Opgeruimd staat netjes

Toen we dit huis kochten, in 2012, bestond vrijwel de hele benedenverdieping uit garages. Een deel ervan hebben wij getransformeerd in een appartement en een kleine studio. Voor Rien bleef er nog een behoorlijke werkplaats over. Daar kun je dus elk latje, dat misschien óóit nog eens van pas komt, wel bewaren. Gelukkig hebben we hier een vuilstort, waar de één zijn hout naartoe brengt en een ander het weer ophaalt. We recyclen dit dus.
Ook gevonden in de opslag: de elektrische piano, gekregen toen manlief 50 jaar werd. Bijna nooit gebruikt, dus meeverhuizen en er dan weer niks mee doen? We gaan kijken of we via de muziekschool iemand er blij mee kunnen maken.

In de omgeving hier zijn 3 skigebieden, logisch dus dat wij ook ski’s hebben. Maar het zal wel de leeftijd zijn: we durven al jaren niet meer met die latten de berg af. Als ik ze, samen met de skischoenen en skikleding, geef aan de eigenaar van de sportzaak, bedankt hij me namens “ de arme kinderen”. Dat klinkt schattig, maar er passen minstens 2 kinderen in mijn skibroek…En Riens schoenen maat 43 ook voor een kind???

Rien is overigens niet de enige verzamelaar hier. In mijn buanderie, de ruimte waar de wasmachine staat, heb ik minstens 50 lege jampotten opgeslagen. En ook -tig flesjes voor als we zelf likeur maken. Hups, de glasbak in.
Een steengrill die ooit eens in een kerstpakket zat, is in 30 jaar nog nooit gebruikt, daar mag een ander van gaan genieten.
Nog een paar modegrillen: 6 aardewerken stoofpotjes voor de table d’hôte…idem. Nog meer ovenvaste schaaltjes, die we al meer dan 25 jaar hebben. Het inpakpapier van de verhuizing in 2001 zit er nog om…Bij de Intermarché hebben ze momenteel een spaaractie voor die dingen. Hier gratis op te halen…
We vinden de speciale brander terug voor een echte paellapan, plus bijbehorende pan voor 20 personen. We dachten dat we die op de camping hadden achtergelaten en hebben er dus nooit meer naar gezocht.
Gelukkig is onze femme de menage een verwoed kookster. Ook al kent ze de pan met bijbehorende brander niet, ze ziet meteen mogelijkheden voor haar frequente feestjes.

De zolder is al net zo’n vergaarbak. Zo hebben we netjes de hele boekhouding van de camping minstens 10 jaar lang bewaard, omdat we dachten dat het verplicht was. Nu blijkt dat het slechts 5 jaar is. En omdat we in 2012 het bedrijf hebben verkocht, kan alles nu ineens weg. Dat is niet een kwestie van de troep in de kliko storten, er zitten klantgegevens bij plus onze financiële administratie. Hele middagen ben ik daardoor aan het versnipperen.

Nóg zo’n vondst: ongeveer 10 jaar lang heb ik iedere 2 weken een Frans tijdschrift met recepten gekocht en daar uitgescheurd wat voor de camping interessant zou zijn. Op die manier verzamelde ik een paar duizend recepten die nog opgeruimd moeten worden. Ze gaan nu ongezien de papierbak in. Net als mijn kookboeken trouwens: niemand wil ze hebben, want je vindt tegenwoordig elk recept sneller op Internet. Maar ja, de 7 mappen met de toppertjes van de camping moet ik wel bladzijde voor bladzijde bekijken. En wat is dat weer leuk! We maken grapjes met elkaar: zullen we weer een camping beginnen? Kan ik weer koken en Rien grasmaaien…

 

 

 

 

Op zolder staat ook een hele verzameling bloempotten. Minstens 15 daarvan zaten al in de verhuiswagen van Nederland naar Frankrijk, die zijn dus minstens 20 jaar oud. Alle vrienden weten dat ik gek ben op planten, dus krijg ik die vaak cadeau, samen met een sierpot. Moet dat alles wéér de verhuiswagen in? In Die zit 1 plantenzaak waar je ook een stijlvol boeket kunt kopen. En dat is best bijzonder: toen we hier net woonden stuurde Riens moeder regelmatig een boeket via Fleurop. De plaatselijke bloemist maakte er dan een bontgekleurd iets van, het leek meer op een grafstuk. Dat was nog peperduur ook.
De nieuwe eigenaresse is een leuke jongedame, die met smaak een boeket opmaakt. Ik zou haar graag blij maken met mijn potjes. En dat lukt, om een bijzondere reden. Klanten met een kleine beurs zou zij graag een bijpassende bloempot schenken. Dat meent ze echt. Nou, veel geluk ermee.

In de werkplaats hebben we ook een kast met verfspullen. Sommige blikken hebben we rond het jaar 2003 gekocht in Nederland, omdat het een aanbieding was, en ze zitten nog steeds dicht. Ik zet ze in de auto, wil het terrein van de vuilstort oprijden en daar gebeurt iets bijzonders: er is een organisatie die bruikbare bouwmaterialen inzamelt. De man wordt helemaal enthousiast van de inhoud van mijn autootje en pakt hem zelf leeg. Dat moet ik onthouden. Bij de kringloop zien ze me inmiddels ook graag komen. Daar bieden ze meteen aan om meubels bij ons te komen ophalen. Ho,ho, zover ben ik nog niet…

Waren dit tot nu toe allemaal spullen waar ik gemakkelijk afstand van kon doen, nu wordt het anders. Voor mijn studie Nederlands heb ik indertijd prachtige boekjes met Middelnederlandse teksten gekocht, zoals Van den Vos Reynaerde,  Lucifer en anderen.  Later spaarde ik een hele serie boeken van bekende Nederlandse schrijvers. Nooit gelezen, omdat ik daar toen de tijd niet voor nam. Die wegdoen is best moeilijk.

Maar…weer iemand voor gevonden!
In Die hebben we een heel bijzonder cafeetje, Andarte. Zolang we hier wonen gingen we er nooit naar binnen. Op het terrasje zaten nogal eens wiet rokende alternatievelingen. Dat trok ons niet zo. Door een van de Nederlanders hier, Professor J, worden we uitgenodigd om er een kop koffie te drinken en dat is een openbaring! Goeie koffie, lekker sfeertje en een piano voor wie er wil spelen. In de bibliotheek achterin zijn we nog niet eens geweest. Professor J. komt daar zeer regelmatig en daarom heeft hij ook een oplossing van ons boekenprobleem: de eigenaresse wil alles wel hebben, dan kan ze in de zomer ermee langs de campings om daar die boeken te verkopen…
Nu nog alles van de bovenste etage naar de kroeg verplaatsen. Maar misschien hebben we daarvoor wel hulptroepen. Omdat we ons huis hebben verkocht, willen allerlei mensen langskomen. Het kan niet op, zei Rupsjenooitgenoeg. Het hele gedoe met een verhuizing is best stressvol, maar die bezoekers maken me weer blij.

En Rien? Die krijgt het af en toe Spaans benauwd van mijn opruimwoede. En vindt dat ik hyper ben. “Heb je soms weer last van je schildklier?” vraagt hij. Maar ik denk: Opgeruimd staat netjes.

Read Full Post »

De zwarte diamant van de Drôme

Met vrienden gaan we naar de truffelmarkt in Richerenches. Dat het dorp veel meer te bieden heeft, weet ik dan nog niet. (Overigens is dít wel bijzonder: Richerenches ligt in midden in de Drôme, maar ook in een enclave van de Vaucluse)

We kwamen al eens eerder in aanraking met de truffel, de zogenaamde zwarte diamant. Buren van de camping nodigden ons uit voor een etentje met truffels. Als horecaondernemers konden zij “goedkoop” aan een Chinese variant komen. Dat betekende toch nog € 200,- per kilo. We keken onze ogen uit: eerst kwam de kok langs met gekookte tagliatelle. Ik dacht nog: Had je daar niet meer je best op kunnen doen? Een beetje groente toevoegen of een sausje? Maar dat was mijn onwetendheid…
Even later voegde hij met een kaasschaaf plakjes truffel toe. Niet te beschrijven hoe lekker dat was! Als onze vrienden dus beginnen over de truffelmarkt en het lekkers dat zij daar eten- zoals bijvoorbeeld een truffelomelet- zijn wij om: daar moeten we ook naartoe!

 

Richerenches wordt ook wel de hoofdstad van de truffel genoemd, want 30% van de nationale productie komt hier vandaan. Dat deze champignon hier goed groeit, komt door de speciale combinatie van kalkrijke grond, eikenbomen en een mediterraan klimaat. Rond Richerenches stromen bovendien 4 riviertjes en ook dat zorgt voor vruchtbare grond.
De truffels zijn in feite alleen te koop in Saint-Paul-Trois-Châteaux en in Richerenches. In die laatste plaats worden tussen half november en half maart 700 kilo per zondag verkocht. Er is een “gewone” markt voor particulieren, met kraampjes waar men de truffels verkoopt, kleine truffelbomen, verse paddenstoelen, truffelolie enzovoort.
De groothandel vindt niet op deze markt plaats, maar in een zijstraat: vanuit kleine bestelbusjes worden de grotere verpakkingen verhandeld. De prijs varieert van 400 tot 1000 Euro per kilo, afhankelijk van het soort. Begrijpelijk dus dat de Gendarmes erbovenop staan.
Door al die busjes heb je nauwelijks in de gaten dat je voor de mooi bewaard gebleven vestingmuren staat, uit de 16e eeuw, met 4 ronde torens. De stenen die de mensen hiervoor gebruikten kwamen van het oude kasteel, dat in 1411 werd verwoest.

In de tiende eeuw schonk een rijke herenboer zijn bezit aan een priorij in de Orde van Cluny. Dat leidde in 1136 tot de bouw van een tempel van deze Orde en de oprichting van de Commanderij van de Tempeliers. In die eerste periode werd er een kapel gebouwd, een moeras drooggelegd en veel geïnvesteerd in veeteelt en akkerbouw. Richerenches had bijvoorbeeld de eerste paardenstoeterij van Frankrijk. Ook de wijnbouw is al eeuwenoud.
Bij de bouw bestond de Commanderij uit een gewelfde benedenverdieping voor agrarische activiteiten en daarboven een getimmerde etage waar men woonde. Het versterkte huis, de façade van een kerk en de westelijke deur van de vestingmuren zijn tegenwoordig nog de enige getuigen van die rijke periode.
Momenteel is dit een multicultureel gebouw. Naast het Office de Tourisme is het een Truffelmuseum en Wijnmuseum er gevestigd plus daarboven een mooie expositieruimte.

Een kunstenares uit de buurt ( http://www.mireillecorfuvanson.com) maakt vooral van hout schitterende creaties. Zo zien we van buiten al Marilyn Monroe met een opwaaiend rokje in de etalage staan. Binnen staat vermeld dat Marilyn uit 1 grote boomstronk is gemaakt, formaat 160 x 80 x 80 cm. Op haar website zie ik dat Mireille autodidact is en werkt met een kettingzaag. Echt knap.

 

 

Ook nog steeds te bewonderen de klokkentoren uit 1747 en de dorpskerk Saint-Denis die aan het begin van de 16e eeuw werd herbouwd op de fundamenten van de kerk die daar in 1147 al stond. Bij de renovatie in 1994 vond men een steen waarin de naam Hugo van Bourbouton was gegraveerd, de eerste commandant van de Commanderij in 1138….
Het blijft toch boeiend, al die oude stenen met hun geschiedenis.

Voordat we terugrijden naar Grignan om daar te eten, laten wij onze vrienden nog een bijzonder plekje zien. In het dorp ernaast, Grillon, kwamen wij bij toeval eens terecht in het oudste deel, de wijk Vialle, waar vroeger ook een kasteel heeft gestaan. Daar waren oude ruïnes weer bruikbaar gemaakt door de muren op te hogen met glaswanden. Echt heel mooi gedaan. We verdwalen er en zien zo het hele Middeleeuwse dorp, met vestingmuren, en daarop 2 torens, een campanile en een beffroi. De eerste is een smeedijzeren klokkentoren die naast een kerk staat. De beffroi of belfort is een wachttoren, als uiting van rijkdom en ter bescherming van het bezit. Deze heeft een achthoekige torenspits. Verdwalen is op die manier een cadeautje…

Dan toch naar Grignan. Daar eten we niet voor de eerste keer in restaurant L’ Etable, de koeienstal. Ons oog valt op het truffelmenu. Ik kies de cappuccino als voorgerecht: soep van tamme kastanjes, daarop een laagje room, afgemaakt met reepjes truffel. Als hoofdgerecht ravioli met truffel. Ik eet nog net mijn vingers niet op…
Wat een leuke dag, met die zwarte diamant in de hoofdrol!

 

Read Full Post »

Lichtshow in Valence

Ieder jaar rondom kerst zijn er in Valence de Féeries d’Hiver, de winterfeesten. Tot nu toe vonden wij daar niks aan:  een verlicht reuzenrad en een kerstmarkt met zo’n 20 stalletjes, dat was het wel. Deze keer is er, in het kader van La Région des Lumières, een echt spektakel aan toegevoegd.

Met audiovisuele technieken wordt op de kathedraal het departement de Drôme uitgebeeld in een 20 minuten  durende en spetterende lichtshow. De hele regio wordt verkend.

Er zijn beelden van Valence als garnizoensstad, met vroeger Napoleon en tegenwoordig de Spahis, een cavaleriekorps.

Ook Armenië komt voorbij, want de genocide van dat volk leeft enorm bij de Fransen en Valence heeft een eigen Armenië-museum.

Het landschap van de ongerepte Drôme plus de bergen van de Vercors, de lavendelvelden, olijvenbossen, wijngaarden etc. zijn ook te zien.

De beide grote rivieren -de wilde Drôme en de brede Rhône- worden prachtig uitgebeeld met verschillende bootjes,  zwemmende mensen en spelende kinderen.

Te zien zijn ook de opvallende watertorens plus de mooie kanaaltjes in de stad.

En tenslotte het huidige Valence, met de nationale N7 en de schattige autootjes, die van links naar rechts over het beeld rollen.

Uiteraard wordt niet voorbijgegaan aan de gastronomie, met o.a. driesterren kok Anne-Sophie Pic. En al het andere lekkers uit de Drôme, zoals walnoten, druiven, wijn, abrikozen enzovoort.

Dit alles wordt geprojecteerd op de muur van de kathedraal Saint-Apollinaire, het oudste monument van Valence. Het is echt prachtig allemaal. Twintig minuten ademloos genieten.

 

 

 

 

 

Na deze show gaan we naar restaurant La Grande Rue, zeer populair en typisch Frans. Met vrienden zijn we daar. We zijn er iets te vroeg, alle tafels zijn nog leeg en toch vraagt men of we gereserveerd hebben. Even later begrijpen we waarom. Het loopt helemaal vol, we zitten als sardientjes in een blikje. Maar het eten en de sfeer maken dat helemaal goed: smakelijk, prettig, en met een fantastische baas, die ons na afloop zelfs naar buiten begeleidt.

En dan gebeurt er nog iets grappigs. Teruglopend wachten we keurig op de stoep, om 2 politieauto’s voorbij te laten. De tweede wagen stopt, de agent draait zijn raampje open en zegt: “Gaat u maar voor. Ik heb net mijn rijbewijs”.

‘s Middags is er ook al zoiets lolligs. Een apothekersassistente buigt zich naar me toe en vraagt geheimzinnig: “Souffler une bougie aujourd’hui?” Ik versta haar niet goed en vraag me af: Waar hééft ze het over? Dan pas dringt het tot me door dat ze mijn verjaardag heeft opgemerkt en dus moet ik een kaarsje uitblazen…

Al met al is het echt een dag met een sterretje…

Read Full Post »