De lappenmand

Eventjes, niet te lang, in de lappenmand liggen heeft ook wel zijn leuke kanten. Op de dag dat ik in het ziekenhuis word opgenomen, licht Rien de familie in en onze vrienden hier in Frankrijk. ( Terwijl ik dit type, ontdek ik dat we de Nederlandse club deels zijn vergeten…).Ook mijn Wordfeudvrienden krijgen een berichtje dat ik “even uit de lucht ben”. En ik bel  met mijn moeder, omdat ze dan zelf kan horen dat ik niet doodziek ben.

Een “bombardement”aan reacties is het gevolg. Van een tante krijg ik een prachtige, zelfgemaakte kaart, een andere tante stuurt me dagelijks een paar SMS-jes. Vrienden en familieleden bellen of verzenden regelmatig een berichtje. En zelfs de beheerster van het recreatiepark stuurt foto’s van de nieuwe inrichting van ons huisje, om me wat op te vrolijken. Vriendenstel Pluis geniet van een vakantie langs boerencampings en is eventjes onbereikbaar. Maar dan komen er meteen 2 dagen achter elkaar kaarten met de post…

Winterhuisje

 

In ons groepje hier zit ook een ouder stel dat niet zo behendig is met de computer. Zij kunnen wel weer andere dingen: Koosje zit ongeveer aan haar naaimachine vastgekleefd en aan Jeffrey dank ik een groot deel van mijn kookkunsten. En hoe vaak was hij niet mijn redder in nood: “Hellup!!! De gorgonzolasaus bij de kalkoen wil niet binden!”’. Daar kom je dan achter vlak voor het opdienen, als er 40 man aan tafel zit… Maar Jeffrey heeft altijd een oplossing.

Met de computer is het omgekeerd, dan is Rien vaak de reddende engel. “Help, ik wil foto’s afdrukken, maar het lukt niet”. Nee, niet als je op de faxknop drukt. Even voor de duidelijkheid: ik kan leuk typen op de computer, maar roep hier ook geregeld om hulp. Hij leert dus -net als ik-  regelmatig wat bij van onze privécomputerexpert. Een mail lezen en beantwoorden lukt hem steeds beter, zo ook met Riens “ziekenbericht”. Jeffrey belt meteen om te horen wat er aan de hand is. Hij en zijn vrouw vinden het zo verontrustend dat ze direct hun dochter inlichten. Terwijl die op het punt staat om op de eigen camping een maaltijd te serveren, neemt ze toch de tijd om even te bellen. Dat zijn de kleine dingen waar een mens weer blij van wordt….

Maar iedereen mag op herhaling: de streptokokken zijn terug. Die Franse kunnen dat zo mooi verwoorden: ik lever een klein plasje in, voor controle, maar toch zijn er “tamelijk veel kolonies van streptokokken”. Je zou er bang van worden….

Net weer thuis, na het ziekenhuisavontuur, ontdek ik dat mijn oud-collega van de Emancipatieraad nog van niks weet. Vier jaar, acht maanden en negen dagen ( dat staat op mijn pensioenoverzicht) was ik lid van de Tweede Kamer. Het was reuze interessant, ik heb er heel veel geleerd, maar het was niet mijn ding. Televisieseries als Borgen en House of Cards geven goed weer hoe macht belangrijker kan worden dan idealen.  Waarmee ik niet zeg dat alle politici corrupt en/of machtsbelust zijn, beslist niet. Maar ik heb wel een paar van die gevechten aan den lijve ondervonden. Tijd om de biezen te pakken.

Vijf maanden voor ik af zou zwaaien, stond er een advertentie in de krant, die voor mij gemaakt leek. Ik kon aantonen aan alle voorwaarden te voldoen. Al eerder was ik als eerste geëindigd in een sollicitatieronde, maar dan kan er nog van alles mis gaan, bijvoorbeeld omdat ze toch de voorkeur geven aan een man of  omdat de politieke kleur hen niet aanstond. Deze keer ging alles goed, maar daarna moest de Staatssecretaris nog een handtekening onder de voordracht zetten. Met dat secreet had ik een paar politieke aanvaringen gehad, dus dat zag er niet goed uit. Toen greep de Minister in: de eerste keus bleef daarmee de eerste keus. En na de handtekening van de Koningin kon ik aan mijn nieuwe baan beginnen, als lid van de Emancipatieraad. Daar ontmoette ik M.

Kasteeltoren van M.

Adviezen voor de Regering werden in groepjes voorbereid: 2 leden van de negenkoppige Raad plus een aantal wetenschappelijk medewerkers lazen zich in, voerden gesprekken met allerlei hotemetoten en uiteindelijk kwam er een advies uit. Dat werd dan aan de andere leden voorgelegd in een openbare Raadsvergadering, die uitermate strak geregisseerd was.

Eerst werd de agenda vastgesteld en daarbij ook de rondvraag. Had je geen punt aangemeld, dan mocht je niet halverwege de vergadering zeggen: Oh ja, ik heb toch nog wat. Vervolgens werden de onderwerpen een voor een besproken, alleen door degene die zich daarvoor hadden aangemeld. Was je dat vergeten, had je je inbreng niet goed voorbereid?? Dikke pech. In de tweede ronde mochten ook alleen de eerste sprekers mee discussiëren. Nou, dat had je in 1 x bekeken: dit moet ik heel goed voorbereiden.

Soms werden we door de journalisten de hemel in geprezen, soms ook volkomen neergesabeld. Dat laatste was het geval toen we het advies schreven “ Een slimme meid krijgt haar kind op tijd ”. Het waren gynaecologen die aan de bel trokken: hoe langer je de keus voor kinderen uitstelt, hoeveel groter de problemen worden om kinderen te krijgen, met steeds hogere risico’s voor moeder en kind. Onze boodschap was alleen maar: weet waar je aan begint, ken de risico’s. Er werd op gereageerd alsof wij, van de  Emancipatieraad, iedere vrouw weer achter het aanrecht wilden…En toch was het boeiend tot het laatste moment, toen de Regering vond dat de emancipatie in Nederland voltooid was. Hoort iemand er ooit nog iets van??

 

Met M. deelde ik hetzelfde bureau, maar we opereerden in verschillende adviesgroepen. Zij was cultuurhistorica, met ervaring in het onderwijs, mijn sterkste punt lag op het sociaal-economische vlak. Na de Raad verloren we elkaar uit het oog, tot ik haar bij toeval hier in Frankrijk tegenkwam. In 2001 is ze, net als wij, naar de Drôme vertrokken. Beiden houden we van schrijven, al is ze mij de baas: M. is al met haar zesde boek bezig en publiceert opiniestukken in landelijke dagbladen.  Maar ook haar epistels aan mij zijn literaire werkjes. Dit was bijvoorbeeld haar laatste mail…

Hee Jacqueline, dat was wel schrikken…. natuurlijk allereerst voor jou en Rien, maar nu ik het verslag lees, krijg ik het plaatsvervangend Spaans benauwd (waarom Spaans? moet ik nazoeken…)

 Het is natuurlijk een onzinnig advies aan iemand als jou/jij, maar misschien was je IETS te druk met van alles. Niet alleen de afgelopen periode, maar de hele rits daarvoor, met camping en alle daaraan verbonden activiteiten. Uiteindelijk komt er altijd een terugslag (oma vertelt) waarbij je enerzijds de drukte mist en anderzijds een nieuw ritme moet vinden.   Dat moet nu net via iets compleet anders, bijvoorbeeld schilderen, zoals ik ging doen – het werd niet veel, maar gaf wel rust om lijf en geest zich te laten herstellen. Jij vluchtte vooruit, in iets meer en (heel soms) iets minder van hetzelfde – verbouwing, organisatie, administratie, nieuwe gasten, kortom: gedoe.

Goed van je lijf dat het nu zegt: tot hier en niet verder. Nu alleen je brein nog…. dat heeft ook rechten en je kunt beter niet wachten tot dat ook eisen gaat stellen, want dat kan anders uitpakken. Leer te blijven zitten, liggen, kijken (Lach, zing, bid en bewonder….).

Je hebt zo’n mooi, kalmerend uitzicht vanaf je balkon, zo’n fijne huis- en slaapkamer, stel je daar voor open want je verwaarloost zo je eigen lijf en brein die dan gaan zeuren en/of rebelleren. Ze horen er bij, hoe ook onze ouders en de rest van de samenleving ons hebben geleerd onszelf helemaal op de laatste plaats te zetten. Neem van mij aan: ze hadden het bij het verkeerde eind. Zonder die twee stel je zelf immers ook niets voor.

Toegangspoort

 

Dit was mijn woensdagochtendoverdenking, naar aanleiding van je verontrustende berichten. Voorlopig laat ik jullie even gezellig alleen, dat je maar mag genieten van deze nazomer: schaduwen worden langer, het groen begint te verkleuren, de zonnebloemen staan er hier rondom het dorp droevig bij na een extreem uitbundige bloeiperiode – onvermijdelijk komt de herfst over het land, even rustig en kalm als elk jaar. Neem er een voorbeeld aan. Mag je trouwens wel een glaasje? Dat zou pas erg zijn….

 

Straks komt alweer een kijker voor mijn huis: de laatste tijd iets regelmatiger dan in het begin. Ik heb nu aan het raam van het atelier (binnenstraatkant) een A4tje opgehangen met te koop, en er zijn er die binnenlopen. Nu is hier natuurlijk niets anders te bekijken, dus ik zie het maar zoals jezelf een winkeltje binnenloopt in een dorp of stad als je er toevallig langs komt. 

 Toch zijn er sommigen enthousiast: één kwam zelfs terug met een geobioloog, die met allerlei meters en wichelroedes de vibraties van het huis registreerde. We hadden best een leuke discussie want ik geloof sowieso in niets en het was een erg aardige man. Gelukkig stelde mijn huis zich positief op: warm, sympathiek, uitnodigend en nog zo wat vriendelijke kwalificaties, dus of ik er nog wat van hoor, merk ik wel. Degenen die nu langs komen, zijn echt op zoek en kennen de plek, dus wie weet.

Intussen ben ik al wel zover dat ik voortdurend rondkijk wat mee moet, wat weg kan en waar ik de Emmaüs voor moet bellen. Brein is er in elk geval al druk mee, terwijl lijf voor het gemak een huishoudelijke hulp bij heeft genomen – elke maandag, een zegen, en alles blinkt – tijden niet zo tevreden door mijn eigen huis gelopen.

Lieve Jacqueline, verder kan ik je van hieruit weinig bieden dan medeleven en goede raad – zie wat je er mee doet.

 

Met zo’n mail is het toch niet erg om even in de lappenmand te liggen???.

 

 

Read Full Post »

L’Hôpital

Die heeft al vanaf de 14^e eeuw een eigen hôpital. Ongeveer 20.000 inwoners, in een straal van 80 km om Die, zijn erop aangewezen. Maar haar bestaan staat onder druk: de afdeling chirurgie wordt al uitgekleed en de afdeling verloskunde zal ophouden te bestaan. De bevolking staat op haar achterste benen.  Ook ik vind het prettig dat er goede gezondheidsvoorzieningen binnen handbereik zijn, voor onszelf en onze gasten. Al vaak ben ik er geweest, om Nederlanders qua taal bij te staan of te tolken tussen een psychotische Duitser en de Franse hulpverleners. Of gewoon voor mijzelf…

In het begin was ik vooral verbaasd. De zorg is meer dan goed, wekelijks houden bijvoorbeeld allerlei artsen uit Valence hier spreekuur. Maar het was wel  een oude zooi. Wanneer het precies is opgeknapt, weet ik niet. Maar als ik er nu kom, ziet alles er even fris en vrolijk uit. De muren zijn in pasteltinten geverfd, het linoleum op de vloer is in dezelfde kleur, alle kasten zijn van hetzelfde materiaal, en ook de apparatuur is vernieuwd.

Kwam ik eerder slechts voor 1 akkefietje tegelijk, nu mag ik de hele keten van zorg ondergaan. Al weken heb ik weer last van hartkloppingen. Het komt gewoon niet in mijn hoofd op om naar de huisarts te gaan, ook al wordt het steeds erger, ook al kan ik van benauwdheid soms mijn zin niet afmaken. Tot afgelopen vrijdag.  Ons gebruikelijke ritueel ‘s ochtends is dat ik mijn tanden poets, terwijl Rien al scherend op de computer naar de weersvoorspelling kijkt. Op de camping was dat handig voor de gasten, nu is het praktisch voor mij: als ik weet wat de temperatuur wordt, bepaal ik welke kleren ik die dag zal dragen.

Deze ochtend komt Rien terug met de woorden: het wordt warm vandaag, 30 graden. Het gebeurt volgens mij in een seconde, ineens ben ik volledig bezweet. De thermometer geeft dan ook een fikse verhoging aan. Dus nu wordt toch het tijd voor de huisarts. Daar wordt een veel lagere bloeddruk gemeten dan normaal en een extreem hoog hartritme. Omdat de hartspecialist op vrijdag in Die spreekuur houdt, word ik meteen verwezen naar de Urgence.

Daar gaat de hele trukendoos open, juist omdat de bloeddruk, temperatuur en het hartritme inmiddels weer helemaal normaal zijn….wie het snapt, mag het zeggen. De hartspecialist ( die leukerd van een paar columns terug), geeft voortdurend instructies wat er onderzocht moet worden: bloed uit de arm, uit de pols, hartfilmpje, röntgenfoto van de longen. En ondertussen komen allerlei enge ziektes voorbij: longembolie, ontsteking aan het hart? Vervelen is er niet bij, want er liggen nog 2 mensen naast mij. Nummer 1 is een man van 80, die van zijn racefiets (!) is gevallen. Hij heeft een wond en een fractuur. De eerste wordt behandeld ( dat hoor ik, want door een scherm kan ik niks zien). Voor de breuk moet hij met de helikopter naar Valence, in de scanner. In Nederland zou je hierover een paar discussies hebben: nooit 2 patiënten bij de Eerste Hulp op 1 kamer en liever geen helikopters in de eigen buurt. En ook niet in- en uitlopen van Jan Rap en zijn Maat. Hier is dat dus anders.  Patiënt nummer 3 komt binnen met de ambulance van de Pompiers. Hij heeft veel pijn aan 1 kant van zijn lijf en heeft verschillende keren overgegeven, zeggen de brandweermannen. En ondertussen stroomt de gang vol met mensen die allerlei ongelukjes hebben gehad. Zij gaan dan naar de “gewone” behandelkamers van de Urgence.

Rien vergezelt me naar boven, naar hartspecialist Gabber en die vindt onze ontmoeting weer een buitengewoon genoegen. Hij zegt nog net niet: “Wat leuk om jullie weer te zien”. Gabber doet mijn patiëntenhesje opzij, ziet mijn blote borsten en zegt tegen Rien: O la la!  Een echte levensgenieter dus. Hij onderzoekt het hart, heeft alle resultaten van de onderzoeken en is heel stellig: het is niet het hart! Terwijl ik nog het idee heb dat ik dan naar huis kan, word ik met een rolstoel zo een ziekenkamer ingereden en volgt de intake voor opname. Ik ben echt volkomen verbijsterd!

Ik moet nog even een plasje inleveren en dan hebben ze echt beet: daar zou de ontsteking zitten die de koorts heeft veroorzaakt. Nu kan ik het vergeten: eerst is het 1 nacht blijven, dan 2, dan 3, dan 4.  Maar goed, ik kom op een mooie, zachtgroene kamer met lichtblauwe stoelen en een luxueus en elektrisch verstelbaar bed. Rien brengt mijn Ipad, zodat ik kan lezen. Geen Internet hier en telefoneren mag niet. Maar, typisch Frans, “een beetje” bellen mag wel. Die telefoon gaat vervolgens onophoudelijk en ik krijg achter elkaar SMS-jes van vrienden en familie.

 

Het bloedprikken gaat niet helemaal goed…

Om een uur of zeven ’s avonds hoor ik allerlei geluiden op de gang. Ha, denk ik, daar komt het eten aan. Vanaf negen uur die ochtend had ik niets meer gehad, dus mijn maag knorde. Toen het geklepper ophield, ging ik maar eens kijken. Waren ze me vergeten!! Natuurlijk kwamen ze nog een plateau brengen. En dat was me wat! Van Nederlandse vrienden had ik al iets over de gaarkeuken in andere ziekenhuizen gehoord. Het is grappig hoe Fransen dat veel hoffelijker kunnen zeggen: “ Tu sais déjà que la cuisine n’est pas très fameuse ici”. Je weet al dat de keuken hier niet erg goed bekend staat…

Ook heel bijzonder: er wordt geen koffie en thee geschonken. Dus Rien neemt een kan mee van huis en we drinken op zijn Hollands samen koffie.

 

De eerste nacht heb ik de kamer voor mij alleen, de tweede dag krijg ik gezelschap van een dame op leeftijd. Ze ligt op apegapen, lijkt hardhorend en niet al te slim. Ze negeert mij volledig. Dan komt haar zoon binnen en plotseling communiceert ze. Met de verpleging kan ze eerst ook niet overweg, omdat ze te vaak op het Helpknopje drukt. In die eerste nacht krijgt ze last van” gaz” , eerst laat ze achter elkaar luide winden, daarna gaat ze boeren. Twee keer moet ze uit bed gehaald worden vanwege diaree. Een rumoerig nachtje dus. De nachten daarop gaat het verder prima, ook fijn voor haar…

Het is warm, daarom gaat ze volledig bloot op het bed liggen. Mij interesseert het niet, maar de verpleging schiet in een stuip. Met haar zoon gniffelt ze er later om.

Ze vraagt de verpleging of ze mag bellen, want ze heeft niets bij zich, geen tandenborstel, zeep of washandje. De verpleegster weigert, dus ik geef haar even mijn telefoon. Een uurtje later begint die van haar in haar tas te rinkelen…En dan, op onze derde dag samen begint ze zomaar te praten. Ze is met een Senegalees getrouwd, heeft 5 kinderen met hem en komt 3 maanden per jaar naar Frankrijk. Een dag na aankomst is ze opgenomen en ondertussen is ook haar bagage uit het vliegtuig verdwenen. Dubbele pech.

Op dag 4 word ik door een verpleegkundige gevraagd te tolken voor een Nederlandse vrouw. Ze is net op vakantie en heeft 41 graden koorts. Zij spreekt geen woord Frans, de artsen redden zich niet in het Engels.

Ik ben zelf ook weer de pineut. Om 13 uur worden er 2 echo’s gemaakt: alles in de buik is goed, de schildklier vertoont verscheidene nodulen ( goedaardige gezwelletjes, o.a. 11 en 18 mm groot)  en dat moet nader onderzocht worden, in Valence. De arts heeft me beloofd dat ik na de echo medicijnen zou krijgen. Reageer ik goed, dan mag ik de dag erna naar huis.

Als ik om 6 uur bij de verpleegstersunit ga vragen wanneer ik die pillen krijg, heeft hij ze voorgeschreven voor de volgende dag, waarmee hij dus een volgende opnamedag heeft versierd. Ik ga helemaal door het lint, in het Frans, want hij had het beloofd! ( Een dag later blijkt dat ik bij zijn baas mijn gal heb gespuugd…).

Aan de buurvrouw van de camping vraag ik wat ik tegen dit “onrecht” kan doen.  Ze geeft me de telefoonnummers van Christine, hun vriendin die we daar vaak ontmoeten. Zij is de hoofdverpleegster van 1 etage lager en begint die avond weer met haar werk, na een aantal vrije dagen. Ik ben zo opgewonden, en colère, zegt de verpleegster, dat mijn bloeddruk ineens omhoog schiet. En ook de temperatuur: terwijl ik me volstrekt niet koortsig voel, heb ik ineens 38,8. Ze creëren hun eigen werk! Als ik opmerk dat dit om geld gaat, zegt ze per ongeluk ja en verbetert zich meteen: nee, natuurlijk niet. Maar ze komt wel met 2 campingkoelelementen die ik in mijn slip moet stoppen, zodat de temperatuur omlaag gaat.

Nou, daar koel ik ook verder wat van af…

Koelelementen in mijn slipje…

Christine informeert even bij haar collega’s en ook dat heeft effect: ineens wordt er 2 x bloed geprikt, een hartfilmpje gemaakt en ik krijg de pil die ik moet hebben.  Van de arts mag ik vertrekken na de middagmaaltijd, dat zal wel zijn vanwege de financiën. Terwijl ik de eerste hap naar binnen schuif, komt het Opperhoofd binnen: ik mag weg als ik een handtekening zet. Ik laat zo die  “verrukkelijke” maaltijd staan, terug naar huis, terug naar Rien.

 

Want naast alle ellende is dit ook even een opfriscursus voor het huwelijk: je weet weer precies wat je mist als je niet bij elkaar bent. En misschien ga ik het nu eindelijk leren, om eens wat rustiger te gaan leven….

 

 

Read Full Post »

Waar is het feestje?

Ze worden speciaal voor de toeristen georganiseerd, de zogenaamde Vendredis de Die, zes vrijdagen in Die, zo tussen half juli en eind augustus. Op  4 pleinen is er livemuziek en met een beetje geluk ook nog in 2 verschillende kroegen. Alles gratis, het wordt mede betaald door de plaatselijke ondernemers.

Aan het begin van het centrum ligt Square St. Pierre, met “ Bal Musette et Variétés”.   Dat is vertaald een dansgelegenheid met harmonicamuziek en lichte muziek. En dat klopt. Een accordeon, een toetsenist en een zangeres die vooral Franse nummers uit de tachtiger jaren zingt: het klinkt elke toerist bekend in de oren. Daar wordt echt de hele avond gedanst, vooral door de ouderen van Die zelf. Af en toe waagt een campinggast zich ertussen. Ik zou er uren naar kunnen kijken, naar die dansers. Rien en ik noemen dit het plein van de Vogeltjesdans…

Meestal verkiezen wij andere muziek en dus lopen we verder. Overigens hebben we deze keer daar net onze Henri gemist, die danste er met een nieuwe scharrel. Dat had ik wel even willen zien….

Hier zijn de feestjes

Het volgende plein is Place Jules Plan, een prachtig stukje Die, waar je normaal zo aan voorbijloopt. Hier varieert de muziekstijl nogal, meestal is het jazz of blues ( bijvoorbeeld New Orleans, Django Reinhardt). De ene avond blijf je ademloos staan luisteren, een andere keer is het meer cabaret à la Liza Minnelli, maar dan wel heel erg schel. Daarna nemen we een kijkje bij het Place de la Republique, het centrale plein van Die, waar ook de markt plaats vindt. Deze vrijdagavonden is er standaard een avondmarktje, leuk verlicht, met geinige attracties. Soms jongleurs, soms 2 meisjes die samen prachtige zeepbellen blazen, of een zoete-pinda-bakker, sieradenkraampjes enzovoort. Op de muziek kun je geen peil trekken. De ene keer is het de plaatselijke drumband ( sfeertje leuk, maar het geluid doet je de tenen krommen..), een andere keer neemt iemand je mee door de geschiedenis van de muziek ( maar de verhouding tussen onverstaanbaar Frans en muziek is totaal verkeerd). Soms bof je, dat is het een ijzersterke muziekformatie. Deze keer speelt de band geweldig, maar de zangeres denkt dat ze op een groot plein heel hard en heel hoog uit moet halen. Ik hou het niet lang uit hier, maar de meeste toeristen blijven wel, want op het terras van Café de Paris is het altijd gezellig.

Wij lopen door, vaak is het laatste plein de verrassing van de avond, Place St. Marcel. Ieder jaar is er een Ierse folkzangeres, er komt een rockformatie, een Bluesband of een popband uit de regio.

Deze keer zijn het de Lady Chestnut Blues, die nummers spelen van BB King, The Doors, Ray Charles en The Rolling Stones. Het swingt de pan uit en zelfs Rien gaat de dansvloer op. Hier zijn  vrijwel uitsluitend  Franse leeftijdgenoten van ons en een heel aantal ondernemers leren we zo eens van een andere kant kennen. We zien er ook onze “wintervrienden”. Ik had al een briefje bij de computer liggen: “W. mailen”, want door alle zomerdrukte hebben we te weinig tijd voor onze vrienden. Gelukkig gaat het bij die anderen net zo, ze rollen ook van het ene bezoek in het andere. Een aantal van onze vrienden gaat daar tussendoor ook nog eens naar Nederland en dan wordt het allemaal wel heel lastig afspreken. Maar nu treffen we hen bij dit laatste plein en ook daardoor wordt het een gezellige avond. We wisselen de laatste nieuwtjes uit, over Die, haar inwoners en de zomeractiviteiten. En ondertussen kunnen we niet stil op de bankjes blijven zitten, zo geweldig is de muziek. Volgende week weer, dan is er zelfs een heuse modeshow in Die…

Geweldige band.

Een hele week feest is er in het middeleeuwse dorp Châtillon-en-Diois, 18 km verderop. Dit jaar voor de 20^e keer vindt daar het Festival Arts et Vigne plaats, het festival van de kunst en de wijn. Naast de Clairette de Die heeft Châtillon zowel een rode als een witte AOC, een vin d’appellation d’origine contrôlée. ( De toevoeging AOC betekent dat het gegarandeerd om een kwaliteitswijn uit die betreffende regio gaat).

Het oude dorp kent een specifieke bouwstijl: de onderste verdieping van de huizen werd vroeger gebruikt om er vee te stallen, daarboven volgden een of meer woonlagen en de bovenste etage was voor opslag van hooi en dergelijke. Tegenwoordig wordt die begane grond vaak gebruikt als schuur, maar niet in de eerste week van augustus. Dan wordt de rotzooi opgeruimd en veranderen die garages in galerietjes. Pakweg zo’n 45 kunstenaars tonen hun werk: schilders, glasblazers, sieradenmakers, pottenbakkers enzovoort.

En daarnaast zijn er de Nocturnes ( vertaald: de nachtgezichten). Op 3 avonden is het dorp verlicht met waxinelichtjes, toortsen en kleine lampjes en er is Middeleeuwse muziek.

Châtillon-en-Diois heeft nóg iets heel bijzonders: zoals de Fransen zo mooi kunnen zeggen ligt er een zaaibed aan cabanons. Een cabanon is een voor deze regio typerende schuur voor landarbeiders. Op de begane grond werden de gereedschappen opgeruimd, op de eerste verdieping sliepen de werkers als het buiten te heet was. Er zijn er veel, hier in de buurt, maar juist in Châtillon zijn er een stuk of 15 prachtig gerestaureerd. En precies in deze week zijn deze ook ’s avonds verlicht. De speciale wandeling is normaal al mooi om te doen, maar nu moet het spectaculair zijn. We gaan het zien. Als gepensioneerden komen wij nu ook eens toe aan dit soort feestjes.

 

Momenteel is het hier drukker dan ooit tevoren. Toen de Wereldkampioenschappen Voetbal afgelopen waren, liep volgens mij heel Nederland leeg, allemaal op naar Frankrijk. Normaal nemen de Fransen zelf massaal in augustus vakantie, maar dit jaar gingen die ook al half juli op pad. Daarom zit alles bomvol.

Ook wij verdienen het beleg op onze boterham door de toeristen, dus ik mag volstrekt niet klagen. Dat het drukker is, dat ik iedere keer in een file rijd naar het Office de Tourisme, dat ik geen parkeerplaats kan vinden bij de Intermarché, ach, het is maar klein leed en het gaat weer voorbij. Maar ik kan me zo wezenloos ergeren aan sommige toeristen !( zowel de Franse als de Nederlandse) .  Omdat er geen parkeerplaats is, pak je dus maar die van de gehandicapten. Dat je de auto op een groot blauw vak zet,  het kan je toch echt niet ontgaan. Er staat nog wel een bordje bij: als u mijn parkeerplaats inpikt, neem dan ook mijn handicap over. Maar sommige mensen zijn kennelijk zo egocentrisch, dat ook dit niet helpt. En zijn de boodschappenkarretjes op? In plaats van even te wachten pak je toch die voor een rolstoeler? Een gewone veertiger, gezond van lijf en leden doet dat. Je moet je schamen, als niet-gehandicapte, als je dat soort dingen doet. Met de boodschappenkar voor jonge moeders gaat het net zo: terwijl zij beter kunnen shoppen met hun baby in het speciale kinderstoeltje, lopen toeristen ermee weg.

Maar zoals altijd is het slechts een enkeling, die de verkeerde indruk geeft. Want het gros van de toeristen bestaat gewoon uit keurige mensen. En die zorgen ervoor dat het in de zomer hier toch vooral een feestje is.

Read Full Post »