Wij begonnen in Nederland al vroeg met uitgebreid koken voor vrienden. Dat was altijd een mooie aanleiding om nieuwe gerechten uit te proberen. Regelmatig hadden we thema-avonden, zoals Mexicaans, Italiaans, Argentijns of Grieks. Tegenwoordig is dat niet meer zo’n hele klus, je koopt een pak uit de serie Wereldgerechten of struint een beetje rond op Internet, toen schafte je steeds nieuwe kookboeken aan.
Kortgeleden vond ik een Grieks kookboek terug en dat was perfect voor een etentje met vrienden: Rien maakte Kleftico, een lamsvleesgerecht, en ik een echte Griekse salade. Vriendin M. wilde daarna graag het recept van mijn dessert. In ruil daarvoor kreeg ik er een van haar, een meer dan verrukkelijke chocoladetaart met amandelmeel. Ik had net daarvoor een prachtige tulband in roosvorm gevonden bij de Lidl. Bolletje ijs erbij, toefje slagroom ernaast: dit mag op het menu voor de table d’hôte.
Verjaardagen spelen bij de Fransen niet zo’n grote rol. Koffie met gebak, een borrel drinken of een feest geven, dat doen ze eigenlijk niet. Bij een kroonjaar, een 25-jarig huwelijk of het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd pakken ze wel meteen uit, meestal met een repas. Bij onze buren van de camping was dat een paar keer van midi a minuit en dat betekende ook echt van 12 tot 24 uur eten, al mocht je tussentijds wel een duik in hun zwembad nemen.
Anderen kiezen ervoor om iets te vieren in een restaurant of laten de traiteur hapjes en maaltijden bezorgen. De afgelopen zaterdag mochten we een verjaardag meevieren in La Petite Auberge. Aan dat restaurant hebben we mooie herinneringen. Toen we de tweede keer de boerderij bezochten, voor de aankoop, logeerden we in dit hotel/restaurant. In die eerste jaren gaven de toenmalige eigenaren ons altijd het gevoel van “thuiskomen”. De vorige eigenaar was een echte topkok, maar met een voorliefde voor alcohol. Uiteindelijk ging dat mis. Daarna kwam er een jong stel in. Samen knapten ze het hele pand op en hij werd steeds beter in de keuken. Afgelopen zaterdag genoten we daar van een geweldig zesgangenmenu, waarbij je de vingers er bijna bij opat.
Het was een heel speciaal gezelschap, vijf Engelsen en vier Nederlanders. De eigenaresse van de auberge sprak Frans, haar man/ kok Nederlands. Dat betekende dus steeds overschakelen op een andere taal. Dan zeg je ineens trois tegen een Engelse dame, terwijl je three bedoelt.. En ook bijzonder: onder de aanwezigen waren verschillende schrijvers. Eén man was na zijn pensionering gepromoveerd als historicus en heeft sindsdien minstens 15 boeken over de Eerste Wereldoorlog geschreven. En een van de dames -die accentloos Nederlands, Engels en Frans sprak- heeft al een aantal tweetalige kinderboeken op haar naam staan. De feestvierder zelf, een professor, had acht boeken gepubliceerd. Daar ben ik maar een kleintje bij, bezig met mijn derde boek in het tempo van een slak. Maar toch wel bijzonder: negen mensen aan tafel, waarvan er vijf boeken hebben gepubliceerd.
Niet minder interessant zijn de etentjes met collega’s uit de toeristenbranche. Er valt altijd wel wat uit te wisselen over ons vak: het aantal boekingen, contacten met gasten, investeringen enz. Of over privézaken, zoals gelezen boeken en nog te kijken films. Met hen nemen we regelmatig een middagmenu bij restaurant Mazel. Overal in Frankrijk kun je tussen de middag genieten van een dagmenu voor weinig geld. Vrijwel altijd gaat het om 1 hoofdschotel en als je dat niet lust, heb je pech gehad. Zo loop ik een stukje verder als het om andouille gaat -worst van ingewanden-, of tripes, de darmen. Dat laatste mag dan een specialiteit in deze regio zijn, mij niet gezien!
Een enkele keer biedt een restaurant de keus tussen bijvoorbeeld vlees of vis. Maar Mazel slaat alles: daar kun je kiezen uit vijf voorgerechten, vijf hoofdschotels en zes desserts. Dat kost € 12,50 p.p. Met een kwart liter wijn p.p. en een kop koffie erbij € 15,-. En het is allemaal even lekker. Natuurlijk zijn er meer restaurants die echt de moeite waard zijn, die staan op ons lijstje voor het zomerseizoen.( Ik heb geen aandelen, krijg geen etentje en of zelfs een glas wijn aangeboden voor deze reclame: dus oprecht gemeend.)
Ondertussen is het hier al echt voorjaar, tenminste deze week. De bloembollen in de tuin komen voorzichtig boven. Ik vind her en der polletjes narcissen, die ik wel zelf geplant heb, maar kennelijk niet in het hoofd opgeslagen. Een echte verrassing dus. Dat geldt ook voor de Hyacinten, die onze oppassers vorig jaar meenamen: dat ze nu weer opkomen is een dubbel cadeau. De wilde Primula’s zijn ook prachtig, alsof ze zo uit de winkel komen. En op het terras staat een pot Blauwe Druifjes uitbundig te bloeien. De bijen en hommels hebben het maar druk met de honing eruit te halen.
Dit is zo’n mooi begin van weer een seizoen met gasten: de tuin die iedere week mooier wordt, de investeringen in de gîtes, straks het zwembad weer open… en nog veel etentjes te gaan in Die.