Onder de pakweg 1000 verschillende gasten jaarlijks op de camping zaten altijd wel een paar aparte figuren,zoals bijvoorbeeld Suske en Wiske. Dat die niet helemaal spoorden, was meteen zichtbaar. De voetbalbroekjes waren ongeveer tot onder de oksels omhoog getrokken, een strak T-shirt eroverheen en hoge sokken in de sandalen. Je ging er meteen van zwijmelen, zo sexy…
Vlak na binnenkomst betrapten we Wiske in het sanitairblok, liggend op de grond, onder de douchedeuren glurend. Hij zocht zijn vrouw, was zijn verweer. Is het niet normaler om haar gewoon even te roepen? Gelukkig gingen ze de volgende dag weg, want gluurders kun je niet accepteren. Het was wel weer een leuk verhaal voor op het terras.
Toen Annie dit hoorde, zei ze tegen haar man: “Gut, ik dacht dat jij het was.” Waarop hij ad rem antwoordde: “Wat denk je, dat ik na 35 jaar huwelijk nog naar jou zou gluren?” Hilariteit alom.
Dit soort gasten zorgde ervoor dat het leven nooit saai was. Ook op de Mas Dea Augusta maken we weer genoeg mee. F. en H. zijn vrienden van vrienden en we kennen hen al jaren. Het is een chique stel, daarom zijn we nogal verbaasd als H. die eerste keer vloekend uit de auto stapt. Later begrijpen we het wel: de reis was veel te vermoeiend geweest, omdat ze niet voldoende rustpauzes hadden genomen.
Dit jaar pakken ze het anders aan. Ze plannen drie dagen voor de reis en zijn nu voorzien van een TomTom. Maar F. heeft die ingesteld op de kortste route en dan ga je via allerlei kronkelige en steile bergweggetjes. H. weigert dat en trekt haar eigen plan. Ineens zitten ze bij Gap, echt een heel eind om. “Ach”, zegt H. laconiek, “Ik wilde toch al eens die Route Napoleon zien.” Dat kan nu dus van het wensenlijstje af…
Ook bijzonder zijn K. en S. Terwijl ze ons helemaal niet kennen, nemen ze een handvol cadeautjes mee, zoals stroopwafels en pepermuntjes. Mevrouw werkt bij de klantenservice van een witgoedfabrikant. Als ze mijn wasmachine ziet, somt ze zo het serienummer op. Chapeau!
Manlief werkt bij een energieleverancier en is daar handelaar in energie en CO2-rechten.Nooit gehoord en beseft dat dit een beroep is, maar ik vind het wel boeiend.Net als dat van de ex-hoofdcommissaris van politie. Die meneer moest eerst boeven vangen en nu, als plaatsvervangend rechter, de slechteriken veroordelen, volgens vaste regels. Ik hang aan zijn lippen…
Buitengewoon is ook onze “aardbeienman”. We kennen dit stel al jaren, maar het was me nooit opgevallen dat hij een sigarenroker was. Dat roken stoort mij niet, Rien en ik genieten tijdens de zomermaanden ook regelmatig van zo’n ministinkbom. Maar zijn vrouw vindt de geur kennelijk niet aangenaam. Tenminste, dat is mijn verklaring voor zijn zware aftershave. Ook dat hindert me niet, zelfs niet als ik in de studeerkamer, met de ramen open, bijna bedwelmd raak door zijn aroma. Maar bijzonder is het wel.
Y . en A. hebben dit jaar voor de derde keer drie weken achtereen geboekt. Misschien dat ze daarom een cadeautje meenemen, aardbeien vers van de kweker. De hele reis houden ze deze fris in de koelbox. Het gaat niet eens om de waarde van wat ze geven, maar wel om de waarde van het gebaar. Dat geldt ook voor de conciërge van Riens vroegere school. Die heeft in Hardenberg ons adres gevraagd en staat hier ineens onverwacht op de stoep, met een Hollands pakketje in zijn hand: een droge worst, een pak Douwe Egberts koffie en een bakje satésaus. Daar is over nagedacht.
Het is wel gezellig, al die mensen over de vloer. En het is ook grappig om te zien hoe verschillend men de vakantie doorbrengt. De een is superactief, de ander lekker lui. Er zijn er die iedere dag een autotocht maken. Een ander wandelt heel wat af. Dit jaar hebben we een paar stoere fietsers gehad, de bergen konden niet hoog genoeg zijn. En Y. en A. struinen iedere brocante af. Dat zijn marktjes waar tweedehands spullen worden verkocht. Vroeger zat er nog wel eens antiek bij, tegenwoordig is die kans heel klein. Een andere gast van ons rijdt een heel eind voor ook zo’n brocante, om ter plekke te constateren dat het om een zolderopruiming gaat. Pech dus…
We hebben ook gasten die het zwembad het summum van geluk vinden. Hun maximale uitspatting is een gang naar het stadje Die. Ze komen echt om uit te rusten. Een van hen leest heel graag. We bieden hem aan dat ie wel een boek mag lenen. Maar tegenwoordig verbinden wij daar een voorwaarde aan: Je moet het boek verplicht meenemen naar Nederland, niet meer terugbrengen dus. Bij de laatste verhuizing waren het 40 dozen, die heen en weer gesleept zijn, dat ga ik echt nooit meer doen. F. laat zich dat geen twee keer zeggen. Een hele doos neemt hij mee. Dat is het begin van onze eigen zolderopruiming…
Van de leuke gasten zijn we nog niet af, het seizoen loopt nog even door. Zojuist kwam er een reservering binnen van iemand die aan vliegvissen doet. Daar moet ik straks wel even alles van weten. Buitengewoon toch, al die verschillende mensen….
PS. Dit mooie plaatje ontstaat bij toeval. De groene planten groeien ineens zo snel dat ze de voordeur blokkeren. Dan maar op het tafeltje…