Een koude douche ??

Iedereen maakt het wel eens mee, in zijn/haar relatie, het gezin, de familie, de vriendenkring of op het werk: zomaar vanuit het niets krijg je –figuurlijk- een koude douche over je heen.

Mij overkwam dat eens als lid van de Tweede Kamer. De Minister van WVC gaf een interview waarin ze bezuinigingen op de bejaardenoorden aankondigde. De fractie van de PvdA was verbijsterd: we waren niet ingelicht en waren het er ook niet mee eens. Maar ja, de Minister was “van ons”, ze deugde en het was bovendien een aardig mens. Als regeringspartij kun je niet zomaar zeggen dat je het er niet mee eens bent, dan moet je namelijk wel aangeven waar het geld vandaan moet komen, een alternatieve dekking dus.
Tussen de uitspraak en het debat in de Tweede Kamer zaten 6 weken en dat gaf mij, als woordvoerder, de tijd om te wikken, te wegen en te overleggen. Het leek erop dat ik veel steun had van de voorzitter van onze fractiecommissie, maar na 2 weken werd ik gewaarschuwd door een collega: “Pas op, ze pikt je onderwerp af”. En ik, redelijk jong en naïef, geloofde hem niet. Dat zou mijn mentor nooit doen, dacht ik. Weer 2 weken later kwam ik haar kamer binnen en viel midden in een gesprek over mijn onderwerp. Haar uitleg: “Ik zoek even iets voor je uit”. En weer trapte ik erin.

Inmiddels stond het hele land op zijn kop, iedereen had het over deze schandelijke bezuiniging, op “de oudjes die het land hadden helpen opbouwen”. Dat maakte het manoeuvreren nog lastiger. Maar het lukte: de fractiecommissie accepteerde mijn mogelijke inbreng in het debat en daarna ging ook de hele fractie, na een pittige discussie, akkoord. “Je kunt je gang gaan”, zei de fractiesecretaris. Nog geen twee uur later werd ik bij hem ontboden. De fractieleiding had besloten dat ik dit onderwerp niet mocht behandelen “omdat ik niet opgewassen zou zijn tegen de woordvoerder van de VVD.” Je reinste flauwe kul, hoeveel debatten had ik al niet gevoerd met haar, hoe vaak zaten we niet samen in een forum? Nooit ging ik kopje onder. Nee, er was iets anders aan de hand. Drie vrouwen hadden een tactisch moment gekozen: toen de mannen die op mijn hand zouden zijn nog niet in de vergadering van het bestuur aanwezig waren, pleegden ze een coup. Bedoeling: mijn mentor wilde graag met dit onderwerp in de publiciteit komen. Ik was verbijsterd, vroeg een extra fractievergadering hierover, maar werd daarin gedwarsboomd. Schreef vervolgens een brief aan de hele fractie met mijn argumenten. De leiding probeerde die brief tegen te houden, maar mijn medewerkster was slimmer: mijn collega’s kregen hem thuisbezorgd. Toen brak de hel pas echt los: iemand lekte die brief naar de media. Gevolg: een uiterst venijnig stuk in een landelijke krant over de coup van de met naam en toenaam genoemde dames. ( Die namen stonden dus niet in mijn brief…). Alhoewel het debat uitgebreid op tv was, kwam de nieuwe woordvoerder geen seconde in beeld en in de krant werd haar naam niet genoemd. En in de volgende fractievergadering ging de secretaris diep door het stof, met excuses namens de hele leiding. Eind goed, al goed? Misschien, maar ik heb het hele gedoe als een koude douche ervaren.

Denk niet dat dit uniek is voor de PvdA, in andere fracties gebeurt hetzelfde. Ik bedoel niet te zeggen dat alle politici slechteriken zijn. Mensen kiezen meestal voor de politiek omdat ze oprecht een bijdrage aan de maatschappij willen leveren. Maar voor een enkeling is of wordt het eigen ego belangrijker. En dat komt in ieder bedrijf voor, gasten die over de rug van een ander omhoog willen komen. Voor de mensen die geïnteresseerd zijn: kijk naar de serie Borgen over de Deense politiek. Het kan net zich zo goed in Nederland afspelen.

Ook letterlijk kreeg ik in die periode eens een koude douche. In een zomerreces werden politici gevraagd om mee te doen aan Sterrenslag. Onze tegenstanders waren presentatoren van radio en tv en mensen uit de muziekwereld. Die teams konden bij het publiek geen kwaad doen, maar als de politici even niet scoorden, dan was het commentaar niet van de lucht: “Kijk, ook dat kunnen ze al niet!”.
Het was ook niet simpel. We deden bijvoorbeeld een wedstrijd op racefietsen, maar we hadden geen seconde mogen oefenen. Ik lag mooi aan kop, maar heuvel op viel ik helemaal stil, ik wist niet hoe ik moest schakelen.. Een van de andere spelen bestond uit met een paard en wagen door de hoofdstraat van Vlieland rijden. Met een lans moest ik door een ring steken. Terwijl ik rechtop stond, hielden mijn teamgenoten mij stevig vast. Maar ja, (expres misschien???) precies waar ik moest ringsteken zat er een kuil in de weg. Ik miste en kreeg meteen een emmer koud water over me heen..Voor het publiek natuurlijk dolle pret. Gelukkig wonnen we het laatste spel en werden we voor een afgang behoed.

Meteen aan het begin gebeurde er nog iets bijzonders. Ik had een schouder die snel uit de kom schoot en dat gebeurde nu ook, in de eerste seconde van het eerste spel. Meteen een camera erbovenop, natuurlijk. Gelukkig was er een fysiotherapeut aanwezig en die kon op mijn aanwijzingen de schouder weer rechtzetten. Met tape werd de zaak geblokkeerd en ik mocht weer meedoen. Weken later viel mijn oog op de koppen van de roddelbladen: Hoe gevaarlijk is Sterrenslag?? Een van de deelnemers had maanden daarvoor een fietsongelukje gehad, maar dat werd nu ineens in verband gebracht met “de training voor Sterrenslag”. Als of daarvoor getraind werd. En ik natuurlijk ook pontificaal in beeld, terwijl de fysiotherapeut mij behandelde. Dat die arm op dat moment al 100 keer uit de kom was geweest, paste natuurlijk niet in het verhaal.

Toen het programma maanden later werd uitgezonden was ik die arm al weer hoog en breed vergeten. Maar na de uitzending werd ik door wildvreemden aangesproken met de vraag hoe het met mijn arm ging. Dus een koude douche? Hier kan ik best om lachen.

Narigheid in de privésfeer is erger.  Er kunnen tijdens je leven talloze hobbels op je weg komen: belazerd worden door je partner, je vriendin, partijgenoten of een collega. Problemen in het gezin, vrienden die geenechte  vrienden blijken te zijn… noem maar op. Vooral als je de ellende niet aan ziet komen, kan het  echt een koude douche zijn.

Mensen die me kennen, weten dat ik een babbelmuts ben. Heb honderd verhalen en overal een mening over…Maar over dingen die me echt heel erg dwars zitten kan ik moeilijk praten. En dat zijn dan weer de zegeningen van een fijne relatie: Rien heeft me geleerd om –ietsje- sneller te zeggen waar ik over loop te tobben. Toen er pas weer iets gebeurde waardoor ik helemaal van slag was, vond hij dat ik mijn dierbaren daarover moest inlichten. Zelf wilde ik liever stil in een hoekje wegkruipen, wachten tot het over zou gaan, maar wat had ie weer gelijk! Iedereen reageerde meteen, en wel zo ontzettend lief, dat de koude douche op slag een warme douche werd…..

Uit de Dagelijkse Gedachte:

Een vriendelijk woord verkwikt  als een zonnige lentedag.
Russisch spreekwoord

Er is veel om van te genieten

Read Full Post »

Petit à Petit, beetje bij beetje

Mensen die wel eens klussen, herkennen het : soms zit het mee en soms zit het tegen. Wij ervaren dat ook weer. Terwijl de bouwvakkers in eerste instantie alleen op de zaterdagen aan de slag zijn in het nieuwe appartement, houden wij ons bezig met het uitdenken van wat waar moet komen. En hoe vaak je ook naar een plan kijkt, toch vergeet je telkens dingen.
Omdat onze hele benedenverdieping eigenlijk bestaat uit garages, is er weinig gedaan aan isolatie. Dus daar beginnen we mee. Rien heeft al helemaal bedacht waar alle leidingen voor water en elektra moeten lopen, maar de mannen moeten toch 3 keer de isolatie gedeeltelijk van de muur halen: weer kabeltje vergeten.

De keuken is ook al zo’n hoofdpijndossier. We hebben in Valence een prachtig exemplaar uitgezocht, met bijpassende apparatuur, maar de meubels worden wel geleverd, de rest niet. Daarom gaan we naar de plaatselijke witgoedzaak, – die ook privé onze keuken heeft ingericht- en bestellen daar wat we nodig hebben. Dan zit het alweer tegen. In het voorjaar is er in Noord-Frankrijk een gigantische sneeuwstorm geweest, waardoor snelwegen soms meer dan een week waren geblokkeerd. En ja, de vrachtwagen met onze vaatwasser daarin, zat daar ook vast.
Toen ie eindelijk het apparaat had afgeleverd was het ding beschadigd, dus retour afzender. Het heeft even geduurd, maar inmiddels staat er een onbeschadigd exemplaar op de goede plek. Bij toeval kwam onze eigen keukenboer langs en hij zag dat de leidingen voor de vaatwasser niet diep genoeg lagen. Rien kon weer opnieuw beginnen. Hetzelfde gebeurde toen de koelkast geplaatst zou worden: ook die leidingen zaten verkeerd. Veroorzaakt omdat de handleidingen van de meubels niet goed waren. Dus wéér mijn overvolle werkruimte leegmaken, zodat Rien op zijn hurken een gat in de muur kon boren. Eindelijk zit alles nu goed.

Een soortgelijke tegenvaller hebben we met de kledingkast. Het heeft me met de computer heel wat uurtjes gekost voordat ik wist wat ik wilde: welke afmeting, indeling, kleur, kwaliteit, laden enzovoort. In de winkel in Valence klopte alles, maar pas thuis zag ik dat de handgreepjes van puur plastic waren. Dat aan-me-nooit-niet! Dus op naar de bouwmaterialenzaak, waar bleek dat het om een lastige maat gaat. Maar de juffrouw daar was zo vriendelijk om me te verwijzen naar een ander bedrijf, ze had namelijk bij toeval dezelfde kast gekocht. Ik vond 4 exemplaren, maar moest er 6 hebben. Pas de problème, die worden besteld…zei de dame, maar ze deed het telkens niet. Na 6 weken wachten  stapte ik boos op haar baas af en die bestelde ze meteen. Toen ik deze wilde halen, zei de man: “Helaas, niet meer leverbaar”. Ik ontplofte bijna: de 4 dure handgrepen zitten al aan de kast, hoe los ik dit nu verder op? Hij was uiterst coulant, “omdat ik een goede klant ben” en gaf me mijn geld terug. Er restte nog maar 1 oplossing: kijken of de keukenboer ze zou kunnen bestellen. En waarachtig: omdat we daar vaak komen, werden er 6 mooie greepjes tevoorschijn getoverd en ik kreeg ze voor niks mee. Het zit dus niet altijd tegen.

Eind februari bestelden we een nieuwe markies voor ons privédeel. De oude doet het nog goed, maar de stof is versleten. En eigenlijk is ie wat te kort, nu ons terras is verlengd. We kunnen deze zonwering echter nog goed gebruiken bij de gîte:  met nieuwe stof en een nieuwe motor ziet het er weer puik uit. In eerste instantie loopt het proces gesmeerd: precies op de afgesproken momenten doen de mannen dat wat er gedaan moet worden. Maar de nieuwe motor is bij aankomst kapot. Het is topdrukte bij dit bedrijf, ze hebben ze gewoon op voorraad. Ook weer opgelost.

Voor de slaapkamer en de woonkamer hebben we rails uitgezocht, waaraan zowel de gordijnen als de vitrage opgehangen kunnen worden. Ik meet zelf de lengte op en overleg niet met Rien. Foutje, die vindt dat de rails een meter langer moeten zijn. Als ik weer in dezelfde winkel ben voor die extra meter, wordt dat systeem niet meer verkocht. Getsie, wat balen. Ook nu worden we uit de brand geholpen, deze keer door de beddenzaak in Die. En grappig, terwijl ik overal naar spullen voor decoratie heb gezocht, lopen we hier tegen ijzeren katten aan, exact in de kleuren van de gîte.

Mijn gevoel stuitert door al dit gedoe heen en weer als een balletje in een flipperkast. Of, zoals de Duitsers dat zo mooi zeggen: Himmelhoch jauchzend, zum tode betrübt.
Het ene moment zegt de vertegenwoordiger van het zwembad dat ze – vanwege het slechte weer- voor de vervolgwerkzaamheden pas over 2 weken terug kunnen komen. Nog geen halve dag later belt zijn grondwerker dat ie de volgende ochtend zal komen, mits het niet regent. We staan extra vroeg op, zien dat het regent en toch staat de man even later op de stoep. Daarna moeten we weer wachten tot de rand van het bad gelegd kan worden. Wordt opnieuw uitgesteld vanwege het slechte weer. Boos worden helpt niet, het heeft hier echt wekenlang uitzonderlijk veel geregend. En ook in dit geval krijgen we de dag na deze onheilstijding weer een uiterst beleefd telefoontje: “Mag ik morgen wel om 7.30 uur met het werk beginnen? Dan kan ik 2 klussen op 1 dag doen”. Nou, wij vinden alles goed. We verhuren een gîte met een zwembad, maar op dat moment is het nog een betonnen bak in een grote hoop zwarte grond. Dus we hebben er alle belang bij dat de mensen komen werken. Zo gaat het ook weer met onze Henri. Er was een duidelijke afspraak dat ie de laatste week van april vrij zou houden voor ons. Vanwege de regen zien we hem niet, en als het droog is zegt ie doodleuk: “Nu ga ik met vakantie”. Maar eerlijk is eerlijk, hij zou met zijn graafmachines echt in de grond zakken, dat is overmacht.

We lopen op ons tandvlees, maar het zit er bijna op. Nog een week voor wat details, dan kunnen de eerste gasten komen. En wij lekker uitrusten. Petit à Petit, beetje bij beetje, zeggen ze hier, gaan we de goede kant op.

En net als ik de laatste woorden van deze column schrijf, krijgen we een paar nare berichten tegelijk. Mensen vechten voor hun leven of verliezen het leven. Dan is hele bovenstaande verhaal toch maar relatief.

Read Full Post »