Heimwee, voor het eerst sinds jaren had ik er weer eens last van..Half mei kwamen hier de eerste gasten en de laatste vertrokken half oktober. Drie weken later gingen we naar Nederland, dus tijd om na te denken was er nauwelijks. Toen we terugkwamen in Die was dat niet met tegenzin. Maar eenmaal hier miste ik Nederland en vooral de leuke decembermaand. Vanaf eind oktober is daar overal sfeerverlichting en staat alles in het teken van Sinterklaas en Kerst. Ik hoef helemaal niks te kopen, maar gewoon rondslenteren en kijken… ik wentel me erin! En hier mis ik dat, onder andere…Mijn vriendinnen in Nederland voelden de stemming goed aan en mailden me: “Kom hier maar naartoe, dan leggen we je een weekje in de watten!” De uitnodiging alleen al vrolijkte me weer op.
Misschien somberde ik ook wel een beetje omdat we onze Koen hebben moeten laten inslapen. Vanaf januari kreeg hij elke 4 weken een cocktail van medicijnen en daarmee bleef de kattenaids redelijk onder controle. Maar het was alsof hij het ineens opgaf, hij stopte met eten en viel zienderogen af. Op een woensdag kreeg hij nog een serie spuiten, deze keer met hormonen. Dat was het laatste wat nog zou kunnen helpen. Twee dagen later, vrijdag de dertiende, was het op. Koen bleef schattig tot het einde, zelfs bij de dierenarts ging hij spinnen. Hij viel er heel vredig in slaap. Nu hebben we alleen nog Abessijn Gaia, die het maar vreemd vindt dat haar vriendje niet terugkomt.
Maar wat zit ik nou te mauwen, er zijn mensen die ergere dingen hebben meegemaakt, het afgelopen jaar. Die hun partner zijn verloren, of een kind, of die in een vechtscheiding met echtgenoot of vrienden terechtkwamen. Of die te maken kregen met een ongeneeslijke ziekte. Wat dat betreft heb ik eigenlijk helemaal niks te klagen. Tel je zegeningen, dat was een gevleugelde uitspraak van mijn fractievoorzitter in mijn Kamerperiode.
Ook al zijn het letterlijk donkere dagen voor kerst, er valt genoeg te beleven. De skipistes zijn alweer open en wij willen wel even rondbanjeren in de sneeuw. We komen er niet eens aan toe, want de buren staan op de stoep. Net als vorig jaar komen ze zelfgemaakte chocolaatjes brengen. En zijn we nog op zoek naar droog hout voor de kachel? Buurman heeft nog wel een kuub of twee liggen, gebruikt ie toch niet. Als we vragen wat hij ervoor wil hebben, is het antwoord: “Kom maar een drankje halen, dan zien we wel”.
Van de landgenoten die hier wonen gaat een flink deel met de feestdagen naar Nederland of hun familie komt hier naartoe. De mensen die overblijven zoeken elkaar vaak op. En als je met Kerst al bezet bent, dan worden er afspraken voor of na de feestdagen gemaakt. Zo eten we een avond bij mensen die we de afgelopen jaren een beetje uit het oog waren verloren. Het is overdadig ( en heerlijk), wat er allemaal geserveerd wordt. Zelf hebben we wat moeite met foie gras, de ganzenlever, vanwege de verhalen over hoe die dieren gevoerd worden. Maar het is net als met de plofkip: hoe goedkoper, hoe beestachtiger gefokt. En omgekeerd: als dieren een goed leven hebben gehad, zit dat in de prijs verwerkt. Er staan ook kikkerbillen op tafel…
Dat hoort allemaal bij de folklore van dit land. Ze stoppen hier toch heel andere dingen in hun mond dan wij Nederlanders gewend zijn. Toen we hier pas woonden, vertelde een ober ons wat het dagmenu was. Ik verstond iets van boeuf, rundvlees, en vond dat wel een goed idee. Even later had ik een bord met runderhart voor mijn neus, coeur du boeuf. Misschien omdat het in Nederland als kattenvoer dient, maar ik vond het niet smakelijk. Dat geldt ook voor andouillette, een worstje dat is gemaakt van de ingewanden van varkens of runderen. Maar gésiers, spiermaagjes -meestal van kalkoen of eend- vind ik wel echt een lekkernij.
Of wat te denken van ris de veau, kalfszwezerik. Rien koos een keer het duurste van de kaart, dit dus, en het smaakte nergens naar. Maar toen een vriend het hier bereidde, aten wij onze vingers erbij op.
Onze buurtjes van de camping vinden het schitterend om ons als Hollanders weer eens iets onbekends voor te zetten. Zo aten we ook al eens spreeuw bij hen. En cailles, kwartels, worden hier speciaal gefokt. Ik vind dat 3 x niks: een hele vogel doodmaken voor twee happen voedsel.
Een specialiteit uit deze regio is de pintade, de parelhoen, een soort kruising tussen een kip en een kalkoen. Met kerst eet men hier ook wel een chapon, een gecastreerde haan. Zou dat nou lekker zijn? Zo klinkt het niet…Wij nemen deze kerst de paupiette de dinde, een soort blinde vink van kalkoensvlees, gevuld met een beetje foie gras en een vijg er bovenop. Dat is spannend, want ik heb het nooit eerder gemaakt. Ook het voorgerecht is nieuw, een soort tompoes met een paddenstoelenvulling. Voor de zekerheid maak ik een wortelsoepje met gember en kokos. Weliswaar een nieuw recept, maar dat kan niet misgaan.
Tweede Kerstdag kent men niet in Frankrijk en dat blijkt: ik moet die dag al vroeg in Valence zijn. Vanwege de 3 maanden die ik in dienst was bij de nieuwe eigenaar van de camping heb ik een heus Frans pensioen opgebouwd. Men betaalt het in 1 keer, anders zou het levenslang 15 cent per maand zijn…Telefonisch heb ik alle gegevens al doorgenomen, maar toch moet ik een hele papierhandel invullen. En dan moet ik er ook nog persoonlijk verschijnen, met “mijn dossier”, inclusief het belastingbiljet van 2012, het paspoort, mijn pas van de ziektekosten, de huwelijksakte plus een bewijs van incasso van de bank ( zodat ze het op de goede rekening storten). Niet alleen kopietjes, van alles ook het origineel meenemen. En handtekeningen om te verklaren dat alles naar waarheid is ingevuld. Vermoedelijk kennen ze hier geen Bulgarenfraude….
Ook al zijn het de donkere dagen voor kerst, hier hoef je je beslist niet te vervelen….
Joyeux Noël et Bonnes Fêtes de Fin d’année