Kerst en Oud en Nieuw in de Drôme

Toen we net getrouwd waren, had ik niks met die feestdagen. We smeerden hem elk jaar naar Oostenrijk, waar we vaak met vrienden waren. Daarna kwam er een tijd dat onze wintersportvakantie verplaatst werd naar februari en dus vierden we ineens Kerst met familie. En het summum van geluk voor 2 hardwerkende mensen: een hele Tweede Kerstdag voor de open haard een boek lezen, een glas wijn erbij en simpel de restanten van de vorige dag opmakend.  Ik ging de kerstperiode toen steeds meer waarderen. Nee, niet het vreetfestijn, maar vooral de sfeer, de verlichting op straat, in de huizen en overal de kerstversiering.

lampjesboom

Daarbij vergeleken is het hier wel een saaie bedoening. Er komt wel wat meer verlichting in de straten en bij de huizen, maar het is niet mijn smaak: bont gekleurd of knalblauw gecombineerd met spierwit, of fuchsiaroze. En alles flikkert aan en uit. Ik houd meer van simpel, van buitenbomen met uitsluitend gelige lampjes erin, zoals die van ons. De buren vinden die trouwens ook heel erg mooi en bedanken  ons dat ze ervan mee mogen genieten. We krijgen daarom net als vorig jaar weer een bakje met eigen gemaakte koekjes en chocolaatjes.… Die buren vertellen ons over de Franse “ Zwarte-Pietendiscussie”: In ieder gemeentehuis staat al sinds jaar en dag met kerst een kerststal, maar dat mag niet meer vanwege de multiculturele samenleving…We hebben er een hele discussie over.

De Fransen zijn, net als Nederlanders, Engelsen en noem verder maar op, allemaal schuldig aan slavernij. Dat beseffen we best, maar het waren wel onze voorouders. WIJ kunnen dat niet ongedaan maken en de geschiedenis met terugwerkende kracht herschrijven.

Nooit heb ik Zwarte Piet als een neger gezien, als een minder soort mens. Voor mij is hij hetzelfde als een clown in een circus, die een rol speelt en na de voorstelling zijn pakje uittrekt. Juist de discussie en vooral de manier waarop die gevoerd wordt, maakt de tegenstelling tussen mensen groter. Hou toch op!

En nu staat die kerststal hier in Frankrijk symbool voor het katholieke geloof. Mijn buurman is niet eens katholiek, maar windt zich erover op, over dat “zijn” symbool, dat wat voor hem hoort bij Kerstmis, nu moet wijken, omdat het andere geloven uit zou sluiten. En net als in Nederland ontstaat hier nu een discussie over jodenkoeken, negerzoenen etcétera. Als ik zoiets eet, heb ik daar geen enkele bijgedachte bij. Maar juist de discussie erover wekt weerzin bij me op.

Hetzelfde onderwerp komt aan bod op kerstavond. Onze Franse vrienden hebben typisch Mediterraan gekookt en Nicole heeft allemaal dingen uitgezocht waarvan ze denkt dat wij die niet kennen. Ze heeft er een oud, beduimeld  kookboek voor geraadpleegd, La Bonne Cuisine. Eli heeft de borrelhappen verzorgd voor bij de apéro.  Zoals we gewend zijn, gaat de schaal achter elkaar rond en wij zijn al bijna vol gegeten, voordat de echte maaltijd begint. We beginnen met hét  Franse voorgerecht met kerst, de Foie gras, de vetgemeste lever van een eend. Vlakbij ons zit een boerin die een eendenfokkerij heeft. Ze voedt de beesten op een natuurlijke wijze, de lever is voor haar een bijproduct.  Dat durven we dus met een gerust hart te eten. Gebakken, samen met peertjes is het echt een lekkernij.

Daarna komt er een schaal met tagliatelle binnen. Er zitten schijfjes van een witte worst in, boudin, bloedworst, het enige dat ik absoluut niet lust(te). Ik laat me niet kennen. Maar eerlijk is eerlijk, dit is een heerlijke combinatie. Daarna komt er een schaal cardon op tafel. Dat kennen we niet, het woord staat ook niet in de Dikke van Dale die we op de mobiele telefoon hebben geïnstalleerd. Eenmaal thuis zoeken we het op Internet op: het is kardoen, een distel, verwant aan de artisjok. Een wintergroente die vooral in het zuiden van Frankrijk wordt gegeten. Overal in de tuinen zie je ze staan, ingepakt in karton. Dat is om – net zoals bij witlof- ervoor te zorgen dat de stammen mooi wit blijven. En het beschermt tegen de vrieskou.

Daarna wordt er een hele schaal met dijen van cailles geserveerd. Dat zijn kwartels, die speciaal hiervoor gefokt worden. Het is allang niet meer zo dat Fransen hier zomaar de vogels uit de lucht schieten, dat is strikt verboden. Niet alleen krijg je dan een megahoge boete, je geweer en jachtvergunning wordt ook afgepakt. Maar goed, de magere dijen smaken lekker, al heb ik wel moeite met de gedachte dat er voor zo’n schaal misschien wel 20 vogeltjes zijn gedood.

 Een Franse maaltijd is natuurlijk niet compleet zonder een kaasplateau. Speciaal voor de kerstdagen zijn er nu kleine potjes te koop met vijgenjam en kweepeer, voor bij de geitenkaas en de roquefort. Eli en Nicole hebben er altijd nog Fromage Blanc bij, de potjes kwark, maar ik ben al eerder wijs geworden, weet dat het echte dessert dan nog gaat komen. Dat is ook traditioneel, een Buche de Noël, wat wij een boomstam noemen. Voor 5 gasten staan er maar liefst 2 op tafel en je komt er niet onderuit: van beiden moeten we proeven. En dan komt er ook nog een schaal met meringues op tafel. Uiteraard  wordt het dessert geserveerd met de Clairette de Die, ook weer 2 soorten.

Een van die Clairettes is heel bijzonder, de Cremant de Bordeaux. Dat is een rosékleurige, mousserende wijn, gemaakt op de traditionele manier van de Clairette, maar met druiven van de Merlot uit de Bordeaux ( waar men een grote wijngaard heeft gekocht).

En dat was het eind van een avond- en buikvullend programma.

meringues, schuimgebak

Op Eerste Kerstdag zelf eten we in La Petite Auberge, het restaurant waar we ook in 2001 waren, toen we net 6 weken in Die woonden en nog niemand kenden. Terwijl andere restaurants hun prijzen deze dagen verdubbelen is het hier zoals altijd. We kunnen kiezen tussen een 3 of 4 gangenmenu en het zijn beschaafde porties.

De daarop volgende dagen is het regime voor ons, even pas op de plaats met al het voedsel. Nog even en dan komen de oliebollen er weer aan. Er worden 2 pakken meel speciaal voor ons uit Nederland gebracht, samen met de uitnodiging om bij de vervoerders het Oude Jaar uit te zitten en het Nieuwe Jaar te beginnen. En daarna wordt het weer even leven op water en brood….

Tot besluit een prachtige uitspraak van Boeddha:

Duizenden kaarsen kunnen met één kaars worden aangestoken. De kaars zal er niet korter door gaan branden. Ook geluk wordt niet minder als je het met anderen deelt.

Ik wens u heel veel geluk in 2015!

 

Read Full Post »

Gemakkelijker kunnen we het niet maken!

Bureaucratie is een Frans woord en Nederland heeft indertijd niet alleen dit woord over genomen in de taal, maar ook de inhoud!

Omdat wij ons huisje in Nederland zelf maar 4 tot 6 weken per jaar gaan gebruiken, heeft Landal het in de verhuur. Van de bruto-opbrengst gaat heel wat af, onder andere 6% BTW. We zijn daarom verplicht ons te melden als zogenaamde kleine ondernemer. En Landal gaat pas de huuropbrengsten storten op onze rekening, als het BTW-nummer geregeld is.

Oké, dat is dan maar zo en ik begin half juli met dit proces. Wat een ongelooflijke heisa! Ik vind een formulier van de Belastingdienst op Internet en al bij de eerste vraag struikel ik: Waar is de onderneming gevestigd? Bedoelen ze hiermee het adres van ons huisje, of ons privéadres? Ik lees even verder en er is bijna geen enkele vraag duidelijk. Dus bel ik de Belastingdienst en een aardige meneer loodst me er keurig doorheen. Verzenden naar Nederland en dan denk je dat het klaar is. Nee hoor, twee weken later komt er een heel ander formulier, met vragen die echt nergens op slaan, zoals “Hoeveel parkeerplaatsen heeft uw bedrijf?”

Gelukkig is een van onze vaste gasten directeur van een bedrijf in de financiële dienstverlening, dus die helpt ons uit de brand. Hij belt met de betreffende ambtenaar, krijgt digitaal een derde formulier toegezonden en overlegt meteen welke vragen we wel en niet moeten invullen. Weer denken we dat het nu goed komt.

Maar de ambtenaar heeft nog meer gegevens nodig en dat verzoek komt weer 2 weken later schriftelijk bij ons binnen. We moeten bewijzen dat het huisje wel van ons is, door de akte van levering, een huurbemiddelingsovereenkomst en het al ingevulde formulier beleggers in onroerende zaken ( Hoe zo, beleggers?? We hopen dat het kostendekkend is…).

Het is een koud kunstje om in Nederland een zorgtoeslag te krijgen, ook al woon je er niet, of kinderbijslag voor kinderen die niet bestaan. Maar iets simpels als de toekenning van een BTW-nummer is kennelijk heel erg moeilijk. Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut voor goede controles, maar dit is over de top.

Dezelfde dag nog stuur ik per mail de gewenste stukken naar de betreffende ambtenaar en ik verzoek hem de ontvangst te bevestigen. Dat is kennelijk teveel gevraagd, want ik hoor niks. Inmiddels is het 9 september en rond de 22^e september moeten we dat BTW-nummer hebben. Dus nu stuur ik maar eens een pittige mail naar die meneer, met de waarschuwing dat ik naar de Commissie van de Verzoekschriften zal gaan als het niet voor die 22^e geregeld is. Per omgaande krijg ik antwoord. Hoe zo, gemakkelijker kunnen we het niet maken???

Maar dit is slechts fase 1. Onze financiële man vult de eerste aangifte in en pas dan krijgen we een brief met het verzoek het rekeningnummer aan te geven, waarop stortingen en incasso’s geregeld kunnen worden. Had dat niet meteen op het eerste formulier gekund? Wel zo handig, lijkt me.

Bovendien worden er nu weer aanvullende eisen gesteld, zoals de inschrijving bij de Kamer van Koophandel. Als ik opbel is dat ineens niet nodig, want het is het verkeerde formulier, alweer..

Wederom per omgaande sturen we een rekeningoverzicht. Twee weken later ( kennelijk is dat een standaardtermijn om in actie te komen), ontvangen we een brief waarin staat dat ze de teruggave niet kunnen storten, want er is geen rekeningnummer bekend. Ik zit al bovenop de kast als ik een dame daar aan de lijn krijg: Nee, ze hebben het rekeningnummer wel, maar een van de beide namen ontbreekt. Ze zegt niet eens welke. Het lijkt wel pure pesterij! Is hun slogan soms veranderd in : “Moeilijker kunnen we het niet maken?”

We sturen weer netjes een kopie op, nu met de beide namen leesbaar. Nog geen week later ontvangen we een brief: Op Internet kunt u een formulier vinden waar u uw rekeningnummer kunt aangeven . Moordneigingen krijg ik hiervan!

Ik bel weer eens en dan zegt een meneer: Nee, uw nummer is bekend, ze gaan het nu verifiëren en dan kan er worden betaald. Nou, ik wacht af, een klachtenformulier ligt al ingevuld klaar, er hoeft alleen nog een postzegel op. Een afschrift daarvan gaat rechtstreeks naar die Commissie van de Verzoekschriften, want die klacht van mij zal wel in een la verdwijnen….

Gemakkelijker kunnen we het niet maken: menen ze dat nou? Zit bureaucratie soms ingebakken bij ambtenaren?

Wij weten dat we verschillende belastingen moeten betalen voor het huisje, zoals de OZB en riool- en reinigingsrechten. Omdat ik niet weet naar welk adres de aanslagen worden gestuurd, neem ik zelf contact op met de gemeente. Ik krijg keurig antwoord, kies ervoor om de termijnen automatisch te betalen en stuur daarvoor de machtigingen, vergezeld van een toelichting, terug. Half november is dat.

Wie schetst onze verbazing als er half december 2 acceptgiro’s binnenkomen op het adres van Domaine du Mûrier, Quartier du Perrier? Dat staat werkelijk nergens genoteerd, niet op de koopakte, niet in de machtiging en we wonen daar al niet meer sinds maart 2012! Zelfs de gemeente, waar we het laatst ingeschreven stonden, kent ons nieuwste adres.

Maar dan….. Ik probeer de dame met wie ik per mail contact had, te bereiken: op donderdagmiddag  vergadering, op vrijdag gaat iedereen om 12.30 uur naar huis. Ik stuur daarom een mail en krijg een verbazingwekkend antwoord van iemand anders: “Die machtiging moet vandaag nog binnen zijn en uw vragen heb ik doorgestuurd”. Is het niet logisch om eerst antwoorden te krijgen en dan een betaling te regelen?

Als ik de eerste dame probeer te bereiken, op maandagochtend,  is de afdeling weer in vergadering.  Misschien een goed idee om eens een  vergadering te besteden aan hoe je goedwillende burgers behandelt?  Ik betaal daarvoor, want de grapjurken plukken twee keer: de mensen van wie we het huisje kochten moeten over het hele jaar Forensenbelasting betalen en wij ook. Maar eerlijk is eerlijk, dezelfde middag krijg ik de helft van een antwoord, 50% goed…

Het is jammer dat ik al met een tweede boek bezig ben, want anders zou ik een zwartboek gaan schrijven. Titel: Gemakkelijker kunt u het wél maken!

PS: Toen ik na de Emancipatieraad werkloos dreigde te worden, had ik een leuk idee voor een eigen bedrijf: mensen helpen die door de overheid door de mangel werden gehaald. Volgens mij ben ik mijn roeping misgelopen….

 

 

Read Full Post »

Mèeh nan, mèeh non

Ons huis hier is in 1991 onder architectuur gebouwd en uitsluitend plaatselijke ondernemers hebben eraan gewerkt.  Er is toen duidelijk gekozen voor degelijkheid en dat is zelfs in de tuin te zien, gelukkig maar…

We zitten aan het eind van een helling en als het hier flink regent, komen er her en der stukken van een berghelling naar beneden. Maar niet bij ons. De vorige eigenaar heeft overal gezorgd voor een goede afwatering. Wij doen hetzelfde. Toen ons zwembad werd aangelegd, waren daar 4 bedrijven bij betrokken.  Iedereen dacht mee over het geleiden van waterstromen: een rooster hier, een geul daar en millimeteren met beton, zodat de  regen in putjes werd afgevoerd. Dus geen modderstromen in het zwembad.

 

De vorige eigenaar was gek op tuinieren. Maar het huis stond 6 jaar leeg, dus alleen de sterkste struiken overleefden het. En de heggen die ons perceel omringen, konden alle kanten op woekeren. Het zijn prikstruiken, zodat onbekenden niet zomaar het terrein op kunnen lopen. Maar de doornen zijn nu een paar centimeter lang en zo dik als een duim, gemene prikkers dus.

Oppasser Ed heeft vanaf dat we hier wonen al 4 keer geprobeerd de heggen in te tomen en iedere keer werd het mooier. Maar nu pakken we het probleem aan met grof geschut. Onze Henri zal het regelen. De zijkanten worden “geschoren” door een vriendje van hem, die een tractor heeft met maaiarmen. Zelf komt hij met zijn vrachtwagen en zet zijn mini-pelle, een kleine graafmachine, er bovenop. Op de graafbak wordt een pallet gelegd en daar staat een andere man bovenop. Henri bestuurt de kraan, Pierre zweeft boven de heg en snoeit met een flexibele heggenschaar er meters van af. En Rien harkt de troep bij elkaar. Uiteindelijk hebben ze een vrachtwagen vol met takken.

Het is leuk om Pierre terug te zien. Toen in 2003 ons sanitairblok werd gebouwd, wist iemand wel een stel tegelzetters voor ons. Nou, dat was de miskoop van de maand, het waren namelijk alcoholisten. Als ik ’s ochtends om 10 uur vroeg of ze koffie wilden, was het antwoord: “ Nee, doe maar een biertje”. En als ik een uurtje later boodschappen ging doen, vroegen ze me om een heel krat mee te nemen. Die 24 flesjes waren aan het eind van de middag leeg, met 2 man. Het werk ging daardoor ook fout.  Ze moesten rond 7 afvoerputjes de tegels in een  diamantvorm slijpen, maar met zoveel drank op lukte dat niet zo goed. Hele vierkante meters versneden ze. Regelmatig kwamen ze gewoon niet opdagen, omdat ze hun roes moesten uitslapen. Na 6 weken lag de helft van de tegels erin. Wij zaten met de handen in het haar en toen kwam er een ander. Die was wel meer betrouwbaar, maar behoorlijk nonchalant.  Gewoon jammer: je probeert een mooi sanitairgebouw te maken en dan liggen de tegels er slordig in. Het jaar erna is een deel zelfs overnieuw gedaan, omdat het water niet naar de putjes afliep. Het is altijd een doorn in ons oog gebleven.

Voor de 100 m2 die nog aan de muur geplakt moest worden, zochten we daarom betere mensen. Pierre kwam, samen met een collega. Zij hadden allebei een volledige baan, maar wilden in de avonduren en  het weekend wel bijklussen. En dat ging perfect.

We hadden nog wel een akkefietje met hen. Ze wilden uitsluitend op basis van een aangenomen bedrag werken. Ik houd daar niet van: of de een, of de ander komt daaraan tekort. Er was niet over te praten, dus we moesten wel akkoord gaan. En toen bleek, dat ze veel meer uren moesten werken, dan ze hadden gedacht. Zelf durfden ze niet om extra geld te vragen, ze stuurden daarvoor hun vriend Boris. Ja, dank je de koekoek, hier hebben we het over gehad. Ik was toch degene die dit niet wilde en nu moet ik bijbetalen? “Maar”, vroeg Boris, “hebben ze het werk goed gedaan? Ben je tevreden? Zijn ze het geld waard?”

We konden alleen maar “Ja” zeggen en dus hebben we het extra bedrag maar opgehoest. En zoiets komt altijd bij je terug: Nu staat hij hier dus op de stoep.

Gelukkig dat ie überhaupt kon komen: hij werkte tot zijn pensionering bij de DDE, Direction Départementale d’Equipement, in de onderhoudsdienst van de provinciale wegen. In de winter moest hij met een sneeuwruimer de weg naar de Col de Rousset schoonhouden. Op een dag aten ze daar boven, er gingen wat drankjes naar binnen en op de terugreis miste hij een van de haarspeldbochten. Met zijn vrachtwagen tuimelde hij zo het ravijn in. Maar hij kan het navertellen.

 

Zoals gebruikelijk slaan Henri en Pierre de thee over en gaan meteen aan het bier, om half vier ’s middags. En als ze een uurtje later stoppen met het werk, komen ze binnen voor de whisky. Normaal kunnen wij Henri uitstekend verstaan, maar nu mompelen ze beiden binnensmonds. En de helft wordt ingeslikt. Maintenant, nu, wordt main’an, klinkt als mèeh nan en dat lijkt weer verdacht veel op mais non! , dat wordt mai no en klinkt als mèeh non. En die n. is niet een gewone n., hij blijft zo ongeveer half in je gehemelte steken. Volg het gesprek dan maar eens. We missen hele flarden.

Maar we begrijpen wel de laatste nieuwtjes uit Die. Pierre hoort vandaag of hij een kroeg kan overnemen. De vorige eigenaar had het goedlopende bedrijf aan een ervaren bedrijfsleider verkocht, maar die was liever lui dan moe. Als het faillissement is uitgesproken kan Pierre het bedrijf overnemen als hij alle schulden betaalt, voor een habbekrats dus. Hij is vroeg gepensioneerd en heeft wel zin in een nieuwe uitdaging. Hij zit met zijn toekomstige kroeg tegenover de nieuwe traiteur, die vlak voor de kerst zijn zaak in afhaalmaaltijden gaat openen. Die jonge man, voormalige kok in ons favoriete restaurant, is weer zijn neef en de zoon van vrienden van ons. Dat heb je in zo’n stadje: iedereen kent iedereen.

Wie ook heel erg van deze beide mannen geniet, is de dame op de straat. Nee, we hebben geen hoertje voor de deur. De weg die voor ons huis loopt, gaat naar het dorp Marignac en daarna naar de Col de Marignac. Vanaf dat dorp is de weg maanden afgesloten geweest, omdat bij de Col een stuk berghelling over de weg gespoeld was. Nu is bij ons alles afgesloten, vanwege  la sécurité, de veiligheid. Diverse berghellingen worden van vangnetten voorzien, om te voorkomen dat er steeds keien op de weg rollen. Het grapje gaat maanden duren.

Al 14 dagen staat er iedere dag, van 8 tot 5 uur, een mevrouw op de weg. Vrachtwagens die betrokken zijn bij het werk mogen er langs, personenauto’s worden via een smal weggetje omgeleid en ander vrachtverkeer wordt onverbiddelijk teruggestuurd. Wat een baan, daar de hele dag staan. Al een paar keer heb ik gevraagd of ze een kop koffie wil, of een ander warm drankje. Mèeh non, anders moet ze plassen….Mèeh non, merci!

En net als deze column af is, gebeurt er nog iets grappigs. Mijn auto is gekeurd en alles was goed, op iets onverstaanbaars na. Ik hoor het woord suuzje en begrijp het niet. Dus ik zeg expliciet dat ik dit woord niet ken. Hij maakt wat vage bewegingen met zijn handen om aan te geven dat er iets is met de banden ( die zijn de vorige dag gewisseld) en hij gebruikt hetzelfde woord nog een keer. Zou hij denken dat ik het dan wél snap, als hij het gewoon herhaalt?? Thuis zoek ik alle mogelijkheden op in het woordenboek: juger, guger, chuger, suger, sucher, maar het helpt me niet verder. Als de schade aan Riens auto is verholpen, vraag ik hem om dat even aan de garage voor te leggen. Maar ja, die snappen er ook niks van. Ze bellen wel even met degene die de auto gekeurd heeft. Een rode NEMO? Dat herinnert hij zich niet. ( Ik ben de enige in de hele regio met zo’n karretje…) Beijlen? Die naam kent ie niet. Wat is het kenteken dan? Dat weet ik wel uit mijn hoofd, maar Rien niet. Gelukkig heeft de garage het ergens staan. O ja, nu daagt het, maar die auto staat op de meisjesnaam ( Wie heeft dat bedacht?) En dan komt ie met het verlossende woord: usure irrégulière, een wat onregelmatige slijtage.

Duidelijk praten is niet iedereen gegeven, mais non….

 

 

Read Full Post »