Iedereen maakt het wel eens mee, in zijn/haar relatie, het gezin, de familie, de vriendenkring of op het werk: zomaar vanuit het niets krijg je –figuurlijk- een koude douche over je heen.
Mij overkwam dat eens als lid van de Tweede Kamer. De Minister van WVC gaf een interview waarin ze bezuinigingen op de bejaardenoorden aankondigde. De fractie van de PvdA was verbijsterd: we waren niet ingelicht en waren het er ook niet mee eens. Maar ja, de Minister was “van ons”, ze deugde en het was bovendien een aardig mens. Als regeringspartij kun je niet zomaar zeggen dat je het er niet mee eens bent, dan moet je namelijk wel aangeven waar het geld vandaan moet komen, een alternatieve dekking dus.
Tussen de uitspraak en het debat in de Tweede Kamer zaten 6 weken en dat gaf mij, als woordvoerder, de tijd om te wikken, te wegen en te overleggen. Het leek erop dat ik veel steun had van de voorzitter van onze fractiecommissie, maar na 2 weken werd ik gewaarschuwd door een collega: “Pas op, ze pikt je onderwerp af”. En ik, redelijk jong en naïef, geloofde hem niet. Dat zou mijn mentor nooit doen, dacht ik. Weer 2 weken later kwam ik haar kamer binnen en viel midden in een gesprek over mijn onderwerp. Haar uitleg: “Ik zoek even iets voor je uit”. En weer trapte ik erin.
Inmiddels stond het hele land op zijn kop, iedereen had het over deze schandelijke bezuiniging, op “de oudjes die het land hadden helpen opbouwen”. Dat maakte het manoeuvreren nog lastiger. Maar het lukte: de fractiecommissie accepteerde mijn mogelijke inbreng in het debat en daarna ging ook de hele fractie, na een pittige discussie, akkoord. “Je kunt je gang gaan”, zei de fractiesecretaris. Nog geen twee uur later werd ik bij hem ontboden. De fractieleiding had besloten dat ik dit onderwerp niet mocht behandelen “omdat ik niet opgewassen zou zijn tegen de woordvoerder van de VVD.” Je reinste flauwe kul, hoeveel debatten had ik al niet gevoerd met haar, hoe vaak zaten we niet samen in een forum? Nooit ging ik kopje onder. Nee, er was iets anders aan de hand. Drie vrouwen hadden een tactisch moment gekozen: toen de mannen die op mijn hand zouden zijn nog niet in de vergadering van het bestuur aanwezig waren, pleegden ze een coup. Bedoeling: mijn mentor wilde graag met dit onderwerp in de publiciteit komen. Ik was verbijsterd, vroeg een extra fractievergadering hierover, maar werd daarin gedwarsboomd. Schreef vervolgens een brief aan de hele fractie met mijn argumenten. De leiding probeerde die brief tegen te houden, maar mijn medewerkster was slimmer: mijn collega’s kregen hem thuisbezorgd. Toen brak de hel pas echt los: iemand lekte die brief naar de media. Gevolg: een uiterst venijnig stuk in een landelijke krant over de coup van de met naam en toenaam genoemde dames. ( Die namen stonden dus niet in mijn brief…). Alhoewel het debat uitgebreid op tv was, kwam de nieuwe woordvoerder geen seconde in beeld en in de krant werd haar naam niet genoemd. En in de volgende fractievergadering ging de secretaris diep door het stof, met excuses namens de hele leiding. Eind goed, al goed? Misschien, maar ik heb het hele gedoe als een koude douche ervaren.
Denk niet dat dit uniek is voor de PvdA, in andere fracties gebeurt hetzelfde. Ik bedoel niet te zeggen dat alle politici slechteriken zijn. Mensen kiezen meestal voor de politiek omdat ze oprecht een bijdrage aan de maatschappij willen leveren. Maar voor een enkeling is of wordt het eigen ego belangrijker. En dat komt in ieder bedrijf voor, gasten die over de rug van een ander omhoog willen komen. Voor de mensen die geïnteresseerd zijn: kijk naar de serie Borgen over de Deense politiek. Het kan net zich zo goed in Nederland afspelen.
Ook letterlijk kreeg ik in die periode eens een koude douche. In een zomerreces werden politici gevraagd om mee te doen aan Sterrenslag. Onze tegenstanders waren presentatoren van radio en tv en mensen uit de muziekwereld. Die teams konden bij het publiek geen kwaad doen, maar als de politici even niet scoorden, dan was het commentaar niet van de lucht: “Kijk, ook dat kunnen ze al niet!”.
Het was ook niet simpel. We deden bijvoorbeeld een wedstrijd op racefietsen, maar we hadden geen seconde mogen oefenen. Ik lag mooi aan kop, maar heuvel op viel ik helemaal stil, ik wist niet hoe ik moest schakelen.. Een van de andere spelen bestond uit met een paard en wagen door de hoofdstraat van Vlieland rijden. Met een lans moest ik door een ring steken. Terwijl ik rechtop stond, hielden mijn teamgenoten mij stevig vast. Maar ja, (expres misschien???) precies waar ik moest ringsteken zat er een kuil in de weg. Ik miste en kreeg meteen een emmer koud water over me heen..Voor het publiek natuurlijk dolle pret. Gelukkig wonnen we het laatste spel en werden we voor een afgang behoed.
Meteen aan het begin gebeurde er nog iets bijzonders. Ik had een schouder die snel uit de kom schoot en dat gebeurde nu ook, in de eerste seconde van het eerste spel. Meteen een camera erbovenop, natuurlijk. Gelukkig was er een fysiotherapeut aanwezig en die kon op mijn aanwijzingen de schouder weer rechtzetten. Met tape werd de zaak geblokkeerd en ik mocht weer meedoen. Weken later viel mijn oog op de koppen van de roddelbladen: Hoe gevaarlijk is Sterrenslag?? Een van de deelnemers had maanden daarvoor een fietsongelukje gehad, maar dat werd nu ineens in verband gebracht met “de training voor Sterrenslag”. Als of daarvoor getraind werd. En ik natuurlijk ook pontificaal in beeld, terwijl de fysiotherapeut mij behandelde. Dat die arm op dat moment al 100 keer uit de kom was geweest, paste natuurlijk niet in het verhaal.
Toen het programma maanden later werd uitgezonden was ik die arm al weer hoog en breed vergeten. Maar na de uitzending werd ik door wildvreemden aangesproken met de vraag hoe het met mijn arm ging. Dus een koude douche? Hier kan ik best om lachen.
Narigheid in de privésfeer is erger. Er kunnen tijdens je leven talloze hobbels op je weg komen: belazerd worden door je partner, je vriendin, partijgenoten of een collega. Problemen in het gezin, vrienden die geenechte vrienden blijken te zijn… noem maar op. Vooral als je de ellende niet aan ziet komen, kan het echt een koude douche zijn.
Mensen die me kennen, weten dat ik een babbelmuts ben. Heb honderd verhalen en overal een mening over…Maar over dingen die me echt heel erg dwars zitten kan ik moeilijk praten. En dat zijn dan weer de zegeningen van een fijne relatie: Rien heeft me geleerd om –ietsje- sneller te zeggen waar ik over loop te tobben. Toen er pas weer iets gebeurde waardoor ik helemaal van slag was, vond hij dat ik mijn dierbaren daarover moest inlichten. Zelf wilde ik liever stil in een hoekje wegkruipen, wachten tot het over zou gaan, maar wat had ie weer gelijk! Iedereen reageerde meteen, en wel zo ontzettend lief, dat de koude douche op slag een warme douche werd…..
Uit de Dagelijkse Gedachte:
Een vriendelijk woord verkwikt als een zonnige lentedag.
Russisch spreekwoord