Een spannend 2020

In augustus schreef ik een column over makelaars met de Franse slag. Na die ervaringen en óók omdat het zo’n leuk seizoen was, wilden we ons huis helemaal niet meer verkopen.
Maar ja…
In oktober komt er ineens een telefoontje van onze makelaar, Lotte. Ze vraagt een visite. Nou, daar ben ik rap klaar mee: “Dat kan niet, want we zijn op vakantie”. Maar ze laat zich niet afschepen. “Het zijn aardige mensen, kapitaalkrachtig ook.” Of onze femme de menage geen sleutel heeft? Zij redt zich dan wel in het huis. Om ervan af te zijn zeg ik toe onze oppassers om toestemming te vragen. Die vinden de afleiding echter wel gezellig, dus ik kan niet meer terug.

De visite verloopt bijzonder. De kijkers staan minstens een half uur in de boomgaard te kijken en te overleggen, en vliegen het huis daarna in een oogwenk door. Vervolgens bedenken ze thuis dat ze de helft gemist hebben. Daarom komen ze de volgende dag nog een keer terug. En dan krijg ik via de makelaar een serie vragen op me afgevuurd – nog steeds tijdens de vakantie- waarvan ik helemaal ongesteld word. We zijn er, achteraf gezien, duidelijk nog niet aan toe.

Twee koppels willen ons huis samen kopen en een derde stel wil een huis in de boomgaard bouwen. Die toestemming komt er nooit, want om 3 redenen is ons terrein beschermd: onder de rook van het historische stadje Die, met de voeten in Nationaal Park  De Vercors én vlakbij een (privé)kasteel. Dat vul ik meteen – en ten onrechte- als volgt in: dat wordt een voorlopig koopcontract met allerlei ontbindende voorwaarden, bijvoorbeeld dat alle stellen hun financiering rond moeten krijgen en dat die bouwvergunning er moet zijn. En dat nog los van het feit dat ze onderling ruzie kunnen krijgen en het hele plan van tafel gaat. Ik wil er niet eens over nadenken, ben echt kortaf. “Nee, niet nu!”

Lotte blijft de rust zelve: “Het zijn aardige mensen, ze passen precies bij jullie.” Die makelaar is echt een schatje, dus ik durf niet te zeggen dat ze wat mij betreft de pot op kan.
Meteen na de vakantie komt ze ons even bijpraten. Lotte vertelt dat ze met deze mensen op weg was naar een ander huis, ze reed bij ons voorbij en zei en passant: “Dit had ik ook in de verkoop”. Er wordt gestopt, de mensen kijken door de opening in de poort en zijn op slag verliefd, un coup de coeur. Zoals ons dat ook overkwam in 2012…

Die derde woning is inmiddels van de baan. De twee andere koppels stellen geen ontbindende voorwaarden, niet qua financiering en niet qua bouwvergunning voor een tweede huis op de benedenverdieping. Ze hebben speciaal voor dit project een SCI opgericht, een société civile immobilière. De SCI wordt eigenaar van het pand. Overlijden, scheiding, ruzie et cetera is daarin afgedekt. Daar krijgen wij niet mee te maken.
Voor ons is het prettig dat er geen ontbindende voorwaarden zijn, want in Frankrijk komt het regelmatig voor dat een verkoop op het allerlaatste moment niet doorgaat.
Wat ik bijzonder vind: de mensen vragen zelf of ze met ons mogen kennismaken. En dat is meteen gezellig, er is duidelijk een klik. Een mooi voorbeeld is dat ze meedenken met een probleem van ons: de normen van de riolering zijn veranderd, waardoor wij een deel van het systeem moeten vervangen. En ze begrijpen dat wij op heel korte termijn duidelijkheid willen van hen: Het is nu of niet. De reserveringen voor de appartementen stromen namelijk al binnen. De andere dag doen ze meteen een bod dat we niet kunnen weigeren.
Na het tekenen van het voorlopig koopcontract gaan ze gezellig mee voor een borrel. Het is vergelijkbaar met de nieuwe eigenaar van de camping: we hebben na 8 jaar nog steeds een leuk contact met hem en zijn gezin.

En dan, als de voorlopige koopakte is getekend, begint onze zoektocht naar een ander huis. Hier bestaat geen Fundapagina, iedere makelaar adverteert apart, en er zijn mensen die zomaar huizen verzamelen op hun website. Niet iedereen houdt bij of een huis al is verkocht. Knap lastig dus.
Net als na de verkoop van de camping in 2012, zetten we onze woonwensen op papier. Toen reageerde geen 1 van de 10 makelaars die we hadden gemaild. Daarom gaan we nu persoonlijk langs, wat trouwens ook niet veel oplevert.

Gelukkig denkt Lotte wel positief mee.
Al voordat een mooi huis op de markt komt seint ze ons in. Maar helaas, het is van voor naar achter en van links naar rechts volkomen ingebouwd tussen andere huizen. Pand nummer 2 ligt aan de drukke provinciale weg, die je ook continu hoort. Als we ons poesje willen beschermen tegen langsrazende auto’s moeten de muren rond de tuin een extra meter worden opgehoogd. Dat wordt een gevangenis. Pand nummer 3 is financieel wel aantrekkelijk, omdat het in feite om 2 woonhuizen gaat. Maar de hoeveelheid werk die er verzet moet worden schrikt ons erg af. Vanaf ons eerste eigen huisje, gekocht in 1973, was geen klus ons te veel. Nu is het op. En dan komen we bij pand nummer 4. Echt een wereldplek: uitzicht op de rivier, op het stadje Die en op de besneeuwde Glandasse. Maar… het bouwkundig rapport is vernietigend. We piekeren een heel weekend, vrienden gaan nog een keer mee om te kijken en dan is het klaar: Te veel werk, teveel kosten. Lotte tipt ons nog een paar keer, telkens hoop je dat het iets is en steeds wordt het een teleurstelling. We schieten daardoor redelijk in de stress. Rien, normaal een goede slaper, stuitert nu in zijn bed. Ik heb met de migraine het ritme van de camping weer te pakken: iedere 36 uur een pil.

En dan komen onze dierbaren in actie: ze gaan huizen zoeken en zelfs bekijken, bieden hun hulp aan bij het inpakken van de inboedel of bij klusjes die nog gedaan moeten worden, of willen wel oppassen op de poes, als dat nodig zou zijn. En onze werkster spant de kroon: Haar man, aannemer, kan echt binnen een maand een huis voor ons bouwen. Stenen stapelen wel ja, maar ze vergeet dat je een kavel moet hebben, een tekening en een bouwvergunning. En dan de andere vaklui die niet op tijd op komen draven… Ik krijg het er Spaans benauwd van. Maar het is wel heel lief bedacht.

De overdracht is gelukkig pas over een half jaar, we hebben nog even. En…zowel in Frankrijk als in Nederland is er een tijdelijke oplossing, dus we hoeven niet in de open lucht te slapen. Maar het wordt wel een spannend jaar.

Read Full Post »

Burgers pesten

Als je het nieuws volgt over die affaire met de toeslagen in de kinderopvang, dan bekruipt je het gevoel dat ambtenaren pestkoppen zijn. Tenminste, voor burgers, want bij de Koninklijke Familie kan kennelijk alles..
Nu komt er weer een belastingdeal aan het licht over de erfenis van Prinses Juliana, waarbij de erfenisbelasting kunstmatig omlaag is gebracht. In ruil daarvoor worden schilderijen geschonken aan de staat, maar die mogen wel op de plek blijven hangen. Jan met de Pet heeft te maken met een hele andere ambtenaar.
Natuurlijk zijn het niet allemaal pestkoppen, maar bij de Franse en Nederlandse Belastingdienst hebben ze er wel veel van dat slag.
Wij hebben daar ook de nodige ervaringen mee opgedaan, al valt dat compleet in het niet bij wat er momenteel speelt in de kinderopvang.

Het is kennelijk al jaren diep verankerd in de Belastingdienst, om uit te gaan van de slechtheid van de mens.
Onze eerste vervelende ervaring dateert al van 1978. Op 1 april 1976 werden wij tweeverdieners. Het was zo’n rijk gevoel, dat we ons op die dag aanmeldden bij Foster Parents Plan. Dat kostte 45 gulden per maand, maar Rien maakte er een automatische afschrijving van 50 gulden van. Vrijwel meteen kregen we een correctie aan de broek. Piet Precies van de Belastingdienst verminderde de aftrekpost met 12 maanden x 5 gulden. Had gewoon even gebeld, of met een briefje gevraagd die kosten te bewijzen! Maar ze hanteren er het piepsysteem: je piept wel als het niet klopt.

Jaren hadden we geen problemen, tot we ons installeerden in Frankrijk. De gemiddelde Fransman is kleiner dan de gemiddelde Nederlander en dat merkte je bijvoorbeeld met bedden, matrassen en hoeslakens. Bedden van 2 meter lang kon je wel bestellen, maar hoeslakens bijvoorbeeld niet. Die kochten we daarom in Nederland. De daarover betaalde BTW kon je terugvragen. Dat werd echter geweigerd, want “beddengoed is privé”.
Nou, mooi niet. Zelf sliepen we in een lits-jumeaux, dus 180 cm breed, onze aankopen hadden andere afmetingen. Maar ik kon praten als Brugman, kreeg geen gelijk. Pure pesterij voor € 135,-.

In mijn Haagse periode was ik lid van de Commissie van de Verzoekschriften. Als burger kon je je tot die club richten, als je nergens gehoor vond met je klachten tegen de overheid. Een griffier bekeek het,  de Commissie oordeelde en de betreffende minister kreeg de zaak daarna persoonlijk onder ogen en de ambtenaar vervolgens een fikse waarschuwing. Ik stuurde nu als burger zo’n verzoek, met een kopie voor de Belastingdienst. Per omgaande kreeg ik een hoge pief van die dienst aan de lijn: “Als ik mijn brief wilde intrekken, zou het geld dezelfde dag op de rekening staan”. En zo geschiedde.

Terwijl je dit volkomen eerlijk opgeeft, lokken ze uit dat je het zelf verder zwart regelt. Dat lijkt niet zo moeilijk op een camping, gewoon een paar overnachtingen niet inboeken. Maar… er is een verband tussen het aantal kampeerders en het gebruik van elektra, gas en water. Van een beetje zwart geld kun je nog wel eens uit eten gaan, maar een hoop cash raak je niet zomaar kwijt. Zo kochten bekenden bij Ikea een nieuwe inrichting voor hun gîte, ter waarde van € 6000,- , maar de flappen konden ze niet kwijt. Of ze maar even met een creditcard wilden afrekenen. Voor een nieuwe auto geldt hetzelfde: Dat mag uitsluitend per overschrijving worden geregeld. Je kunt een grote som geld ook niet zomaar op je bankrekening zetten, ze willen weten waar het vandaan komt. Een andere bekende kreeg bij de verkoop van zijn toeristische bedrijf een fors bedrag onder de tafel toegeschoven. Ook al is die verkoop al zo’n 15 jaar geleden, zijn transacties worden nog steeds in de gaten gehouden. Er valt na zo’n periode helemaal niks meer te bewijzen, dus richt je energie op belangrijkere zaken, zou ik zeggen. En doe dat werk gewoon goed.

Wij woonden al meer dan 3 jaar in Frankrijk, hadden al 3 x de aanslagen Taxe d’ Habitation en de Taxe Foncère (beiden onroerendgoedbelasting) ontvangen en betaald en ineens bedenkt zo’n ambtenaar dat die aanslag nu maar eens naar ons oude adres in Nederland moet. Dat ontgaat ons natuurlijk tot we plotseling, op ons adres in Die, wél de herinnering krijgen met een boete van 10%. Hallo, wie maakt er nu een domme fout?

Gelukkig waren de dames van het ontvangstkantoor uiterst vriendelijk en hielpen ze met een bezwaarschrift. In feite idioot, want zij maakten toch aantoonbaar een fout? En net als bij de kindertoeslagenaffaire in Nederland, waarbij mensen als fraudeurs werden aangemerkt, ging de Franse Belastingdienst er ook zomaar ineens vanuit dat we ons Nederlandse inkomen belastingvrij kregen. Dus moesten wij dubbel belasting betalen, wat gewoon verboden is. Ze negeerden simpelweg de bijgevoegde bewijzen, keken niet naar voorgaande jaren en corrigeerden de accountant, die ons biljet had ingevuld. Het heeft 3 jaar gekost voordat alles weer in orde was. Dat is toch gewoon burgers pesten?

Maar het grofste voorbeeld daarvan komt toch van de Nederlandse Belastingdienst. In 2014 kochten we ons recreatiehuisje op een Nederlands vakantiepark. Als wij er niet zijn, wordt het verhuurd. Het is verplicht om je dan aan te melden als kleine ondernemer. Daarvoor heb je een BTW-nummer nodig, aan te vragen bij de Belastingdienst. Het formulier daarvoor vind je op Internet, hoorde ik via de Belastingtelefoon. Dus ik ga met een debiel biljet bezig: hoeveel parkeergelegenheid zit er bij uw bedrijf, hoeveel personeelsleden hebt u. Vul alles in en stuur het op. Brief: verkeerde formulier, zonder bijvoeging van het juiste. En ja, ik vind een tweede, dus dapper aan de slag. Komt ook terug. Nu wordt het tijd om onze Nederlandse accountant in te schakelen. Die belt en krijgt een derde formulier, helpt zelfs bij het invullen. Dat kan niet misgaan, zou je zeggen. Wel dus. Tig keren bel ik met de Belastingdienst en ga ik van het kastje naar de muur en weer terug. Uiteindelijk heb ik een lijst van 18 klachten. Die schrijf ik in een brief aan de hierboven genoemde Commissie van de Verzoekschriften. Per omgaande komt er antwoord: U kunt  niet bij ons terecht, want u heeft nog niet officieel een klacht ingediend. Maar dat weet de Belastingdienst niet, die doet het -na het lezen van mijn kopie aan hen- meteen weer in de broek. Het hoofd van de afdeling Klachten belt me persoonlijk, zegt toe dat het meteen wordt geregeld. En of ik haar persoonlijke nummer even wil noteren, voor als er in de toekomst weer een probleem zou zijn. Dit gaat niet eens over geld, alleen over een nummer: Jan Klaassen gaat een huisje verhuren en hij krijgt nummer 6001. Meer niet. Dat is toch echt burgers pesten?
Nu is de kop gesneld van de staatsecretaris, omdat hij eindverantwoordelijk is. Maar dat lost natuurlijks niks op, de pestcultuur blijft bestaan.
Misschien dat dit gaat veranderen met de Wet Normalisering Rechtspositie Ambtenaren, die per 1-1-2020 in zal gaan. Dan kunnen ambtenaren die niet functioneren, net als gewone werknemers worden ontslagen. Burgers pesten kan je dan de kop kosten…en terecht.

Read Full Post »

Zielenpoot*

Toen we eind 2001 naar Frankrijk emigreerden was de communicatie met de achterblijvers niet zo simpel. Email kwam net op gang, telefoneren met een mobieltje en zelfs via een vaste lijn was schreeuwend duur. De keren dat we naar Nederland teruggingen moest ik dus echt “iedereen” even zien. Dat waren dagelijks zo’n 3 bezoekjes plus bijbehorende reistijd. Eenmaal terug in Frankrijk hadden we minimaal een week nodig om weer bij te komen.
In de loop der jaren is dat wel anders geworden: het bellen is veel goedkoper, mailverkeer, Whatsapp en Facebook zijn gemeengoed geworden. Sinds wij ons niet meer 3 slagen in de rondte werken, komen er ook steeds meer mensen bij ons langs. Dus is het programma wel minder vol dan in het begin. Maar toch… het blijft een eeuwig spanningsveld tussen enerzijds iedereen graag even willen zien en anderzijds ook met zijn tweetjes tijd doorbrengen. In de praktijk komt het erop neer dat ik, eenmaal in Nederland, toch de hele agenda vol plan…

Deze keer grijpt het noodlot in. Door een uiterst pijnlijke ontsteking in mijn enkel ontbreekt de lust om wat dan ook te doen. De ochtend na aankomst gaan we meteen naar een huisarts in Westerhaar-Vriezenveenschewijk. In die plaats kreeg ik mijn eerste baan, in het multiculturele centrum. Multicultureel was niet voor blank en donker (want die laatste woonde daar niet), maar voor rijk en arm. Nu is er een nieuw centrum, waar ook de huisarts spreekuur heeft. Deze dokter ging daar aan de slag, toen ik er net weg was en hij kreeg meteen een proces aan zijn broek van mijn toenmalige huisarts: die man en zijn echtgenote waanden zich  God-zelf in die kleine gemeenschap. De nieuwe en ik wisselen heel wat uit en het wordt meteen duidelijk waarom zijn spreekuur soms wel anderhalf uur uitloopt. Deze arts en een vervanger stoppen me vol met zware medicijnen en pijnstillers, maar het helpt geen zier. We blijven daarom veel in ons huisje, lezen een boek en genieten van onze eekhoorntjes in de tuin. Ik voel me toch niet echt een zielenpoot.

Twee feestjes waren al veel eerder gepland. Rien komt uit een gezin met 8 kinderen en de oudste is inmiddels 77 jaar. Verschillende ernstige ziektes zijn al langs geweest, zoals hartkwalen en kanker, maar iedereen leeft nog. Reden om een broers- en zussendag te organiseren, met hun aanhang. Om ons te plezieren komen ze allemaal naar het Paviljoen naast ons vakantiepark. En wat is dat leuk! Er is geen programma, geen muziek, geen polonaise, gewoon kletsen bij een drankje en later een maaltijd. Na afloop krijgen we van iedereen een mailtje: Bedankt en voor herhaling vatbaar. Gaan we doen!

En dan nog een leuke activiteit. Toen onze BN-er een paar weken geleden in Die was, nodigde hij ons uit voor een voorstelling. Daarom reizen wij naar de stad waar hij gaat optreden. Dat is voor ons een hele klus, in Die zijn wij natuurlijk niet meer gewend aan druk verkeer. De parkeergarage vinden is óók al een probleem voor Jut en Jul. Rien moet de auto naar binnen millimeteren, want rechts staat het hele huizenblok in de steigers en links is het akelig smal. Maar ons hotel is super, het personeel ook: “Gaat u iets leuks doen? Links is een mooi plein met gezellige terrasjes, rechts kunt u lekker eten en nog iets verder is het theater”. Alles is op een voor mij behapbare loopafstand. Het is o.a daardoor echt alleen maar genieten.

En dan de voorstelling zelf, de mooiste ooit. Mijn enige ergernis is dat twee stoelen verder een oudere dame vindt dat ze elke zin moet beantwoorden met “Dat klopt. Dat heb ik ook meegemaakt”. Ik wil haar graag een mep geven, maar ja, dat mag niet.
Na afloop moeten we ons melden bij de receptie, want we worden door BN ontvangen in de artiestenbar. En wie komt daar ook binnen? Mijn dame die de hele show meedeed! Dat is een vroegere buurvrouw, die nog nooit in haar leven in een theater is geweest. En ook aanwezig, de broer van BN, met zijn vrouw. BN vertelt altijd liefdevol over deze P.,maar zegt er wel bij dat hij een droge boekhouder is. Nou, die is heel wat meer dan dat. Behalve dezelfde humor heeft meneer stevig gefundeerde meningen over van alles en nog wat. We gaan met 8 man naar een restaurant en bij toeval zit broer links van mij en rechts een technicus. Qua politiek zitten ze ook precies goed, blijkt in de discussie die volgt. Techniekman klaagt over de vermogensbelasting: je betaalt al belasting over je inkomen en als je dat spaart, moet je er nóg een keer over betalen. Let wel: er is eerst al een vrijstelling van € 60.000, – en daarna gaat het om een percentage van 1,7%. Dus waar heb je het over? BN raadt hem aan om een demonstratie te organiseren voor de rijken, op het Malieveld in Den Haag. Dat kan vast rekenen op begrip van de bevolking…Man verblikt of verbloost niet, ze kennen elkaar al heel lang en dan kun je dat soort dingen zeggen.
Het argument van de dubbele belasting geldt ook niet, legt P. uit, want iedereen betaalt sowieso al extra belastingen van zijn salaris, in de vorm van BTW en accijnzen.
Ook zzp-ers krijgen onder uit de zak van hem. Die ontvangen allerlei vrijstellingen die een gewone werknemer niet heeft, ze willen zich niet verzekeren tegen arbeidsongeschiktheid omdat dit te duur is en klagen daar vervolgens over. Techniekman is niet eens zzp-er, maar hij vindt het een grof schandaal. Broer pakt hem helemaal in met argumenten en daar zit ik dan tussen, te gniffelen.
Uiteraard vliegen de grappen ondertussen over de tafel heen en weer. De lichtman wordt door de anderen Flauwe Power genoemd, vanwege zijn flauwe grappen. Zoals deze: Het zit onder de grond en helpt tegen hoofdpijn? Paracetamol.
Het hele gezelschap is trouwens uitermate boeiend. De droge boekhouder was óók een hoge pief binnen de vakbond en later directeur van een theater. Mevrouw Techniek heeft internationale wortels: een Canadese moeder, vader was woonachtig in Amerika, maar is van geboorte Fries. Zij komt op een internationale school een man tegen, die opgegroeid is in Engeland, maar een Nederlands paspoort heeft. Vanwege de mogelijke Brexit heeft hij nu toch zijn Britse paspoort aangevraagd. Dubbel dus. En daardoor kan hun dochter ook zo’n ding krijgen, misschien wel handig voor haar internationale studie.
Wat een boeiende en warme avond!

En dan is het weer tijd om naar Frankrijk te gaan. Het is toeval, maar eenmaal thuis gaat het per dag beter met het zielenpootje.

* een zielenpoot is een stakker, een stumper….ik niet hoor.

Read Full Post »