Regelmatig bezoek ik een website, waar bijna 15.000 Nederlanders met een huis in Frankrijk met elkaar communiceren. Mensen stellen er vragen over sociale zekerheid of belastingen, wisselen allerlei ervaringen uit, plaatsen er advertenties of columns, beuren elkaar op of maken -soms- ruzie. Zelf heb ik ook wel eens vragen gesteld. Zo was mijn eigen ziektekostenverzekering een probleem. Alle jaren dat we een camping hadden, was ik meeverzekerd bij Rien. Een paar jaar geleden moest ik me voor het Office de Tourisme inschrijven als zelfstandig ondernemer, vanwege de rondleidingen die ik verzorg. Vervolgens kreeg ik mijn eigen ziektepas opgedrongen. Dat was in mijn ogen overbodige poespas, mijn premies betaalde ik toch wel. Nu ik mijn pensioen uit Nederland ontvang, zou het CVZ mij een peperdure aanslag voor de ziektekosten kunnen sturen, terwijl ik ook in Frankrijk moet blijven betalen. Gelukkig sprak een deskundige fiscalist van genoemde website het verlossende woord: als zelfstandig ondernemer ben je zelf verzekerd en mag Nederland je niet aanslaan.Pffft, een hele geruststelling.
Op een dag werd daar een blog aangekondigd, namelijk http://www.drome-blog.nl ( voor de liefhebbers van de Drôme: echt even kijken, die site is de moeite waard!). Een Nederlandse vrouw, die al lang in de Drôme woont, is een blog begonnen met toeristische informatie over dit departement. Ik lees alles wat los en vast zit over de Drôme, dus ook haar blog. We wisselen per mail verschillende keren informatie uit. Ik schrijf haar dat Rien en ik de stadswandeling in Valence weer eens hebben gedaan en dat de kanalentocht nu nog moet. Spontaan biedt S. aan die laatste met mij te doen. Wat spannend, zo’n blind date! We ontmoeten elkaar voor het eerst op een parkeerplaats en reizen dan samen verder. Het is meteen gezellig en heel vertrouwd.
Het is maar goed dat zij verstand heeft van kaartlezen, want van de routebeschrijving klopt weinig. Maar samen vinden we de kanaaltjes in Valence. Het is duidelijk een rustige wijk, we hebben niet het idee dat we in een stad lopen. En wat is het mooi! Het water is kraakhelder, we zien o.a. vissen, eenden met jonkies, sluisjes en een mooie boogbrug. En de lange, smalle kanalen hebben prachtige namen: la Grande Marquise, la Petite Marquise ( = markiezin), Canal des moulins ( van de molens) en Canal des Malcontents. Malcontent betekent ontevreden, maar het is ook de naam van een groep katholieke edelen die rond 1574 in een godsdienstoorlog verwikkeld was.Halverwege is er een buurtcafeetje met een wat smoezelige barkeeper. Zijn koffie is prima en voor de gezelligheid komt hij meteen even aan tafel zitten bij zijn enige gasten. Al met al was deze blind date heel geslaagd.
Jaren geleden, nog in Nederland, had ik ook al eens zo’n mysterieuze ontmoeting. Een collega uit de Tweede Kamer zou mij oppikken bij een station. Toen er een grote auto voor mij stopte, gooide ik als een blinde kip mijn diplomatenkoffer op de achterbank. Het was een hele teleurstelling toen een knappe jongeman tegen me zei dat ik me vergiste. Met hem had ik best een beschuitje willen eten, maar ik was zijn type kennelijk niet. Toen Rien dit verhaal hoorde adviseerde hij mij om eens naar de oogarts te gaan.Een goede raad, ik kreeg meteen een bril met min twee en de wereld was ineens een stuk scherper.
Tot kortgeleden hebben we onze ogen altijd in Nederland laten controleren en brillen kochten we daar. We waren zeer content met onze opticien en de dames daar hadden vaak al een paar montuurtjes voor me uitgezocht voordat ik aankwam. Maar nu gaan we toch voor het eerst naar een Franse oogarts. Hier worden de kosten van een bril uitsluitend vergoed als je via die route bent gegaan, de opticiens zijn hier bovendien niet zo goed uitgerust en opgeleid als in Nederland. Een afspraak maken is een hele toer, er zijn wachtlijsten van soms meer dan een jaar. Via een vriendin krijgen we de naam van een goede specialist. De praktijk van deze Dokter Libido is een geoliede machine: bij het inloggen op zijn website kunnen we zelf een afspraak maken in zijn agenda. Onmiddellijk krijgen we per mail een bevestiging, een week voor de betreffende datum een herinnering en de dag ervoor nog eens.In de mails staan ook het adres, een plattegrond van de buurt en een telefoonnummer. Als we binnenkomen loopt het al net zo gesmeerd: aanmelden bij de secretaresse en daarna de eerste oogmeting door een assistente. Als Rien vertelt dat hij grijze vlekken in het oog heeft krijgt hij meteen een verdoving. Libido maakt direct een scan: niks aan de hand. Wel moet zijn leesbril iets worden bijgesteld. En ik moet aan de multifocale glazen, zoals verwacht. Dat is ook de reden waarom we nu naar een Franse oogarts gaan: dat is een kostbaar grapje en met de ordonnance van de oogarts wordt de helft vergoed.
Dat niet alle oogartsen goed zijn, heb ik hier ook al ervaren. Nog op de camping kreeg ik zomaar last van tranende ogen. En niet een klein beetje, ik jankte wat af! De oogarts in Crest zag het vrij snel: ik had oneffenheden onder de oogleden en dat leidde tot een irritatie. Dat kon ze wel verhelpen met een operatie. Ruim 10 dagen zou ik uitgeschakeld zijn, lekker handig zo midden in het seizoen. Daar wilde ik eerst over nadenken en op weg naar huis was ik er al uit: Dat gaan we dus niet doen. En was het ook niet gek, een irritatie in beide ogen tegelijk? In Nederland was het kort daarna een stagiaire in een drogisterij, die de echte oorzaak wist: het was de parfum in mijn dagcreme. Probleem opgelost.
Toen wel, nu dienen zich andere probleempjes aan. We zijn zo blij dat we dit jaar alles weer kunnen, dat het ook allemaal meteen moet. Niet zo verstandig, blijkt later. De studio is heel populair in de verhuur, daarom wordt de beplanting dit jaar goed geregeld. Als de bestelling is gearriveerd, gaan we de struiken meteen planten. Want er is een week van regen, wind en ’s nachts zelfs vorst voorspeld.
Rien spit grote gaten in de klei, ik geef hem voor de grondverbetering potten vol met tuinaarde aan en op zijn knieën mengt hij dat om de struiken heen. Dat is een verkeerde houding, want hij had die knieën bij een klus daarvoor al overbelast. Een dag later strompelt hij door het huis, zoveel pijn doet de opgezette knie. Met een knieband, een zalfje en een pilletje is het leed na een paar dagen weer geleden. En ik heb door dit klusje spierpijn tot in mijn billen. Joost mag weten hoe dat kan. Kennelijk zijn we het werken even verleerd. Maar… het staat nu al mooi en dat wordt nog beter als de Budleia, Spirea, Weigelia etcetera allemaal bloeien.Ik kan niet wachten. En dan een volgende tegenvaller. Omdat we nog even op vakantie gaan, moet de studio al een grote schoonmaakbeurt hebben. Het is net allemaal kraakhelder, als Rien er even iets moet doen. Misschien een geluk, want nu ziet hij dat er een grote lekkage is.
Blijkt dat er een koppeling in een muur gescheurd is. Rara, hoe kan het. Maar een paar uurtjes klussen, en het is weer gerepareerd..