De bekende muziekkoepel in Valence
Als we met een bouwproject bezig zijn gaan we bijna wekelijks naar Valence, enkele reis 70 kilometer, om materialen te kopen Natuurlijk doen we dat liever hier ter plaatse, maar dat is niet altijd mogelijk. Zo heeft de ene zaak in bouwmaterialen de keus uit maximaal 5 soorten tegels en de andere heeft een hele toonzaal vol. Dat laatste lijkt heel aantrekkelijk, maar ze hebben niets op voorraad. Een bestelling kan zomaar 4 weken uitblijven. En soms hebben we die tijd gewoon niet.
Afgelopen zaterdag hebben Nozem en Jojo samen de vloer van de studio betegeld. De komende week doen ze de wandtegels van de keuken en de wastafelhoek. Tenminste, als die tegels er zijn. Dus crossen we weer naar de stad. We beginnen in de goedkoopste zaak, maar de keus is er beperkt en het personeelsbeleid waardeloos: veel te weinig mensen die ook niet bereid zijn op een drukke afdeling even bij te springen. Als je dan eindelijk aan de beurt bent nemen ze de bestelling op en dan staan ze, op weg naar het magazijn, nog pakweg 3 andere klanten te woord. En maar wachten, daar krijg je het heen en weer van.
Deze keer vonden we niks van onze gading, dus we waren rap weer weg..Op naar de volgende winkel, een meubelzaak. Ik wist precies welke fauteuils ik wilde hebben, maar vond ze de vorige keer niet. En nu, ineens, op Internet, zie ik dat ze gewoon op voorraad zijn. We vliegen naar binnen, bestellen en betalen en ik ga later terug om ze op te halen, met mijn eigen autootje. Dan naar de volgende bouwmaterialenzaak. Duurder, maar met een hogere kwaliteit en vooral prettig personeel. Maar liefst 3 mensen staan er om te helpen, de een kijkt in de computer naar de voorraad en de ander haalt de dozen met tegels meteen uit het magazijn. Onderwijl zoekt Rien zijn dingen op de houtafdeling. Daarna kijken we samen naar douchewanden plus een wastafel: die haal ik ook later met mijn auto op. En dan moeten we in vliegende vaart naar het ziekenhuis aan de andere kant van de stad.
Valence, een stad met 65.000 inwoners plus nog eens 65.000 in de nabije omgeving, heeft maar liefst 3 ziekenhuizen. Le Centre Hospitalier is het algemene ziekenhuis, met alles erop en eraan, zoals bijvoorbeeld een aantal gespecialiseerde afdelingen voor Spoedeisende Hulp. Iedereen kan hier terecht, al moet je je eerst bij een aparte balie inschrijven met de zorgpas plus het bewijs van de aanvullende verzekering. Zonder dat kom je niet verder. En wij buitenlanders hadden als eerste een foto op die pas, zodat ook op die manier misbruik werd uitgesloten..
Verder zijn er 2 privéklinieken, de Clinique Géneral en Clinique Pasteur. Hoe vaak wij al niet voor de verkeerde deur hebben gestaan! Le Centre Hospitalier wordt in de volksmond namelijk vooral Hôpital Géneral genoemd en dat lijkt wel heel erg op Clinique Géneral.…
Onze huisarts stuurt ons bij voorkeur naar de Clinique Pasteur, omdat daar de beste specialisten zitten. Deze artsen hebben een speciaal contract met de ziektekostenverzekeraars. Dat betekent dat 70% van het salaris van de dokter via onze zorgpas meteen geregeld wordt. De rest moeten we zelf voorschieten. De aanvullende verzekering keert dat stuk privé aan ons uit. Wel na 3 maanden wachten en dat is precies de reden dat niet iedereen doorgestuurd wordt naar de priveklinieken.
In de afgelopen 4 maanden zijn we er 4 keer geweest. Twee keer naar de chirurg, gespecialiseerd in handen. Een neuroloog had na uitgebreid onderzoek vastgesteld dat Rien aan 2 handen last had van het carpaartunnelsyndroom. De handenchirurg zei echter na een paar minuten zeer beslist: “Het is een ontsteking en dat kunnen we met een spuit verhelpen”. Die spuit zat er zo in en daarna moesten we zelf met een recept de vloeistof van de apotheek gaan halen en terugbrengen bij de arts. Al na een paar dagen was het effect merkbaar, dus daarna de andere hand ook maar.
En 2 keer moest Rien naar de KNO-arts. Ik ben altijd al een moeilijke slaper geweest en Rien begint steeds meer te snurken. Oordopjes in, slapen in de logeerkamer en desondanks geregeld wakker worden… toch maar eens een arts opzoeken. Inmiddels is de diagnose gesteld: poliepen zorgen voor dit ongemak. Een neusspray helpt wel een beetje, maar niet afdoende. Dus de volgende stap is een kleine ingreep, onder verdoving. Daarom moet Rien wel een hele dag in dat ziekenhuis blijven. Maar ik vergezel Rien graag en ga dan de hele dag op de gang kijken naar de jonge honden van die maatschap: wat een mooie mannen! Ja, echt een heel stuk jonger, dus mij zien ze niet staan….
Rien had de laatste keer echt pret met zijn arts. Die had tussen de middag waarschijnlijk net iets te uitbundig getafeld, want bij het onderzoek waren de sporen van alcoholgebruik duidelijk waarneembaar. Kennelijk had hij samen met zijn collega gegeten, want ook de ander kwam bulderend van de lach zijn spreekkamer uit, had praatjes voor tien, riep een volgende patient op en toen die niet meteen reageerde, wees de KNO-arts naar zijn oor: zeker doof….Gelukkig wordt Rien op een ochtend geholpen, dus dan zullen de heren nog geen last hebben van hun alcoholgebruik….
De cabrioletjes, gekocht in het wit
Als ik de volgende keer naar Valence ga om weer een lading materialen te halen, pak ik nog een paar extra winkels mee.Sommige dingen kun je echt niet uitzoeken op Internet. Zoals de fauteuils, Cabriolets genaamd. Met name de zitting van Franse stoelen moet je echt zelf even proberen: die gasten hier zijn meestal een stukje kleiner dan wij en dus zijn de poten lager en de zitting is minder diep. Voor langbenigen zoals wij is dat uiterst ongemakkelijk. En de ligstoelen die we vorig jaar bij het zwembad hebben gekocht, zijn schitterend en ze zitten heerlijk. Maar op je buik liggen gaat niet. Dus de volgende die ik aanschaf moeten beslist voor 100% verstelbaar zijn. Daarom ga ik eerst kijken, niks kopen, thuis overleggen en dan ophalen. Heen en weer, almaar heen en weer…
Als straks de eerste gasten komen, op 26 april, dan blijven we een hele tijd in die lekker ligstoelen zitten, zeker weten….
