Lekker eten in Die

De mal voor een mooie taart

Wij begonnen in Nederland al vroeg met uitgebreid koken voor vrienden. Dat was altijd een mooie aanleiding om nieuwe gerechten uit te proberen. Regelmatig hadden we thema-avonden, zoals Mexicaans, Italiaans, Argentijns of Grieks. Tegenwoordig is dat niet meer zo’n hele klus, je koopt een pak uit de serie Wereldgerechten of struint een beetje rond op Internet, toen schafte je steeds nieuwe kookboeken aan.

Kortgeleden vond ik een Grieks kookboek terug en dat was perfect voor een etentje met vrienden: Rien maakte Kleftico, een lamsvleesgerecht, en ik een echte Griekse salade. Vriendin M. wilde daarna graag het recept van mijn dessert. In ruil daarvoor kreeg ik er een van haar, een meer dan verrukkelijke chocoladetaart met amandelmeel. Ik had net daarvoor een prachtige tulband in roosvorm gevonden bij de Lidl. Bolletje ijs erbij, toefje slagroom ernaast: dit mag op het menu voor de table d’hôte.

 

Verjaardagen spelen bij de Fransen niet zo’n grote rol. Koffie met gebak, een borrel drinken of een feest geven, dat doen ze eigenlijk niet. Bij een kroonjaar, een 25-jarig huwelijk of het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd pakken ze wel meteen uit, meestal met een repas. Bij onze buren van de camping was dat een paar keer van midi a minuit en dat betekende ook echt van 12 tot 24 uur eten, al mocht je tussentijds wel een duik in hun zwembad nemen.

Anderen kiezen ervoor om iets te vieren in een restaurant of laten de traiteur hapjes en maaltijden bezorgen. De afgelopen zaterdag mochten we een verjaardag meevieren in La Petite Auberge. Aan dat restaurant hebben we mooie herinneringen. Toen we de tweede keer de boerderij bezochten, voor de aankoop, logeerden we in dit hotel/restaurant. In die eerste jaren gaven de toenmalige eigenaren ons altijd het gevoel van “thuiskomen”. De vorige eigenaar was een echte topkok, maar met een voorliefde voor alcohol. Uiteindelijk ging dat mis. Daarna kwam er een jong stel in. Samen knapten ze het hele pand op en hij werd steeds beter in de keuken. Afgelopen zaterdag genoten we daar van een geweldig zesgangenmenu, waarbij je de vingers er bijna bij opat.

Het was een heel speciaal gezelschap, vijf Engelsen en vier Nederlanders. De eigenaresse van de auberge sprak Frans, haar man/ kok Nederlands. Dat betekende dus steeds overschakelen op een andere taal. Dan zeg je ineens trois tegen een Engelse dame, terwijl je three bedoelt.. En ook bijzonder: onder de aanwezigen waren verschillende schrijvers. Eén man was na zijn pensionering gepromoveerd als historicus en heeft sindsdien minstens 15 boeken over de Eerste Wereldoorlog geschreven. En een van de dames -die  accentloos Nederlands, Engels en Frans sprak- heeft al een aantal tweetalige kinderboeken op haar naam staan. De feestvierder zelf, een professor, had acht boeken gepubliceerd. Daar ben ik maar een kleintje bij, bezig met mijn derde boek in het tempo van een slak. Maar toch wel bijzonder: negen mensen aan tafel, waarvan er vijf boeken hebben gepubliceerd.

Niet minder interessant zijn de etentjes met collega’s uit de toeristenbranche. Er valt altijd wel wat uit te wisselen over ons vak: het aantal boekingen, contacten met gasten, investeringen enz. Of over privézaken, zoals gelezen boeken en nog te kijken films. Met hen nemen we regelmatig een middagmenu bij restaurant Mazel. Overal in Frankrijk kun je tussen de middag genieten van een dagmenu voor weinig geld. Vrijwel altijd gaat het om 1 hoofdschotel en als je dat niet lust, heb je pech gehad. Zo loop ik een stukje verder als het om andouille gaat -worst van ingewanden-, of tripes, de darmen. Dat laatste mag dan een specialiteit in deze regio zijn, mij niet gezien!

Een enkele keer biedt een restaurant de keus tussen bijvoorbeeld vlees of vis. Maar Mazel slaat alles: daar kun je kiezen uit vijf voorgerechten, vijf hoofdschotels en zes desserts. Dat kost € 12,50 p.p. Met een kwart liter wijn p.p. en een kop koffie erbij € 15,-. En het is allemaal even lekker. Natuurlijk zijn er meer restaurants die echt de moeite waard zijn, die staan op ons lijstje voor het zomerseizoen.( Ik heb geen aandelen, krijg geen etentje en of zelfs een glas wijn aangeboden voor deze reclame: dus oprecht gemeend.)

Ondertussen is het hier al echt voorjaar, tenminste deze week. De bloembollen in de tuin komen voorzichtig boven. Ik vind her en der polletjes narcissen, die ik wel zelf geplant heb, maar kennelijk niet in het hoofd opgeslagen. Een echte verrassing dus. Dat geldt ook voor de Hyacinten, die onze oppassers vorig jaar meenamen: dat ze nu weer opkomen is een dubbel cadeau. De wilde Primula’s zijn ook prachtig, alsof ze zo uit de winkel komen. En op het terras staat een pot Blauwe Druifjes uitbundig te bloeien. De bijen en hommels hebben het maar druk met de honing eruit te halen. 

Primula’s, gewoon in onze tuin.

Dit is zo’n mooi begin van weer een seizoen met gasten: de tuin die iedere week mooier wordt, de investeringen in de gîtes, straks het zwembad weer open… en nog veel etentjes te gaan in Die.

 

 

 

Read Full Post »

Doodschieten! Allemaal!

Er zijn soms uitdrukkingen in de familie- of kennissenkring, die een speciale betekenis hebben, of meteen een aardige herinnering oproepen. De grappigste voor ons is eentje van jaren geleden, nog in Nederland.

We aten met vrienden in een Grieks restaurant en naast ons zat een stel bobo’s. Het was de huisarts uit een naburig dorp, met zijn vrouw. Zij was toen gemeenteraadslid en stoomde later via de Provinciale Staten door naar de Eerste Kamer. Bij hen aan tafel zat de plaatselijke opbouwwerker, die zich heel wat meer voelde dan de gemeenteambtenaar die ik toen nog was. Later draaiden de rollen om, toen ik -voor hen- onverwacht in de Tweede Kamer kwam. Die avond was er een nieuwe serveerster, die het vak nog moest leren. Toen de tafel naast ons uitgegeten was, vroeg ze vriendelijk:

“Hij zat had?”

Dat is zeer plat Drents voor “Heeft u voldoende gegeten?”

Het moet gezegd, de mensen naast ons verblikten of verbloosden niet. Nog steeds gebruiken Rien en ik onderling die uitdrukking. Als we uitgegeten zijn, zeggen we: “Zat had!”

 

Rien had vroeger een paar ooms die in het buitenland werkten. De Engelse zat in de diamanten, een ander in het Midden Oosten en een derde deed iets bij de KLM in het buitenland. Van wie precies de uitdrukking kwam, weten we niet, maar het was een gevleugelde uitspraak: ” We kijken door de voorruit.” Oftewel: ” We zien er naar uit!” ( we’re looking foreward).

De Engelse oom had vaker van die aardige opmerkingen. Hij was een groot liefhebber van alles wat groeit en bloeit. Oom had bijvoorbeeld een uitgebreide verzameling vogelbeeldjes, drie ervan staan nu bij ons. In de tuin bij hem in Kent groeiden verschillende soorten orchideeën en hij kroop bijna over de grond om ze te zien groeien. En in de serre had hij een schitterende collectie Venusschoentjes en andere exotische bloeiers.

” Om te janken, zo mooi!”, zei hij dan.

Zittend voor de televisie was het een emotionele man, net als Riens moeder trouwens. Was er op de televisie iets schokkends te zien, dan reageerden ze beiden met soortgelijk commentaar.

“Rotzakken!”

“Wat een wereld!”

En H. voegde er aan toe:

“Er moet meer geschoten worden!”

Dat meende hij niet echt, maar zijn verontwaardiging was dat wel.

Rien herhaalt een variant daarop regelmatig:

“Allemaal doodschieten!”

Dat bedoelt hij niet zo, want elk spinnetje in ons huis wordt persoonlijk door hem gered:”want het zijn levende wezens.”

Je zult in het echt maar degene zijn die moet beslissen over leven en dood! In januari 1991 moest de Tweede Kamer instemmen met het al dan niet meedoen aan de Golfoorlog. Ik was me er zeer van bewust slechts een minuscuul radertje in het geheel te zijn en ook dat mijn stem absoluut niet doorslaggevend was. Maar ik had er echt nachtmerries van, daarover te moeten (mee)beslissen. Als je voor de doodstraf bent, moet je ook het lef hebben om zelf de knop in te drukken, zelf de laatste spuit te geven. Zo ben ik niet. Maar toch….af en toe verwens je wel sommige criminelen. Deze week zagen we weer eens een flits van Opsporing Verzocht. Een van de verhalen ging over een zeventigplusser. Die deed op een avond de deur open, waarschijnlijk met de hoopvolle gedachte dat er bezoek kwam. Meteen werd zijn gezicht tot appelmoes geslagen. En dat voor een buit van twee mobiele telefoons en een portemonnee. Dat zijn momenten waarop Rien zegt:

“Doodschieten, allemaal!”

Of de drie gozertjes die zonder enige aanleiding een ouder homopaar in elkaar beukten. Dezelfde verwensing.

Van mij hoeven die gasten niet dood, maar ik ben wel voor echt strenge straffen. En geen gemier van advocaten-van-de duivel dat ze een slechte jeugd hebben gehad. Ook al is je vader inbreker en slaat hij je moeder regelmatig in elkaar, dat geeft jou geen enkel recht om hetzelfde te doen. Als kind weet je al, dat je geen Euro uit de knip van je moeder mag jatten. En als je dat van huis niet meekrijgt, dan heb je nog altijd de onderwijskrachten, de buren, de ouders van je vriendjes en de televisie: het kan je gewoon niet ontgaan wat goed en fout is. Streng straffen dus. En dat de geitenwollen sokken dan zeggen dat ze daar niet beter van worden,  dat boeit me niet zo: de maatschappij wordt er wel beter van.

Ook verbazingwekkend, het hele gedoe rond Patricia Paay. Persoonlijk kan ik me niets voorstellen bij plassex en vind ik het een beetje naïef om daar een filmpje van te maken. Maar het is en blijft privé. Wat je in je slaapkamer doet gaat niemand wat aan. Dus het hacken van zo’n filmpje is totaal illegaal. Het verspreiden ervan is nog vele malen erger. GeenStijl ( en Dumpert) doet werkelijk zijn naam eer aan. Beide clubs horen bij de Telegraaf en die zou toch moeten weten wat Privé is. Doodschieten hoeft nog net niet, maar de schadeloosstelling voor La Paay kan wat mij betref niet hoog genoeg zijn.

Word ik nu een rechtse bal? Misschien wel, maar als grenzen worden overschreden hoort dat consequenties te hebben. Het is jammer dat er geen nieuwe partijen meer bij kunnen voor de TweedeKamerverkiezingen, anders zou ik de PVSS oprichten, de Partij Voor de Strengere Straffen. En nee, doodschieten hoort daar niet bij…

 

Read Full Post »

Winterklussen

Bouwvakken, bij weer en win

Toen we de camping begonnen, hadden we eigenlijk twee seizoenen, zomer en winter. In de beginjaren waren dat  heftige tijden. Bijvoorbeeld toen het sanitairblok werd gebouwd werkten we zes dagen per week, minimaal 9 uur per dag, maar soms ook wel 12. Sneeuw, vorst of regen, dat maakte niet uit: de metselaars gingen door en wij dus ook. Tijdens het zomerseizoen stonden we om 7 uur ‘ s ochtends op en Rien maakte ‘ s nachts om 1.30 uur zijn laatste rondje over de camping. Ieder volgend jaar werd het een beetje gemakkelijker, vooral door de betaalde en vrijwillige medewerkers. En hier, op Mas Dea Augusta, is het helemaal een makkie, vergeleken met die tropenjaren.

Niet dat we de hele winter niks doen.Na iedere zomer beginnen we met de update van de website www.masdeaaugusta.com.  We evalueren de prijzen en de info en voegen deze keer een nieuwe rubriek Aanbiedingen toe.

De winterperiode is ook de tijd van verbouwingen en nieuwe aanschaffingen. Bij de studio en het grote appartement hebben we zonneschermen. Dat van de studio is met handbediening, die moet je zelf vastzetten. Het scherm bij de gite de Desse gaat bij wind automatisch in. Dat is praktisch, maar dan zit je ook meteen in de volle zon. Nu komt er naast dit zonnescherm een vaste overkapping. De buurman van de camping heeft berekeningen gemaakt m.b.t de draagkracht ( ook bij sneeuw in de winter) en mogelijke aanpassingen in de toekomst. Het wachten is nu op de materialen, dan kunnen de beide heren aan de slag. Voor die tijd komt Dinges de luiken nog verven, want daarna kan hij er moeilijker bij.

Ondertussen oefen ik ( o.a op die buurman met zijn vrouw) met nieuwe recepten: bij vrienden aten we heerlijke artisjokharten met een eiersalade, dat probeer ik meteen uit. Die mag op het menu. Mijn heerlijke appelplaatkoek met havermout is echter de eerste keer een crumble geworden i.p.v. een taart. Nog een keertje overdoen dus.

Net opgeknapt

Ieder jaar zijn er ook reparatiewerkzaamheden te verrichten. Zo lekte de wasbak in de studio ongeveer een druppel per week, maar dat is er wel eentje teveel. Met een nieuw onderdeel was het zo weer opgelost.

En omdat we hier echt kalkrijk water hebben, ontstaat er om de zoveel jaar een bijzonder probleem. De combinatie van die kalk met zeepresten geeft af en toe zwarte vlekken in de siliconenlaag van de douchebak. Dus troep verwijderen en een nieuwe laag erop. In het grote appartement is er een probleempje dat lastiger te verhelpen is. De douchekop hangt met een plastic klemmetje aan een staaf. Die klem moet worden vervangen, maar dan moet de hele douchecabine worden afgebroken. Rien heeft een slimme oplossing bedacht, maar moet het materiaal daarvoor nog wel even vinden.

Ondertussen vertaal ik verschillende nieuwe wandelingen en Rien maakt er de bijbehorende kaartjes bij.  Onze oppassers in maart zijn verwoede bergwandelaars, zij gaan ze allemaal controleren.

Ik heb ook een kaartje gevonden, waarop oude huizen en inscripties en sculpturen in het centrum van Die staan. Ik loop de route tweemaal en maak veel foto’s.

Verborgen schatten in DIe

( Die staan op de Facebookpagina van Mas Dea Augusta).

Vanwege de table d ‘hote zijn er ook een paar nieuwe investeringen nodig. Ik heb een ruime keuken, maar toch puilen de kasten uit. Er komen steeds meer kruiden bij, nieuwe messen, een handige cutter om stokbrood te snijden… Het is nog net niet zo dat alles uit de kasten rolt, maar het scheelt niet veel. Er is een oplossing: de design-barkrukken – die we toch niet gebruiken- eruit en een ladeblok erbij.

En voor het buiten eten met de gasten hebben we twee nieuwe tafels aangeschaft. Als ze komen, tenminste, want ik heb al vijf keer de hoorn op de haak gelegd. Al een tijdje zijn hier oplichters actief, die weten wanneer jij een pakje verwacht. Dan bellen ze op, met een 0800-nummer, noemen een ander nummer dat je terug moet bellen en als je dat vervolgens doet, gaat de Euroteller lopen. De echte bezorger heeft – meestal- een 06-nummer. Even afwachten.

Wel gearriveerd, de nieuwe wasmachine voor de gasten. Om te voorkomen dat mijn 22-jarige Miele het midden in de zomer zou begeven, kochten we vorig jaar privé al een nieuwe machine. Het oudje ging naar de garage, voor de gasten. Een paar weken geleden gaf hij toch de geest. In de witgoedzaak hadden ze net een aanbieding. Hun mecanicien installeerde het ding, maar dat ging weer niet goed. De man is een paar jaar geleden met zijn auto in een ravijn gestort, overleefde dat, maar werkt sindsdien niet meer zo secuur. ’n Draadje los, denk ik. Gelukkig heeft Rien er verstand van, dus die plaatste de machine comme il faut.

Verborgen pareltje

Ook een winterklus:  het nieuws volgen. Het zijn spannende tijden, met de verkiezingen in zicht. Doen er in Nederland wel 28 partijen mee, hier is het een stuk overzichtelijker. Dat maakt de keus echter niet eenvoudiger. Martine le Pen is voor mij niet aan de orde vanwege haar gedachtengoed. Het laatste idiote voorstel is dat buitenlanders 3% extra belasting moeten betalen. Waarom dat? Ons in Nederland opgebouwde spaargeld hebben we in Frankrijk geïnvesteerd. Wij betalen hier belasting, zelfs over een deel van het pensioen dat we uit Nederland ontvangen. Met de camping en dit huis samen hebben we inmiddels een paar ton geïnvesteerd in de regio. Discriminatie à la Trump dus.

Republikeins ben ik niet, al moet ik toegeven dat de kleine Sarkozy in ieder geval nog iets van een beleid had. Dat is van de socialist Hollande niet te zeggen. Maar op wie moet ik nu stemmen? De Republikeinse kandidaat heeft zowel zijn vrouw als zijn kinderen op de loonlijst gezet, zonder dat zij daar ooit iets voor hebben gedaan. Een oplichter kiezen? Overigens heeft Le Pen ook gefraudeerd, voor haar geldt hetzelfde. En neem dan de socialisten, in mijn hart hoor ik bij die club. Maar hun pas gekozen voorman is voorstander van het basisloon. Prima hoor, elke maand € 500,- gratis op mijn rekening erbij. Maar wie gaat dat betalen? Waar gaat dat vanaf ?

Gelukkig is er nog een onafhankelijke kandidaat, met tot nu toe een onbesmet blazoen. Overigens doen wij mee met de Nederlandse verkiezingen, wij moeten ook kiezen uit die 28. Ik ga op Dijsselbloem stemmen. Deze Minister van Financiën heeft in vier jaar tijd toch maar mooi de financiën op orde gebracht. En alleen daardoor komt er nu geld vrij voor belangrijke zaken zoals ouderenzorg. Ik ga voor degelijkheid, kies niet voor mooie praatjes en loze beloften.

Ik wens een ieder veel wijsheid bij de eigen afwegingen.

 

 

Read Full Post »