(N.B. Deze titel is een woordgrapje. Het zegt niets over de waardering voor deze mensen, integendeel, de meesten waren echt onbetaalbaar).
Als Rien begon over zijn droom om een camping te beginnen zag ik de rolverdeling al voor me: hij gezellig kletsen met de gasten en ik de toiletten schoonmaken. Grrrr. Gelukkig werd dat anders, maar in die eerste jaren moest ik toch zelf soppen. In 2002 hadden we nog geen vergunning en geen camping, maar met toestemming van de burgemeester lieten we wat mensen toe. In allerijl werd er 1 wc en 1 douche gemaakt, met een wastafeltje. Minstens 4 x per dag maakte ik dat schoon. Tot mijn stomme verbazing was dat nog leuk ook. Je hebt eer van je werk als het allemaal weer blinkend schoon is én het is gezellig: iedereen maakte een praatje. Dat was het moment dat ik die camping wel leuk begon te vinden.
Het jaar erop stond er een splinternieuw en groot sanitairgebouw. Vanaf toen kregen we daar, steeds een beetje meer, hulp bij het schoonmaken. Dat moest ook wel, vooral Nederlanders zijn -terecht- heel kritisch op schoon sanitair.
Er passeerden in die jaren heel wat verschillende types de revue. Een van de eersten was een lange slungel, Mart. Hij wilde zich vestigen in Die, had geen geld en geen woonplek, dus was kamperen een goede optie. Hij schrok zich alleen wezenloos van de overnachtingsprijs. Met de deal – hier gratis verblijven in ruil voor een uurtje schoonmaken- waren we beiden heel content. Toen bleek dat hij op stokbrood leefde, kreeg hij van alle kanten van alles toegestopt. En via ons vond hij werk en daarmee geld om een kamer in Die te betalen.
Het jaar erop kregen we hulp van de dochter van Henri (die gedurende ons hele verblijf in Frankrijk alle grondwerkzaamheden verrichtte.) Het meisje was net 16, maar kon beter poetsen dan ik. In dat jaar hadden we ook onze eerste vrijwilligers, die zich uit de nAad werkten. De volgende was een vrouw van een van de bouwvakkers. Ollie werkte het eerste jaar prima, het tweede jaar ging het niet zo goed, met de telefoon in de hand en al kwebbelend met vriendinnen. Niet geprolongeerd dus….
We hadden nóg een keer zo’n ervaring. We waren het eerste jaar heel content met Emmy en begrepen niet waarom dat het jaar erop misliep. Voor aanvang van het seizoen kreeg alles een grote beurt: sanitair, receptie, keuken en de appartementen. Ik zag haar om alle glazen heen poetsen, terwijl er na de winter juist een dikke stoflaag ligt. De vraag om de vloer nat af te nemen kwam ook helemaal niet binnen. Toen ik haar erop aansprak bekende ze dat ze doodmoe aankwam, van haar man moest ze de hele nacht in een nachtclub werken, als paaldanseres.
In 2005 hadden we een heel seizoen Meike. Die was net afgestudeerd en wilde een paar maanden op een camping werken. Of ze nu een volwassen man in het sanitairblok op zijn plek moest zetten of een stel dronken motorrijders onder controle houden: ze deed het gewoon. En met ons was het ook nog eens heel gezellig. Een paar jaar later boften we nog een keertje met een leuke studente. Onder onze ogen gebeurde het en wij hadden niks door: ze vond de liefde van haar leven op onze camping…
Toen al hadden we de Portugese zussen, die jarenlang bleven. Een van hen deed ook privé ons huis. Midden in de winter bleef de oudste zomaar weg. Toen ik haar zus belde zei die dat Rosemarie verdwenen was, niet meer teruggekeerd naar haar gezin. Achteraf in overspannen toestand, maar dat wisten we toen nog niet. De tweede zus pakte het werk op, en later zus nummer drie. De vierde kwam ook een zomer helpen, maar dat was geen succes. Ze was te jong en had heimwee. (Overigens is het met Rosemarie helemaal goed gekomen, en zussen 3 en 4 zijn terug in Portugal).
Leeftijd zegt niet alles. Portugezen gaan allemaal in augustus naar hun moederland en dan heb je op de camping een probleem. Wij niet, want onze leuke postbode vroeg of wij werk hadden voor een dochter van hem. De volgende ochtend hield ik hem staande: ik had een tweede helper nodig. Nou, geen probleem, hij had nog een dochter in de aanbieding. En wat waren die meiden leuk! En mooi ook. In hun hotpants bedienen bij de table d’hôte was voor iedereen een aangename verrassing. En ook al waren ze 17 en 18 jaar, het waren volleerde poetsers. Helaas gingen ze het jaar erop studeren. Maar ze zorgden zelf wel voor goede vervanging…
Tussendoor hadden we ook nog een dame vanuit een uitkeringssituatie. Maar die had het werk binnen 2 weken gezien: daar kwam ze haar bed niet voor uit. Gelukkig kwam Marianne ons team versterken. Die had het persoonlijk zwaar, met 2 dochters aan de drugs. En ook het werk was voor haar niet altijd aangenaam: we hadden een idioot die elke dag een drol produceerde en die in het hangmandje voor het maandverband deponeerde. Daar greep Marianne dan in….
Nóg zo’n mafkees: In elk van de 4 toiletten hadden we een bakje met 25 zakjes voor maandverband. Die waren iedere dag weg, alle 100. Wat heb je daar nou aan?
We hingen een briefje op: Als het nog een keer gebeurt, schakelen we de politie in. Een loos dreigement, want die komt echt niet. Maar het hielp wel.
Al die hulptroepen konden niet voorkomen dat we zelf soms ook bij moesten springen. Vooral in het begin betaalden we leergeld: zeepresten gecombineerd met kalkrijk water geeft een vieze, gele aanslag. Hetzelfde probleem in de silicoonafdichting tussen wand en vloer: Daar kwam een soort schimmel in. Dan haalden we het hele gebouw leeg, schroefden de automaten voor het wc-papier van de wanden en dan de hogedrukspuit erop. Een hele klus, maar met het team ook weer zo gedaan.
Het grootste deel van onze gasten hield het zelf ook wel schoon, al was er af en toe iemand die niet zat op te letten, De leukste herinnering is wel die aan Effie, een badmintonvriendin van vroeger . Die was zo aan het beppen, dat ze tijdens het wassen niet eens zag dat ze een waterballet veroorzaakte. Ik stond bij, kon dus meteen als pleegirl aan de slag. Maar van haar kon ik dat wel hebben.
Vrij leven NA Frankrijk 