Buitengewone gasten

Onder de pakweg 1000 verschillende gasten jaarlijks op de camping zaten altijd wel een paar aparte figuren,zoals bijvoorbeeld Suske en Wiske. Dat die niet helemaal spoorden, was meteen zichtbaar. De voetbalbroekjes waren ongeveer tot onder de oksels omhoog getrokken, een strak T-shirt eroverheen en hoge sokken in de sandalen. Je ging er meteen van zwijmelen, zo sexy…

Vlak na binnenkomst betrapten we Wiske in het sanitairblok, liggend op de grond, onder de douchedeuren glurend. Hij zocht zijn vrouw, was zijn verweer. Is het niet normaler om haar gewoon even te roepen? Gelukkig gingen ze de volgende dag weg, want gluurders kun je niet accepteren. Het was wel weer een leuk verhaal voor op het terras.

Toen Annie dit hoorde, zei ze tegen haar man: “Gut, ik dacht dat jij het was.” Waarop hij ad rem antwoordde: “Wat denk je, dat ik na 35 jaar huwelijk nog naar jou zou gluren?” Hilariteit alom.

 

Dit soort gasten zorgde ervoor dat het leven nooit saai was. Ook op de Mas Dea Augusta maken we weer genoeg mee. F. en H. zijn vrienden van vrienden en we kennen hen al jaren. Het is een chique stel, daarom zijn we nogal verbaasd als H. die eerste keer vloekend uit de auto stapt. Later begrijpen we het wel: de reis was veel te vermoeiend geweest, omdat ze niet voldoende rustpauzes hadden genomen.

Dit jaar pakken ze het anders aan. Ze plannen drie dagen voor de reis en zijn nu voorzien van een TomTom. Maar F. heeft die ingesteld op de kortste route en dan ga je via allerlei kronkelige en steile bergweggetjes. H. weigert dat en trekt haar eigen plan. Ineens zitten ze bij Gap, echt een heel eind om.  “Ach”, zegt H. laconiek, “Ik wilde toch al eens die Route Napoleon zien.” Dat kan nu dus van het wensenlijstje af…

Ook bijzonder zijn K. en S. Terwijl ze ons helemaal niet kennen, nemen ze een handvol cadeautjes mee, zoals stroopwafels en pepermuntjes. Mevrouw werkt bij de klantenservice van een witgoedfabrikant. Als ze mijn wasmachine ziet, somt ze zo het serienummer op. Chapeau!

Manlief werkt bij een energieleverancier en is daar handelaar in energie en CO2-rechten.Nooit gehoord en beseft dat dit een beroep is, maar ik vind het wel boeiend.Net als dat van de ex-hoofdcommissaris van politie. Die meneer moest eerst boeven vangen en nu, als plaatsvervangend rechter, de slechteriken veroordelen, volgens vaste regels. Ik hang aan zijn lippen…

 

Buitengewoon is ook onze “aardbeienman”. We kennen dit stel al jaren, maar het was me nooit opgevallen dat hij een sigarenroker was. Dat roken stoort mij niet, Rien en ik genieten tijdens de zomermaanden ook regelmatig van zo’n ministinkbom. Maar zijn vrouw vindt de geur kennelijk niet aangenaam. Tenminste, dat is mijn verklaring voor zijn zware aftershave. Ook dat hindert me niet, zelfs niet als ik in de studeerkamer, met de ramen open, bijna bedwelmd raak door zijn aroma. Maar bijzonder is het wel.

Y . en A. hebben dit jaar voor de derde keer drie weken achtereen geboekt. Misschien dat ze daarom een cadeautje meenemen, aardbeien vers van de kweker. De hele reis houden ze deze fris in de koelbox. Het gaat niet eens om de waarde van wat ze geven, maar wel om de waarde van het gebaar. Dat geldt ook voor de conciërge van Riens vroegere school. Die heeft in Hardenberg ons adres gevraagd en staat hier ineens onverwacht op de stoep, met een Hollands pakketje in zijn hand: een droge worst, een pak Douwe Egberts koffie en een bakje satésaus. Daar is over nagedacht.

 

Het is wel gezellig, al die mensen over de vloer. En het is ook grappig om te zien hoe verschillend men de vakantie doorbrengt. De een is superactief, de ander lekker lui. Er zijn er die iedere dag een autotocht maken. Een ander wandelt heel wat af. Dit jaar hebben we een paar stoere fietsers gehad, de bergen konden niet hoog genoeg zijn. En Y. en A. struinen iedere brocante af. Dat zijn marktjes waar tweedehands spullen worden verkocht. Vroeger zat er nog wel eens antiek bij, tegenwoordig is die kans heel klein. Een andere gast van ons rijdt een heel eind voor ook zo’n brocante, om ter plekke te constateren dat het om een zolderopruiming gaat. Pech dus…

We hebben ook gasten die het zwembad het summum van geluk vinden. Hun maximale uitspatting is een gang naar het stadje Die. Ze komen echt om uit te rusten. Een van hen leest heel graag. We bieden hem aan dat ie wel een boek mag lenen. Maar tegenwoordig verbinden wij daar een voorwaarde aan: Je moet het boek verplicht meenemen naar Nederland, niet meer terugbrengen dus. Bij de laatste verhuizing waren het 40 dozen, die heen en weer gesleept zijn, dat ga ik echt nooit meer doen. F. laat zich dat geen twee keer zeggen. Een hele doos neemt hij mee. Dat is het begin van onze eigen zolderopruiming…

Van de leuke gasten zijn we nog niet af, het seizoen loopt nog even door. Zojuist kwam er een reservering binnen van iemand die aan vliegvissen doet. Daar moet ik straks wel even alles van weten. Buitengewoon toch, al die verschillende mensen….

PS. Dit mooie plaatje ontstaat bij toeval. De groene planten groeien ineens zo snel dat ze de voordeur blokkeren. Dan maar op het tafeltje…

 

 

Read Full Post »

Fietsen in de Drôme

 Het schitterende departement de Drôme is op allerlei manieren te verkennen, ook per fiets. De overheid speelt daarop in door steeds meer fietspaden aan te leggen. Inmiddels kun je meer dan 2000 kilometer afleggen op speciale routes.

Daar zijn een paar heel speciale bij, zoals de Via Rhona. Deze tocht gaat van het meer van Geneve naar de Middellandse Zee, maar is nog niet helemaal klaar. Wel af is het stuk in de Drôme, daar kun je in 5 gedeelten van 60 km. langs de Rhône fietsen. En er is een fietstocht die helemaal langs de rivier de Drôme gaat, van de bron in La Bâtie-des-Fonds tot aan de Rhone, 130 km lang.

Zijn dit allemaal circuits voor de amateurfietser, de professionals komen ook aan bod, zoals bij de Critérium du Dauphiné en de Tour de France.

Om het regionale nieuws een beetje te volgen, bekijk ik dagelijks de Internetpagina van le Dauphiné Libéré. Maar door alle hektiek was het me even ontgaan dat de wielerkoers de Dauphiné hier langs kwam. Op vrijdagochtend 12 juni bracht ik Rien naar de fysiotherapeut. Hij was een week daarvoor geopereerd, mocht en kon niet autorijden. Ik wilde daarna even een boodschap doen, maar ineens viel het me op dat er zoveel politie langs de kant van de weg stond. Gelukkig had ik het benul om even navraag te doen. Een agent zei me dat een half uur later de weg afgesloten zou worden voor die wielerkoers. Pffffft … snel mijn schema omgooien: thuis stond er suddervlees op het fornuis, dat moest uit. En een uurtje later hadden Rien en ik allebei een afspraak met de tandarts. Voor de zekerheid nam ik de tandenborstels alvast mee, toen ik manlief weer moest halen. Thuis trof ik de huurders van de studio, die net boodschappen wilden gaan doen. Ik waarschuwde: “Dan moet je snel zijn, want de weg wordt zo afgesloten.”  Zij vonden dat heel spannend en gingen langs de route staan. Hun camera stond net in de aanslag toen de fietsers de bocht om kwamen zeilen. Letterlijk… de weg was nat door de motregen en het hele zootje ging onderuit. Onze gasten hadden alles op film, dus thuis konden wij het daarna ook even zien. (Omdat het een haakse bocht was, reden de mannen niet hard, dus hun valpartij viel ook wel mee).

Omdat we alle rompslomp vanwege de blikseminslag die dag ook moesten regelen, reed ik wel 7 x naar Die. De huurders van de gîte zagen me komen en gaan, maar klaagden niet: die avond stond er toch een driegangenmenu voor hen op tafel… Maar ik schat dat ik daarna net zo moe was als die fietsers van de Dauphiné….

En op maandag 20 juli kwam de Tour de France voorbij, dwars door Die. Al bijna 2 weken stonden er borden dat de weg afgesloten zou worden, deze keer had ik het op tijd in de gaten. Die zondagavond ervoor gingen we bij vrienden eten, 30 km verderop. Op de heenreis reden minstens 50 campers ons tegemoet. Die hadden net de aankomst in Valence gezien en gingen nu naar de volgende etappe. Toen we tegen elf uur terugreden, stonden er minstens honderd campers aan de kant van de weg, die hadden hun plek voor de volgende dag al ingenomen.

Op maandagochtend kon ik nog net met de auto het Office de Tourisme bereiken voor de stadswandeling. Na afloop kwam ik de parkeerplaats echter niet meer af. Als de Police Municipal van Die er had gestaan, had ze me vast doorgelaten. Maar nu stond er zo’n vrouwelijke buldog. “Reculez !”, beet ze me toe, achteruit! Ik probeerde uit te leggen dat ik de afsluiting niet gezien had en dat ik zou omkeren, maar het was niet genoeg: Reculez! zei ze met nog meer stemverheffing. Bijna had ik in het Nederlands gezegd: Kreng dat je bent!  Maar ja, misschien snapte ze dat en dan ben je verder van huis met die macho’s.

En dus moest ik in de bloedhitte te voet naar de andere kant van Die lopen, waar Rien al op me wachtte met zijn auto. Vanaf ons terras, met een glas rosé,  zien we daarna de karavaan voorbijkomen, de reclamewagens die twee uur voor de fietsers uitgaan.

Ik heb die dag al zoveel zon op mijn kop gehad, dat we besluiten om de Tour thuis op de televisie te volgen. Jammer dan: precies op het moment dat er 8 helikopters boven ons huis vliegen en de opnames van Die gemaakt worden, schiet onze televisie op slot. Zes weken na de blikseminslag werkt het nog steeds niet voor 100%…

Later in de middag, als de Tour al hoog en breed is afgelopen, gaan we mijn auto halen. O jeetje, er staat een megafile, waar we dus met 2 auto’s in moeten voegen. Terwijl ik mijn karretje pak, kiest Rien al een alternatieve route. Als ik van de parkeerplaats kom en moet invoegen, doe ik dat op zijn Frans: raampje open, even zwaaien en vriendelijk lachen. En ja, dat lukt, ik mag ertussen. Een paar autolengtes verder kan ik de rij verlaten, dwars door de binnenstad. Aan het eind sta ik 4 auto’s achter Rien, die nu in dezelfde file – maar 2 kilometer verder- moet invoegen. Ineens is hij weg. De Nederlandse dames voor hem durfden niet een beetje te wringen, dus Rien adviseerde ze: “Ga maar naar rechts en rijdt achter mij aan, dan leid ik je er wel om heen”. “Ja, maar we moeten nog helemaal naar de Ardêche”. “Juist daarom”, zei Rien, “ik breng je tot de rotonde en dan laat je de hele file achter je.” Zij blij, Rien blij, en ik ook, want nu kon ik snel naar huis. Maar zelf met een fiets gaan – een nieuwe staat op het verlanglijstje- is voor een volgende keer wel zo handig. Lekker fietsen in de Drôme, ook voor ons….

En misschien kunnen we dan eens meedoen aan de Dromoise, de fietstocht die in het derde weekend van september hier wordt georganiseerd. Ruim 1500 fietsers, profs en amateurs, kunnen kiezen uit 4 routes. Van een familietocht ( die is al pittig genoeg voor mij) tot een klimpartij van 140 kilometer over de Col de Pennes. Verschillende gasten van ons hebben die al gefietst. Ikke niet, ik doe hem liever met de auto. Maar ooit, met een nieuw karretje, ga ik het echt eens proberen. Want hoe langzamer je gaat, hoe meer je ziet.Dat is het leuke van fietsen in de Drôme.

 

Read Full Post »

Mooie praatjes, mooie plaatjes

Lavendel voor de deur

Het staat al vanaf het begin op de website van Mas Dea Augusta: te zien vanaf ons huis de lavendelvelden en wijngaarden. En dat zijn geen mooie praatjes of loze beloften, we hebben nu zelfs een hele akker vlak voor ons huis. Door het mooie weer bloeien de velden overal uitbundig. De lager gelegen akkers zijn 2 weken geleden al gesnoeid. Omdat het stadje Die op 400 meter hoogte ligt, zijn wij nog niet aan de beurt. Daarom genieten we nog steeds van het paarse veld voor onze deur. Deze keer vergeten we het niet, we maken er op tijd mooie plaatjes van.

Overigens is het oogsten ook de moeite waard, dan hangt er een hele dag zo’n zoete geur in de lucht.

 

Wat ook bij deze tijd van het jaar hoort, dat zijn de zonnebloemen. Op het eerste gezicht leek het alsof er dit jaar minder akkers ingezaaid waren, maar nu steken de Tournesols massaal hun kopjes boven het maaiveld uit. (De naam Tournesol betekent qui tourne avec le soleil, die met de zon meedraait.) De 20^e juli komt de Tour de France dwars door Die. Bij binnenkomst zien de fietsers meteen een bloeiend veld aan de linkerkant. Of zouden ze geen oog hebben voor zulke mooie plaatjes???

De Drôme laat zich op dit momentwel van haar mooiste kant zien : wuivende korenhalmen, akkers met gele zonnebloemen, groene wijngaarden en paarse lavendelvelden. En met een beetje geluk zie je daartussen de diepblauwe rivier de Drôme stromen. Het zijn plaatjes om te zien.

 

Het waren ook mooie praatjes waarmee Rien me heel lang geleden wist te verleiden. Ik viel als een blok voor hem en we hebben elkaar nooit meer laten schieten. Een paar jaar later “moesten” we trouwen. Niet omdat er een kind kwam, maar we mochten beslist niet samenwonen in de plaats waar ik mijn eerste baan vond. We hadden toen geen geld, de studiebeurs stopte tegelijk met de studie. Er zat niks anders op: met zo weinig mogelijk geld een trouwpartij organiseren. Gelukkig waren lange jurken van ongebleekte katoen bij C & A net in de mode. Een schoonzus versierde de hoed, die ik voor 5 gulden op de kop tikte, met bloemen uit haar eigen tuin en zij maakte ook alle corsages voor de gasten. Rien kocht een setje kleren die hij daarna ook als leraar zou kunnen dragen. En het summum van luxe: op de trouwdag deed een kapper mijn haar en voor het eerst in mijn leven bezocht ik een schoonheidsspecialiste. Ik heb mezelf nooit een mooie vrouw gevonden, maar als ik de oude foto’s terug zie denk ik:  dat ziet er niet slecht uit…

Jong stelletje

 

En een toeschouwers dat we die dag hadden! Een paar weken voor de trouwpartij rolde er een brief van de politie bij ons in de bus. We schrokken van de tekst, – of we ons maar even wilden melden- maar het werd reuze grappig. Op onze trouwdag kwam de Drentse  Fietsvierdaagse aan in Assen en dus werden wij onder politiebegeleiding naar de trouwzaal geleid. Wij met ons oude Renaultje-vier, achter een serie politiewagens….Net toen we de trouwlocatie verlieten, kwamen er 11.000 fietsers voorbij. En allemaal zwaaien, natuurlijk. Zo werd het een dag om nooit te vergeten.

Dat is nu 40 jaar geleden. We geven er de voorkeur aan om niet een groot feest te geven. Dan moet je iedereen verwelkomen, je bent druk met de cadeautjes uitpakken, je zwaait na afloop van het feest alle mensen uit en ondertussen heb je met niemand echt kunnen praten. Daarom hebben we een paar etentjes gepland, zoals de Fransen dat doen: feestvieren met eten.

En van onze lieve buren/vrienden krijgen we een megabloemstuk met een kaartje met een ontroerende tekst:

Nous vous souhaitons des années encore ensemble en ayant toujours plein d’amour et de tendresse dans votre couple et de garder toujours le moral de la part de N. et L. Bisous.

 Oftewel: Wij wensen jullie nog heel veel jaren samen, altijd  vol van liefde en tederheid en houdt de moed erin. Zoenen van N. en L.

Wat is die Franse  taal toch prachtig! En dit zijn geen mooie praatjes, het komt recht uit hun hart.

 

“K3” (=  mijn moeder met haar 2 zussen) reageert ook, met een telefoontje, 2 kaarten plus de gelukwensen via Wordfeud. En een kaart van mijn 2 vriendinnen. Dat is, zoals de buren zeggen, goed voor de moraal. Mooie praatjes, mooie plaatjes.. dat is aan mij wel besteed.

 

Read Full Post »