De donkere dagen voor kerst

Heimwee, voor het eerst sinds jaren had ik er weer eens last van..Half mei kwamen hier de eerste gasten en de laatste vertrokken half oktober. Drie weken later gingen we naar Nederland, dus tijd om na te denken was er nauwelijks. Toen we terugkwamen in Die was dat niet met tegenzin.  Maar eenmaal hier miste ik Nederland en vooral de leuke decembermaand. Vanaf eind oktober is daar overal sfeerverlichting en staat alles in het teken van Sinterklaas en Kerst. Ik hoef helemaal niks te kopen, maar gewoon rondslenteren en kijken… ik wentel me erin! En hier mis ik dat, onder andere…Mijn vriendinnen in Nederland voelden de stemming goed aan en mailden me: “Kom hier maar naartoe, dan leggen we je een weekje in de watten!” De uitnodiging alleen al vrolijkte me weer op.

Die bij nacht

Misschien somberde ik ook wel een beetje omdat we onze Koen hebben moeten laten inslapen. Vanaf januari kreeg hij elke 4 weken een cocktail van medicijnen en daarmee bleef de kattenaids redelijk onder controle. Maar het was alsof hij het ineens opgaf, hij stopte met eten en viel zienderogen af. Op een woensdag kreeg hij nog een serie spuiten, deze keer met hormonen. Dat was het laatste wat nog zou kunnen helpen. Twee dagen later, vrijdag de dertiende, was het op. Koen bleef schattig tot het einde, zelfs bij de dierenarts ging hij spinnen. Hij viel er heel vredig in slaap. Nu hebben we alleen nog Abessijn Gaia, die het maar vreemd vindt dat haar vriendje niet terugkomt.

Maar wat zit ik nou te mauwen, er zijn mensen die ergere dingen hebben meegemaakt, het afgelopen jaar. Die hun partner zijn verloren, of een kind, of die in een vechtscheiding met echtgenoot of vrienden terechtkwamen. Of die te maken kregen met een ongeneeslijke ziekte. Wat dat betreft heb ik eigenlijk helemaal niks te klagen. Tel je zegeningen, dat was een gevleugelde uitspraak van mijn fractievoorzitter in mijn Kamerperiode.

Ook al zijn het letterlijk donkere dagen voor kerst, er valt genoeg te beleven. De skipistes zijn alweer open en wij willen wel even rondbanjeren in de sneeuw. We komen er niet eens aan toe, want de buren staan op de stoep. Net als vorig jaar komen ze zelfgemaakte chocolaatjes brengen. En zijn we nog op zoek naar droog hout voor de kachel?  Buurman heeft nog wel een kuub of twee liggen, gebruikt ie toch niet. Als we vragen wat hij ervoor wil hebben, is het antwoord:  “Kom maar een drankje halen, dan zien we wel”.

Van de landgenoten die hier wonen gaat een flink deel met de feestdagen naar Nederland of hun familie komt hier naartoe. De mensen die overblijven zoeken elkaar vaak op. En als je met Kerst al bezet bent, dan worden er afspraken voor of na de feestdagen gemaakt. Zo eten we een avond bij mensen die we de afgelopen jaren een beetje uit het oog waren verloren. Het is overdadig ( en heerlijk), wat er allemaal geserveerd wordt. Zelf hebben we wat moeite met foie gras, de ganzenlever, vanwege de verhalen over hoe die dieren gevoerd worden. Maar het is net als met de plofkip: hoe goedkoper, hoe beestachtiger gefokt. En omgekeerd: als dieren een goed leven hebben gehad,  zit dat in de prijs verwerkt. Er staan ook kikkerbillen op tafel…

kalfszwezerik

Dat  hoort allemaal bij de folklore van dit land. Ze stoppen hier toch heel andere dingen in hun mond dan wij Nederlanders gewend zijn. Toen we hier pas woonden, vertelde een ober ons wat het dagmenu was. Ik verstond iets van boeuf, rundvlees, en vond dat wel een goed idee. Even later had ik een bord met runderhart voor mijn neus, coeur du boeuf. Misschien omdat het in Nederland als kattenvoer dient, maar ik vond het niet smakelijk. Dat geldt ook voor andouillette, een worstje dat is gemaakt van de ingewanden van varkens of runderen. Maar gésiers, spiermaagjes -meestal van kalkoen of eend- vind ik wel echt een lekkernij.

Of wat te denken van ris de veau, kalfszwezerik. Rien koos een keer het duurste van de kaart, dit dus, en het smaakte nergens naar. Maar toen een vriend het hier bereidde, aten wij onze vingers erbij op.

Onze buurtjes van de camping vinden het schitterend om ons als Hollanders weer eens iets onbekends voor te zetten. Zo aten we ook al eens spreeuw bij hen. En cailles, kwartels, worden hier speciaal gefokt. Ik vind dat 3 x niks: een hele vogel doodmaken voor twee happen voedsel.

Een specialiteit uit deze regio is de pintade, de parelhoen, een soort kruising tussen een kip en een kalkoen. Met kerst eet men hier ook wel een chapon, een gecastreerde haan. Zou dat nou lekker zijn? Zo klinkt het niet…Wij nemen deze kerst de paupiette de dinde, een soort blinde vink van kalkoensvlees, gevuld met een beetje foie gras en een vijg er bovenop. Dat is spannend, want ik heb het nooit eerder gemaakt. Ook het voorgerecht is nieuw, een soort tompoes met een paddenstoelenvulling. Voor de zekerheid maak ik een wortelsoepje met gember en kokos. Weliswaar een nieuw recept, maar dat kan niet misgaan.

paupilettes

Tweede Kerstdag kent men niet in Frankrijk en dat blijkt: ik moet die dag al vroeg in Valence zijn. Vanwege de 3 maanden die ik in dienst was bij de nieuwe eigenaar van de camping heb ik een heus Frans pensioen opgebouwd. Men betaalt het in 1 keer, anders zou het levenslang 15 cent per maand zijn…Telefonisch heb ik alle gegevens al doorgenomen, maar toch moet ik een hele papierhandel invullen. En dan moet ik er ook nog persoonlijk verschijnen, met “mijn dossier”, inclusief het belastingbiljet van 2012, het paspoort, mijn pas van de ziektekosten, de huwelijksakte plus een bewijs van incasso van de bank ( zodat ze het op de goede  rekening storten). Niet alleen kopietjes, van alles ook het origineel meenemen. En handtekeningen om te verklaren dat alles naar waarheid is ingevuld. Vermoedelijk kennen ze hier geen Bulgarenfraude….

Ook al zijn het de donkere dagen voor kerst, hier hoef je je beslist niet te vervelen….

Tot slot: fijne feestdagen

Joyeux Noël et Bonnes Fêtes de Fin d’année

Read Full Post »

Leven in de brouwerij

Je zou denken dat het hier een doodse bedoening is, nu de toeristen weg zijn. Maar we doen andere dingen, met andere mensen. Overdag zijn we aan het klussen: er zitten weer 300 bloembollen extra in de grond, Rien heeft het zwembad winterklaar gemaakt, de Portugese jongens verbeteren buiten allerlei zaken, sommige planten moeten naar binnen…elke dag wel wat. En we hebben weer alle tijd voor vrienden en kennissen.

Rien is een wonderdokter op het gebied van computers en televisies. Een van de vrienden hier krijgt ongevraagd een heel naar virus op zijn computer. Hij ontvangt een mail dat er kinderporno is aangetroffen, dat is strafbaar en door overmaking van een bepaald bedrag kan dat worden verwijderd. Even de verkeerde knop aantoetsen en het virus is binnen. Vriend schrikt zich lam, maar gelukkig verschijnt diezelfde avond een waarschuwing op de Nederlandse televisie, dat dit om een criminele actie gaat. Daarmee is het virus echter nog niet verwijderd. Uren is Rien aan het zoeken,  hij is dan helemaal in zijn element. En het lukt. In plaats van te betalen, plegen we ruilhandel: we krijgen een verrukkelijke maaltijd voorgeschoteld.

De buurman van de camping staat ook ineens op de stoep. Zelf likeurtjes maken vinden wij prachtig. Grand Marnier, Limoncello en vooral Genepi zijn de specialiteiten van het huis. Maar ja, daar moet je wel alcohol voor hebben, het liefst zo puur mogelijk. Toen we hier kwamen wonen in 2001, was het uitsluitend te koop voor mensen die het recht hadden om te distilleren. Dat waren de eigenaren van wijngaarden. Maar zoals zo vaak  werd hier niet op toegezien. En dus kon ik ook bij de apotheek alcohol van 96% kopen, tegen een gematste prijs van pakweg € 7,- per liter. De overheid werd slimmer, bedacht dat ze meer accijns zou kunnen heffen en daarom werd het ineens verkocht in flesjes van een kwart liter. De bijbehorende  prijsverhoging slikten we er maar bij. En toen was het zomaar verboden, de apotheken werden zelfs leeggehaald door de Gendarmerie .                                                                                                                                                                                                                                          

Dankzij onze contacten met de inwoners van Die komen de liters toch nog met bepaalde regelmaat naar ons toe.  Eerst is het onze Henri, die op zijn oude brommertje 3 flessen komt brengen. Hij heeft ze versierd bij de burgemeester van een naburig dorp. Frankrijk kent nog veel gemeenten van 60 tot 80 inwoners, dus al die burgemeesters hebben er een echte baan naast. Deze bezit en bewerkt wijngaarden en heeft daarmee nog steeds het recht om te destilleren. Maar hij kan de alcohol niet allemaal zelf gebruiken, vandaar dat wij ervan mee mogen genieten. Rien probeert zelf Limoncello te maken, een Italiaanse limoenlikeur. Het smaakt zo goed, dat hij meer wil. Maar ja, de andere 2 liters zijn gebruikt voor de Genepi. De basis voor deze specialiteit uit de regio is Artemisia, een rotsplantje dat alleen in de Alpen groeit, op akkers die boven de 2000 meter liggen. Alcohol, plantje, water en rietsuikersiroop maken samen een likeur van 30%. Dat drinken we voor het grootste deel niet zelf: het zijn vooral leuke cadeautjes.

Na een bezoek aan Nederland is de hele voorraad weer op. Maar dan komt buurman langs, met een drieliterfles. De inhoud kon hij weer van een andere buurman overnemen, die wel 10 liter kon kopen, maar zelf niet zoveel wilde. Die man had weer behoefte aan de Genepikruiden, bij mij op voorraad…. Ruilhandel dus.

Er was geen drank in het spel toen deze buurman van buurman een auto-ongeluk kreeg. Dat is echt een bizar verhaal. Op een ochtend wordt hij door zijn broer gebeld met de vraag of hij meteen kan komen. Broer heeft namelijk een ernstig auto-ongeluk gehad, is zelf licht gewond, maar de tegenligger is dood. Dus buurman van buurman gaat er naartoe, maar komt niet aan op de plek des onheils: door de gladheid krijgt ook hij een botsing. Wagen totaal loss, maar zelf geen schrammetje, gelukkig.

Leven in de brouwerij is er ook bij mijn fysiotherapeut. Ik mag van geluk spreken dat wij in Frankrijk wonen, waar er geen limiet aan de behandelingen is. Mijn rugwervels zitten een beetje los en regelmatig schiet er eentje uit het rijtje.  Warmte en elektroden erop, massage, even rechtzetten en ik kan er weer tegen aan.

Op een dag is er iemand anders die ze niet allemaal op een rijtje heeft. De dame komt de wachtkamer binnen, al pratend. Ze gaat zitten en blijft doorbabbelen. Even denk ik dat ze een telefoon in haar mouw heeft, het lijkt echt op een gesprek met iemand. Ze gebruikt de typisch Franse stokwoordjes, zoals oh, allez ( nou kom, laten we gaan). Gepraat van anderen stoort haar kennelijk, want ik hoor haar een aantal keren zeggen Blablablabla. Geen moment kijkt ze naar mij of de man die ook in de wachtkamer zit. Ineens zegt ze: “Ik zit hier bij de pedicure, heb een afspraak om 11.30 uur en het is tijd.”

Normaal komen de pedicure en haar man, de fysiotherapeut, hun deur uit om je te zeggen dat de behandelkamer vrij is, maar nu krijgt Madame G. geen kans. De praatvrouw stuitert zo haar praktijkruimte in en zegt: “Nu ben ik”, recht in de armen van de vrouw die net klaar is. Ik kijk die dame veelbetekenend aan, maar dat komt niet over. Ook deze mevrouw begint namelijk zomaar in het wilde weg een gesprek. Als ik mijn fysio vraag wat dat nu is, geeft hij een simpele verklaring: het zijn bewoners van een centrum voor verstandelijk gehandicapten.  Nou, dan mijn rugwervels maar liever af en toe niet op een rijtje.

En nog een lekker recept:                                                                                                                    

* 1 liter jenever

* 40 suikerklontjes ( ik vind rietsuiker lekker en neem daar 30 van)

* 1 sinaasappel

* daarin ongeveer 40 messteken

* en 40 koffieboontjes.

Doe alles in een grote weckfles en laat 40 dagen staan. Af en toe schudden zodat de suiker goed oplost.  Niet alleen lekker in een glaasje, je kunt er ook fantastisch mee koken, bijvoorbeeld over de  Crêpe Suzette of Varkensvlees met sinaasappelsaus.

Read Full Post »

Relaties

Of je nu wilt of niet, ieder mens heeft relaties met anderen. Zelfs een reageerbuisbaby kan niet bestaan zonder een biologische vader en moeder. Een zzp-er, een zelfstandige zonder personeel, mag dan wel geen directe collega’s hebben, hij heeft op zijn minst concurrenten in de branche. En dan heb je natuurlijk nog contacten met familie, buren, vrienden en kennissen. Die lopen niet allemaal even soepel, zie televisieprogramma’s zoals De Rijdende Rechter, Bonje met de Buren, het Familiediner enzovoort.  Natuurlijk zijn er talloze verbintenissen, waarin een mens zich helemaal happy voelt. Maar een column daarover is toch saai?  Juist als het afwijkt van het normale, is het ook weer bijzonder. En wij hebben beslist bijzondere dingen meegemaakt…

Persoonlijk ben ik niet zo geïnteresseerd in wie het met wie doet, hoe vaak en hoe lang. Als iemand vreemd gaat, is dat in principe niet mijn pakkie-an. Maar ik vond het wel gênant toen ik eens een mail ontving met het verzoek om een liefdesbrief in ons sanitairblok op te hangen. Dat had ik best willen doen, als de man er niet aan toegevoegd had ”dat zijn minnares met man en kinderen bij ons op de camping stond”. Ik kan niet achter de voordeur kijken van die mensen, oordeel niet over wat er bij hen goed of fout is. Maar ik mag wel weigeren om aan zoiets mee te werken.

Het omgekeerde gebeurde ook, en achteraf had ik daarin misschien voorzichtiger moeten zijn. De man van een stel dat vaak bij ons kwam, was een grappenmaker. Zo eentje die de deksel van de suikerpot ongezien losdraait, zodat een ander de hele inhoud in zijn kopje krijgt. Op een dag kwam er een mail binnen van iemand die zich zijn vriendin noemde. Op de bijgevoegde foto was te zien dat een man een vrouwelijke collega een zuinige zoen gaf, in een met slingers versierde kamer. Ik ging er zomaar vanuit dat het een onschuldige verjaardagskus betrof en gaf de mail plus foto aan het stel. Oeps, dat viel verkeerd. ( nee, ze zijn niet gescheiden door mij…)

 

Bij reserveringen voor de gîtes vragen wij niet wat de seksuele geaardheid en/of de onderlinge verhouding is van mensen. Zonder nader bericht gaan we er van uit dat een tweetal bij elkaar slaapt. Niet dat het ons trouwens wat uitmaakt… Op een dag komen er een man en een vrouw binnen. Ik toon de gîte met het bed voor 2 personen. Als de vrouw dat ziet, is ze hevig verontwaardigd: “Je denkt toch niet dat ik daar ga slapen?” Hoe kan ik nou weten dat deze mensen geen relatie hebben? In dat geval had ik toch  aparte bedden opgemaakt? Dat doen we wel vaker. Een man die snurkt, de vrouw die licht slaapt…heel herkenbaar.  Het idee van dit stel om samen op vakantie te gaan was achteraf bezien een foute keus. Ze konden gewoon niet met elkaar overweg, de vrouw zoop zich lam en de man keek geïrriteerd toe. Ze maakten tijdens hun ruzies zoveel lawaai dat wij ze moesten vragen om hun burenoverlast te beperken…

Iedereen heeft wel eens relatieproblemen, op welk vlak dan ook. Wij hebben wel een heel bijzondere in dat rijtje. In Nederland sliepen we op een waterbed. Zomaar tijdens een nacht zat er een natte plek, precies tussen ons in, ter hoogte van onze geslachtsdelen. Misschien een kat, die er een plasje had gedaan?  Het stonk niet, dus het was geen urine. Maar ja, wat dan? We legden er een handdoek op en sliepen verder. Overdag droogde het op, halverwege de volgende nacht echter hetzelfde verhaal. Ieder van ons keek de ander een beetje verwijtend aan: de kat kon het niet zijn dus ben jij het? Het zou toch heel vervelend zijn als je partner ineens een bedplasser is.

We sliepen in die tijd in ons blootje, daarom deden we daarna een slipje aan:  zo konden we de dader betrappen…Toen halverwege de volgende nacht het bed alweer nat was, volgde de slipjescontrole: allebei droog! Pas toen kwamen we op het idee om de beschermhoes eraf te halen. En ja hoor, een minuscuul gaatje veroorzaakte de ellende. Als we ’s avonds naar bed gingen was er niks aan de hand, maar door bewegingen druppelde er water uit het gaatje. Ons probleem kon binnen een paar minuten worden opgelost met bandenplakspul. Was het altijd maar zo eenvoudig…

Soms gaan relaties voorbij, gewoon omdat je langzaam uit elkaar groeit, andere keuzes in het leven maakt, of omdat jaloezie, frustratie en macht een rol gaan spelen. Je wilt er geen moeite meer voor doen, het wordt eenrichtingsverkeer, het vertrouwen is weg. Of omdat je niet (meer) aan de verwachtingen kunt of wilt voldoen. De ene keer haal je er de schouders over op, een andere keer doet het echt pijn. En soms komt het zomaar weer  goed….                                                                                                                                              

Het onderwerp voor deze column werd bepaald door een oude mail, die ik terugvond.

Mensen komen in je leven om een bepaalde reden, een seizoen of een heel leven. Als het om een reden is, is dat vaak omdat je een behoefte hebt aangegeven. Ze helpen je met een probleem, begeleiden en ondersteunen je. Dan, zonder dat je iets verkeerd doet, beëindigt deze persoon de relatie. Soms gaan mensen dood, soms lopen ze weg. Soms keren ze zich tegen jou. Wat we ons dan moeten realiseren, is dat aan onze behoefte of onze wens is voldaan, hun werk is gedaan. Het is tijd om verder te gaan. 

Sommige mensen komen in je leven voor een seizoen, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren. Ze brengen  vrede in je hart, maken je aan het lachen. Ze kunnen je iets leren dat je nog nooit hebt gedaan. Deze mensen geven je een ongelooflijke hoeveelheid vreugde. Maar dit is slechts voor een seizoen….

Relaties voor de duur van je leven leren je levenslessen, dingen waar je op kunt bouwen, ze geven je een solide fundering. Het is jouw taak die lessen te accepteren. Hou van die persoon en stop wat je geleerd hebt in alle relaties en situaties van je leven.

 Met een prachtige slotzin: Dank dat je een deel van mijn leven bent, of het nu om een reden is, een seizoen of een heel leven. 

Zo’n mail ontvangen is toch een relatiegeschenk???

Read Full Post »