Feestbeest

Ik was ( let op de verleden tijd) jarenlang een hoofdpijnklant. Te druk met mijn werk of te druk tussen mijn oren, het leidde allebei standaard tot migraine. Op de camping kon ik wat dat betreft helemaal mijn lol op. Er waren maanden dat er iedere 36 uur een migrainepil in moest. En dan deed ik nog heel voorzichtig met alcohol: 3 glazen wijn was al foute boel. Rien had dus geluk, na elk etentje of feestje was ik automatisch de Bob.
Tussen het ontdekken van de schildklierproblemen en de uiteindelijke operatie zaten 7 maanden. Om de vervelende kwaaltjes in die tussentijd het hoofd te bieden kreeg ik een pilletje, wat toevallig ook migraine voorkomt. Er zitten er 50 in een doosje, € 0,03 per stuk, tegenover € 3,70 per migrainepil. Het leven is nu een heel stuk prettiger en de ziektekostenverzekeraar zal ook wel blij zijn.
Nog een leuk effect daarvan: ik kan zomaar een glas wijn extra drinken zonder meteen gestraft te worden. Alhoewel…
Kortgeleden hadden we een leuk feest bij Nederlanders, ‘ s avonds vanaf zes uur, romantisch rond het zwembad, met een heuse band erbij. De wijn ging frequent rond, water stond er niet op tafel. Er was een hapjesbuffet, dienbladen met amuses kwamen af en aan voorbij. Maar ik ben daar wat huiverig voor, heb geen idee of dat een beetje verantwoord is voor mijn figuur. Daarom nam ik niet zoveel. Tot ik om 21.30 uur de schrik van mijn leven kreeg: de volgende ochtend moest ik om 8 uur bloedprikken. Nuchter. Hoe nuchter ben je nog na 4 glazen wijn?
Ik was er al bang voor, de leverwaarden waren ongeveer verdubbeld en ver buiten de marges. Dus met dichtgeknepen billen ging ik naar de reumatoloog, ik zou vast op mijn duvel krijgen. Ze is al niet zo’n spontaan figuur, je kunt je niet voorstellen dat zij ooit zelf eens uit de band springt. Maar er gebeurt een wonder. Ze lacht vriendelijk naar me en zegt: “Na het weekend zie ik veel van dit soort uitslagen”. Oeps, gered.
Dat had ik natuurlijk kunnen verwachten, die Fransen denken anders over alcohol en medicijnen. Toen ik vroeger eens met een medicijnvergiftiging in een Frans ziekenhuis terecht kwam, was mijn lever zeer vergroot. Ondanks dat kreeg ik bij de maaltijd een karafje met wijn.( Dat is nu niet meer zo!)

Ook een feestje, de Vendredi de Die, op 5 vrijdagavonden in de zomermaanden. Op 4 pleinen wordt er muziek gemaakt, overal een ander genre. Bij Place St. Pierre worden bekende Franse chansons gespeeld en gezongen. Tot dit jaar was er een regionale dansgroep die dan de hele avond actief was, nu zijn het vooral de oudere toeristen. Op Place Jules Plan, een schattig Frans binnenpleintje, wordt vaak klassieke muziek gespeeld. Place St. Marcel is het plein van ” het harde geluid”, zoals rock en rhythm & blues, dat swingt daar de pan uit. En bij de kathedraal varieert de muzieksoort van Franse chansons tot swingende meezingers. En de plaatselijke drumband treedt er wel eens op, maar dat is meer folklore. Onder het genot van een glas wijn bij Café de Paris wordt echter alles leuk.
Verschillende cafe’s en restaurants springen hierop in en organiseren hun eigen muziek. Zo zagen wij op 3 van de 5 vendredis onze voormalige postbode ergens optreden. Zijn prachtige dochters werkten in de zomermaanden op onze camping. Vooral bij de table d’hôte waren ze een succes, in hun hotpants. Maar belangrijker: ze werkten goed en waren heel aardig, ook voor de gasten.

En nog een Frans feest tot besluit. Een vriendin van ons gaat met pensioen en dat wordt gevierd met een eetfestijn. Als we aankomen om 19.30 uur draaien er al 3 speenvarkens aan een spit. Porcelet, of bébé cochon noemen ze dat. Het is weer typisch Frans, pas om 21.30 uur is er wat te eten, een saladebuffet. Als tussengerecht krijgen we een Trou Normande, een bol sorbetijs ( citroen, appel of peer) overgoten met Calvados, Eau de Vie of een perenlikeur. Dit is om de eetlust op te wekken.
Daarna krijgt iedereen een bord vol met speenvarken en aardappelgratin. Echt heerlijk, maar voor mij veel te veel. Naast mij zit de broer van het feestvarken, een boswachter, en die eet 2 van die borden leeg! Het kaasplateau om 23.30 uur sla ik maar over, hij niet. Bij het toetje ben ik weer van de partij, dat is gewoon een plastic bakje met verse vruchten. Buurman neemt er weer twee. Het is inmiddels half twee als er nog een dessert komt: 2 overheerlijke taarten. Maar dat red ik dus echt niet meer. Als de polonaise begint wil ik echt weg. Gelukkig is er een buurvrouw die de volgende dag om 6 uur moet opstaan. Niet geheel zonder eigenbelang bied ik aan om haar naar huis te brengen. En Rien vindt het ook prachtig: ik was even vergeten dat we met mijn tweepersoons autootje waren, dus hij had het mensje onderweg op schoot.
Die Franse feestjes zijn echt leuk hoor, en het eten lekker, maar voor mij mag het best een onsje minder zijn.

Bij onze eigen feestjes heb ik dat gelukkig zelf in de hand. Zelf bepalen wanneer ik eet en vooral hoeveel.

Voor de liefhebbers nog een eigen recept van dit feestbeest.  Het oorspronkelijk recept vond ik zo verschrikkelijk saai, dat ik er een heel nieuwe draai aan heb gegeven

Jacqueline’s Provencaalse kip                               

Per 4 personen
600 gram kipfilet
1 kleine courgette
1 stuk prei, zowel wit als groen
1 rode paprika
6 abrikozen, minimaal, meer mag ook
120 gram abrikozenjam
1 ui
2 knoflooktenen
peper en zout.
Provençaalse kruiden/ Herbes de Provence
( hoeveelheden komen niet zo nauw).

 

Snijd de kip in blokjes, kruidt het met peper, zout en Herbes de Provence. ( Ik marineer het graag een paar uur). Snijd de groenten redelijk fijn en de abrikoos juist wat grover.
Braad in de ene pan de kip gaar ( niet te lang, anders wordt het droog) en in de andere pan de groenten, NIET de abrikoos. Ook de groenten niet te lang doorbakken.
Doe de groenten bij de kip, voeg de abrikoos toe en daarna de jam. Even laten doorwarmen.

Wil je meer zoet, dan wat meer jam toevoegen. Juist wat hartiger? Dan in het mengsel nog wat Provençaalse kruiden erbij.

Serveren met rijst.
Ik maak er een vruchtensalade bij, maar met sla of komkommer kan ook.  Eet smakelijk.

Read Full Post »

Met een frisse blik

Het historische stadje Die lijkt op het eerste gezicht niet heel bijzonder: een lange winkelstraat, een kathedraal en een paar leuke terrasjes. Maar er is heel veel te ontdekken, ook steeds opnieuw. Bij de stadswandeling bijvoorbeeld stellen mensen me soms vragen waar ik op dat moment geen antwoord op heb. En dat moet ik dan thuis meteen uitzoeken…

De vraag was deze keer wat het verschil is tussen een basiliek en een kathedraal. Wikepedia zegt dat een basiliek een bepaalde bouwvorm is. In de Klassieke Oudheid diende een basiliek als markthal en beursgebouw, later als rechtszaal. In de tijd van de Romeinen werd het een kerkgebouw met een middenschip en 2 zijbeuken. Voor de Katholieken is de term basiliek een eretitel voor een bijzonder kerkgebouw.

Een kathedraal is de belangrijkste kerk in een bisdom. Het is niet alleen een groot gebouw, maar ook groots, met rijke versieringen. De combinatie met een basiliek komt ook voor, dan heet het een kathedrale basiliek. En, zo staat erbij: als een bisdom wordt opgeheven, blijft de kathedraal als zodanig in gebruik. Dat laatste is het geval in Die.

Weer eens nieuwe feiten opzoeken vind ik echt interessant. Zo las ik dat er tussen 325 en 1801 een bisschop in Die was. In dat laatste jaar sloot Napoleon een concordate, een overeenkomst met de Paus: er werd een nieuwe indeling van de bisdommen gemaakt en dat van Die verviel. Valence werd het enige bisdom in de Drôme.

In eerste instantie had die bisschop hier helemaal geen kathedraal, maar een kerk. In de zesde eeuw werd er een doopkapel bij gebouwd, later kwam daar een klooster bij, huizen voor monniken en een kerkhof voor kinderen: die laatsten mochten immers niet op een gewoon kerkhof liggen als ze nog niet gedoopt waren. Bij de renovatie van Place de la Republique in 2013 vond men voor het gebouw van de Sous-Prefect een gaaf skelet en daaronder was nog een kerkhof geweest. Van die kinderen misschien??

Pas in 909 is er echt sprake van een kathedraal, die de naam Sainte-Marie draagt. Godsdienstoorlogen zorgen ervoor dat het gebouw diverse malen geheel of gedeeltelijk verwoest wordt. Dat is prachtig te zien aan de gevels: op onverwachte plekken zijn de kantstenen van deuren en ramen te zien, tegenwoordig allemaal dichtgemetseld. En ook opvallend: de oplettende kijker ziet verticale breuklijnen, waar de bouwstenen links een ander formaat hebben dan rechts.
Het is mooi om die muren te bestuderen vanaf Cafe de Paris, met een kopje koffie of een glas wijn….

In 1673 is de kathedraal voor het laatst weer opgebouwd. Maar dat geldt niet voor de klokkentoren: er zijn foto’s dat die maar 2 verdiepingen had. In 1933 werd de klok van 1530 weer op zijn plek gezet. En pas in 1927 is de huidige spits van smeedijzer er bovenop geplaatst. Mooi om te zien: de hergebruikte Romeinse zuilen, op iedere verdieping 4 stuks.

De stadswandeling doe ik vanaf 2004 en nog steeds ontdek ik nieuwe dingen, al zijn het soms anderen die mij daar op wijzen. Zo vroeg een leuke puber waarom 1 van de bisschoppen ( er zijn 8 standbeelden) een afgehouwen hoofd onder zijn voet had. Dat was me in al die jaren nog nooit opgevallen. Had er ook niets over gelezen. Maar ik heb hier in Die mijn eigen orakel: Mijn oudere vriend A. weet alles, echt alles over de kathedraal. En altijd als ik hem zie, deelt hij mij zijn nieuwste ontdekkingen mee. Ik stel hem de vraag, en hij geeft als verklaring dat het afgehouwen hoofd staat voor de ongelovige, die door de bisschop terechtgesteld is, misschien als afschrikwekkend voorbeeld voor anderen.
A. heeft een boekje geschreven over de Cathedrale Notre Dame de Die. Ik krijg het eerst exemplaar en hij schrijft er voor in: pour Jacqueline, en très, très grande amitié. Zet er dan nog gauw achter, in kleine letters: zonder haar echtgenoot te vergeten. In grote vriendschap dus.

Op nóg een vraag weet ik even geen antwoord: waarom er boven de westelijke ingang, in de boog boven de deur, een menselijk gezicht met ingevallen ogen te zien is. Thuis lees ik dat het een masker is, waarschijnlijk bedoeld om het kwaad af te wenden.
En wat we ook vaak over het hoofd zien, de 12 kapitelen boven de 3 ingangen van de klokkentoren. Ze gelden als de mooiste voorbeelden daarvan uit de 12e eeuw. Het gaat daarbij om de offerande van Kaïn en Abel, het zoenoffer van Abraham, een vrouwelijk paardmens en een naakte man: de een strijdend tegen een griffioen en de ander tegen een draak. En bij de zuidelijke deur eveneens gevechten tussen een mens en een dier. Ook binnen zijn er nog verschillende van die kapitelen -uit de 13e eeuw- te zien. Helaas zitten ze erg hoog. Voor een echte bestudering kun je het beste even op de grond gaan liggen. Maar dan denken ze vast dat ik gek ben geworden…

Waar de meeste mensen ook aan voorbijlopen is de prachtig gerestaureerde zonnewijzer op de buitenkant van de apsiskapel. Een paar jaar geleden heeft een groep langdurig werklozen de restauratie uitgevoerd en het is werkelijk heel mooi geworden.  Met ook een mooie tekst: Het Ware Licht verlicht iedereen.

En tot besluit nog een aardig verhaal. In 1858 is de vloer in de kathedraal geplaveid. En daarom zie je niet, zoals in de meeste oude kerken, de graven van de rijke burgers. Waarom dat is gedaan? Misschien omdat de graven niet goed waren afgedicht en de kerkgangers daardoor last hadden van die rijke stinkerds.

Het blijft toch boeiend, zo’n oude kathedraal met een heel levensverhaal. Zeker als je daar weer eens met een frisse blik tegen aan kijkt.

 

 

Read Full Post »