van onszelf zeggen wij dat we van de drie cijfers achter de komma zijn ( te veel een Piet Precies) en de Fransman kent die komma niet. Dat is generaliserend, ik weet het, maar we ervaren dat regelmatig. Een mooi verschil is hoe men hier omgaat met een offerte leveren. Eind 2001 zochten we een nieuwe keuken uit, inclusief alle inbouwapparatuur. De verkoper zei doodleuk: over 3 weken heeft u de offerte. Onbestaanbaar in Nederland. Rien had in Nederland zelf een bedrijf: een offerte moest bij voorkeur dezelfde dag de deur uit, anders zou een klant misschien afhaken. Maar ja, in een ander land zijn er andere manieren van doen. Dat moet je accepteren als je er woont. De opwinding die dat soms oplevert en de reacties…van dik hout zaagt men echt heel veel planken.En daar kan ik dan weer smakelijk om lachen.
De orchideeën bloeien weer uitbundig. Vorig jaar, op weg naar het ziekenhuis, wees de buurman van de camping ons op een veldje, naast een stoplicht, wat vol stond met orchideeën. Toen ik er pas langsreed, zag ik ze. De gemeentewerkers waren net begonnen te maaien, dus gauw probeerde ik foto’s te maken. En dat komt hier allemaal gratis op, jaar in, jaar uit…