Blind date.

 

oude sluisjes

Regelmatig bezoek ik een website, waar bijna 15.000 Nederlanders met een huis in Frankrijk met elkaar communiceren. Mensen stellen er vragen over sociale zekerheid of belastingen, wisselen allerlei ervaringen uit, plaatsen er advertenties of columns, beuren elkaar op of maken -soms- ruzie. Zelf heb ik ook wel eens vragen gesteld. Zo was mijn eigen ziektekostenverzekering een probleem. Alle jaren dat we een camping hadden, was ik meeverzekerd bij Rien. Een paar jaar geleden moest ik me voor het Office de Tourisme inschrijven als zelfstandig ondernemer, vanwege de rondleidingen die ik verzorg. Vervolgens kreeg ik mijn eigen ziektepas opgedrongen. Dat was in mijn ogen overbodige poespas, mijn premies betaalde ik toch wel. Nu ik mijn pensioen uit Nederland ontvang, zou het CVZ mij een peperdure aanslag voor de ziektekosten kunnen sturen, terwijl ik ook in Frankrijk moet blijven betalen. Gelukkig sprak een deskundige fiscalist van genoemde website het verlossende woord: als zelfstandig ondernemer ben je zelf verzekerd en mag Nederland je niet aanslaan.Pffft, een hele geruststelling.

Op een dag werd daar een blog aangekondigd, namelijk http://www.drome-blog.nl ( voor de liefhebbers van de Drôme: echt even kijken, die site is de moeite waard!).  Een Nederlandse vrouw, die al lang in de Drôme woont, is een blog begonnen met toeristische informatie over dit departement. Ik lees alles wat los en vast zit over de Drôme, dus ook haar blog. We wisselen per mail verschillende keren informatie uit. Ik schrijf haar dat Rien en ik de stadswandeling in Valence weer eens hebben gedaan en dat de kanalentocht nu nog moet. Spontaan biedt S. aan die laatste met mij te doen. Wat spannend, zo’n blind date! We ontmoeten elkaar voor het eerst op een parkeerplaats en reizen dan samen verder. Het is meteen gezellig en heel vertrouwd.

 Het is maar goed dat zij verstand heeft van kaartlezen, want van de routebeschrijving klopt weinig. Maar samen vinden we de kanaaltjes in Valence. Het is duidelijk een rustige wijk, we hebben niet het idee dat we in een stad lopen. En wat is het mooi! Het water is kraakhelder, we zien o.a. vissen, eenden met jonkies, sluisjes en een mooie boogbrug. En de lange, smalle kanalen hebben prachtige namen: la Grande Marquise, la Petite Marquise ( = markiezin), Canal des moulins ( van de molens) en Canal des Malcontents. Malcontent betekent ontevreden, maar het is ook de naam van een groep katholieke edelen die rond 1574 in een godsdienstoorlog verwikkeld was.Halverwege is er een buurtcafeetje met een wat smoezelige barkeeper. Zijn koffie is prima en voor de gezelligheid komt hij meteen even aan tafel zitten bij zijn enige gasten. Al met al was deze blind date heel geslaagd.

 

Jaren geleden, nog in Nederland, had ik ook al eens zo’n mysterieuze ontmoeting. Een collega uit de Tweede Kamer zou mij oppikken bij een station. Toen er een grote auto voor mij stopte, gooide ik als een blinde kip mijn diplomatenkoffer op de achterbank. Het was een hele teleurstelling toen een knappe jongeman tegen me zei dat ik me vergiste. Met hem had ik best een beschuitje willen eten, maar ik was zijn type kennelijk niet. Toen Rien dit verhaal hoorde adviseerde hij mij om eens naar de oogarts te gaan.Een goede raad, ik kreeg meteen een bril met min twee en de wereld was ineens een stuk scherper.

 Tot kortgeleden hebben we onze ogen altijd in Nederland laten controleren en brillen kochten we daar. We waren zeer content met onze opticien en de dames daar hadden vaak al een paar montuurtjes voor me uitgezocht voordat ik aankwam. Maar nu gaan we toch voor het eerst naar een Franse oogarts. Hier worden de kosten van een bril uitsluitend vergoed als je via die route bent gegaan, de opticiens zijn hier bovendien niet zo goed uitgerust en opgeleid als in Nederland. Een afspraak maken is een hele toer, er zijn wachtlijsten van soms meer dan een jaar. Via een vriendin krijgen we de naam van een goede specialist. De praktijk van deze Dokter Libido is een geoliede machine: bij het inloggen op zijn website kunnen we zelf een afspraak maken in zijn agenda. Onmiddellijk krijgen we per mail een bevestiging, een week voor de betreffende datum een herinnering en de dag ervoor nog eens.In de mails staan  ook het  adres, een plattegrond van de buurt en een telefoonnummer. Als we binnenkomen loopt het al net zo gesmeerd: aanmelden bij de secretaresse en daarna de eerste oogmeting door een assistente. Als Rien vertelt dat hij grijze vlekken in het oog heeft krijgt hij meteen een verdoving. Libido maakt direct een scan: niks aan de hand. Wel moet zijn leesbril iets worden bijgesteld. En ik moet aan de multifocale glazen, zoals verwacht. Dat is ook de reden waarom we nu naar een Franse oogarts gaan: dat is een kostbaar grapje en met de ordonnance van de oogarts wordt de helft vergoed.

Dat niet alle oogartsen goed zijn, heb ik hier ook al ervaren. Nog op de camping kreeg ik zomaar last van tranende ogen. En niet een klein beetje, ik jankte wat af! De oogarts in Crest zag het vrij snel: ik had oneffenheden onder de oogleden en dat leidde tot een irritatie. Dat kon ze wel verhelpen met een operatie. Ruim 10 dagen zou ik uitgeschakeld zijn, lekker handig zo midden in het seizoen. Daar wilde ik eerst over nadenken en op weg naar huis was ik er al uit: Dat gaan we dus niet doen. En was het ook niet gek, een irritatie in beide ogen tegelijk? In Nederland was het kort daarna een stagiaire in een drogisterij, die de echte oorzaak wist: het was de parfum in mijn dagcreme. Probleem opgelost.

 Toen wel, nu dienen zich andere probleempjes aan. We zijn zo blij dat we dit jaar alles weer kunnen, dat het ook allemaal meteen moet. Niet zo verstandig, blijkt later. De studio is heel populair in de verhuur, daarom wordt de beplanting dit jaar goed geregeld. Als de bestelling is gearriveerd, gaan we de struiken meteen planten. Want er is een week van regen, wind en ’s nachts zelfs vorst voorspeld.

Rien spit grote gaten in de klei, ik geef hem voor de grondverbetering potten vol met tuinaarde aan en op zijn knieën mengt hij dat om de struiken heen. Dat is een verkeerde houding, want hij had die knieën bij een klus daarvoor al overbelast. Een dag later strompelt hij door het huis, zoveel pijn doet de opgezette knie. Met een knieband, een zalfje en een pilletje is het leed na een paar dagen weer geleden. En ik heb door dit klusje spierpijn tot in mijn billen. Joost mag weten hoe dat kan. Kennelijk zijn we het werken even verleerd. Maar… het staat nu al mooi en dat wordt nog beter als de Budleia, Spirea, Weigelia etcetera allemaal bloeien.Ik kan niet wachten. En dan een volgende tegenvaller. Omdat we nog even op vakantie gaan, moet de studio al een grote schoonmaakbeurt hebben. Het is net allemaal kraakhelder, als Rien er even iets moet doen. Misschien een geluk, want nu ziet hij dat er een grote lekkage is.

Blijkt dat er een koppeling in een muur gescheurd is. Rara, hoe kan het. Maar een paar uurtjes klussen, en het is weer gerepareerd..

 

 

 

Read Full Post »

Vive la vie

 

kwakkeljaar

2015 was een kwakkeljaar voor ons. Ik had al een tijdje gezondheidsproblemen en Rien begon 2015 met een pijnlijke lies. We moesten puzzelen: mag ik eerst het ziekenhuis in voor de schildklieroperatie of Rien voor een liesbreuk? Het werd vanzelf opgelost, omdat de fysiotherapeut ontdekte dat het bij Rien om een beklemde zenuw ging. En dat kon hij snel verhelpen. Gelukkig maar, want de chirurg die hem zou opereren was al met pensioen, hij kluste er af en toe nog een beetje bij. Ook al stond de man goed bekend, we hadden er toch gemengde gevoelens bij.

Toen begon het gedoe met Rien zijn schouders. Nog maar net genezen van de operatie daaraan kreeg hij een carpaaltunnelsyndroom in zijn hand. Zijn specialist plande direct een nieuwe ingreep en mijn handendokter wilde mij op dezelfde dag opereren aan mijn rechterhand. Dat was letterlijk onhandig, daarom stelde ik dat zelf een paar weken uit.

Ondertussen ging de verhuur van de gite en de studio gewoon door. We konden het maar met moeite bijbenen. En niet alles ging goed. Zo geven Rien en ik in de zomerperiode iedere dag de net aangeplante struiken water en we doen daarbij allebei een deel. Mijn stuk verloederde onder mijn ogen: het onkruid groeide harder dan de planten en daarvan gingen er ook nog eens een heleboel dood. Onkruid wieden kon ik niet, de grond was te hard, mijn hand te pijnlijk. Het was een dagelijkse ergernis.

 

Wat is het dan ontzettend fijn om alles weer zelf te kunnen doen! Ik sta  drie dagen op de kop in de tuin, plaggen met onkruid te spitten. En wat zo grappig is aan Die: je hoeft niet zuinig te doen met de grond. De manden met onkruid en pollen aarde gaan naar de vuilstort, daar wordt het gecomposteerd en de inwoners van Die mogen naar believen nieuwe compost meenemen. Wel op vertoon van een kaartje. En dat is dan weer zo typisch Frans: er wordt nauwelijks gecontroleerd. Hier gaan ze uit van de goedheid van mensen en dat is wel een prettig gevoel. Onze tuinvrouw helpt me de laatste dag, verstrooit de compost en ik plant nog eens 15 lavendelstruiken. Mijn vaste adviseuse van de plantenzaak doet een voorstel voor de verdere beplanting en dan kan het mooi maken beginnen. Over een paar weken komt oppasser Ed en die neemt ook nog eens 72 Contoneasters mee, bodembedekkende struiken die specifiek op hellingen geplant kunnen worden. Het wordt vast heel mooi. Rien, die volstrekt niet van tuinieren houdt, helpt ook af en toe mee. In ruil daarvoor poets ik het luik van het zwembad, nadat hij de pakweg 120 lamellen van 4 meter lang met de hogedrukspuit ontdaan heeft van mos en andere aanslag. En eindelijk gaan de “latten” daar weg. Om te voorkomen dat er, na een regenbui, modder in het zwembad zou stromen, maakte Rien voor nood een waterkering van latten. Het was letterlijk een noodkijk. Nu liggen er mooie, ronde balken, passend bij de rest.

Verder sleutelt hij een paar dagen aan onze schotels voor een betere ontvangst van de televisie. Normaal doet hij dat in een oogwenk, nu blijkt een nieuwe kop naar de mallemoer te zijn. Gelukkig dat we altijd ruim voor aanvang van een seizoen beginnen met klussen, nu hebben de gasten er geen last van. Bij zijn chaletje legt Rien een extra kraan aan. Van mooie stapstenen moet hij nog een paadje naar zijn huisje aanleggen. Nog even, dan kan hij er gaan wonen…En we zijn een dag druk met ons terras. Zo’n 7 maanden per jaar wonen we meer buiten dan binnen. De zwarte aanslag op de tegels en de balustrade stoorde ons vorig jaar mateloos. Maar we konden niet voor elk klusje mensen inhuren. Dus bleef het liggen. Nu doen we het fluitend zelf.

Het gras moet ook alweer worden gemaaid, maar o, wat is dat jammer. Er staan niet alleen duizenden Madeliefjes te bloeien, ook honderden wilde Blauwe Druifjes. Als compromis laat Rien die aan de randjes staan.

Terwijl ik begin aan de grote schoonmaak van de studio en de gite, gaat Rien verder met het zwembad. Ondanks het beschermingsluik ligt er veel blad in en is er sprake van algvorming. Dat kost een paar dagen voordat alles weer spic en span is. Dat moet allemaal af zijn voor we aan het eind van de maand nog even op vakantie gaan. Een inhaalslag, want ook dat ging vorig jaar niet door.

En dan heeft Rien ook nog tijd om bij anderen te klussen. Tegen betaling, dat wel. Het levert mij een “kekkie jekkie” op, een soort motorjack, maar dan tomaatrood. En we krijgen nieuwe kennissen door zijn kluswerk. Daardoor zitten we bijvoorbeeld ineens aan tafel met een heel stel Engelsen uit het noorden van de Drome. Ook neem ik de tijd om thee te drinken bij een vriendin thuis, als Rien op stap is. Zij heeft haar tweelingkleinkinderen op bezoek en wat is dat leuk om te zien: de jongen is een grote beer die om zijn  flesje roept en het fragiele zusje wacht keurig op haar beurt. Twee kinderen, even oud, in hetzelfde gezin en al zo verschillend: ik ben een onbenul op dat gebied, maar anders zou ik me meteen als oppas aanbieden.

 

Ondertussen oefen ik alweer met nieuwe gerechten voor het komende seizoen. De vriendenkring ondergaat het gewillig. Vanavond wordt het in ham gewikkelde en met pistachenootjes gevulde kipfilet, haricots vert gerold in spek,asperges, frietjes uit de Air Fryer en een crumble na. Het lijkt erop dat de experimenten geslaagd zijn, maar dat weten we pas als er morgen niemand ziek is…( Recept overigens gevonden op http://www.leukerecepten.nl)

 

En zo is ons leven dit jaar echt heel wat fijner dan in 2015. Vive la vie!!!

 

 

 

Read Full Post »

Hoogtepunten in de Drôme.

De afgelopen week was de Drôme het zoekgebied van de televisieserie Droomhuis Gezocht. Dit departement kent 5 regio’s en de mensen in deze uitzending zochten bewust in de Drôme des Collines, het noordelijkste deel. Ze vonden het er lekker ruim en dat klopt. Je hebt er niet, zoals in de Vallée de la Drôme, in ons gebied, de hoge bergen van de Vercors. Plus de rivier de Drôme natuurlijk, die – in de zomer kalm en in het voorjaar woest- tussen die bergen doorslingert. Onder de Collines ligt La Plaine de Valence, de vlakte van Valence. De regio Vercors bevindt zich daar een beetje oostelijk naast. En onder de vallei van de Drôme ligt de  Drôme Provençale, zoals de naam al zegt, een overgangsgebied tussen twee departementen. En al die regio’s hebben hun eigen incontournables te bieden, de toeristische hoogtepunten die je niet mag missen.

Het departementale Office de Tourisme noemt er 32 op, in een speciale brochure. In de rubriek Avontuur en Natuur staat  L’Acroparc van Die bovenaan, met o.a. een parcours in de bomen. Dat is vooral leuk als gezinsuitje. En natuurlijk het kanoën in de rivier de Drôme, alleen als toeschouwer al prachtig: geklungel, kano’s die omslaan, koppels die het met elkaar aan de stok krijgen enzovoort.

Rondom Crest is er het Aquarium van de tropische vissen en het Gare de Ramières, een natuurreservaat met speciale flora en fauna rondom de rivier en een otterburcht. De Jardin de Oiseaux, de vogeltuin, kent meer dan 1000 soorten vogels, o.a. uilen, valken en papagaaien.  Het Labyrinthe van Hauterives bestaat uit 6000 bomen, en een lengte van 7 kilometer. Persoonlijk zou ik dat doodeng vinden. Maar ja, smaken verschillen…Kennelijk vergeten op het lijstje: de Vlindertuin van Die.

De categorie Gastronomie en Streek is apart. Bovenaan deze lijst staat de Clairette de Die, van de cave Jaillance. Dat gaat natuurlijk over de goddelijke, fruitige wijn die in de mond bruist en in de Diois wordt verbouwd.  De Valrhona chocoladefabriek nodigt u uit om haar producten te komen ontdekken, aanraken, bewonderen en vooral proeven. Het staat nog op mijn lijstje..Distilleerderij Ogier maakt van alles van fruit: eau de vie, likeuren, vruchtenalcohol, siroop en jus. Domaine Eygebelle doet vooral siroop, aperitiefjes  en likeuren. Wie wel eens op een terras zit in Frankrijk weet dat er ontelbare “ranja’s” geschonken worden, in allerlei smaken en kleuren. Ze worden bijvoorbeeld ook gemengd met bier.

Huilerie Richard maakt olie van (wal)noten en koolzaad. Je kunt er zelf het productieproces zien en er is een leuke winkel bij. Maison de la Truffe ligt in hét truffelcentrum van Europa. Daar liggen 4000 hectares aan truffières, eikenbomen met een speciale schimmel. Men vindt er truffels, die in prijs variëren van € 500 tot € 7000,- per kilo…Heel wat goedkoper zijn de Pognes, broden in de vorm van een kroon met de fleur d’oranger, de bloem van een sinasappel. Te zien in het Musée de la Pogne. En lekker om te bezoeken, Nougat de Soubeyran: niet alleen een museum, maar ook het productieproces van de noga is er te bewonderen.

Erfgoed en Geschiedenis kent een waslijst aan bijzonderheden. Het Musée de Soie, waar de productie en de vroegere machines voor de verwerking van zijde worden getoond. Het majestueuze Renaissancepaleis in Grignan, dat hoog boven het dorp uittorent. In de zomer zijn hier veel klassieke muziekuitvoeringen.  Maar alleen kijken naar het kasteel, met de lavendelvelden ervoor, dat is al een feestje.

ok mooi: Château Suze-la-Rousse, een prachtig Renaissancekasteel waarin nu een wijnacademie is gevestigd. Het derde mooie kasteel in de Drôme is het Château des Adhémars, uit de 12^e eeuw: een vestingmuur, een herenhuis, donjon (toren) en een Romaanse kapel. Tegenwoordig museum van eigentijdse kunst. De Grotte de la Luire is niet alleen mooi om te bezichtigen, ook de geschiedenis is indrukwekkend, met name over de gewonde verzetstrijders die er in de Tweede Wereldoorlog zijn gefusilleerd. In de prehistorische grot van Thaïs leert men de leefstijl kennen van de vroegere grotbewoners. Vassieux-en-Vercors staat met drie incontournables op de lijst: Musée de la Préhistoire ( rond een 4000 jaar oude werkplaats van vuurbijlen vond men allerlei prehistorische gebruiksvoorwerpen) , het Mémorial de la Résistance  ( een nationaal verzetsmuseum) en het Musée de la Résistance, over de verzetsstrijders in de Tweede Wereldoorlog. Persoonlijk vind ik het Musée de Valence heel bijzonder. Het biedt een prachtig panorama op de geschiedenis van de mens en de kunst, de archeologie van de prehistorie tot nu en de architectuur. Het gebouw bestaat uit een aantal  oude huizen die met nieuwe elementen stijlvol verenigd zijn. En de uitzichten vanaf diverse terrassen – op de Rhône, de Ardêche, Valence en de Vercors- zijn werkelijk spectaculair. Misschien wat minder tot de verbeelding sprekend is  het internationale museum van de schoen, waar de oudste tot en met de meest moderne exemplaren zijn te bewonderen. De Toren van Crest is met haar 52 meter de hoogste donjon ( toren) van Frankrijk en heel speciaal vanwege haar geschiedenis: Het werd in de 12^e eeuw  gebouwd als burcht maar in de 17^e eeuw besloot Lodewijk de XIIIe dat alle kastelen in Frankrijk gesloopt moesten worden. Door de toren te benoemen als gevangenis bleef deze gespaard. Er is negen eeuwen aan geschiedenis te bewonderen.

Buitengewoon en ongebruikelijk is als rubriek een ratjetoe. De Bateau-a-Roue, een raderboot, vaart over de Isère, met ondertussen uitleg over de natuur, mariniers, flora, fauna en erfgoed. De Ferme aux Crocodiles toont 350 exemplaren en daarnaast ook reuzenschildpadden en exotische vogels. Het is een van de grootste toeristische trekpleisters in de Drôme.  In Montelimar staat nog het Palais de Nougat. Op twee plaatsen in de Drôme vindt men de Provençaalse kleipoppetjes, de Santons. In de Petit Monde des Santons de Provence in Vassieux-en-Vercors ziet men 900 figuren en 30 gebouwen, met geluid- en lichteffecten. In de Village Provençal Miniature staan 1200 objecten die het echte leven verbeelden. En met het laatste in deze opsomming zijn we terug bij het begin: Het Palais Idéal du facteur Cheval. Deze postbode begon in 1879 tijdens zijn dagelijkse ronde keien te verzamelen en daar bouwde hij gedurende 33 jaar een fantasiepaleis van. Hij baseerde zich daarbij o.a. op ansichtkaarten die hij rondbracht. In bovengenoemde uitzending was dit uitgebreid aan de orde.

Een lijst als deze is nooit compleet. Er zijn zoveel meer mooie dingen te zien in de Drôme. Zo zijn de stadswandelingen van Valence, Montelimar, Saillans, Die, Chatillon, Dieulefit, Nyons en Crest allemaal even boeiend. Ze geven vooral een mooie inkijkje in de geschiedenis van zo’n stad(je). En letterlijk en figuurlijk niet te missen is het overweldigende natuurpark De Vercors. Er zijn talloze bergwandelingen te maken, van licht tot zwaar, de autotochten zijn er prachtig, met de fiets is het mooi ( maar pittig)…Het is beslist geen loze kreet: De Drôme is echt incontournable, een niet te missen hoogtepunt.

Read Full Post »