Het toeristenseizoen is voorbij, het gewone leven begint hier weer en ook dat heeft zijn charme. Onze Franse les start meestal na onze vakantie, maar nu loop ik de leraar en zijn vrouw spontaan in de armen. We babbelen even en dan vraag ik ze of ze zin hebben in een apéro, een glaasje voor het eten. Dat is niet aan dovemansoren gezegd.
Binnen een uur hebben we de Franse politiek weer doorgenomen, van de protesten tegen het homohuwelijk tot aan de nieuwste volkswoede, over de transgenders. ( De mensen die in een verkeerd lijf zijn geboren en zich daarom laten ombouwen). Onze Franse vrienden noemen de demonstranten de mensen met de oeillères, de oogkleppen. ( we breken onze tong erover: uejèhres). Maar hier in de regio zijn er geen protesten, sterker nog: er zijn meteen 2 huwelijken tussen 2 mannen gesloten. Leven en laten leven dus.
Niet iedereen heeft het eeuwige leven. Dat weten we natuurlijk wel, maar deze keer worden we daar op een boeiende wijze mee geconfronteerd. De toeristen zijn er nog als men begint met het tweede deel van de werkzaamheden rond de kathedraal. Voormalige vrijwilligers van de camping zitten met ons op het terras van Café de Paris. Ik wil nog even verse olijven halen en A. gaat met me mee. Dan zien we ineens een hele verzameling botten liggen. Het gaat om een begraafplaats, waarschijnlijk uit de 12e eeuw. Eronder liggen mogelijk nog geraamtes uit de periode van de Romeinen, maar men heeft geen tijd om die ook op te graven. De oogst had dus hoger kunnen zijn.
Onze eigen oogst is gigantisch! Gelukkig wel op een ander vlak…Toen we hier vorig jaar kwamen, zagen we een heuse boomgaard. De tuin was jarenlang verwaarloosd, snoeier Ed is wekenlang bezig geweest om alle bomen en hagen te fatsoeneren. Dat hebben we geweten! De pruimenbomen hingen zo vol, dat er takken afbraken. De eerste potten met jam en chutney maken is echt leuk, maar wat doe je als er nog eens 50 kilo Reine Claude aanhangen??? Gelukkig heeft de nieuwe campingeigenaar een groot gezin en houdt men daar van jam. En ook onze vroegere buren helpen ons er graag van af.
De 2 appelbomen hebben een normale opbrengst en bovendien zijn die soorten redelijk houdbaar, net als de peren. De 3 walnoten aan onze 2 bomen kunnen we wel aan en ergens hangt ook nog een handvol hazelnoten. Maar dan de Peche de Vigne, volgens insiders de lekkerste perzik die er is. Die boom hangt werkelijk stampvol. De eerste perziken beginnen nu te kleuren en inderdaad: ze zijn overheerlijk! Eigenlijk had ik nog abrikozenboompjes willen planten en een paar wijnstruiken, maar als ik deze oogst al niet kan behappen is dat geen verstandig idee….
Het is nu eind september, door het natte voorjaar is alles later in de natuur. Daardoor is de wijnoogst net begonnen. Alhoewel steeds meer druiven met vrachtwagens naar de grote caves worden gebracht, rijden er ook nog steeds van die kleine trekkertjes op de weg en letterlijk tergend langzaam. Dat ongemak is maar tijdelijk.
Nu de drukte voorbij is, hebben we ook tijd voor de puntjes op de i..Een minionderdeel van het zwembadluik was kapot, maar het duurde 2 maanden voor een nieuwe was gearriveerd. Gelukkig was ook mijn “bejaardenbeugel” aangekomen. Ik probeerde eens een beetje sierlijk ons zwembad in te lopen, maar de ondergrond was glad en dus ging ik hard onderuit. Dat was dermate pijnlijk, dat we meteen een oplossing hebben gezocht: een rampe, een leuning speciaal voor zwembaden. Dat het niet zo sukkelig is, hoorde ik van onze buurvrouw in de Perrier: ook zij ging onderuit, omdat ze vergat dat ze net daarvoor haar voeten ingesmeerd had. Daar is inmiddels ook zo’n beugel geplaatst…
Zij vallen trouwens momenteel wel in de prijzen. Met vrienden hadden ze een boot gehuurd Buurman stond voor op de boot, maar achterstevoren omdat hij met zijn vriend kletste. Die waarschuwde nog: “Pas op, een brug”. Maar toen Eli zich omdraaide was het al te laat. De ijzeren brug boorde zich in zijn voorhoofd, met een snee tot op het bot. Hij moest meteen een nacht ter observatie in het ziekenhuis blijven en om de 2 uur werd niet alleen zijn bloeddruk en temperatuur gemeten, maar ook op diabetes geprikt. De volgende dag waren zijn ogen helemaal gezwollen en diepblauw. Maar dat had dus veel ernstiger kunnen aflopen..
Ondanks dat de ogen die nu alle kleuren van de regenboog hebben, moeten wij daar een avondje eten. En wat leren we weer een hoop..Buurman is nu een Tamalou. Tamalou is de snelle uitspraak van Tu as mal ou ? Waar heb je pijn ? Want – dat zijn de woorden van onze buren, zelf zeventigplus- ouderen hebben altijd overal pijntjes..
Ik weet inmiddels dat ik bij hen goed op mezelf moet passen, anders eet en drink ik drie keer zoveel als ik aankan. De kalkoenschnitzel is heerlijk en ik word “geprest” tot het nemen van een tweede stukje. Als ik het derde weiger, omdat ik er al 2 heb gegeten, is het antwoord “Deuxcenttrois”, 203. Het is een woordgrapje, ze bedoelen deux (x) sans trois ( x) en dit betekent dat je ook drie kunt eten als je er twee op hebt. Nou, mooi niet. En ik ken ze inmiddels: na het hoofdgerecht komt er een schaal met kaas op tafel plus een blad met yoghurtjes. Dan pak je een yoghurt en daarna komt er alsnog een megagrote taart als dessert. Ik bedank voor de eer, hoe lekker het ook allemaal is.
Als ze het hebben over een chien de soupe denk ik even dat die in de maaltijd is verwerkt. Zo noemen ze echter een straathond, die vroeger bij de resten van de soep kreeg..
Er gebeurt nog iets bijzonders. Die middag hadden we een brief van de burgemeester ontvangen met ons nieuwe adres. In heel Frankrijk is het ineens verplicht om alle straten, steegjes, landweggetjes enz. van een naam te voorzien en elk huis krijgt een nummer. Wij hebben nummer 530 en vragen onze buurman waarom dat zo hoog is. Misschien dat we tot aan Valence 530 huizen passeren??? Maar nee, het is het aantal meters dat het huis verwijderd is van het begin van de straat. In the middle of nowhere heeft een huis dus ineens nummer 2099…We lezen de bijgaande brief maar half, voor de vakantie hebben we immers nog genoeg te doen. Maar buurman legt het even heel precies uit. Wij zijn zelf verplicht om iedereen op de hoogte te stellen en dat is precisiewerk. Als we de elektriciteitsmaatschappij het nieuwe adres doorgeven moeten we uitdrukkelijk vermelden dat het NIET om een verhuizing gaat, anders moeten wij de –niet gemaakte- aansluitkosten ophoesten. De kentekens van onze beide auto’s moeten worden overgeschreven op het nieuwe adres. Als we dat binnen een maand doen is het kosteloos, anders betalen we de normale kosten. En de papierwinkel die je weer moet toevoegen! Kopietjes van een identiteitsbewijs, een rekening van de telefoon, het kentekenbewijs. En als je een oude auto hebt, krijg je voor € 2,50 een nieuw kenteken plus nieuwe kentekenplaten. Wat een gedoe!
Nu heb ik net 3 weken geleden mijn auto overgeschreven op mijn naam, dat kostte me € 252,-, dus reken maar dat ik het nu binnen een maand doe…Maar goed, dit is een klusje voor na de vakantie. Eerst 2 weekjes lekker niksen aan de zuidkust. Nazomeren in de Drôme is heerlijk, maar elders is het ook fijn…