In 2004 werd ik gevraagd columns te schrijven over ons leven hier, de cultuurverschillen tussen Frankrijk en Nederland, de taalproblemen enzovoort. Daar kwamen de belevenissen op de camping bij en ik voegde “toeristische” info toe. En dan af en toe eentje uit de categorie “Lollig bedoeld”. Dat laatste gold voor die van een week geleden.
Meestal zit ik een tijdje te broeden, voordat er een ei is gelegd. En dan gebeurt het dat zo’n “lollige” column ineens een vlag op een modderschuit wordt.Want plotseling ziet onze wereld er anders uit.
Het Coronavirus was ons natuurlijk niet ontgaan, eerst in China, daarna in Italië en toen verder Europa in. Wij volgden de adviezen meteen op: handen vaker wassen, niet meer zoenen en een beetje afstand houden. Dat moet ook wel, want formeel horen wij bij de zogenaamde kwetsbaren. Rien ziet er nog steeds uit als een jonge God (of zijn mijn ogen niet meer zo goed?), maar is toch de zeventig gepasseerd. En ik heb een ontstekingsreuma. Dan kun je maar beter het zekere voor het onzekere nemen.
We volgen uiteraard het regionale nieuws en concluderen dat het nog wel meevalt met de besmettingen. We zijn dan ook volledig overrompeld door de plotseling aangekondigde confinement, de opsluiting.
Macron houdt duidelijk van krachtig optreden, zo was de sluiting van de scholen al in een eerder stadium aangekondigd. Op een bevolking van 67 miljoen mensen waren er toen 6573 patiënten, dat viel eigenlijk nog wel mee voor zo’n groot land. Maar daarvan waren er wel 1187 in de dag voor de aangekondigde opsluiting! Voeg daarbij het feit dat Frankrijk grenst aan Italië, met meer dan 23000 geregistreerde besmettingen op een bevolking van 62 miljoen. Aan de andere grens, met Spanje, gaat het ook hard met het Coronavirus: bijna 13000 gevallen op een bevolking van 49 miljoen mensen. Dus ja, ik begrijp dat krachtige optreden wel.
We lezen dit op maandagavond, kunnen dinsdag tot 12 uur nog vrij bewegen en dat is het dan.
Rien heeft benzine voor de grasmaaier nodig, mijn tank is bijna leeg, dus dat is zijn klus voordat de opsluiting ingaat. Hij dropt mij intussen bij de Intermarché. Een passant zegt daar: “Bon courage!”,veel geluk. Behalve mega lange rijen zijn er lege schappen: geen koffieboon te krijgen en er is nog precies 1 ei te koop. Normaal krijgen wij die van onze buurtjes van de camping, maar ja, daar mogen we niet komen nu….
Wij slaan wat extra vlees en groente in. Niet omdat we bang zijn dat het niet meer te koop zal zijn, maar vanwege de attestation, de verklaring die we per keer mee moeten nemen. Vanaf dinsdag 12 uur mogen we alleen nog op straat komen
– om naar het werk te gaan,
– voor het doen van de noodzakelijke boodschappen
– als we voor onze gezondheid naar buiten moeten (dokter, apotheek enz.)
– voor dringend bezoek aan familie, aan kwetsbare mensen of voor het opvangen van kinderen
– en we mogen, in de buurt van ons huis, een stukje lopen of de hond uitlaten, maar absoluut in je eentje, niet samen.
Er worden 100.000 politieagenten ingezet om dit te controleren en zonder formulier kost dat meteen € 135,-. Normaal grappen we altijd dat we geld van mogelijke bekeuringen liever investeren in een etentje in een restaurant, maar ja, dat zit er nu ook even niet in.
Het sociale leven ligt echt plat, alle afspraken worden geannuleerd. Vanwege onze verhuizing vond de huisarts dat we even wat extra onderzoeken moeten ondergaan. Zo is een bloedonderzoek naar de prostaatwaarden een jaarlijkse happening. Maar de arts wil nu, zonder dat daar verder aanleiding toe is, even een echo laten maken. En ik krijg last van een knie, de linker deze keer: moet dus een röntgen en een MRI laten maken. Maar alles wordt geannuleerd…
Begrijpelijk, want het is niet dringend.
Vriendin M. komt weer naar Frankrijk en bedenkt tijdens de reis hoe ze haar verjaardag vorm zal geven. Maar ze wordt ingehaald door de tijd, zelfs een etentje in beperkte kring mag niet meer. Gelukkig waren ze net op zaterdag nog bij ons. En zoals altijd heb ik veel te veel eten gekookt, dat komt de volgende dag meteen van pas: al op zondag zijn alle restaurants gesloten.
Veel ondernemers houden hun klanten op de hoogte via Facebook. Daar lees ik ook dat op de markt alleen nog de voedselkramen staan. Schoenen, kralen, hoedjes en dat soort zaken zijn verboden. Nou gaan wij eigenlijk alleen naar de markt voor de gezelligheid, voor een kopje koffie en onverwachte ontmoetingen, maar dat is er allemaal niet meer bij, op dit moment.
En de apotheek laat klanten weten dat zijn pand nu eenrichtingsverkeer kent: door de voordeur naar binnen en de achterdeur naar buiten. Heb je Corona-achtige klachten, dan moet je dat meteen melden. Je mag producten in de zaak niet aanraken. Deze keer moet je zélf je verzekeringspas in het controle- apparaat stoppen, en betalen mag ook uitsluitend met een pas. Dat laatste is een ramp voor al die oudere Fransen die liever met een cheque betalen…En, zo waarschuwt de apotheker, er zijn geen maskers meer beschikbaar en ook geen handgel.
Gelukkig kunnen wij onszelf goed bezig houden en hebben met zijn tweetjes gezellig. Dat geldt niet voor iedereen. Er zijn mensen die zichzelf niet kunnen vermaken, die anderen moeten zien en spreken, die niet van lezen houden…die hebben het zwaar.
Om de zwakkeren te beschermen, om de periode van confinement zo kort mogelijk te laten duren, is er maar 1 optie: iedereen moet zich aan de voorschriften houden.
De eerste middag zijn er dus ook meteen 4000 boetes uitgedeeld. Prima, want er zijn toch overal hersenloze figuren, zowel in Frankrijk als in Nederland. Die de gok nemen: ik zie wel als ik het krijg. Die volstrekt niet aan de medeburgers denken.. Ik zou hen persoonlijk wel willen opsluiten..
Maar het Coronavirus is niet uitsluitend narigheid. Harriët Duurvorst schrijft in haar column in de Volkskrant dat wat ik ook voel.
Ineens zijn allerlei zekerheden verdwenen zoals je gezondheid, financiële welstand, je baan, je vrijheid. Maar er ontstaat ook een nieuwe verwantschap, want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Er is veel solidariteit en compassie. Ineens waarderen we de zorg weer meer.
En het thuiswerken heeft ook positieve kanten, zoals minder files en minder uitstoot van CO2. De combinatie van werk en zorgtaken is ineens verplicht. Dat opent ook nieuwe perspectieven.
Ze eindigt met What doesn’t kill you, makes you stronger.
Ja, we zitten hier opgesloten. Maar we leven nog!
PS. Mijn vriendin stuurt me een pagina uit een boek van haar favoriete schrijver, Dean Koontz, die in 1981 (!)het volgende schreef: