Eventjes, niet te lang, in de lappenmand liggen heeft ook wel zijn leuke kanten. Op de dag dat ik in het ziekenhuis word opgenomen, licht Rien de familie in en onze vrienden hier in Frankrijk. ( Terwijl ik dit type, ontdek ik dat we de Nederlandse club deels zijn vergeten…).Ook mijn Wordfeudvrienden krijgen een berichtje dat ik “even uit de lucht ben”. En ik bel met mijn moeder, omdat ze dan zelf kan horen dat ik niet doodziek ben.
Een “bombardement”aan reacties is het gevolg. Van een tante krijg ik een prachtige, zelfgemaakte kaart, een andere tante stuurt me dagelijks een paar SMS-jes. Vrienden en familieleden bellen of verzenden regelmatig een berichtje. En zelfs de beheerster van het recreatiepark stuurt foto’s van de nieuwe inrichting van ons huisje, om me wat op te vrolijken. Vriendenstel Pluis geniet van een vakantie langs boerencampings en is eventjes onbereikbaar. Maar dan komen er meteen 2 dagen achter elkaar kaarten met de post…
In ons groepje hier zit ook een ouder stel dat niet zo behendig is met de computer. Zij kunnen wel weer andere dingen: Koosje zit ongeveer aan haar naaimachine vastgekleefd en aan Jeffrey dank ik een groot deel van mijn kookkunsten. En hoe vaak was hij niet mijn redder in nood: “Hellup!!! De gorgonzolasaus bij de kalkoen wil niet binden!”’. Daar kom je dan achter vlak voor het opdienen, als er 40 man aan tafel zit… Maar Jeffrey heeft altijd een oplossing.
Met de computer is het omgekeerd, dan is Rien vaak de reddende engel. “Help, ik wil foto’s afdrukken, maar het lukt niet”. Nee, niet als je op de faxknop drukt. Even voor de duidelijkheid: ik kan leuk typen op de computer, maar roep hier ook geregeld om hulp. Hij leert dus -net als ik- regelmatig wat bij van onze privécomputerexpert. Een mail lezen en beantwoorden lukt hem steeds beter, zo ook met Riens “ziekenbericht”. Jeffrey belt meteen om te horen wat er aan de hand is. Hij en zijn vrouw vinden het zo verontrustend dat ze direct hun dochter inlichten. Terwijl die op het punt staat om op de eigen camping een maaltijd te serveren, neemt ze toch de tijd om even te bellen. Dat zijn de kleine dingen waar een mens weer blij van wordt….
Maar iedereen mag op herhaling: de streptokokken zijn terug. Die Franse kunnen dat zo mooi verwoorden: ik lever een klein plasje in, voor controle, maar toch zijn er “tamelijk veel kolonies van streptokokken”. Je zou er bang van worden….
Net weer thuis, na het ziekenhuisavontuur, ontdek ik dat mijn oud-collega van de Emancipatieraad nog van niks weet. Vier jaar, acht maanden en negen dagen ( dat staat op mijn pensioenoverzicht) was ik lid van de Tweede Kamer. Het was reuze interessant, ik heb er heel veel geleerd, maar het was niet mijn ding. Televisieseries als Borgen en House of Cards geven goed weer hoe macht belangrijker kan worden dan idealen. Waarmee ik niet zeg dat alle politici corrupt en/of machtsbelust zijn, beslist niet. Maar ik heb wel een paar van die gevechten aan den lijve ondervonden. Tijd om de biezen te pakken.
Vijf maanden voor ik af zou zwaaien, stond er een advertentie in de krant, die voor mij gemaakt leek. Ik kon aantonen aan alle voorwaarden te voldoen. Al eerder was ik als eerste geëindigd in een sollicitatieronde, maar dan kan er nog van alles mis gaan, bijvoorbeeld omdat ze toch de voorkeur geven aan een man of omdat de politieke kleur hen niet aanstond. Deze keer ging alles goed, maar daarna moest de Staatssecretaris nog een handtekening onder de voordracht zetten. Met dat secreet had ik een paar politieke aanvaringen gehad, dus dat zag er niet goed uit. Toen greep de Minister in: de eerste keus bleef daarmee de eerste keus. En na de handtekening van de Koningin kon ik aan mijn nieuwe baan beginnen, als lid van de Emancipatieraad. Daar ontmoette ik M.
Adviezen voor de Regering werden in groepjes voorbereid: 2 leden van de negenkoppige Raad plus een aantal wetenschappelijk medewerkers lazen zich in, voerden gesprekken met allerlei hotemetoten en uiteindelijk kwam er een advies uit. Dat werd dan aan de andere leden voorgelegd in een openbare Raadsvergadering, die uitermate strak geregisseerd was.
Eerst werd de agenda vastgesteld en daarbij ook de rondvraag. Had je geen punt aangemeld, dan mocht je niet halverwege de vergadering zeggen: Oh ja, ik heb toch nog wat. Vervolgens werden de onderwerpen een voor een besproken, alleen door degene die zich daarvoor hadden aangemeld. Was je dat vergeten, had je je inbreng niet goed voorbereid?? Dikke pech. In de tweede ronde mochten ook alleen de eerste sprekers mee discussiëren. Nou, dat had je in 1 x bekeken: dit moet ik heel goed voorbereiden.
Soms werden we door de journalisten de hemel in geprezen, soms ook volkomen neergesabeld. Dat laatste was het geval toen we het advies schreven “ Een slimme meid krijgt haar kind op tijd ”. Het waren gynaecologen die aan de bel trokken: hoe langer je de keus voor kinderen uitstelt, hoeveel groter de problemen worden om kinderen te krijgen, met steeds hogere risico’s voor moeder en kind. Onze boodschap was alleen maar: weet waar je aan begint, ken de risico’s. Er werd op gereageerd alsof wij, van de Emancipatieraad, iedere vrouw weer achter het aanrecht wilden…En toch was het boeiend tot het laatste moment, toen de Regering vond dat de emancipatie in Nederland voltooid was. Hoort iemand er ooit nog iets van??
Met M. deelde ik hetzelfde bureau, maar we opereerden in verschillende adviesgroepen. Zij was cultuurhistorica, met ervaring in het onderwijs, mijn sterkste punt lag op het sociaal-economische vlak. Na de Raad verloren we elkaar uit het oog, tot ik haar bij toeval hier in Frankrijk tegenkwam. In 2001 is ze, net als wij, naar de Drôme vertrokken. Beiden houden we van schrijven, al is ze mij de baas: M. is al met haar zesde boek bezig en publiceert opiniestukken in landelijke dagbladen. Maar ook haar epistels aan mij zijn literaire werkjes. Dit was bijvoorbeeld haar laatste mail…
Hee Jacqueline, dat was wel schrikken…. natuurlijk allereerst voor jou en Rien, maar nu ik het verslag lees, krijg ik het plaatsvervangend Spaans benauwd (waarom Spaans? moet ik nazoeken…)
Het is natuurlijk een onzinnig advies aan iemand als jou/jij, maar misschien was je IETS te druk met van alles. Niet alleen de afgelopen periode, maar de hele rits daarvoor, met camping en alle daaraan verbonden activiteiten. Uiteindelijk komt er altijd een terugslag (oma vertelt) waarbij je enerzijds de drukte mist en anderzijds een nieuw ritme moet vinden. Dat moet nu net via iets compleet anders, bijvoorbeeld schilderen, zoals ik ging doen – het werd niet veel, maar gaf wel rust om lijf en geest zich te laten herstellen. Jij vluchtte vooruit, in iets meer en (heel soms) iets minder van hetzelfde – verbouwing, organisatie, administratie, nieuwe gasten, kortom: gedoe.
Goed van je lijf dat het nu zegt: tot hier en niet verder. Nu alleen je brein nog…. dat heeft ook rechten en je kunt beter niet wachten tot dat ook eisen gaat stellen, want dat kan anders uitpakken. Leer te blijven zitten, liggen, kijken (Lach, zing, bid en bewonder….).
Je hebt zo’n mooi, kalmerend uitzicht vanaf je balkon, zo’n fijne huis- en slaapkamer, stel je daar voor open want je verwaarloost zo je eigen lijf en brein die dan gaan zeuren en/of rebelleren. Ze horen er bij, hoe ook onze ouders en de rest van de samenleving ons hebben geleerd onszelf helemaal op de laatste plaats te zetten. Neem van mij aan: ze hadden het bij het verkeerde eind. Zonder die twee stel je zelf immers ook niets voor.
Dit was mijn woensdagochtendoverdenking, naar aanleiding van je verontrustende berichten. Voorlopig laat ik jullie even gezellig alleen, dat je maar mag genieten van deze nazomer: schaduwen worden langer, het groen begint te verkleuren, de zonnebloemen staan er hier rondom het dorp droevig bij na een extreem uitbundige bloeiperiode – onvermijdelijk komt de herfst over het land, even rustig en kalm als elk jaar. Neem er een voorbeeld aan. Mag je trouwens wel een glaasje? Dat zou pas erg zijn….
Straks komt alweer een kijker voor mijn huis: de laatste tijd iets regelmatiger dan in het begin. Ik heb nu aan het raam van het atelier (binnenstraatkant) een A4tje opgehangen met te koop, en er zijn er die binnenlopen. Nu is hier natuurlijk niets anders te bekijken, dus ik zie het maar zoals jezelf een winkeltje binnenloopt in een dorp of stad als je er toevallig langs komt.
Toch zijn er sommigen enthousiast: één kwam zelfs terug met een geobioloog, die met allerlei meters en wichelroedes de vibraties van het huis registreerde. We hadden best een leuke discussie want ik geloof sowieso in niets en het was een erg aardige man. Gelukkig stelde mijn huis zich positief op: warm, sympathiek, uitnodigend en nog zo wat vriendelijke kwalificaties, dus of ik er nog wat van hoor, merk ik wel. Degenen die nu langs komen, zijn echt op zoek en kennen de plek, dus wie weet.
Intussen ben ik al wel zover dat ik voortdurend rondkijk wat mee moet, wat weg kan en waar ik de Emmaüs voor moet bellen. Brein is er in elk geval al druk mee, terwijl lijf voor het gemak een huishoudelijke hulp bij heeft genomen – elke maandag, een zegen, en alles blinkt – tijden niet zo tevreden door mijn eigen huis gelopen.
Lieve Jacqueline, verder kan ik je van hieruit weinig bieden dan medeleven en goede raad – zie wat je er mee doet.
Met zo’n mail is het toch niet erg om even in de lappenmand te liggen???.