Nazomeren in de Drôme

Het toeristenseizoen is voorbij, het gewone leven begint hier weer en ook dat heeft zijn charme. Onze Franse les start meestal na onze vakantie, maar nu loop ik de leraar en zijn vrouw spontaan in de armen. We babbelen even en dan vraag ik ze of ze zin hebben in een apéro, een glaasje voor het eten. Dat is niet aan dovemansoren gezegd.

Binnen een uur hebben we de Franse politiek weer doorgenomen, van de protesten tegen het homohuwelijk tot aan de nieuwste volkswoede, over de transgenders. ( De mensen die in een verkeerd lijf zijn geboren en zich daarom laten ombouwen). Onze Franse vrienden noemen de demonstranten de mensen met de oeillères, de oogkleppen. ( we breken onze tong erover: uejèhres). Maar hier in de regio zijn er geen protesten, sterker nog: er zijn meteen 2 huwelijken tussen 2 mannen gesloten. Leven en laten leven dus.

Niet iedereen heeft het eeuwige leven. Dat weten we natuurlijk wel, maar deze keer worden we daar op een boeiende wijze mee geconfronteerd. De toeristen zijn er nog als men begint met het tweede deel van de werkzaamheden rond de kathedraal. Voormalige vrijwilligers van de camping zitten met ons op het terras van Café de Paris. Ik wil nog even verse olijven halen en A. gaat met me mee. Dan zien we ineens een hele verzameling botten liggen. Het gaat om een begraafplaats, waarschijnlijk uit de 12^e eeuw. Eronder liggen mogelijk nog geraamtes uit de periode van de Romeinen, maar men heeft geen tijd om die ook op te graven. De oogst had dus hoger kunnen zijn.

Onze eigen oogst is gigantisch! Gelukkig wel op een ander vlak…Toen we hier vorig jaar kwamen, zagen we een heuse boomgaard. De tuin was jarenlang verwaarloosd, snoeier Ed is wekenlang bezig geweest om alle bomen en hagen te fatsoeneren. Dat hebben we geweten! De pruimenbomen hingen zo vol, dat er takken afbraken. De eerste potten met jam en chutney maken is echt leuk, maar wat doe je als er nog eens 50 kilo Reine Claude aanhangen??? Gelukkig heeft de nieuwe campingeigenaar een groot gezin en houdt men daar van jam. En ook onze vroegere buren helpen ons er graag van af.

De 2 appelbomen hebben een normale opbrengst en bovendien zijn die soorten redelijk houdbaar, net als de peren. De 3 walnoten aan onze 2 bomen kunnen we wel aan en ergens hangt ook nog een handvol hazelnoten. Maar dan de Peche de Vigne, volgens insiders de lekkerste perzik die er is. Die boom hangt werkelijk stampvol. De eerste perziken beginnen nu te kleuren en inderdaad: ze zijn overheerlijk! Eigenlijk had ik nog abrikozenboompjes willen planten en een paar wijnstruiken, maar als ik deze oogst al niet kan behappen is dat geen verstandig idee….

Het is nu eind september, door het natte voorjaar is alles later in de natuur. Daardoor is de wijnoogst net begonnen. Alhoewel steeds meer druiven met vrachtwagens naar de grote caves worden gebracht, rijden er ook nog steeds van die kleine trekkertjes op de weg en letterlijk tergend langzaam. Dat ongemak is maar tijdelijk.

Nu de drukte voorbij is, hebben we ook tijd voor de puntjes op de i..Een minionderdeel van het zwembadluik was kapot, maar het duurde 2 maanden voor een nieuwe was gearriveerd. Gelukkig was ook mijn “bejaardenbeugel” aangekomen. Ik probeerde eens een beetje sierlijk ons zwembad in te lopen, maar de ondergrond was glad en dus ging ik hard onderuit. Dat was dermate pijnlijk, dat we meteen een oplossing hebben gezocht: een rampe, een leuning speciaal voor zwembaden. Dat het niet zo sukkelig is, hoorde ik van onze buurvrouw in de Perrier: ook zij ging onderuit, omdat ze vergat dat ze net daarvoor haar voeten ingesmeerd had. Daar is inmiddels ook zo’n beugel geplaatst…

Zij vallen trouwens momenteel wel in de prijzen. Met vrienden hadden ze een boot gehuurd Buurman stond voor op de boot, maar achterstevoren omdat hij met zijn vriend kletste. Die waarschuwde nog: “Pas op, een brug”. Maar toen Eli zich omdraaide was het al te laat. De ijzeren brug boorde zich in zijn voorhoofd, met een snee tot op het bot. Hij moest meteen een nacht ter observatie in het ziekenhuis blijven en om de 2 uur werd niet alleen zijn bloeddruk en temperatuur gemeten, maar ook op diabetes geprikt. De volgende dag waren zijn ogen helemaal gezwollen en diepblauw. Maar dat had dus veel ernstiger kunnen aflopen..

Ondanks dat de ogen die nu alle kleuren van de regenboog hebben, moeten wij daar een avondje eten. En wat leren we weer een hoop..Buurman is nu een Tamalou.  Tamalou is de snelle uitspraak van Tu as mal ou ?  Waar heb je pijn ? Want – dat zijn de woorden van onze buren, zelf zeventigplus- ouderen hebben altijd overal pijntjes..

Ik weet inmiddels dat ik bij hen goed op mezelf moet passen, anders eet en drink ik drie keer zoveel als ik aankan.  De kalkoenschnitzel is heerlijk  en ik word “geprest” tot het nemen van een tweede stukje. Als ik het derde weiger, omdat ik er al 2 heb gegeten, is het antwoord “Deuxcenttrois”, 203. Het is een woordgrapje, ze bedoelen deux (x) sans trois ( x)  en dit betekent dat je ook drie kunt eten als je er twee op hebt. Nou, mooi niet. En ik ken ze inmiddels: na het hoofdgerecht komt er een schaal met kaas op tafel plus een blad met yoghurtjes. Dan pak je een yoghurt en daarna komt er alsnog een megagrote taart als dessert. Ik bedank voor de eer, hoe lekker het ook allemaal is.

Als ze het hebben over een chien de soupe denk ik even dat die in de maaltijd is verwerkt. Zo noemen ze echter een straathond, die vroeger bij de resten van de soep kreeg..

Er gebeurt nog iets bijzonders. Die middag hadden we een brief van de burgemeester ontvangen met ons nieuwe adres. In heel Frankrijk is het ineens verplicht om alle straten, steegjes, landweggetjes enz. van een naam te voorzien en elk huis krijgt een nummer. Wij hebben nummer 530 en vragen onze buurman waarom dat zo hoog is. Misschien dat we tot aan Valence 530 huizen passeren??? Maar nee, het is het aantal meters dat het huis verwijderd is van het begin van de straat. In the middle of nowhere heeft een huis dus ineens nummer 2099…We lezen de bijgaande brief maar half, voor de vakantie hebben we immers nog genoeg te doen. Maar buurman legt het even heel precies uit. Wij zijn zelf verplicht om iedereen op de hoogte te stellen en dat is precisiewerk. Als we de elektriciteitsmaatschappij het nieuwe adres doorgeven moeten we uitdrukkelijk vermelden dat het NIET om een verhuizing gaat, anders moeten wij de –niet gemaakte- aansluitkosten ophoesten. De kentekens van onze beide auto’s moeten worden overgeschreven op het nieuwe adres. Als we dat binnen een maand doen is het kosteloos, anders betalen we de normale kosten. En de papierwinkel die je weer moet toevoegen! Kopietjes van een identiteitsbewijs, een rekening van de telefoon, het kentekenbewijs. En als je een oude auto hebt, krijg je voor € 2,50 een nieuw kenteken plus nieuwe kentekenplaten. Wat een gedoe!

Nu heb ik net 3 weken geleden mijn auto overgeschreven op mijn naam, dat kostte me € 252,-, dus reken maar dat ik het nu binnen een maand doe…Maar goed, dit is een klusje voor na de vakantie. Eerst 2 weekjes lekker niksen aan de zuidkust. Nazomeren in de Drôme is heerlijk, maar elders is het ook fijn…

Read Full Post »

Het hele hebben en houden…

Het is al 40 jaar geleden dat we, als studenten, een landarbeidershuisje konden kopen, met Riens vader als borg. Het stond op 200 vierkante meter grond, maar wij waren de koning te rijk. Een paar afgedankte autobanden werden gevuld met potgrond, we pootten er bloemetjes in en er was een “tuin”…

Toen we dat huisje moesten verkopen -omdat ik elders een baan kreeg- werd het gekocht door zo’n patjepeeër. We waren het snel eens over de prijs. Daarna wees hij allerlei persoonlijke spullen aan die hij gewoon wilde hebben. Wij durfden er niet tegen in te gaan. De mondelinge afspraak was dat we na de verhuizing de plantjes nog zouden komen halen. Maar op het betreffende moment weigerde hij ons de toegang.…

Bij de verkoop van het volgende huis, 3 jaar later, namen we voor de zekerheid in de koopakte op dat wij binnen 6 weken alle struiken zouden verwijderen. Helaas, een week na onze verhuizing was de door een tuinarchitect ontworpen tuin volledig platgewalst, om plaats te maken voor een grasveld met coniferen. We vroegen de politie wat we hieraan konden doen. Nou niks dus, hooguit een procedure aanspannen….Maar gerechtigheid geschiedde: de vrouw in kwestie had ons huis gekocht met haar nieuwe vriend. In de Privé lazen we later dat hij een oplichter van alleenstaande dames was: haar hele hebben en houden was ze kwijt.

Bij het derde huis-in-de-verkoop kwam er van alles over de vloer, een marktkoopman, advocaat, een gynaecoloog enzovoort. De vrouw van die laatste gaf ronduit toe dat ze het een sport vond om huizen te bekijken. “ En dan krijg je overal ook nog een drankje”. Tut Hola! Daarna meldde zich een sportvriendje, die voor zichzelf en zijn nieuwste vlam een onderkomen zocht. We waarschuwden hem van te voren: “Onder bedrag A hoef je niet te bieden, daar willen we niet eens over nadenken”. En wat deed ie??? Ging daar dus met zijn eerste bod heel ruim onder zitten. We hebben het toen hard gespeeld en hij betaalde uiteindelijk onze prijs. Was het om te pesten dus? Deze keer wilden we geen struiken uit de tuin meenemen. Maar we vroegen hem wel om de Fluweelboom nog even niet te kappen, want er zat een nest met jonge vogeltjes in. Twee dagen later lag ie om, met de dooie jonkies ernaast..Ik had zijn hele hebben en houden wel in de fik willen steken. Maar ja, dat mag niet.

De aankoop, en later de verkoop, van onze woonboerderij in Nederland verliep vlekkeloos. En de problemen waar we bij de Franse boerderij tegenaan liepen, hadden niets te maken met de lieve boer en zijn vrouw. Het zal, achteraf gezien, een combinatie geweest zijn van de Franse bureaucratie en onze onbekendheid met de regels en gebruiken. En misschien ook met het feit dat we buitenlanders zijn, vanuit de gedachte dat we hier geld komen verdienen om het daarna uit te geven in Nederland. Nou, dat hebben ze in onze  “campingperiode” wel gezien, hoeveel geld we ter plaatse hebben geïnvesteerd. Maar we zijn inmiddels handiger geworden en weten welke wegen te bewandelen.

En toch lopen we weer tegen een probleempje met een aankoop aan. Naast de camping hebben we nog 2 terreintjes, in privébezit. Daar willen we van af.  Ze liggen nu ver van ons bed, er waren dit jaar problemen met illegale kampeerders plus dat we liever een terrein naast ons eigen huis erbij willen. Niet omdat we grond te weinig hebben, maar we zouden graag een andere oprijlaan maken.  Het gaat dus niet om het hebben op zich, maar om het gebruik van een stukje grond.

Onze Henri belt een paar keer met de eigenaresse, die zegt dat ze erover na zal denken, maar dan heeft ze al een verwarde geest. Inmiddels staat ze onder curatele. De notaris onderhandelt nog met die curatoren, maar het zit er hoogstwaarschijnlijk niet in. De dame heeft haar enige zoon verloren. Haar schoondochter heeft nauwelijks voldoende inkomen om zichzelf en de 2 kleinkinderen te onderhouden. En ondertussen laat Madame haar 3 statige panden gewoon leeg staan en verwaarlozen, zonder iets aan haar kleinkinderen te schenken. Die zit dus echt niet te wachten op de verkoop van een terreintje. Nou, dan bedenken we toch een ander project? We hebben altijd veel meer plannen dan geld. Dus het wordt wikken, wegen, begroten en dan kiezen.

Met bezoekers hebben we daarover een grappige discussie. Zowel onze verrekijker als het fototoestel is tamelijk gedateerd. Onze fietsen zijn zo oud, dat ze het opknappen niet meer waard zijn. En als we een studio gaan bouwen verdwijnt er weer een groot deel aan opslagruimte, daarom moet er buiten een afdak komen. Maar dat kan niet allemaal tegelijk. Het duurt nog zo’n 5 jaar voordat ik pensioen krijg, dus alles moet van 1 inkomen. Dan kun je wel vaststellen dat een verrekijker van Swarovski de beste is, maar minstens € 1800,- daarvoor neertellen, het zit er gewoon niet in. Is dat niet een luxeprobleem? Hoeveel mensen moeten er niet rondkomen van een maandinkomen beneden dat bedrag?

Er komt een typisch Hollandse oplossing op tafel: dan verhoog je toch de hypotheek?  Wij zijn al zo verfranst, dat het niet eens in ons hoofd opkomt. Bovendien, waarom zou je alles wat je wenst, echt moeten hebben en dan ook nog eens zo snel mogelijk?

Op mijn Ipad lees ik een interessant interview met Lex Hoogduin, hoogleraar economie.

Nederlanders hebben tientallen jaren gedacht in het paradijs te leven. Nu ontdekken we dat dit niet bestaat en dat doet pijn. We hebben allerlei illusies gekoesterd. Bijvoorbeeld dat je een pensioen krijgt op je 65e, dat dit 70% van je laatstverdiende loon is en gecorrigeerd wordt door de inflatie. Dat je huis ieder jaar meer waard wordt en dat je die meerwaarde kunt gebruiken voor een tweede hypotheek. Dat is allang niet meer zo, maar die verwachting blijft hangen. Dat geldt ook voor de zorg, dat die onbeperkt en toegankelijk is en dat dit collectief gefinancierd kan worden. Er is geen land in de wereld waar dat zo is.… En wij zijn nog steeds rijk, maar het voelt alsof we arm zijn.

Dat is een mooie verklaring voor al het gemopper en de somberheid. Maar is het realistisch om te verwachten dat de overheid voor mijn luxeleventje zorgt?  Rien en ik hebben een wensenlijst van hier tot Tokio en het zal Sint Juttemis worden voordat al die wensen werkelijkheid zijn. Er zijn 2 opties: piepen dat je je bepaalde dingen niet kunt veroorloven, of blij zijn met wat je wel hebt. Wij kiezen voor het laatste: wij voelen ons hartstikke rijk, met ons hele hebben en houden….

En terwijl ik dit opschrijf, loopt er een fazant over het terrein achter ons huis. Zo gewoon en toch bijzonder….

Read Full Post »

De gast als cadeautje.

We hebben veel tijd en geld gestoken in het creëren van een gîte in een voormalige garage. Het is fijn als een deel van die investering weer terugkomt via de huur. Maar nog leuker is het dat die gasten zo aardig zijn. Dat voelt als een cadeautje, een prachtige toegift.

Onze tijdsplanning ziet er altijd goed uit, we houden rekening met tegenvallers: bouwvakkers die ziek kunnen worden, materialen die niet tijdig aankomen en barre weersomstandigheden. Maar dat we dit allemaal tegelijk op ons bordje zouden krijgen ( het natste voorjaar ooit, bijvoorbeeld), dat kwam niet in ons op. Dus het was knap stressen om toch alles op tijd klaar te hebben. Met de eerste reservering hield ik er rekening mee, dat het misschien niet zou lukken. Dus ik mailde die mensen wekelijks over de vorderingen en de tegenvallers. Zei ook dat ze met de aanbetaling maar even moesten wachten, zodat ze zelf op ieder gewenst moment nog iets anders konden zoeken. Maar niets schrok hen af.

Op zaterdag 11 mei arriveerden ze en die ochtend moest ik nog 4,5 meter gordijn met de hand omzomen. Maar het lukte. ’s Middags stond ik in de keuken, want alle gasten –op 1 stel na- aten meteen bij aankomst mee. En ook dat is nog een keer boffen, want ze waren allemaal gezellig. Je zult maar een hele avond aan tafel moeten zitten terwijl je elkaar niet aardig vindt….

Natuurlijk – of gelukkig maar- is niet iedereen gelijk. Het ene echtpaar houdt de vitrage potdicht, terwijl een ander stel de hele dag de dubbele deuren open heeft. De een laat zich meteen de eerste dag vrijwel roosteren aan de rand van het zwembad, de ander zet zijn stoel in de schaduw van een boom en komt er niet meer onder vandaan. Meneer A. vindt het voldoende als zijn teen in het zwembad is geweest, vriendin C spartelt er graag de hele dag in. Als ze tenminste niet wat anders doen: Ze hebben maar een week vakantie en dus draaien ze een dubbel programma, om maar niks te hoeven missen. Eerst een autotocht, dan zwemmen en daarna nog een wandeling. Maar ze zijn jong, energie genoeg dus..

D. en A. hebben allebei een drukke baan, die lezen veel en kijken naar DVD’s. Gelukkig hebben wij van alles een behoorlijke voorraad. Een ander stel maakt alleen ´s ochtends uitstapjes en de rest van de dag wordt er geluierd. Het mag allemaal, vakantie vieren is doen wat je zelf graag wilt doen.

Wat ook zo grappig is, een aantal van hen “verbouwt”  meteen onze inrichting. De bank links en de stoelen rechts, bijvoorbeeld. Twee stellen zetten de tuinsets andersom. Ook goed. Als ze vertrekken staat alles weer in de oude opstelling, dus waar zou ik me druk over maken.

Boeiend ook is het om met gasten te praten over waar ze vandaan komen, welk beroep ze uitoefenen, waar ze gestudeerd hebben. Een vriend van ons heeft  in Nederland een natuurcamping. Een van de gasten heeft met hem dezelfde studie gedaan, een ander kent zijn beste vriend. Hoe klein is de wereld…

Het aller-lolligste is het verhaal van een Fransman. We hebben altijd al veel reserveringen gehad van Nederlanders, omdat die gewoon eerder boeken en dan vissen anderen achter het net.

Als Rien het telefoontje van J. opneemt, vraagt iemand in perfect Frans of het appartement van 10 tot 17 augustus beschikbaar is. Ik versta Rien verkeerd, hoor alleen die 17^e en knik ja. Het appartement is beschikbaar vanáf die dag, niet daarvoor. Als het reserveringsformulier even later binnenkomt, zie ik mijn vergissing. In zo goed mogelijk Frans bied ik mijn excuses aan en vraag of ze misschien nog met hun vakantie kunnen schuiven. En ja, dat doen ze. Het meest opmerkelijke is dat het antwoord in perfect Nederlands gesteld is. Het verhaal daarachter is nog aparter. De man is uitgezonden geweest naar Nederland en heeft daar 6 jaar les gegeven. Zijn vrouw spreekt het Nederlands iets minder snel, maar wel foutloos. In Nederland heeft zij Franse les gegeven en ze vertelt ons dat je bij het aanleren van een taal soortgelijke problemen tegenkomt. Wij zijn verhuisd, zeggen wij. De Fransen maken ervan: wij hebben verhuisd.

Zo hebben we met iedere gast een ander soort gesprek..

Volgens het woordenboek is een gast iemand die gehuisvest of gevoed wordt of  iemand die bij een ander op bezoek gaat. In mijn ogen hoor je dan ook als zodanig te gedragen, maar daar wordt soms anders over gedacht. Niet voor niks zijn er ook uitdrukkingen als een vreemde, vervelende of een ongenode gast. Maar ook:  Zo de waard is, vertrouwt hij zijn gasten. Iemand deugt, tot het tegendeel is bewezen.

Wij hebben wel een paar van die “deugnieten” gehad, op de camping. Heel weinig, maar altijd leuk voor een column. Zoals deze.

Op een dag belt er een jonge vader met de vraag of er nog een plek is voor 2 dagen. Het gaat al mis bij binnenkomst: meneer wil een plaats zonder elektriciteit. Dat kan. “Hoe moet het dan met mijn chocola”, vraagt hij. Rien biedt hem de keus: óf elektra nemen, óf de chocola opeten. Het eind van het liedje is wel dat de chocola in de koelkast van de receptie ligt… Vervolgens gaat hij naar zijn plek. Vierhonderd vierkante meter per plaats en toch gaat hij met zijn 2 tentjes midden op het rijpad staan, zodat niemand er meer in of uitkan. Daar moet je dan als campingbaas weer achteraan. In de huisregels staat dat een plek ’s ochtends om 12 uur vrij moet zijn, zodat de volgende gast kan komen. Wij houden dat altijd een beetje in de gaten, soms vergeten mensen dat gewoon. Als we om 11 uur nog geen enkele activiteit zien, gaat een vrijwilliger er maar eens naar toe. Stomverwonderd wordt er gekeken: “Moeten we eraf??? Nou ja, dan gaan we maar inpakken”. Om 12 uur gaat de receptie dicht, dan hebben wij tijd om wat te drinken met de vrijwilligers, om even te lunchen en dan binnen nog wat administratieve klusjes te doen. Maar we wachten en wachten, want die chocola ligt nog altijd in onze receptie. Om 1 uur komen ze naar boven en gaan náást de receptie lekker lunchen onder een boom. Rien roept nog een keer: “Kom je die chocola nog halen, het is wel onze pauze”. “ Ja zo meteen”, is het antwoord. Pas als er om half 2 in de openlucht ( dus vlak naast het sanitairblok) een luier verschoond gaat worden en nog steeds die chocola niet is opgehaald, is de maat vol. Ik heb Rien echt nog nooit zo boos gezien: “Als je nu niet binnen 5 minuten vertrekt, dan schóp ik je van het terrein af”.  Ze gaan inderdaad daar weg, maar laten hun hele hebben en houden vervolgens nog tot laat in de avond op de parkeerplaats staan. En toch zijn dit geen slechte mensen, ze zijn alleen helemaal solo op de wereld.

 

rare vogels, soms

Gelukkig zijn dat echt uitzonderingen. We hebben natuurlijk veel meer gezinnen gehad, gewone, normale en leuke mensen. En kinderen doen wel eens dingen die niet mogen, zoals belletje drukken als wij net onder de douche staan. Of die van die  2 grote families, met 6 en 9 kinderen, waar we geen moment last van hadden. Tot ze met de vloerwissers in het sanitairblok de plafondplaten omhoog drukten en alles schots en scheef kwam te liggen. Dat is jeugdige ondeugd en het betekent niet dat ze niet deugen. Dus ook die bleven gewoon welkom. Immers, een vrolijke gast is niemand tot last.

En van die vrolijke gasten hadden we er ook genoeg. Zoals K., met ringetjes in de oren, tatoeages overal en een bulderende schaterlach waardoor iedereen spontaan ging meedoen. Of de dames C & A: hoe meer wijn er in ging, hoe harder er gelachen werd…

Al met al hebben we ontzettend fijne herinneringen aan de gasten, van de camping en van onze gîte(s): we zien ze echt als een cadeautje in ons leven….

Read Full Post »