De hobbykok

In Nederland was het voor ons bijna altijd hollen en maar heel af en toe even stilstaan. Het lijkt misschien een luxe leventje, minstens drie keer in de week buiten de deur eten omdat je geen tijd of geen zin hebt om na een lange werkdag nog te koken. Toch voelde dat niet zo. Als we al zelf kookten, was het vaak de gebruikelijke kost. Alleen voor vrienden wilden we nog wel eens een nieuw recept proberen. Dus toen we in Frankrijk arriveerden en ik voor anderen ging koken, was ik absoluut geen ster.

Alle beginnersfouten heb ik wel gemaakt. Crème Brulée bijvoorbeeld is een heerlijk nagerecht, tenminste, als je het niet aan laat branden Vijf kilo aardappelen schillen kost niet alleen meer tijd, ook de kookduur is veel langer. Vooral als je erop wacht, word je geduld op de proef gesteld. En een gast gaf mij eens een kleine jerrycan met rode wijn, maar vertelde er niet bij dat die al even open had gestaan. Mijn Boeuf Bourgignon was bijna klaar, alleen de wijn moest nog worden toegevoegd. Zonder te proeven kieperde ik de jerrycan leeg en rook toen pas dat het zuur was. Dus opnieuw beginnen, ook met de boodschappen. Later leerde ik van een kok dat alleen een nieuwe saus voldoende was geweest. Maar ja, toen lag het al in de vuilnisbak…

In het begin kookte ik dubbele porties, uit angst te weinig te hebben. Schalen vol met gekookte aardappelen en aangemaakte sla gingen de volgende dag naar de kippen. Vleesgerechten kwamen wel ín de diepvries, maar er nooit meer úit. Dat wil zeggen: als het nieuwe seizoen begon, moest de diepvries leeg en schoon en dan gooide ik het restant alsnog weg. Pure verspilling en daardoor leerde ik snel de standaardhoeveelheden per persoon.

Inmiddels heb ik veel bijgeleerd en ook dat je nieuwe recepten het beste zelf of met vrienden kunt uitproberen. Plus dat je het gezonde verstand moet gebruiken. Zo vond ik het recept Sauté de porc au curry, een varkenscurry. Maar liefst 40 gram kerrie moest er in, volgens de beschrijving, en 30 gram gemberpoeder ( op 1 kilo vlees…). Dat is ongeveer een hele pot. Kruiden kun je wel toevoegen, maar er niet meer uithalen, dus heb ik de juiste hoeveelheden proefondervindelijk vastgesteld. En manlief en vrienden testen mee. Gelukkig vinden die dat geen bezwaar en Rien eet werkelijk nog steeds uit mijn hand. Ik noem hem wel eens mijn eigen vuilnisvat. Waarop een vriendin meldde gaf dat haar schoonzoon een pedaalemmer is: je trapt erop en zijn klep gaat open…

Ik ben dus echt een hobbykok geworden. Mijn voorkeur gaat uit naar de Mediterrane keuken en dan vooral de Provençaalse gerechten. En ik kan mijn lol weer op! Misschien is het omdat we nogal wat narigheid achter de rug hebben, maar dit jaar komen er echt veel dierbaren onverwacht langs. Geweldig! De nieuwste recepten probeer ik eerst op hen uit, daarna pas op onze huurders.

Een paar toppertjes, voor de fijnproevers onder u…

Meli-Melo

Dit recept is heel bekend, maar de bereidingswijze maakt het juist uniek. We zagen dit op tv, bij Droomhuis Gezocht, en maakten het na.

Reken per persoon ongeveer een halve meloen en 2 plakjes gerookte ham.

Leg de ham op bakpapier, zet de oven op 50 graden en laat het 3 uur “braden”. Snijdt intussen de meloen doormidden, haal de pitten eruit, de schil eraf en doe kleinere stukken in een snijmachientje. Zet weg in de koelkast. Als de ham klaar is, breek ik die in kleinere stukken en haal ze ook door de snijmachine. Ik dep de ham trouwens even af met een huishoudpapiertje, het vet eraf.

Doe, vlak voor aanvang van het diner, de koude “soep” in mooie schaaltjes, strooi de ham erover en u heeft een excellent voorgerecht.

Provençaalse kip met abrikoos.

De zomer is de tijd van het verse fruit, daar moet je wat mee doen. Daarom zocht ik op Internet een recept met abrikoos. Wat ik vond, “verbouwde” ik tot een eigen recept.

Kipfilet,  150 gr. pp /  Abrikoos,  1,5 à 2 stuks pp / Knoflook,  2 à 3 tenen/ Provençaalse kruiden/Herbes de Provence ongeveer 3 eetlepels / Uien ,  een handvol stukjes / Abrikozenjam, 150 gram /  Peper, zout, olijfolie

Kruid de kip met peper, zout en de Herbes de Provence. Ik marineer het vlees graag, dan wordt het malser ( met 4 eetlepels olijfolie op 1 kilo kip). Een uurtje is genoeg. Braad dit tot de kip gaar is. Voeg uien toe. ( Ik braad die meestal even apart). Voeg dan de in stukjes gesneden abrikoos toe, laat even meebakken en daarna nog een half uurtje sudderen. Als deze ook gaar zijn, de abrikozenjam erbij doen, 5 minuten laten smoren en klaar is het..

Bij dit gerecht hoort rijst, ik kies voor de Selection de 3 Riz, 3 soorten rijst. Heeft geen enkele versiering nodig, alleen een groentebouillonblokje om in te koken. En wat heel mooi is als bijgerecht: een fleurige fruitsalade: meloen, pruim, nectarine, perzik en/of druif.

Als toetje eentje uit de oude doos: De Coupe Clairette, een recept van de Cave de Jaillance.

Roomijs, 1 bolletje pp /  Perzik of Nectarine,  1 pp / Clairette de Die, Tradition

Doe de perzik of de necatrine in de blender. Zelf vind ik het prettig om het niet helemaal te pureren, maar er nog kleine stukjes in te laten. Doe vlak voor het opdienen een bolletje roomijs in een glas en verdeel het fruit erover. “Blus af” aan tafel voor een spetterend effect.

U ziet het, ik ben een echte hobbykok geworden….

Read Full Post »

Naar de bliksem

Toen we nog studeerden, kostte een weekendretour met de trein naar Riens ouders 30 gulden per persoon. Omdat Rien en zijn broer dezelfde rit aflegden, was het slimmer om een tweedehands auto te kopen. Voor 300 gulden vonden we een oud barrel, waar we drie maanden plezier van hadden. Door vakantiewerk te doen konden we ons daarna een opvolger veroorloven.

Maar hoe oud het beestje ook was, we verzekerden het. Er zijn nu eenmaal risico’s die je als privépersoon niet kunt dragen. Zoals bijvoorbeeld de macht over het stuur verliezen en vijf andere auto’s in de prak rijden.

Veertig jaar betaal ik nu mijn premies en vrijwel nooit heb ik schade veroorzaakt. Een keer zat een buurvrouw ongelooflijk te stuntelen toen ze in de auto van haar man even boodschappen mocht doen. En deze stoere meid dacht: Ik ga wel even aan de kant. Zonder in mijn spiegel te kijken reed ik een stukje achteruit en klapte zo op een splinternieuwe auto die net achter mij parkeerde. De bouwvakkers in de buurt zullen wel gedacht hebben: Zie je wel, een vrouw achter het stuur…

We regelden ook al in onze studententijd een WA-verzekering. Een van onze katten sprong, toen er in ons huis onverwacht een grote herdershond opdook, zo van driehoog naar beneden. Hij miste net een klant die de dierenwinkel daar verliet. We schrokken ons lam: Wat nu, als de kat de man vol geraakt had? Gelukkig hebben we die verzekering nooit aan hoeven te spreken.

Ook al minstens 40 jaar hebben we een inboedelverzekering. In het begin was er nauwelijks iets te verzekeren. onze bank bijvoorbeeld was gemaakt van oude deuren. Twee matrassen erop, kleed erover en het was een bank. De eethoek was een afdankertje van de buren, ons bed door Rien zelf in elkaar getimmerd. Maar ja, de verzekeringsman zei dat de inboedel van startende tweeverdieners wel zou toenemen en daar had hij gelijk in.

Eenmaal eerder in ons leven hebben we kennelijk een blikseminslag gehad. Het gebeurde tijdens onze vakantie, bij thuiskomst deden de televisie en computer helemaal niks meer. Een datum konden we niet geven, maar dat was ook niet nodig: je bent nooit de enige die door een natuurramp(je) wordt getroffen. Het werd snel geregeld door de Nederlandse verzekeringsmaatschappij. Op de camping hadden we ook wel eens dat soort rampjes. Dan kwam er plotseling een kleine windhoos voorbij en zag je zo alle parasols naar Die vliegen. Of een zware hagelbui, met hagelstenen zo groot als kippeneieren. De daken van de caravans waren net een poffertjespan, zoveel deukjes ontstonden er. Dan schreef ik, als campingbaas, een verklaring voor de verschillende verzekeringsmaatschappijen dat er op die dag en dat tijdstip noodweer was geweest, waardoor diverse gasten schade hadden opgelopen. Dat kwam altijd goed.

Nu waren we zelf aan de beurt. Op 8 juni kwam er uit een heldere hemel welgeteld één keiharde donderslag die- zoals achteraf bleek- op de antenne op ons dak insloeg. Maar liefst 18 apparaten waren naar de bliksem, waaronder vier televisies, vier satelliettuners, twee computers, alles wat met WIFI te maken heeft, de mediaplayer met honderden films erop enzovoort. Gelukkig was alles goed verzekerd, maar wat een stress! Wij verhuren een studio en een appartement met Nederlandse zenders op de televisie en met WIFI. Dat laatste kon Rien gelukkig meteen provisorisch herstellen, maar de nieuwe satelliet apparatuur moest uit Nederland komen. Dan kun je de gasten dus niet bieden, waarvoor ze betaald hebben. Gelukkig hadden zij begrip voor deze overmacht en zagen ze ook dat we alles deden om de ellende voor hen te beperken.

Toen bleek dat de verzekeringsmaatschappij een waardeloos schadebedrijf had ingeschakeld. Het kostte ons een hele avond om alle facturen te vinden en vervolgens raakten ze zoek bij deze “expert”. Of we maar even opnieuw de facturen wilden sturen, droeg een arrogante tante mij op. In zo’n geval is het fijn dat de Fransen in principe niet zo geëmancipeerd zijn. Ik drukte Rien de telefoon in de handen en zei erbij: “Afmaken, die tut!”

Hij begreep de boodschap en de juf daarna aan de andere kant van de lijn ook. Net op dat moment ontving ik een mail met een tevredenheidonderzoek van onze verzekeringsmaatschappij. Op een schaal van nul tot tien gaf ik op alle vragen een nul, met toelichting. De volgende dag werd ik al gebeld door het hoofdkantoor en die meneer beloofde er meteen werk van te maken. Toch werd er niks veranderd in het schema: de “expert” zou pas op 30 juli, bijna acht weken later, de schade op komen nemen. Knulletje had nergens verstand van – wist niet wat een mediaspeler is, kende ons satellietsysteem niet- en ging dus blindelings akkoord met onze schadelijst. Hoezo expert? Ter plekke vulde hij het rapport in op zijn computer, maar opnieuw liet de betaling op zich wachten, totdat ik weer reclameerde. We hebben nu een toezegging van een betaling, het vordert dus. Maar het mannetje mag van mij echt naar de bliksem lopen!

Echt ongepast vind ik zijn gedrag. En dat geldt ook voor de volgende mensen. Acht woensdagen kunnen we niet naar de markt in Die, omdat we telkens medische afspraken hebben. Nu zitten we even genoeglijk op het terras van Café de Paris. Naast ons gaat een ouder echtpaar zitten. De jonge ober komt meteen, neemt de bestelling op en brengt even later keurig twee kopjes koffie. Bij het afrekenen laat hij een munt uit zijn handen glippen, tussen de planken van een vlonder. Hij geeft de mensen het juiste wisselgeld en bekommert zich niet om het gevallen muntje. De ober is nog niet weg, of zij vissen het geld op en stoppen dat in eigen zak. Zonder een fooitje achter te laten vertrekken ze. Daar klapt mij de mond van open! Dat je niet een tip geeft, nou oké, maar dit geld was niet van hen…

Maar het kan nog stugger! Vanaf 2004 doe ik de stadswandeling en het volgende heb ik nog nooit meegemaakt. Een paar Nederlanders heeft de rondleiding op papier en vanaf het startpunt volgen ze me, 50 meter voor of achter mij. Als ik stilsta, sluiten ze gauw aan bij de groep. Als ik iets aanwijs, volgen ze mijn vinger. Loop ik verder, dan zij ook. Het ergert me: had gewoon betaald voor de rondleiding, zo duur is het niet. Maar mijn groep kan daar niks aan doen. Dus ik ga gewoon door. Totdat ik het steegje van de Cordeliers in moet. Terwijl ik wacht op de achtersten van de groep zie ik mijn achtervolgster om het hoekje kijken: Komt ze er al aan? Als blikken konden doden, was die mevrouw er niet meer geweest. Ze gaat er dan ook als de bliksem vandoor.

Mijn groep is –zoals bijna altijd- echt heel leuk, dus ik vergeet dit incidentje maar snel.

Rien had ondertussen zijn eigen avontuurtje. Onze Abessijn is een schatje voor ons, maar voor andere dieren een wanhoop. Dagelijks brengt ze minimaal twee muizen thuis. Pasgeleden had ze twee jongen van een fazant, en ook eens een lijster. Het aantal hagedisjes dat ze vangt, is niet te tellen. Als het zo’n mooie Smaragdhagedis is, is dat extra jammer. Nu jaagt ze op volle snelheid achter een konijn aan. Een gast van ons ziet het en rent er achter aan, gillend: “Gaia, stop!!” Alle drie zijn ze op topsnelheid…De haas vliegt recht het gaas in, Gaia zet meteen haar tanden in de nek, maar dan schrikt ze toch van onze gillende gast en laat los: haas gelukkig gered. We moeten haar toch echt de bel aanbinden, onze moordmeid.

Moordmeid, gefotografeerd door Christina

Read Full Post »