Wij zijn tegenwoordig niet meer van die feestbeesten. Ongetwijfeld heeft het met leeftijd te maken: een halve nacht doorhalen…dat lukt ons echt niet meer.Gelukkig geldt dat voor het merendeel van onze vrienden ook. Maar toch, af en toe, krijgen we te maken met een echt feest.
Meer dan 10 jaar hielpen 4 Portugese zusjes ons op de camping, met de gîtes en in de eigen huishouding. Drie begonnen samen een restaurant, nummer 4 ging verhuizen. Maar deze laatste kwam wel aan met vervangster El, een Oost-Europese dame, en ze werkte haar zelf meteen even in. Deze El is absoluut een schatje.( Niks kwaads over haar voorgangers overigens). Ze is altijd even zorgzaam, wil niet dat wij haar helpen met het werk, en is gul in álles: met complimenten, zelfgebakken taart, zelfgemaakte lekkernijen uit haar land etc. Haar man heeft een eigen bedrijf-in-opbouw en doet daarvoor grote investeringen. Zij verdient daarom het huishoudgeld. Dat neemt niet weg dat ze enorme cadeaus geeft. Zo gingen ze vorig jaar “even” een weekendje naar Italië, in verband met een trouwfeest. Vrijdagnacht rijden, zaterdag de bruiloft, zondagnacht terug, enkele reis 500 km…
Ze gaven het bruidspaar € 500,- als cadeau, “want dat zijn wij zo gewend”. En vanwege de verjaardag van haar vader regelt El even een zeer speciale gift: een enorme taart plus een fles champagne, persoonlijk bezorgd door een man in een jacquet en een filmpje ervan op You Tube. Kosten € 100,-. Ook wij vallen regelmatig in de prijzen. Voor de kerstdagen en onze verjaardagen bakte ze steeds een mooie taart. Prachtig en lekker, maar niet zo goed voor de lijn. Daar heb ik trouwens wel wat op gevonden. Via de Hema in Marseille kon ik 2 minitaartvormen laten bezorgen…
Al een paar keer waren we uitgenodigd voor een familiegebeuren bij haar, maar er kwam steeds iets tussen. Nu konden we kiezen tussen een maaltijd op zondag of een apéro op zaterdag. Dat laatste leek ons het beste, even een borrel en daarna thuis eten. Wat een vergissing!
De tafel staat bij binnenkomst al vol met drank en schalen met borrelhappen: broodjes met kaviaar en zalm, toast met zelfgemaakte mayonaise en krabsaus. Die schalen zijn nog niet leeg als er borden met gegrilde gamba’s en kilo’s mosselen rondgaan. De echtgenoot is dan al lang naar de tuin vertrokken, die verzorgt de barbecue: mega hoeveelheden sardientjes, vleespinnen, kippenpootjes en merquez-worstjes. Een gang overslaan is er niet bij, je stelt de gastvrouw teleur als je niet wat neemt. Midden op de tafel staan ook nog rijk gevulde paprika’s en grote schalen met groentesalade.
Het dessert bestaat uit kleine flensjes, gevuld met een zoetige kaas. En dat hoort dan samen gegeten te worden met een taart, een soort baklava. Als klapstuk komt er daarna een nóg grotere taart, met Clairette de Die. De drank vloeit overigens de hele avond al rijkelijk. Ik lust absoluut geen bier, maar heb verschillende keren halve liters voor me staan. Als ik dat afsla, heb ik ineens een theekopje vol met Baileys, ook niet echt mijn favoriete drankje.
We verkeren al die tijd in een bijzonder interessant gezelschap. De echtgenoot komt dus uit dat Europese land -dat noem ik maar even Utopia- en zijn ouders hebben door langdurig verblijf in Portugal een dubbele nationaliteit bemachtigd. Zoonlief kreeg dat ook en met hem zijn vrouw. En dat geeft hen weer het recht om in een ander Europees land de kost te verdienen. Man van El heeft dus een eigen bedrijf en zijn werknemers komen stuk voor stuk uit Utopia. Omdat hun gezinnen achterblijven, gaan die mannen regelmatig terug. Maar ook al zijn ze hier nog maar een paar maanden, ze spreken allemaal Frans. Niet altijd vloeiend, maar dat konden wij hier in ons eerste jaar ook niet. Naast bouwactiviteiten voor derden wordt er ook een bedrijfspand met woning voor de baas gezet. Omdat het vlakbij ons huis is, zie ik ze daar vaak werken, als hun normale werkdag erop zit of op de zaterdagen. Als apen klauteren ze het dak op en af, dan moet je geen hoogtevrees hebben.
Naast werknemers zijn er verschillende familieleden en vrienden van allerlei pluimage,zoals iemand van het Franse Vreemdelingenlegioen. Ik wist niet eens dat dat nog bestond! Hij heeft gemillimeterd haar, een stevig gespierd lijf en is nog aardig en beleefd ook. Terwijl ik dacht dat het Vreemdelingenlegioen bestond uit mensen die nergens anders voor deugden, blijkt het dus te gaan om een Elite-eenheid van het Franse leger. En dat straalt deze gast ook uit.
Terwijl we eten draait El een video van de doopdienst van haar zoontje in Utopia. Wij kijken onze ogen uit. Het lijkt wel een bruiloftsfeest, de hele club doet mee aan folkloristische dansen en als klapper gooien alle vrouwen zakken met kleren in een kleed. Als die geleegd zijn wordt het gedoopte kind midden op het kleed gelegd gelegd en jonassen 10 vrouwen ( de meters) het jongetje langdurig op en neer. Knulletje geniet er zichtbaar van. Daarnaast worden er met geld gevulde enveloppen ingezameld. En dat allemaal in een straatarm land.
Wij schamen ons wel een beetje voor ons “cadeau”, een envelop met € 20,-, bedoeld om voor de jarige dochter iets te kopen. Als je uitgenodigd wordt voor zo’n megapartij moet dat echt wel een beetje in verhouding zijn. Gelukkig komt ze wekelijks bij ons, dat heb ik inmiddels goedgemaakt.
Tijdens het barbecueën is men buiten al begonnen met de muziek. Als de taarten op tafel staan, komt dat gezelschap naar binnen. Daarna begint een van de werknemers te zingen. Het Vreemdelingenlegioen valt in en ook de gastheer gaat meezingen. Typisch folklore en de een vindt dat mooi, een ander niet. Maar bijzonder is het allemaal wel. We hebben nog lang iets om over na te praten.