Was het maar eens saai…

Wat zou het lekker zijn om ’s morgens eens wakker te worden met de gedachte: wat zal ik vandaag eens gaan doen?

Als de verkoop eindelijk definitief is, moeten we bij de notaris verschijnen. We gaan ervan uit dat we het verkoopbedrag per cheque krijgen. Maar nee, de notaris doet aan Internetbankieren. Dat is vrij nieuw,  Frankrijk loopt in dat opzicht zo’n 15 jaar achter bij Nederland. Veel wordt met cheques betaald en dat wordt driedubbel gecontroleerd. Bij een cheque uit van meer dan € 100,- is een legitimatiebewijs verplicht. Moet je meer dan € 1000,- afrekenen, dan zijn 2 identiteitsbewijzen nodig. Die bewijslast geldt voor van alles en nog wat. Voor een telefoonaansluiting moet je bijvoorbeeld met een elektriciteitsnota aantonen dat je op dat adres woont, plus de kopie van het paspoort.

We snappen niet goed wat we nog moeten doen bij de notaris. Tot onze verwondering moeten ook wij tekenen op alle papieren van de lening van de koper. Dit was dus ons achtste uur bij deze dame. Daarna gaan we naar de verzekeringsman om onze verzekeringen aan te passen. In Nederland bel je even op, hier moet je alle wijzigingen ondertekenen. En we moeten even een verklaring van de notaris inleveren, dat we ons bedrijf werkelijk verkocht hebben.

Omdat we nog geen koophuis hebben gevonden, gaan we naar de bank. Ons geld moet veilig geparkeerd worden, zodat we straks een ander huis kunnen betalen. Als ik mail voor een RDV, een rendez-vous,  komt er een mail terug: of we even identiteitsbewijzen willen opsturen en het accountantsrapport. He, hallo….we komen geld brengen, niet een lening afsluiten. Maar het zijn de regels, wettelijke verplichtingen, dus dan ben je uitgepraat. De accountmanager zoekt goed uit hoe we het geld kunnen parkeren. Potje A is voor kleine spaarders, dus belastingvrij. Potje B bestaat uit aandelen van de bank, risicoloos, maar de opbrengst wordt gedeeltelijk belast. Daarna ga je naar  C, maar de rente wordt volledig als inkomen belast. Als we er samen uit zijn, begint de kopieermachine papieren te spugen: tientallen velletje  rollen eruit.  Dame zucht terecht: je croule dans les papiers, ik bezwijk onder de papieren..

Op ieder vel vult ze dingen in en dan mogen wij tekenen, met de woorden  “gelezen en akkoord bevonden”  plus ook nog “dat we met de inhoud akkoord gaan”. Anderhalf uur kost het en dan nog is het niet geregeld. Het geld is namelijk die middag aangekomen bij de bank en dan moet eerst de herkomst gecontroleerd worden. We zien er niet uit als criminelen die geld moeten witwassen, er is geen opbrengst uit het drugscircuit, maar toch: we moeten de volgende dag de verkoopakte van  het huis laten zien.

We hopen dan in rustiger vaarwater terecht te komen, maar diezelfde avond wordt onze Gaia ziek, de kleine Abessijn. Ze ruikt wel aan het eten, maar ze eet  niks. Maandagochtend zit ik bij onze eigen dierenarts. Met een röntgenfoto stelt ze vast dat de kleine verstopt zit. Dus hup, een klodder laxeer erin. Net thuis komt die er meteen weer uit, de volgende ook en ze blijft maar spugen. Ik ben in alle staten, na Tosca nog een poesje verliezen, dat kan niet. Daarom ga ik ’s middags naar een andere dierenarts. Die constateert hetzelfde probleem en geeft een ander laxeer met maagbeschermer. Het helpt niks, dus de volgende ochtend pakt hij het rigoureus aan: het kleine ding is ondanks de verstopping al  10% van haar gewicht kwijt.

Dus krijgt ze twee klysma’s plus twee injecties diep in haar vlees. Ze krijst, bijt, rukt en krabt ons tot bloedens toe. Maar het helpt: de verstopping is binnen 5 minuten voorbij en de injecties doen hun werk. Met gekookte kip krijg ik haar weer aan het eten en binnen een paar dagen heeft ze haar gewicht terug. Of het probleem veroorzaakt is doordat ze steeds het seniorenvoedsel  van de gecastreerde katers kaapt, weten we niet. Misschien is het een virus, want ook de mannen krijgen last van hun maag. Maar die zijn standaard te dik in de winter, dus die kunnen een stootje hebben.

Ondertussen hebben we gehoord dat Riens favoriete oom een hersenbloeding heeft gehad. Het is exact een jaar geleden dat Rien met zijn  broer naar Engeland ging om oom ervan te overtuigen dat hij niet langer zelfstandig kon wonen. Hij begon net een beetje te wennen in zijn nieuwe woonomgeving. Steeds vaker kregen we hem niet aan de telefoon, omdat hij in de huiskamer was. Hij had zelfs al heel voorzichtig contact gelegd met een dame van 94 jaar, die net zo vergeetachtig was als hij..

Ondanks de hersenbloeding bleef hij grappen maken:” Moet ik voor de scan ook lachen?” En: “ Als ze wat zien op die foto’s heb ik in ieder geval nog hersens””. Dat was de oom die we kenden van vroeger. Maar veel vaker was hij de emotionele man, die het leven niet meer leuk vond, die niet meer wist wie hij voor zich had, die broer T. belde met de dringende oproep: “Je moet nú komen!” en dan bij aankomst niet meer wist waarom… Toen er een longontsteking bijkwam en hij stopte met eten en drinken, was het snel gebeurd. Jammer voor ons, maar voor hem een zegen.  Het afscheid was indrukwekkend en  waardig, helemaal passend bij oom. Wij wilden vlak voor onze verhuizing even bijtanken in Nederland. Dit keer geen bezoek aan familie of vrienden, alleen uitrusten. Door oom liep het anders en kregen we er een familiereünie bij…

En op die ene, laatste dag, waarop we nog vrienden wilden bezoeken, lag ik in de lappenmand: een mega-kaakholteontsteking. Zomaar, gratis en voor niks kreeg ik die gewenste saaie dag.

Voorlopig zeg ik dat dus niet meer hardop…

Read Full Post »

Goede tijden, slechte tijden,

“Goede tijden, slechte tijden” is de titel van een soap. Het lijkt wel of wij er de hoofdrolspelers in zijn geworden….

Het was allemaal wonderbaarlijk soepel verlopen, het verkoopproces. Gezien de ervaringen om ons heen zeiden we telkens: Het zal nog wel mis gaan. Vers van de pers het verhaal van een collega. Op 1 februari zou de overdracht van die camping zijn, maar 2 weken ervoor trok de bank de goedkeuring in. De kopers hadden namelijk onjuiste loonstrookjes ingeleverd. Bij controle vielen ze door de mand en dan sta je als verkoper ineens met lege handen. In dit geval superzuur, omdat het om een alleenstaande gaat, die na een scheiding graag dichter bij kind en kleinkind wil wonen. Dat gaat dus voorlopig niet door.

Wij hebben voortdurend rekening gehouden met die mogelijkheid. Ook om die reden behartig ik met liefde nog alle reserveringen, met alle daarbij behorende contacten met onze -vaste- gasten. Gaat het allemaal door, dan heb ik straks meer tijd voor die mensen, bijvoorbeeld op een terrasje in Die. Wordt de  koop geannuleerd, dan pak ik soepel de rol van de afgelopen jaren weer op.

Maar of het door gaat of niet? Ik voel me een bal in een flipperkast, die vrijwel dagelijks heen en weer geschoten wordt. We hadden in het voorlopig koopcontract als verkoopdatum 31-1-2012 opgenomen. Op 11-1-2012 kregen wij een mail van de bank, via de notaris, dat er 3 verschillende leningen waren toegekend aan koper T. Een voor ons huis, een voor de muren van het bedrijf en een voor de overname van de inventaris plus de goodwill. Je bekijkt dat met een Nederlandse blik, dus het zit wel goed. Maar niks hoor, er zijn nog duizend-en-een obstakels. Zo moet de koper het aanbod van de bank ondertekenen. Daarbij is volgens de wet Scrivener een bedenktermijn van 11 dagen absoluut noodzakelijk. Dit, om de koper te beschermen tegen een impulsaankoop. Op 20-1-2012 stuurt onze koper per Chronopost, een verzekerde maildienst, zijn getekende exemplaren naar de bank. In Frankrijk is zo’n mail er binnen 24 uur, maar niet vanaf La Réunion, die post doet er 3 dagen over. Tel daarbij op dat de bank op maandag dicht is. Koper is dus te laat, er zitten geen 11 dagen meer tussen het lezen van zijn mail en eind januari. Hoe formeel kun je zijn??? Bovendien heeft hij wel een akkoord van de bank in Die, maar niet van het hoofdkantoor in Grenoble. Ook dat geeft vertraging.

Wij zweten peentjes, ondergaan het een tijdje, tot het ons echt te bar wordt. Wat we niet begrijpen, is dat die termijn van 11 dagen wel geldt voor het woonhuis, maar niet voor het bedrijf. Dus eind januari kan de hele overname van ons bedrijf geregeld worden, zonder het woonhuis. Ja, dank je de koekoek!  Dan heeft de koper de gelegenheid om ons huis niet te kopen en de camping wel…

Onze privacy is in dat geval helemaal weg, want de table d’hôte is pal voor onze woonkamer. Voor iedere fles cola, elk pak koffie etc. moeten mensen over ons binnenterras. En wat zullen de Nederlandse gasten doen als ze een vraag hebben? Nou, die kloppen bij ons aan, niet bij de nieuwe eigenaar. Laat dan de huidige situatie maar bestaan.  Bovendien zou ons huis totaal onverkoopbaar worden, want wie wil nu een huis op een campingterrein? Wat we ook zeggen, wie we ook inschakelen, we breken niet door het onbegrip heen. Tot we mailen: we verkopen alles op 31-1-2012, of helemaal niks. Dan springt ineens iedereen in de houding.

Op de bewuste dag tekenen we de 3 contracten, met daarin opgenomen de clausule dat, als op 29 februari niet alles is afgedekt met een goede financiering, de totale verkoop vervalt.

Je zou denken dat die termijn van 11 dagen dan hoog en breed verstreken is en dat het helemaal in orde komt. Maar toch….het is Frankrijk. We durven daarom nog niks vast te leggen voor onze verhuizing. Halverwege februari stuur ik maar eens een mail naar de notaris om te vragen hoe het ermee staat. Antwoord: ik heb je mail naar de bank gestuurd. Vervolgens doodse stilte. Weer een week later mail ik nog eens. En dan volgt er alweer een hartverzakking. De bank heeft een nieuw aanbod gedaan aan betrokkenen. Achteraf blijkt dat de koper 1 pagina vergat te paraferen, en dan stuurt de bank gewoon alles terug….

Twee dagen later stuur ik een mail naar de makelaar en de koper: als op 29-2-2012 de zaak niet is geregeld, annuleren wij de verkoop. (Dat kunnen we ook gemakkelijk zeggen, want nog een seizoen draaien zouden wij geen straf vinden, integendeel.). Een dag later belt een medewerkster van de notaris: ik heb eindelijk goed nieuws, alles is rond. Voor de zekerheid bevestig ik per mail dat telefoontje bij haar en de notaris en voeg eraan toe: morgen gaan wij met vrienden een dagje naar Lyon, bel indien nodig op ons mobiele nummer. Die dag horen we niks, dus we maken bij het winkelen voortdurend grappen: dit kan ik kopen, dat ook en dat ook. ( We komen thuis met 2 bossen tulpen, dus de uitspatting valt nog wel mee…)

Diezelfde avond, de 29^e februari, om 11 uur komt er een mail van de notaris. De lening voor het huis is niet rond, want de bedenktermijn van 11 dagen is niet gerespecteerd. Of we zaterdag even langs willen komen, dan krijgen we alvast het geld voor de verkoop van het bedrijf. Nou, die boom kan niet hoog genoeg zijn…… Ik klim er helemaal bovenin! Binnen een kwartier heb ik een mail in elkaar voor de notaris, de koper, de makelaar en onze accountant: dit is een situatie die we nooit hebben gewenst en dat weten jullie allemaal. Wij annuleren alles, we hebben er nu genoeg van. Bovendien levert dit veel te veel stress op.

De volgende ochtend, we staan nog in de badkamer, belt de notaris: het was allemaal wel voor elkaar, misverstandje, we krijgen de hele som aanstaande zaterdag mee enz. Weer een half uur later een mail van de koper: hij heeft aan alle verplichtingen voldaan, de notaris zit fout. Weer een uur later een inmiddels ernstig bezorgde koper aan de telefoon: we konden toch niet alles ongedaan maken, hij had zich er samen met zijn gezin zo op verheugd. Het was inmiddels 1 maart geworden, dus we hadden alle recht om te annuleren en dat zou hem 10% boete kosten. Dat is wel snel geld verdienen, maar zo zitten wij niet in elkaar. Bovendien, wij willen heel graag met T. in zee gaan…

Ik schakel onze accountant in, de enige die constant voor onze belangen opkomt. Die vertelt wat er werkelijk aan de hand is. Zij heeft dinsdag namelijk geluncht met de directeur van de bank en deze zei toen nog dat de lening niet akkoord was. Maar dezelfde middag stuurde hij een mail: het akkoord van Grenoble is binnen. (Die mail heb ik, anders zou je het intussen niet meer geloven).

En hoe is alle ellende ontstaan? De koper had de eerste keer die bedenktermijn niet in acht genomen, dus die dacht nu: Dat gebeurt me geen tweemaal. Daarom stuurde hij het tweede voorstel van de bank per omgaande retour. Dat is dan weer typisch Frankrijk: dat mag ook niet…. Je móet 11 dagen  wachten. En daarna de ontdekking dat die ene paraaf ontbrak. Toen zou nog een keer die termijn van 11 dagen ingaan. Dat hebben we weten te voorkomen. Op het allerlaatste moment komt alles toch nog goed.

Is het niet net een soap???

Read Full Post »