Wandelen door de wijngaarden van de Clairette

Het is alweer een eeuwigheid geleden dat ik de wandelroutes door de wijngaarden van de Clairette heb vertaald.

De legende van de ontdekking van deze sprankelende wijn is grappig. Ruim 2000 jaar geleden hielden de bewoners hier zich al bezig met de wijnbouw. De legende verhaalt dat zij eens hun kruiken met wijn voor het invallen van de winter in de Drôme lieten liggen, gewoon omdat ze die vergeten waren. Toen ze deze in het voorjaar weer tegenkwamen, ontdekten ze dat het een zoete, bruisende wijn was geworden. Het huidige proces is nog steeds op dit principe gebaseerd: de most wordt tijdens de gisting koud gehouden, waardoor de natuurlijke suikers bewaard blijven. Na het bottelen gaat het proces van gisting door die suikers verder en ook de bubbelvorming. Overigens is deze zogenaamde Tradition een mix van 2 druivensoorten, de Clairette en de Muskaat. De andere soort, de Brut wordt eerst alleen van de Clairettedruif gemaakt en daar wordt tijdens de tweede gisting een likeur aan toegevoegd.

In de folder met die wijnwandelingen staat een poëtische tekst: De wijngaarden van de Diois strekken zich langs de rivier de Drôme uit over bijna 1600 hectaren, in een prachtig natuurbehouden gebied, waar de zachtheid van het zuiden en de frisse Alpenlucht elkaar tegenkomen. De Drôme slingert tussen de berghellingen, door wijngaarden, lavendelvelden en fruitbomen. De wijnen lijken op dat landschap: charmerend en verrassend.

De routes zijn tamelijk eenvoudig, ze duren 3 tot 6 kwartier met een maximale stijging van 160 meter. En dat laatste niet eens achter elkaar, maar verdeeld over de hele wandeling. Simpel dus en mede daarom zijn ze populair. Die eerste vertalingen kostten best veel tijd. Fransen zijn geneigd om een route met punt A en B aan te geven en vergeten dan te melden dat je drie keer bij een kruising komt. Nederlanders willen graag alles tot 3 cijfers achter de komma helder hebben. Dus wij moesten nogal wat info toevoegen. En nu is dat geheel overbodig: er zijn prachtige bordjes geplaatst die de paden goed aangeven.

 

De eerste van de wandelingen, genoemd In het land van de Gervanne, ligt het verst naar het westen. De route loopt rond het dorpje Suze en langs het riviertje de Gervanne.

Op verzoek van 2 gasten loopt Rien de tweede tocht, die Onder de Trois Becs heet, naar het gebergte dat er hoog boven uittorent. De start is bij Saint-Sauveur-en-Diois, een schattig dorpje met 64 inwoners. Ook weer zo mooi beschreven: “Het pad ligt bezaaid met bosrijke heuvels”. De derde wandelroute is meer een pedagogisch ontdekkingspad. Diverse etappes in de wijnbouw worden op borden uitgelegd: snoei, bloei, krenten, opbinden, pluk, bescherming tegen ongedierte en de aarde. Het Land van de Marne (mergel) is vooral interessant vanwege de geologie: “Toen de bergen uit de zee verrezen ontstond er uit de aardkorst een koepel van 3000 meter hoogte, midden in het keteldal van Vercheny. Water maakte groeven in de lagen, waarna afgravingen volgden.” Mergel is een mengsel van klei en kalk en is daarom goed voor de wijnbouw, met name de muskaatdruif.

Dichtbij ons huis ligt de 5e route, bij Ponet, de Vallei van de Wijnen. Ponet is een schilderachtig dorp en ligt in een ” dichte” vallei, aan alle kanten omsloten door bergen.

En dan iets bijzonders; In de oude folder stond nog een zesde wandeling, die net boven Die loopt. Prachtig langs een riviertje met stroomversnellingen en weer uitkomend op de oude vestingmuren. Om onduidelijke redenen is deze in de nieuwe folder weggevallen.

Het Balkon van de Haut Diois is de naam van de zevende route, bij het plaatsje Barnave. Dit botanische dorp met kleine straatjes, oude huizen en gewelfde doorgangen heeft ook een leuke Auberge, waar je heerlijk onder de gewelven kunt eten. De wandeling loopt over een soort balkon, 100 meter lang, boven het dorp en van daaruit heb je ook een prachtig uitzicht. Wij liepen deze route eens nadat het een tijd geregend had. Er bleef steeds meer klei aan onze bergschoenen plakken, waardoor het letterlijke een zware tocht werd.

En tenslotte de laatste, Tussen Wijn en Cabanons. Hier liggen veel wijngaarden aan de voet van de majestueuze Glandasse. Het is een zaaibed van cabanons, kleine schuurtjes, in een prachtig panorama. En deze hadden we dus willen lopen, met een volgende gast.

Onze BN-er, laten we hem vanwege de privacy Whico noemen, naar zijn favoriete drankje- komt langs met zijn nieuwe auto. Toen we vorig jaar bij hem waren, werden we rondgereden in zijn 20 jaar oude Jeep. Whico hecht volstrekt niet aan nieuwe spullen, maar nu moest hij er toch aan geloven. De airco deed het niet meer, dus draaide hij zelf zijn raampjes open, handmatig. Maar zijn vriendin was daar niet zo van gecharmeerd, het pas geföhnde haar raakte daardoor de war. Toen de deur eruit viel ook nog werd het helemaal penibel. Gelukkig had zijn dealer een showroommodel klaarstaan. Op weg naar ons moest Whico allerlei nieuwe snufjes ontdekken: elektrische ramen, navigatie, handsfree telefoon, cruise control, parkeerhulp enzovoort. Helemaal enthousiast demonstreerde hij alles aan Rien.

We hadden graag met hem een van de bovengenoemde wijnwandelingen willen doen, maar hij is redelijk vermoeid. Over 3 weken beginnen zijn try-outs. Hij oefent bij ons de speciaal voor die shows geschreven liedjes en doet en passant de hele voorstelling voor. Vraagt steeds: Vind je het niet vervelend? Maar we hangen aan zijn lippen!

Tweemaal gaan we uit eten en ook al heeft hij een bekend gezicht, niemand herkent hem. Zijn bezoek leidt ook tot iets grappigs. We zitten op een terrasje, als bekenden erbij komen. Die man vraagt beleefd aan Whico wat hij voor de kost doet. “Nou,” zegt Whico, “ik doe iets in het theater”. Heel verbaasd vraagt de man of hij daar wel van kan leven. Denkt misschien dat hij de toneelknecht is of zo. ” Dat gaat best”, is het antwoord. Klopt wel, die nieuwe auto verdient hij met 3 optredens, maar geen moment schept hij daarover op.

Na 2 nachten bij ons moet hij weer verder. Jammer, want het verveelt geen seconde met hem. Dus ja, die wandeling nummer 8 moeten Rien en ik nu maar samendoen.

Van 8 tot 16 september wordt voor de vijfde keer ” de maand van de wijn” gevierd. In het hele gebied van de Clairette zijn er in totaal 24 activiteiten, zoals begeleide wandelingen door de wijngaarden, te voet of met de elektrische fiets. Allerlei proeverijen in diverse caves, niet alleen van wijn maar ook van in deze regio gemaakte chocola. Je kunt zelf meedoen aan de wijnpluk, ook bij maanlicht. En de 17e september, tijdens de Open Monumentendagen, is er een fototentoonstelling over de wijngaarden vroeger en nu, in het Museum te Die, ook weer gratis toegankelijk.

 

Zeg nou zelf, Die is een bruisende stad, net als de Clairette. Of, zoals de folder het stelt:

In het midden stroomt de rivier de Drôme, het fluitglas van de Clairette weerkaatst haar gebied, de mensen tintelen…

 

Read Full Post »

Les Vendredis de Die, met de muziek mee.

Al jaren organiseert de gemeente Die tussen half juli en half augustus de zogenaamde Vendredis de Die.

Om 18 uur begint er een nachtmarkt en de verlichte kraampjes zijn vooral mooi als het donker is. Het is een marché des créateurs, dus een ambachtsmarkt. Er worden allerlei zelfgemaakte producten verkocht, zoals sieraden, mode, tassen, decoraties voor in huis en siervoorwerpen van glas, hout en aardewerk. Men maakt er ter plekke crêpes, de kleine pannenkoekjes, en ook is er huisgemaakt ijs te koop. De winkels in de hoofdstraat zijn eveneens geopend. Om warm te lopen komt de plaatselijk drumband een paar keer langs. Was dat in hun eerste jaren niet om aan te horen, tegenwoordig bewijzen ze dat oefening kunst baart: het repertoire van de 20 muzikanten bestaat uit herkenbare muziek. Je hebt dan ook meteen de neiging om mee te marcheren.

 

Maar het belangrijkste van deze avonden is toch de muziek op de pleinen van Die. Het eerste plein, Square St. Pierre, is de afgelopen winter volledig gerenoveerd. Omdat Die een beschermd stadsgezicht is, mag zo’n ontwerp niet worden gemaakt door een plaatselijke tekenaar. Daarvoor wordt een bureau ingeschakeld dat gespecialiseerd is in de aanpassing binnen een historische omgeving. Het is nog steeds niet af, in september gaat men verder, maar het is nu al mooi.

Het tweede plein, Place Jules Plan, ligt helemaal verscholen tussen de karakteristieke huizen in. Regelmatig worden we hier echt verrast door de muzikanten. Deze keer is het  Agnès Ravaux, die ballades zingt van de bekende zangeres Barbara. Wikipedia zegt over Barbara dat het een Belgische zangeres is die poëtische teksten schrijft, met dramatiek en diepgang. Dat zien we in deze vertolking terug. Agnès zingt de sterren van de hemel, in goed verstaanbaar Frans en met haar handen uitbeeldend wat ze verhaalt. Het publiek waardeert het ook: mensen die hier aankomen blijven luisteren tot het eind.

De 2 volgende vrijdagen zijn we met vrienden bij de muziek en dat is toch wat anders: beide keren blijven we steken bij Café de Paris, van waar we een prachtig uitzicht hebben op de band die tegenover ons, op het Place de la Republique, speelt. Eerst is het een rockband waarvan de zanger zich met zijn kleding en zijn haar iedere keer aanpast aan het lied, dus de Elvislook, Chuck Berry, een Johnny Halliday etc. En hij kan ook nog eens verdienstelijk zingen. De gitarist is, zoals Harry Jekkers dat in zijn voorstelling noemt, een lantarenpaal: die speelt wel, maar het lichaam beweegt niet.

De keer daarop is daar een band met onze voormalige postbode, die zijn betaalde baan aan de wilgen heeft gehangen om van de muziek te kunnen leven. En dat lukt hem zo te zien aardig. In ieder geval genieten wij volop van de bekende songs die hij vertolkt.

Wij kennen de man al jaren. Nederlanders zijn gewend om meteen aan mensen te vragen of ze iets willen drinken. En helemaal als je net op je terras koffie drinkt. De vuilnismannen, de postbode, de buurman, allemaal moesten daar even aan wennen, maar na een eerste aarzeling schoven ze toch aan. Op een dag vroeg onze vaste postbode of we werk hadden voor zijn dochter. Dát kwam reuze goed uit! Onze Portugese dames gaan namelijk ieder jaar in augustus naar hun moederland. Midden in het seizoen een vervanger vinden is echt niet gemakkelijk. Dus we wilden die dochter wel. De volgende dag meldde ik JP, dat we eigenlijk 2 mensen nodig hebben. ” Geen probleem,” zei JP, ” ik heb 3 dochters”.

De kennismaking verliep vlot, de meiden werkten goed en we hadden ongelooflijk veel plezier met hen en over hen. Zo kwamen ze ‘ s avonds bij de table d’hôte bedienen in hotpants. Omdat ze buitengewoon goed geproportioneerd waren, nam de belangstelling voor de gezamenlijke maaltijd plotseling sterk toe. En dat de dames zo mooi waren, hadden ze zelf absoluut niet in de gaten, dus niks geen verwaand gedrag. Jeanet en Paula waren voor de gasten echt schattig. Probeerden ook in hun beste Engels een beetje met hen te converseren. En lachwekkend: de arme studentjes kwamen naar het werk in een auto die zijn beste tijd al lang had gehad. Zo zaten de spiegels met Duck tape vastgeplakt. Het jaar daarop kwamen ze niet meer terug, want ze wilden nu als vakantiewerk toch wel meer wéken en meer úren werken en dat hadden wij niet te biedén. Maar met Oud en Nieuw kregen we – en dat is redelijk uniek in Frankrijk – een kaart van hen met daarop alleen de tekst: Van je leukste werknemers.

Op het laatste plein, Place St. Marcel, speelt er nog een muzikant mee, die we ook in een andere setting kennen. We hadden hem al eens op de camping ontmoet. Regelmatig kwamen daar allerlei honden en katten aanlopen. Wij hadden al 2 poezen opgenomen en er is een grens aan wat je kunt en wilt. Honden kwamen er helemaal niet in, dat was geen goede combinatie met onze veestapel. Dus toen Keesje met een loslopende hond aan kwam zetten, zeiden we: ” Breng die maar terug naar waar je hem gevonden hebt”. Maar ja, dat hielp niet en uiteindelijk was het beest weer bij ons. Toen ik vervolgens de Gendarmerie belde vroeg deze gedetailleerd naar de hond: ras, kleur, halsband…en alles klopte. De hond was als weggelopen gemeld en de Gendarmerie zou de eigenaar gaan bellen. Even later kwam er een aardige man, breed lachend, ons terrein op. Hij herkende ons meteen, maar wij hem niet. Was het onze tandarts, die wij alleen kenden met een kapje voor zijn mond en een witte doktersjas aan. Nu dus in spijkerbroek en t- shirt. Dat is echt heel anders.

Bij de Vendredis de Die is hij altijd van de partij, als toetsenist in de band Les Anonymes. Maar nu herkennen we hem wel.

Omdat Die op deze vrijdagavonden bruist, komen er ook nog eens spontaan allerlei bandjes optreden. Met de pet rondgaan levert dan snel wat geld op. Er is ook een vlammenwerper, een pindaboer, een verlichte fietstaxi: iedereen pakt zo een graantje mee. In het verleden kwamen er ook goochelaars voorbij en een heuse trommelband. Dit jaar even niet.

Nu is het weer voorbij, de Vendredis de Die, volgend jaar een nieuwe ronde. Ik kan me er nu alweer op verheugen.

Read Full Post »

Arts et Vigne in Chatillon-en-Diois

Van de eerste tot de tweede zondag in augustus staat dit middeleeuwse dorp helemaal in het teken van kunst en wijn.

Al in 1969 werd er een Amis des Vins opgericht, een vereniging die tot doel had de bevordering van de wijnproductie (inclusief de verkoop van de wijn), o.a. door het organiseren van festiviteiten. De vereniging leidt later een slapend bestaan, tot er in de negentiger jaren weer nieuw leven in wordt geblazen. Naast een zomerfestival wordt het steeds meer getransformeerd in een village-galerie.

Ook de naam van de club wordt veranderd, nu heet het Festival Arts et Vigne, festival van kunst en wijn. Deze week vindt dat voor de 24e keer plaats. Het feest staat dit jaar in het teken van de jaren 50. Dat komt vooral door de film Knock, met in de hoofdrol Omar Sy. ( Die speelde in de beroemde film Intouchables de rol van de uitkeringstrekker, die vooral niet wilde solliciteren als verzorger bij een zwaar gehandicapte, rijke man.) Knock is grotendeels opgenomen in Chatillon en een van de programmaonderdelen is dan ook het bezichtigen van die filmlocaties. Plus een expositie over de jaren 50, de tijd waarin de film zich afspeelt. Op zaterdag wordt die film vertoond, in aanwezigheid van een van de acteurs, niet Omar Sy, die was hier vorig jaar al.

Maar de hoofdmoot is toch wel de village-galerie, waarbij deze keer zo’n 60 kunstenaars hun producten tonen en verkopen in de talloze gerestaureerde garages van de middeleeuwse huizen. Dat waren vroeger schaapskooien, koestallen of zelfs woonhuizen. Ze zijn alleen al mooi om te zien vanwege de oude gewelven.

De feestweek begint met een markt en iedere dag is er wel ergens muziek, op de pleintjes en in de restaurants, en in allerlei stijlen: een fanfare, klassieke muziek, jazz, rock. En op verschillende plekken zijn er exposities.

Ook worden er de hele week allerlei cursussen verzorgd, voor jong en oud, zoals kleien, sieraden maken, aquarelleren etc.

Chatillon-en-Diois is dus bekend vanwege de wijnbouw, die dateert van de 2e eeuw na Chr. Het zijn de hoogstgelegen wijngaarden met een AOC, nu AOP- kwalificatie. Het woord gecontroleerd in die eerste benaming is nu vervangen door beschermd, en dat is terecht: gecontroleerd zegt niet alles. Protégee zegt dat de wijn beslist uit dat gebied moet komen, een beschermde naam dus, de Appellation d’ Origine Protégée.

De wijnvelden liggen op de zuidelijke hellingen van de Vercors, op de grens van het Alpengebied en de Mediterranee. En dat geeft de wijn een bijzonder karakter. In de restaurants in deze regio staan deze wijnen overal op de kaart, zoals de bekende Altitude 640.

Op die hellingen nóg iets bijzonders, de zogenaamde cabanons. Zoveel, dat het lijkt alsof ze vanuit de lucht over die hellingen zijn uitgezaaid.

Aan het eind van de 18e eeuw werden er op de wijngaarden kleine huisjes gebouwd om op een andere manier wijn te kunnen verbouwen, eigenlijk om een bepaalde ziekte beter te kunnen bestrijden. Daarvoor waren er op de hellingen meer materialen nodig en dus ook opslagmogelijkheden daarvoor. Die cabanons hadden een begane grond plus een bovenverdieping. Beneden was de opslag en boven konden de arbeiders slapen en zelfs wonen. Daarom ook was er een schoorsteen gebouwd. Aan de buitenkant zat een trap naar die bovenverdieping en de ruimte onder de trap werd gebruikt als wateropslag. Chatillon kent 70 van die huisjes, die tot in de zeventiger jaren in gebruik waren. Na een periode van verval werden ze mooi gerenoveerd. Tegenwoordig loopt er langs die cabanons een prachtige wandelroute. Nu, in het kader van deze week, kun je ze met een gids op elektrische fietsen bezoeken. En eenmaal zijn de cabanons ‘ s avonds verlicht en kunnen betalende deelnemers lokale producten met de AOP-wijnen van Chatillon proeven, terwijl er muziek bij wordt gemaakt. Na het eten is er een lichtshow met geluid, ook weer met een verwijzing naar de vijftiger jaren. Uiteraard zijn er nog allerlei programmaonderdelen die te maken hebben met de wijnbouw, zoals een begeleide wandeling door de wijngaarden, een uitleg over de druiventeelt op de oude manier, à l’ ancienne, en een uitleg over de teelt van de Clairette.

Het middeleeuwse karakter van het dorp wordt benadrukt door de verlichting ‘ s avonds met toortsen en fakkels. De oude huizen en de intieme pleintjes worden op die manier mooi uitgelicht. Op de laatste dag is er nog een groot bal en dan is het weer voorbij, het Festival Arts et Vigne.

 

PS. Dit was de 200ste column!!

Read Full Post »

Drukke weken in de Drôme

Pharmacie in Montelimar

Het was een uitzonderlijk voorjaar, natter dan we hier ooit hebben meegemaakt. En het overlijden van mijn moeder -vooral alles wat eromheen gebeurde- tikte er behoorlijk in. Daar kun je best somber van worden, maar tegelijkertijd brengt het ook iets moois mee. Niet voor niks luidt het gezegde dat je in tijden van nood je echte vrienden leert kennen. Voor het gemak schaar ik daar de familie van Rien en mijn Rotterdamse achterban ook maar onder.

Het is mede daardoor hier nu iedere dag feest. Eerst komt broer 1 met zijn vrouw een week logeren in de studio. De verhuur van onze appartementen wisselt per jaar nogal eens. Het ene jaar loopt de grote Desse beter, een andere keer de kleinere Justin. Dit jaar is al in een vroeg stadium de grote volgeboekt van 3 mei tot 24 september. Met de kleine hebben wijzelf een fout gemaakt op www.gites.nl en daardoor missen we een beetje het boekseizoen. Dat vinden we niet echt erg. Maar nét precies als Riens beide zusjes na elkaar een paar dagen langskomen, is die ruimte bezet. Gelukkig zijn er goede hotels in Die. Broer nummer 2 is er dit jaar op tijd bij met het doorgeven van zijn vakantiedagen, die past wel weer precies in de studio.

En onze Bekende Nederlander komt ook nog een kleine week. Dat is het leuke van niet alles volproppen. Overigens is die BN-er supergemakkelijk, hij wil ook wel in ons tuinhuisje slapen. Of in het logeerbed, maar daar lig ik regelmatig als Rien door zijn hooikoorts pittig snurkt. Dat moeten we dus vermijden…

Montelimar, nogastad

 

Met mijn hartsvriendinnen doen we allerlei leuke dingen: samen eten, poedelen in het zwembad, een dagje naar Montelimar etc. In die plaats is er overigens een bijzondere beeldententoonstelling: mega grote badeenden, olifanten, duiven enz. Gewoon gratis te bezichtigen.

Ook op de markt in Die is het iedere keer feest. Vaak praten we er even met het oude Franse baasje A., die mij tot op de dag van vandaag nieuwe dingen over de historie van Die vertelt. En heel schattig, ik krijg telkens zelfgemaakte boekwerken ter inzage mee, over de kathedraal, het protestantisme etc.  Bij Café de Paris ontmoeten we ook vaak Nederlanders die hier in de regio wonen. En altijd gebeurt er wat bijzonders. Deze keer kwam er een jong stel op Rien af met de vraag of hij Rien heette. Blijkt hij de zoon te zijn van een vriendin van mijn vriendin. Boy had eerst ongemerkt een foto van ons gemaakt met de vraag daarbij : Zijn dit ze? En dat wordt dan zomaar een leuk gesprekje…

Ook vroegere kampeerders zien we nog regelmatig. Een van de vaste campinggasten, Nelleke heeft eens een zaadbolletje van een palm in Die geplukt. Het lukte haar om er in Nederland prachtige planten van te kweken. En grappig, nu komt er via een andere gast, Christien, een stek bij mij terug. Plant heet Trachycarpus Fortunei.

En een Wordfeudvriendin komt ook nog een dagje plonsen in het zwembad. Via dat spelletje kunnen wij af en toe even wat ” opwinding” kwijt. Zij assisteert mensen met gehoorproblemen, maar die zijn niet altijd even gemakkelijk. ( Iedereen die in een winkel werkt, heeft wel eens te maken met lastpakken.) Dus tussen de bedrijven door moet ze soms haar hart even luchten. Dat doe ik weer bij haar. Het laatste wat ik deelde:

De vorige directrice van het Office de Tourisme is op staande voet ontslagen vanwege haar oorlog met iedereen. Ik kréég niet eens oorlog met haar, want contact leggen was onmogelijk. Nu is er een nieuwe en daar hoorde ik goede berichten over. Dus mijn vraag daar opnieuw neergelegd: Mag mijn affiche van de stadswandelingen hier hangen? Een paar weken lang hoorde ik niks en toen kwam er een mail waarvan ik steil achterover sloeg. Op grond van wetsartikelen zus en zo mocht ik niet gidsen en de boetes waren hoog. Dat geldt voor musea en historische monumenten, maar niet voor het lopen door Die, nota bene aan de hand van mijn eigen, voor hen vertaalde, tekst. Na mijn reactie, gebaseerd op kennis van deskundigen, volgde een tweede mail: Zullen we dit op kantoor bespreken? Ik ging helemaal opgefokt die kant op, dat kun je toch niet maken? Wat er toen gebeurde, daar ben ik nu nog steeds sprakeloos van. De dame voor wie ik 10 jaar alle vertalingen heb gemaakt, stond al op me te wachten. Vloog me meteen om de hals, vroeg hoe het ging en zei dat ze bij het gesprek aanwezig zou zijn. Vervolgens ontmoette ik een uiterst vriendelijke directrice die me het ” probleem” uitlegde. Ze willen een gelijke behandeling voor gelijksoortige partijen en de Franse gids is partenaire, samenwerkingspartner. Zij betaalt een bijdrage en in ruil daarvoor doet het Office een deel van de promotie. Ik betaal al een bijdrage voor de gites, maar krijg daar nooit een reservering voor terug. Niet erg, ik draag graag bij aan een goed functionerend toeristenbureau, want dat is ook in mijn belang. Voorstel van de dames: betaal je bijdrage volgend jaar ook en wij plakken er een ander etiket op.

Achteraf denk ik dat die vriendelijke dames, juist vanwege de ruzies die de voorgangster veroorzaakte, een advies van het landelijke toeristenbureau hebben gevraagd. En op dat niveau komt men met grof geschut, om wildgroei met gidsen tegen te gaan. Dat is óók niet geheel onbegrijpelijk, maar liever niet schieten op mij!! Mijn opluchting over het prettige verloop van het gesprek is ongeveer even groot als mijn woede  voor die tijd…

En ik krijg nóg een hartverzakking te verwerken. Als ik terugrijd van de stadswandeling brandt het olielampje. Dus ‘ s middags ga ik naar de garage en daar wordt meteen even olie aangevuld plus een afspraak gemaakt om de olie te verversen en de filters te vernieuwen. Door de felle zon kan men het peil niet helemaal goed zien, dus hups, nog wat olie erbij. Ik rijd weg en merk dat ik geen snelheid kan maken. Geef wat extra gas en vervolgens gaat iedere auto voor en achter mij knipperen. Toevallig kan ik nog net de toegangsweg naar het station opschieten en dat is het dan. Ik probeer nog een keer te starten en zie weer overal rook. De blinde paniek slaat zó toe, dat ik niet eens meer weet dat ik zelf een telefoon heb. Leen een exemplaar van een passant en bel Rien. Dat schattige vrouwtje zegt tegen mij: Ga even in de schaduw staan, terwijl je wacht. Waarschijnlijk ziet ze dat ook bij mij de stoom al uit de oren komt. Rien geeft de auto een zetje, waardoor ik van de helling naar beneden kan glijden, dus niet meer midden op de weg sta. Griezelig, want ook de rem doet het niet meer.

De garage vertrouwt het niet, voor die 200 meter gaat mijn autootje op de sleepwagen. De volgende dag worden olie en filters vervangen en is het probleem zo opgelost: de garage had olie geknoeid en dat niet gezien door het felle zonlicht. Om de ellende te verzachten krijg ik een flinke korting op de toch al noodzakelijke oliebehandeling, hoef ik het slepen niet te betalen en geeft ze nog een paar relatiegeschenken cadeau. Nou ja, ik ben de schrik alweer te boven.

Er komen nog meer vrienden langs, sommigen met hun logees, anderen gewoon voor de lunch en nog weer anderen speciaal voor de zogenaamde vrijdagen in Die. Daarover de volgende keer meer.

En nog een paar cadeautjes in het leven: ik doe al vanaf 2004 de stadswandeling en nog iedere keer met hetzelfde plezier. Nu zegt een dame: Ik heb er al veel gedaan, maar dit was de beste stadswandeling ever! Mijn dag kan niet meer stuk. En in de postbus ligt nóg een verrassing. Schoonzus K. is ontzettend creatief. Vorig jaar had ze al een paar t- shirts voor mij genaaid. Vanwege het mooie weer had ze nog maar een luchtig exemplaar gemaakt. Precies de goede maat en de juiste kleur. Schattig toch?  Dus die drukke weken in de Drôme…ze kunnen mij niet lang genoeg duren.

 

 

Read Full Post »