Omdat wij de Nederlandse nationaliteit hebben, mogen wij hier niet meedoen aan de landelijke verkiezingen. Dat neemt niet weg dat de Franse politiek mij wel interesseert. Heel grof ingedeeld bestaat het politieke landschap hier uit links en rechts, met aan beide kanten een extreme versie.
Ik heb nog altijd een rood hart, maar moet erkennen dat de Franse socialist Hollande er weinig van heeft gebakken. Daar zou je bijna Republikein van worden. Maar ja, de voortrekker van die club was echt niet zuiver op de graat. Zette zijn familie op de loonlijst voor werk dat ze niet deden en liet zichzelf voor duizenden euro’s aan kostuums aanmeten zonder te betalen. Daar kun je met goed fatsoen toch niet op stemmen.
En toen was daar ineens Macron. Niet rechts, niet links ( nou ja, een beetje dan, als voormalig socialist), maar in het midden. Hij pakte in no time het hele land in en won de verkiezingen. De eerste effecten van zijn plannen zijn inmiddels merkbaar. Vanwege het milieu werd bijvoorbeeld de dieselolie ineens 10 cent duurder. Niet lekker voor mijn portemonnee, maar wel begrijpelijk. En per 1 juli gaat om dezelfde reden de maximumsnelheid op de wegen naar 80 km. Macron heeft de helft van zijn afgevaardigden vrijwel van de straat geplukt, dus zonder veel politieke ervaring. Daarom regelt hij veel per decreet, daar heeft het parlement geen invloed op. Ondemocratisch? Beslist, maar niet geheel onbegrijpelijk. Om het minste of geringste wordt er hier namelijk gestaakt. Een parlementaire behandeling duurt altijd lang en dan hebben vakbonden alle tijd om het Franse leven te ontregelen. En dat verschillende keren voor hetzelfde wetsvoorstel. Dat omzeilt hij dus.
Zo wil Macron, net als voorgaande presidenten, het onbetaalbare pensioenstelsel aanpakken. Om te beginnen met de cheminots, de bijnaam voor alle mensen die bij de spoorwegen werken. De mannen die vroeger de treinen lieten lopen door steenkolen te stoken, waren door dat zware werk lichamelijk vroeg versleten. Begrijpelijk dat zij daarom op hun 52ste al met pensioen mochten. Maar dat beroep is al heel lang uitgestorven, terwijl die gasten dezelfde rechten behielden. Ook in die pensioenregeling staat dat het rijdend personeel voor het leven wordt aangesteld en automatisch loonsverhoging krijgt. Hoe verzin je het? Wat doe je dan met iemand die niet functioneert? Zo’n systeem is bovendien volkomen onbetaalbaar, de schuld van de SNCF is inmiddels opgelopen tot 47 miljard. Die heeft de Franse overheid grotendeels overgenomen, maar daar moet wel iets tegenover staan: voor nieuw personeel gelden de gunstige arbeidsvoorwaarden nu niet meer. Uiteraard staat de vakbond op zijn achterste benen, maar het hele land ligt nog steeds niet plat. En nu is het parlement deze week akkoord gegaan met zowel de versobering van de arbeidsvoorwaarden, als de mogelijke privatisering van de spoorwegen. Dat is alvast een begin. Er komt binnen afzienbare tijd überhaupt een heel nieuw pensioenstelsel, waarbij allerlei voordeeltjes voor de publieke sector zullen worden geschrapt. Om nog zo’n voorbeeld te noemen: de Gendarmes mogen op hun 50ste met pensioen. Dat begrijp ik best als je gevaarlijk werk doet, bijvoorbeeld in de achterbuurten van de grote steden. Maar de Gendarmes hier in Die hebben het echt niet zwaar.
Ik denk ook beslist niet te licht over werkzaamheden aan de weg. Maar de kantonniers hier mogen al op hun 55ste met pensioen. Om vervolgens er nog een heel salaris per week bij te klussen. Ik gun het iedereen, maar het moet wel betaalbaar blijven. Dus Macron krijgt mijn steun op dit punt.
Terwijl de dieselprijs ineens omhooggaat, wordt de taxe d’habitation over een paar jaar afgeschaft. (Dat is de onroerendgoedbelasting). Voor de hogere inkomens geldt dat overigens niet, en terecht. Er zit wel een visie achter dit soort maatregelen: het gebruik van je auto kun je best (een beetje) beperken, maar iedereen moet de eigen huisvesting kunnen betalen.
En onverwacht krijgen we ook nog een cadeautje van de president. Wij hebben al jaren een witte werkster. Als ik maandelijks de gewerkte uren opgeef, worden de sociale lasten automatisch geïncasseerd. De helft van dat nettoloon en die premies krijg je via de belastingen terug…áls je tenminste voldoende belasting in Frankrijk betaalt. Want het was een redúctie op die belastingen, geen subsidie. En omdat wij pensioenen hebben die in Nederland belast worden, ging de reductie aan onze neus voorbij. Ineens heeft Macron dat veranderd, heet het nu een credit d’impôt en krijgen we een derde van het betaalde terug. Bedankt. Vanaf januari betalen wij al minder sociale lasten voor ons witte personeel: dat is weer een maatregelen om ouderen langer thuis te kunnen laten wonen. Dan is het toch wel even leuk om bij de ouderen te horen….
Ook fijn: de nota voor de elektriciteit gaat plotseling een stuk omlaag. Het is heerlijk om in een zonnig land te leven, maar het kan ook wel eens wat teveel worden. Dan is de temperatuur in ons huis ineens boven de 30 graden. Die warmte krijg je er niet zomaar uit. Daarom hebben we geïnvesteerd in elektrische rolluiken (we hebben de houten gewoon laten zitten, voor de show). De verkoper wees ons op een mogelijke subsidie: als je kiest voor aluminium aan de binnenkant, betaalt de staat een derde. Dat is wel aantrekkelijk en het heeft ook werkelijk een energiebesparend effect: in de zomer hebben we geen ventilatoren meer aan en in de winter blijft de warmte juist veel langer binnen.
Ineens valt ons oog op wéér een nieuwe subsidieregeling: als je je zolder isoleert kan dat voor € 1,-. Nou, als het te mooi lijkt om waar te zijn, dan ís het ook niet waar. Dat geldt hier ook. Toch gaan we nadenken. Uitsluitend boven de woonkamer is een stuk van ons dak niet geïsoleerd en daar komt de buitentemperatuur gemakkelijk doorheen, in de zomer dus de warmte, in de winter de kou. De staat betaalt weer 30% van de investering en onze elektriciteitsrekening gaat omlaag. Plus dat het een stuk behaaglijker is. Dat het goed is voor het milieu is ook mooi meegenomen.
Deze week was Macron nog op de Nederlandse televisie. Tijdens een officieel bezoek schudde hij handjes met de omstanders. Een puber begroette hem met “He, Manu, hoe gaat het?” Manu is een populaire afkorting van de voornaam Emmanuel. Daar was Manu niet van gediend en de jongen werd ter plekke opgevoed:” Het is hier een officiële bijeenkomst en dan zeg je Meneer of Meneer de President. Ga eerst je school maar eens afmaken en een baan zoeken”. En de puber knikte gedwee.
Kijk, dan denk ik: Dat is nou mijn Macron!
