Kookgek

Ergens in het jaar 2000 heb ik de strijd over al dan niet naar Frankrijk verhuizen opgegeven. En eenmaal over de streep was er geen andere keus dan proberen er het beste van te maken.

Tijdens de voorbereiding lieten we de eigen ervaringen de revue passeren, zo ook met de table d’ hôte. Op 3 campings deden we mee aan de gezamenlijke maaltijden. Bij Lou in de Alpen moesten we onze eigen stoelen en tafel meenemen en ook een bord met bestek en glazen. Maar hij kookte wel de sterren van de hemel, alleen een hoofdgerecht. Als je een toetje wilde, pakte je maar een ijsje uit de vriezer. En de wijn was ook geen probleem: je kon zo uit zijn winkeltje een fles pakken. Tegen kostprijs, dat was wel aardig, maar niet zakelijk. Op de tweede camping was er een echt restaurant, waar je à la carte kon eten. Eenmaal per week was er een gezamenlijke maaltijd. Dat hoofdgerecht wilden we wel, maar aan gezelschap hadden we geen behoefte: als je bijna het hele jaar met andere mensen werkt, is gewoon samen zijn ook heel erg fijn. Maar Luc zei altijd ja en deed nee. Plaatste ons dan aan een tafel met anderen en iedere keer hadden we een topavond. En het eten was voortreffelijk. Bij een derde camping was de table d’hôte een geoliede machine. Lekker eten, goed georganiseerd, met een fijne gastheer.

Overal leerden we wat. Ons begin was wel kneuterig. Ik hing een vraag op een briefje in ons sanitairblokje: Wie eet ermee? De belangstelling overviel ons, overal moesten ineens plastic tafels en stoelen vandaan komen. Borden, glazen en bestek werden met spoed uit Valence gehaald. En met het menu kwam ik niet verder dan Boeuf Bourgignon en Coq au Vin. Dat laatste gerecht komt Rien tot op de dag van vandaag zijn neus uit, zo vaak maakte ik het.

Coq au Vin

In het begin werd er 5 dagen per week gekookt, dus meteen die eerste winter moest ik aan de bak, nieuwe gerechten uitproberen. En wat werd dat een leuke hobby!

Voor de eerste gasten van dit jaar kon ik meteen de keuken in, voor een welkomstmaaltijd. Het ene stel stond jaren op onze camping en we haalden natuurlijk veel herinneringen op. Ik kreeg ook te horen hoe gezellig en lekker de zondagse koffie met taart was. Dan kun je niet anders dan er eentje maken, toch? Geen straf overigens, want gebak maak ik nooit alleen voor onszelf, daar heb ik mee-eters voor nodig. Deze keer vond ik een recept van een perentaart met chocola. De hoeveelheid van dat laatste ingrediënt stond er niet bij, dus ik koos voor een blok van 200 gram. Het is maar goed dat de gasten het restant ook mee naar huis namen…

Tijdens een weekje zonder “inwonende” gasten koken we verschillende keren voor vrienden. De Fondue Savoyarde bestaat uit 3 soorten kaas. Dat mengen met een beetje knoflook, een snufje nootmuskaat, ietsje witte wijn en een scheut Kirsch en je eet je vingers erbij op. ( Overigens moesten we de drank deze keer vervangen door druivensap, omdat de vriendin geen alcohol mag hebben.)

Een paar dagen later komen er andere Nederlandse vrienden langs, ’s middags om 12 uur. Dat is wel een beetje stressen, want na de stadswandeling moet ik alle boodschappen doen en de hoofdmaaltijd voorbereiden. Het voorgerecht, gepureerde meloen met geroosterde ham, kost me ’s ochtends namelijk veel tijd. En hoeveel ervaring ik inmiddels ook heb, van het minste of geringste kan ik helemaal van slag raken, een goede en tijdige voorbereiding voorkomt dat.

Het hoofdgerecht, een saute de porc au curry, maak ik daarom een dag van tevoren. Veel stoofgerechten worden daar nog net iets lekkerder door. Het is een Frans potje met varkensvlees, tomaat, ui, appel, sinaasappel, crème fraiche en veel kerrie en gember. Ook lekker.

Met het toetje mag ik van mezelf altijd experimenteren: een glaasje met bananenvla, verse bananen, bolletje ijs, een beetje advocaat en een toefje slagroom, zie hier een grand dessert.

De dag erna komen Franse vrienden hier eten. Het hoofdgerecht is een gewaagde keus: Kip Madras. Mijn vrouwelijke gast houdt absoluut niet van pittig eten, misschien moet ik het voor haar wat verdunnen met wat room. En anders blust ze de brand maar met Pastis.

Als er zaterdag nieuwe gasten aankomen is het een makkie: de eerste dag kiezen ze voor een door mij gemaakte pizza, door Rien in de gîte thuisbezorgd. En dan op zondag de table d’hôte. En deze keer waag ik het erop, een nieuw gerecht voorschotelen aan gasten zonder het eerst zelf te hebben geprobeerd.

Blanquette de Veau

Naast Boeuf Bourgignon en Coq au Vin is de Blanquette de Veau een van de bekendste Franse gerechten. Op de camping maakte ik regelmatig de ” armeluisvariant” met kalkoen in plaats van kalfsvlees. En kortgeleden de Blanquette met zalm, ook heerlijk. Nu dus die met kalf en – ook al lijkt het een soortgelijk gerecht- de bereiding is heel anders. Het vlees moet stoven in melk, je maakt een roux, een mengsel van roomboter en bloem en voegt daar later een eidooier aan toe. Champignons, ui, wortel, crème fraiche en kruiden maken het af. Ik vind het best spannend.

Als voorgerecht kies ik voor de caillette. Dat is een typisch streekgerecht, qua vorm te vergelijken met een gehaktbal of gehaktbrood. Het hoofdbestanddeel is varkensvlees met het blad van snijbiet en spinazie, plus natuurlijk kruiden. Het is echt lekker en voor de gasten iets bijzonders.

Caillette

Dat koken is leuk, maar helemaal happy ben ik met ons nieuwe koffiezetapparaat. Het is minstens 1,5 jaar geleden dat onze Siemens het na 22 jaar begaf. We kozen voor een filterapparaat van Electrolux, niet het minste merk en ook niet het goedkoopst. Maar wat een geweldige miskleun en wat een bedroevende klantenservice! Alles wat er mis kon zijn, was ook  fout. Regelmatig stopte ie ermee. Dan heb je zin in koffie en is het toch niet klaar, ondanks de eindpiep. Grrr. Een kopje inschenken zonder te knoeien lukte niet. De laatste kop koffie bleef ook altijd in de kan achter. Formeel kpn je 10 Franse kopjes zetten, maar bij stand 9 zat een gat, dan klotste de rest van het water weg. Het ding gebruikte daarnaast nog eens de dubbele hoeveelheid koffie. En vanaf de eerste dag stond aangegeven dat het kalkfilter vervangen moest worden, maar de klantenservice wist niet hoe dat moest..

Wat heb ik vaak de neiging gehad dat kreng over de reling van ons terras naar beneden te gooien! Maar ja, we kwamen er maar niet uit welk apparaat we dan wel zouden willen. En aan nog een miskleun hadden we geen behoefte.

Rien is met dit soort zaken meer een volhouder, die vond uiteindelijk de Siemens Q serie. En wat genieten wij daarvan, en straks ook onze gasten! Espresso, gewone koffie van versgemalen bonen, cappuccino, latte, heet water voor thee… het kan allemaal en alles is even lekker. En simpel te reinigen. Het kost wat, maar dan heb je ook wat.

De komende week is ons programma nog niet echt vol, tijd dus om confiture te maken. Onze eigen fruitoogst wordt niks dit jaar: precies toen de bomen volop in de bloei stonden, ging het hard vriezen. Eén nachtje maar, met heel veel schade. Dus ga ik nu fruit kopen. Niet voor mij, want alleen op zondag mag ik van mezelf een croissantje met jam. En Rien eet dat helemaal niet, zelfs niet in de yoghurt. Nee,ik maak tientallen potten voor anderen..Een echte kookgek dus.

Read Full Post »

Cause we’re going to Ibiza… (song van de Vengaboys)

 

Vanwege de negatieve verhalen over Ibiza – bomvolle stranden, alleen maar disco’s, dronken gasten etc.- zouden we zelf nooit kiezen voor dit eiland. Maar door de verhalen van onze Bekende Nederlander en vooral ook zijn uitnodiging gaan we er toch naartoe. Een beslissing waar we geen seconde spijt van hebben.

Op het vliegveld bij Marseille verbazen we ons eerst hogelijk. Zoals het hoort hebben we alle toiletartikelen in kleine hoeveelheden in plastic zakjes verpakt. Maar dat moet overnieuw: vloeibaar hoort bij vloeibaar. Wat een onzin, je kunt toch zien wat het is? Maar goed, we doen het natuurlijk wel. Rien heeft thuis op het laatste moment nog 2 grotere verpakkingen in de koffer gestopt, 150 mg insmeerspul en een dure tube voetencreme, dat wordt allebei ingepikt. Schurken! Na de douane kan ik wel andere tubes kopen, dan wordt er ineens niets meer gecontroleerd. Nog meer idioterie: Ryan Air zet op de website exact wat de maten van de toegestane handbagage is, maar geen hond die ergens op let. Dus er gaan hele rugzakken mee naar binnen. Gelukkig hebben we een voorspoedige vlucht en landen we veilig. En dat is het enige dat telt.

 

Op het vliegveld van Ibiza staat BN ons op te wachten. En dat is maar goed ook, want hij woont werkelijk in the middle of nowhere. Het is inmiddels stikdonker, we hadden zijn huis echt nooit gevonden. De eerste afspraak was dat hij een auto voor ons zou huren, zodat we zelf het eiland zouden kunnen verkennen. Maar bij nader inzien vindt BN het toch gezelliger om ons overal naar toe te rijden. Dat verhoogt onze feestvreugde zeer…

Na een drankje en een lichte maaltijd bij hem gaan we naar ons ruime gastenverblijf.

Hij heeft een prachtig huis, niet extreem groot, maar wel heel sfeervol. Het zwembad ligt midden in een mooie tuin. Ik kijk mijn ogen uit bij de planten die overal bloeien. Zijn auto moet subiet stoppen als ik een heg van Amaryllissen zie. Daar heb ik in december altijd 1 plant van, nu zie ik verschillende heggen volop in de bloei.

De volgende dagen ontdekken we hoe mooi het eiland is buiten de extreem toeristische gebieden. We drinken iedere ochtend koffie in een ander dorp of stadje en BN laat ons al zijn favoriete strandjes zien. Bijna iedere dag eten we in een ander restaurantje. De Franse keuken vinden we perfect, maar iets anders op het menu is ook wel eens prettig. Een spies met lamsvlees of de echte Paella, een menu in een Indiaas restaurant…we genieten overal van en laten ons vooral leiden door de adviezen van  onze gastheer.

De hele dag horen we zijn sterke verhalen en grappen en grollen… Overigens is het niet uitsluitend eenrichtingsverkeer: Rien kan op computergebied veel voor hem doen.

Onderweg zien we heel veel moois, zoals plantages vol met fruitbomen, bijvoorbeeld sinaasappel, citroen, amandel en olijven. Bloeiende Cactussen, Bougainvilles in allerlei kleuren, Hybiscushagen… echt prachtig! Ik snap het best, dat er hele volksstammen naar dit eiland gaan. Dat de meeste toeristen voor de drukke stranden kiezen en voor appartementjes in torenhoge flats, dat begrijp ik dan weer niet. Al heeft ook de drukke hoofdstad veel moois te bieden. De laatste dag brengen we daar door. De oude stad is mooi om te zien en staat dan ook op de lijst van de Werelderfgoederen. We gaan er kriskras doorheen en dalen dan weer af naar het nieuwe deel van de stad, met alle winkels waar toeristen zo gek op zijn. Wij vermaken ons op een terrasje en kijken naar de outfits van iedereen. Het is koud voor deze tijd van het jaar, toch zijn er mensen die met korte broek en blote armen over straat lopen. Zo van : ik heb vakantie in een zonnig land en dus doe ik de zomerkleren aan. Mij niet gezien, ik heb een dikke trui geleend en Rien draagt de winterjas van onze gastheer.

Bloeiende cactus

We praten samen veel over taal. BN heeft Engels gestudeerd, spreekt behoorlijk Frans, heeft intensief Spaans gevolgd en is daarnaast een woordkunstenaar in het Nederlands. We hebben het over de logica in een taal en de moeilijkheden die anderen daarmee ondervinden. In het Frans spreek je bijvoorbeeld de laatste letter van een woord meestal niet uit. Maar toen ik een stuk vlees wilde zonder bot, sans os, lachte de slager me hartelijk uit: het was niet san oo, maar echt sans os. Van sans wordt de laatste s. als verbindingsletter wel uitgesproken en de s. van os ook, omdat er anders verwarring zou optreden ( uitspraak oo. staat voor eau, water..). Dat probleem geldt niet alleen voor vreemde talen. Bijvoorbeeld het m(i)auwen van de kat klinkt net als mouwen in je jas. Wij Nederlanders weten dat, net zoals je schrijft ik koop en wij kopen en dat je dat allebei uitspreekt met een dubbele o. Leg dat maar eens uit aan een buitenlander.

BN houdt een verhandeling over woorden waarvan het verkleinwoord een heel andere betekenis heeft. Een autootje is een kleine auto, dat is normaal. Maar een beet is iets anders dan een beetje. Achter een klont kun je van alles zetten, zoals een klont klei, maar als je alleen een klontje zegt, weet iedereen dat het over suiker gaat. Hetzelfde geldt voor het woord pot. Het verkleinwoord is potje, bijvoorbeeld een potje jam, maar dat is heel iets anders dan een potje klaverjassen. Zo had ik het nog nooit bekeken.

Aan alles komt een eind, terug dus naar huis. Op het vliegveld van Eivissa ( = Ibiza) zien we een stel toeristen die we gelukkig tijdens ons verblijf daar gemist hebben. Twee groepen aangeschoten Engelse vijftigers, met een kuitbroek aan, hoge sokken in sandalen en liters bier voor zich…Je zult zo’n  brok lawaai maar naast je hebben in het vliegtuig! Wij treffen het, zelfs de groep Franse pubermeisjes gedragen zich keurig.

Als we in Marseille arriveren, hebben we daar hetzelfde probleem als de vorige keer: hoe vind je de bus die naar de verafgelegen parkeerplaats rijdt? Als we eindelijk de Intercom daarvoor hebben gevonden, snauwt de man aan de andere kant ons af en verbreekt meteen de verbinding. Zei hij nou dat de bus eraan kwam? Of juist niet? Maar voordat we ons echt  zorgen kunnen maken, komt er een vriendelijke voorbijganger langs, die ons vraagt waar  we op wachten. We leggen uit dat we de meneer van de Intercom niet goed hebben begrepen. Nou, dan vraagt hij het toch even? En hij komt vervolgens gezellig bij ons op het bankje een praatje maken. Woont toevallig in Avignon en vindt het prachtig dat we “zijn” stad net hebben bezocht. Je moet terugkomen in juli, adviseert hij, dan zijn er allemaal festivals. En weg is ie, want zijn busje komt zo…

Ondertussen is het flink gaan waaien, het is code oranje. Maar ja, wij moeten wel naar huis. We denken dat onze oppassers al naar bed zijn, maar die zitten nog heel gezellig op ons wachten. Ze vertrekken de volgende dag, maar niet nadat Rien al het verrichte tuinwerk heeft bewonderd. In drie etappes heeft Ed alle heggen rondom ons terrein gesnoeid, sommige hagen waren 4 meter dik en bijna 3 meter hoog.. Onze tuinkabouter die in de zomer die heggen kortwiekt moest tot nu toe met een laddertje in een sloot staan, naar boven klauteren, een halve meter snoeien en dan de ladder weer verplaatsen. En wat een wankel evenwicht! Dat hoeft dus niet meer op die manier.

En nu weer in het gewone zomerritme. De eerste gasten van het seizoen zijn er, dat is ook weer gezellig.

 

 

Read Full Post »

Sur le point d’Avignon…

We boffen weer eens. Vlak voor ons seizoen begint gaan we nog een weekje logeren bij een Bekende Nederlander, op Ibiza. En onze oppas komt al een paar dagen eerder, zodat wij er nog een stedentripje aan vast kunnen plakken. Op vrijdagochtend vertrekken we naar Avignon, hét centrum van kunst en cultuur. Maar ook een stad met een rijke geschiedenis. En zo mooi, dat het hele oude centrum op de lijst van Werelderfgoederen staat.

De meeste hotels zijn er pittig geprijsd, maar wij vinden een buitenkansje: Residence Les Cordeliers heeft nog een betaalbare studio vrij. Het ligt net binnen de vestingmuren in het oude centrum. Het personeel is uiterst plezierig, geeft goede tips om wat te doen en waar te eten. De studio is prima, het bed ook. Een dikke 10 voor dit geheel.

Vanaf onze kamer lopen we via een mooie route meteen naar het Palais des Papes. In 1309 vestigde Paus Clemens V zich in Avignon, omdat hij in Rome van alle kanten bedreigd werd. Vanaf 1335 tot 1364 bouwden verschillende Pausen aan het grootste -15.000 m2!  -gotische paleis van Europa. De Franse koning bemoeide zich echter steeds meer met de Paus, waarna deze terugkeerde naar Rome. De Franse kardinalen waren het daar niet mee eens en benoemden een eigen Paus. Toen waren er tijdelijk dus 2…

Om een eerste indruk van Avignon te krijgen gaan we met een toeristentreintje langs alle highligts. Wat een prachtige, oude stad! Het grootse Palais des Papes maakt meteen een geweldige indruk. Op hetzelfde plein het mooi versierde Hotel des Monnaies. Aan het Place de l’ Horloge staat, naast het Theatre,  ook het stadhuis, Hotel de Ville, met een klokkentoren uit de 14e eeuw. Indrukwekkend zijn de puntgaaf gerestaureerde vestingmuren, rond het oude centrum gebouwd in de 14e eeuw: bijna 5 km lang, met 39 massieve torens, kantelen, schietgaten en verschillende stadspoorten.

Onderweg zien we diverse Musea (een aparte stadswandeling leid je langs deze musea en andere monumentale panden).

Op het plein voor het enorme Paleis drinken we wat en dan lopen we de 2,5 km weer terug. In de Rue de Teinturiers met veel alternatievelingen en kunstenaars komen we terecht in een van de 2 restaurants die de hoteldame ons had aanbevolen. We eten er fantastisch, voor een normale prijs. Het is een bruisend nachtleven, daar langs het Sorgue- kanaal.

De volgende dag lopen we via een andere route naar de bovenkant van de stad en bekijken het romantische park, het Rocher des Doms, met talloze fonteinen, standbeelden, een meertje met mooie zwanen en een grot.

Van hieruit een prachtig uitzicht over de Rhône en de Pont d’ Avignon. We dalen daar af naar het gratis pontje over – een arm van- de Rhône, dat vaart naar het Ile de la Barthelasse, met haar 700 hectare het grootste riviereiland van Europa.

Daar lopen we een eind langs de rivier en gaan via een vaste brug weer terug naar de stad. Dan opnieuw 2,5 km lopen naar onze kamer, voor een korte siësta. De bezichtiging van de 25 zalen van het Palais des Papes staat daarna op het programma. Buiten ziet het paleis er redelijk sober uit, binnen was het een en al rijkdom. Diverse kapellen zijn van top tot teen versierd met fresco’, muurschilderingen. De zalen waren enorm, bijvoorbeeld 34 meter lang, 10 meter hoog en 50 meter breed.

 

Na anderhalf uur is het genoeg geweest, de Pont d’ Avignon staat wel op onze foto’s, maar we hebben geen tijd meer om die te bezoeken. Deze brug heet eigenlijk de Pont Saint Bénezet, genoemd naar de arme herdersjongen die met onmenselijke kracht een steen optilde, die de basis voor de brug vormde.

Deze jongen kreeg een visioen, waarin hij werd opgeroepen een brug over de Rhône te maken. Tussen 1177 en 1185 werden 22 bogen gemaakt, over 900 meter, ter ondersteuning, maar vanaf 1668 staan er nog 4 overeind. Het kapelletje op de brug is wel bewaard gebleven.

Iedereen kent wel het liedje

Sur le pont d’Avignon, on y danse, on y danse..

maar er werd nooit op deze brug gedanst..Misschien dat er ooit een danslokaal was, zeker weet men het niet.

We lopen terug naar ons gezellige wijkje en eten er wederom voortreffelijk.

De volgende dag rijden we richting Marseille. Pas ‘ s avonds vliegen we naar Ibiza, maar we gaan alvast die kant op. Onderweg drinken we een kopje koffie en zien een typisch Franse steiger: die hangt gewoon met 1 bout in een muur. Je zult er maar moeten werken…

Wordt vervolgd.

 

PS. Meer foto’s staan vanaf vrijdag op de Facebookpagina van Mas Dea Augusta.

 

Read Full Post »