’n Weekje vakantie

Op een zaterdag zwaaien wij om 9 uur de laatste gasten van dit seizoen uit. Een uurtje later zitten wij in de auto, op weg naar ons eigen vakantieadres. Het was de dagen ervoor nog zo druk, dat we nauwelijks beseffen dat we vrij zijn. En als je je hoofd er niet bij hebt, gaat er ook van alles mis. Vlak voor vertrek vraagt de laatste gast aan mij of ik misschien een vlek in mijn shirt heb. Ik heb dat nog geen uur aan, schoon uit de kast gehaald. Gelukkig zijn we nog thuis, dus een ander shirt gepakt en de vlekken even wegpoetsen. Onderweg pak ik een choco tof. Dat zakje snoepjes ligt al vanaf maart in de auto en heeft verschillende hittegolven overleefd. Daardoor zitten er wel brokjes chocola in het papiertje en dus 3 vlekken in mijn  lichte broek. Ook die ochtend schoon uit de kast gehaald. Als we ’s avonds in een restaurant zitten bevat mijn mooie witte bloes na afloop de restanten van een heerlijk vleesgerecht en van de rode dessertsaus. ‘ n Lekker dagje dus.

“Ons” huis op de top

Het mag de pret niet drukken, we zitten hier op een daalders plekje. De villa die 9 appartementjes bevat, ligt op de top van een heuvel. Het is een prachtig gebouw, maar met veel achterstallig onderhoud. Dat herkennen we wel, onze boerderij zag er bij aanschaf net zo uit. De jonge Nederlands-Franse eigenaar is bezig met het herstel, maar dat kost hem nog wel even tijd.

 

Omdat ik dit seizoen zoveel gekookt heb voor de gasten, willen we deze vakantie niet zelf de hoofdmaaltijd bereiden. We gaan daarom die eerste avond naar Collioure, een toeristisch stadje waar de parkeerplaatsen in het centrum altijd vol zijn. Bij de eerste P. flikkert een bord met de tekst: nog 9 plaatsen beschikbaar. Helaas alleen voor abonnees. En dan, in het mooiste deel van de stad, ineens een vrije plek. Rien moet de auto er bijna op zijn zijkant inrijden, zo smal is het, maar het lukt. Daarna dus een ticket regelen. We bekijken de betaalautomaat van alle kanten, nergens kan er geld in. Dan een volgende paal geprobeerd. We stoppen er meer geld in dan het maximum, maar toch geeft het apparaat aan dat we onvoldoende betaald hebben. Deze is voor autobussen, met een eenheidstarief van 20,-. Uiteindelijk gaan we terug naar de auto, op zoek naar een andere plek. Net op dat moment komt er een grote familie terug bij hun twee auto’s. Ik vraag hen hoe het moet. Bizar: je moet je kenteken invoeren, daarna krijg je een ticket. Dat staat dus nergens. De oudere man hoort dat we niet Frans zijn en wil weten waar we vandaan komen. Als we Pays-Bas antwoorden, geeft hij ons meteen zijn ticket, “want die Hollanders houden immers niet van geld uitgeven”. De Fransen krijgen ook meteen een sneer: “Zo ’n ticket is helemaal niet nodig, want je denkt toch niet dat de Police Municipal op zaterdagavond werkt?”

Er ontspint zich een leuk gesprek en Rien nodigt het gezin zelfs uit om een borrel met ons te gaan drinken. De mannen hadden dat best gewild, maar de rest van de familie lag dwars. Zo’n kleine gebeurtenis maakt je dag zomaar bijzonder.

Collioure

 

Die maandag rijden we de Spaanse grens over. We kopen een auto vol sigaretten en whisky voor onze vrienden. Natuurlijk ook een paar flessen van onze eigen favorieten, dat scheelt toch bijna 30 %. Vlak over de grens zijn een paar gigantische Mc.Donaldachtige eetgelegenheden, maar wij rijden 2 km verder, naar een echt Spaans restaurant. Het eten is er goed en niet duur. Rien bestelt een uiensoep, Sopa de Cebolla, maar er wordt een witte crèmesoep met een gepocheerd ei erin geserveerd. Leg maar eens uit in het Spaans dat je dat niet besteld hebt. Gelukkig smaakt het wel, net als de rest van de maaltijd. Bij het afrekenen betalen we ook voor 2 Cubierto. Het is maar € 1, 90, dus we maken geen stampij. We vinden het wel belachelijk, betalen voor de couverts, je lepel en je vork.

Fort Saint Elme en de Moulin à Huile

 

We doen nog iets meer dan alleen eten, drinken en lezen. Vanaf ons terras zien we Fort Rond, Ford Carre en Fort Saint Elme ligggen, allemaal bouwwerken van Vauban. Vanaf ons appartement lopen we eerst naar een strandje en vanaf daar gaat er een pad naar de eerste 2 forten. Imposant, de uitzichten op de zee, rotsen en de bouwwerken. Om te voorkomen dat we hetzelfde pad terug moeten, zoekt Rien een andere route. Hij vertrouwt daarbij blindelings op de kaart op zijn telefoon, ik heb er weinig fiducie  in. Maar het lukt, ook al moeten we ongeveer 15 meter omlaag via bramen en andere prikstruiken. En precies daar waar ik denk dat we op een priveterrein terechtkomen, is een smalle doorgang naar het strand gemaakt. Dat is fijn, want ik had er op onze eigen camping ook een hekel aan als onbevoegden zomaar over het terrein struinden. Dus doe ik dat zelf ook niet.

Twee dagen later gaan we naar Fort Saint Elme, een kasteelachtig gebouw bovenop een heuvel. Oorspronkelijk stond er in de 8e eeuw een vuurtoren, die later meermalen versterkt werd , het laatst door Vauban. Alhoewel je er met de auto en de Petit Train ( een toeristentreintje) kunt komen, gaan wij te voet. Het is een pittige klim, maar absoluut de moeite waard. Op 3 verdiepingen kun je buiten om het fort lopen, met schitterende uitzichten op zee, Collioure en de rest van de omgeving. Binnen is een museum gevestigd, met talloze harnassen, helmen, zwaarden enzovoort.

De kasteelheer zelf

We gaan gedeeltelijk hetzelfde pad terug, want we hebben de Moulin à Huile gemist, de Middeleeuwse graanmolen die nu voor het fijnmalen van olijven wordt gebruikt. Hij ligt notabene vlak naast het pad, van bewegwijzering hebben ze hier kennelijk nog nooit gehoord.Dat is in de Drôme beter geregeld. Beneden aangekomen vullen we eerst wat vocht aan, voor we de weg terug nemen. Omdat we een gratis bus moeten halen naar de parkeerplaats hebben we flink de gang erin. Als we daarbij een hele groep ouderen passeren fluistert Rien: “Bejaardenclub.” Ik pareer: “Dat zijn je leeftijdgenoten.” En of ze het gehoord hebben: een van de dames die we voorbij vliegen, waarschuwt de anderen: Pas op, de TGV.( train, maar in dit geval tres grande vitesse)= Zeer hoge snelheid.

En dan is het  voorbij, ons vakantieweekje. Nu begint de klusperiode weer. Ook dat is leuk.

Slechts een deel van ons terras daar

Mr. Bricolage

Mr. Bricolage is de naam van een keten van bouwmaterialenzaken in Frankrijk en bricoleur betekent klusjesman. Dit verhaal gaat over klusjesman Abdel, want Rien wil niet bij naam worden genoemd (??)

Al meer dan 40 jaar klussen wij, waarbij Abdel vooral het zware werk doet en ik de domme kracht ben. Als student kochten we ons eerste minihuis met daaraan vast gebouwd een royale houten schuur, helaas zo rot als een mispel. Dat werd onze eerste klus, die schuur afbreken. Rien sloeg meteen een spijker van 20 cm door zijn duim en werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Dat liep gelukkig goed af.

Een bouwvakker uit de buurt metselde daarna nieuwe muren. Onze studiefinanciering was natuurlijk niet voldoende voor deze activiteiten, maar in de zomervakantie verdienden we het benodigde geld daarvoor. Rien werkte toen via een koppelbaas in Duitsland, zwart betaald en best gevaarlijk. Achteraf bezien hoogst onverantwoord, maar daar dachten we toen helemaal niet over na. Van Abdels vader kregen we een boek voor Doe-het-Zelvers en dat vatten wij op als: we kunnen alles zelf doen. Voor de eerste keer behangen is niet eenvoudig en al helemaal niet als het om een schuine kap van een huisje gaat. Maar er kwam uiteindelijk toch behang aan die wanden. Het vervangen van de verrotte kozijnen stond ook goed beschreven in het boek. Maar wat doe je als de kalk van de muur ernaast naar beneden valt? Gelukkig waren er altijd wel mensen aan wie we dit soort vragen konden stellen.

Na het afstuderen kochten we een splinternieuw huis, waar niet veel aan viel te klussen. Alle aandacht dus voor het buitengebeuren. Abdels oudste broer maakte een mooi ontwerp voor een zogenaamde wilde tuin. Het was best zuur toen jaren later de volgende eigenaar binnen 2 weken alle prachtige bomen en struiken omzaagde en verving door een grasveld met een coniferenhaag. Wij gingen toen naar een cascohuis, daar konden we weer volop aan de slag. Voor de vloerverwarming moesten wij bijvoorbeeld alle buizen in de kruipruimtes leggen. Gelukkig waren we toen nog jong en soepel. De tegels in de badkamer plakten we er zelf aan. Toen het voegsel erop gesmeerd was, gingen wij even lekker relaxen. Daarna moesten we het op de tegels vastgezette voegsel letterlijk eraf schuren: leergeld heet dat. Dat betaalde Abdel ook toen hij een laatste latje voor een kast moest zagen. Terwijl hij met het hout op zijn bovenbeen steunde, schoot de zaagmachine uit, zijn been in, net langs alle spieren en zenuwen.

Meestal ging het goed, soms wel na heel veel moeite. Anderhalve dag lag manlief onder onze Lelijke Eend, om een ringetje van 50 cent te vervangen. Ook de reparatie van onze eerste – goedkope- vaatwasser kostte hem een dag. Geld voor een monteur hadden we toen nauwelijks. Onze allereerste wasmachine kwam van de sloop. Als die niet werkte, mocht Abdel hem terugbrengen. Er was maar één probleem: halverwege stopte het programma. Als ik hem een schop gaf, deed ie het weer. Een goed werkende tijdklok van de sloop, een paar uurtjes werk van Abdel en ik was de koning te rijk. Als student een wasmachine, wie had dat nou?

De boerderij die we later kochten, was technisch in goede staat. Maar alles was groen, bruin, oranje of geel gekleurd. Na de verhuizing zei ik meteen: die mosgroene badkuip haalt de kerstdagen niet. Helaas wel, vier jaar later pas kwam er een mooie, witte badkamer. Uiteraard deden we alles zelf. Toen mijn echtgenoot daar in de stenen schuur een eigen bedrijf wilde beginnen, moest eerst een andere houten schuur worden vergroot. Omdat we geen vergunning hadden gevraagd, planden we de aanbouw op het moment dat het mais op de omringende akkers heel hoog was. Ik verfde het nieuwe gedeelte daarna pijlsnel in dezelfde kleur, niemand die het verschil opmerkte. De stenen schuur vervolgens omtoveren in een winkel en werkplaats viel qua werk wel mee.  Op een doordeweekse dag kreeg ik er onverwacht bezoek van de Belastingdienst. We hadden geïnformeerd  naar inkoopprijzen voor de koopwaar, maar een inschrijving bij de Kamer van Koophandel was daarvoor noodzakelijk. Prompt kregen we controle: of het bedrijf wel bestond?? Ambtenaartje  zag gelukkig dat het voorbereidende werk in volle gang was. Ga echte boeven vangen, zou ik zeggen.

Maar de echte grote bouwactiviteiten kwamen pas op ons pad bij het creëren van de camping. Voor het sanitairblok hadden we wel metselaars aangenomen,maar Abdel en ik gaven alle moellons aan. Dat zijn betonblokken van 20 x 20 x 50 cm, ze wegen 19 kilo per stuk. We maakten zelf ook nog het cement, met zakken van 35 kilo en kruiden dat mengsel naar de metselaars. En tussendoor haalde ik alle bouwmaterialen en voorzag iedereen van een natje en een droogje. Zes dagen per week, meestal 10 uur per dag, 3 maanden lang. Toen stond het gebouw er, de inrichting met toiletten en douches moest nog beginnen. Later kwam daar de bouw van de 3 appartementen bij. Dat ging ook niet altijd in 1 x goed. Voor de aansluiting van een nieuwe vaatwasser bijvoorbeeld moest Abdel een waterleiding verleggen. Hij zaagde het verkeerde buisje door, en hield daarom, net als Hans Brinker, zijn duim voor het gat. Schreeuwde naar mij om hulp, maar in het huis met de 28 kamers kon ik hem niet horen. Het kwam uiteindelijk toch weer goed.

Al met al zijn er inmiddels 10 badkamers en 10 keukens gemaakt. Geen wonder dat manlief populair is als bricoleur bij anderen hier in de buurt. Het zware werk doet ie niet meer. Maar alle elektriciteit aanleggen voor een nieuw te plaatsen keuken of een toegangspoort vind hij nog steeds een leuke uitdaging. Computers die ontregeld zijn, Canal Digitaal die ineens de zenders verandert..hij verveelt zich nooit.

Nu de laatste gasten weg zijn, hebben we eerst een week vakantie. En dan begint ons klusseizoen weer. Een schaduwhoek voor de grote gîte, een nieuwe overkapping bij de studio, misschien verwarming voor ons zwembad…de lijst is lang.

schaduwterras, eerste schets

En ik? Ik ga eindelijk beginnen aan mijn derde boek.

Alhoewel ik al een grote lijn in het hoofd heb, ben ik toch benieuwd naar wat u het leukst vindt om te lezen. Taalblunders, Franse gewoontes? Ik hoor het graag. Mag ook privé naar jacq.beijlen@wanadoo.fr

 

 

Faux amis, valse vrienden. Of: iets is niet wat het lijkt.

De letterlijke vertaling van het begrip is: valse vrienden. Maar dat is een contradictio interminis, een tegenspraak. Immers, een vriend is niet vals en een vals iemand is niet je vriend.

Faux amis lijken qua vorm op een woord uit een andere taal, maar ze hebben een geheel andere betekenis. Niet alleen de toeristen maken hier mooie blunders mee, wij zelf zijn ook experts. Eentje die er heel lang in zat bij mij is het woord ordinair. Ik vind dat het echt Frans klinkt en er zijn nogal eens situaties die ik als ordinair bestempel. Om maar een voorbeeld te noemen: boodschappen doen in je bikini of zwembroek. Hevig verontwaardigd kan ik dat vertellen en mijn gezicht spreekt daarbij boekdelen. De Fransen begrijpen niets van mijn opwinding, want het woord ordinair betekent hier heel gewoon. Ook zo’n aardige fout die we in het begin maakten, toen we iets wilden bestellen. Het woordenboek geeft daarvoor aan ordonner of commander. In mijn hoofd zit de uitdrukking: commandeer je hond en blaf zelf. Dus kies ik voor ordonner. Maar dat betekent juist bevelen, voorschrijven. Ik word hartelijk uitgelachen…

De batterij van een zaklantaarn is geen batterie ( dat is een accu) maar une pile. En une pile is dus geen pil, een vergissing die ik ook vaker maakte. Deze week was er nog een grappig misverstandje bij de huisarts door dat woord. Ik moest alleen een verwijzing voor de fysiotherapeut halen, dus was er tijd over voor een praatje. Het ging over slaappillen. De sterkste krijg je hier alleen op recept, maar de lichtere zijn zo te koop. De huisarts is hoogst verbaasd over de strengere regels hierover in Nederland. Ik antwoord dat homeopathische slaapmiddelen wel vrij verkrijgbaar zijn, maar niet la pilule. En daarmee creëer ik het misverstand dat “de pil” daar niet verkrijgbaar is. Vanaf nu denkt ze waarschijnlijk dat Nederland een achtergebleven kolonie is.

Sommige mensen menen dat de term Faux Amis ook van toepassing is op valse vrienden.

Henk Westbroek schreef daar een bekend lied over:

Een keer trek je de conclusie.

Vriendschap is een illusie.

Vriendschap is een droom.

Een pakketje schroot

met een dun laagje chroom.

 

Als je een keer heel erg teleurgesteld bent in een relatie – en wie is dat niet?-  zou je dat zo kunnen voelen. Persoonlijk vind ik dat de term vriendschap dan niet van toepassing is. In dat geval heb je je, zoals Rien zegt, gewoon heel erg vergist in de ander, ben je zelf naïef geweest en/ of heb je misschien bepaalde signalen gemist. En dat kan de beste overkomen.

Als ik nadenk over mijn vroegere vriendinnen van de HBS, dan weet ik precies waarom ik met sommigen nog contact heb en met anderen niet. De een moest trouwen en was gelukkig als huisvrouw, een ander ging driftig sparen voor een uitzet. Dat moest wel botsen met de studente die van een groentekistje een tafel maakte en van een conservenblik een lamp. En de domineesdochter kon het niet zo waarderen dat ik al snel ging samenwonen. Vriendin G., die tijdens de opleiding kind nummer 1 baarde, studeerde gewoon door en bleef ook later met 3 kleintjes werken. Ik zeg niet dat het een beter is dan het ander,volstrekt niet. Maar je maakt keuzes en die bepalen hoe je verder in het leven komt te staan. Dat kan effect hebben op welke relatie stand houdt en welke niet. Al hoeft dat niet altijd zo te zijn.

Rien verloor ook eens het contact met 2 studievrienden. De eerste kreeg op redelijk jonge leeftijd een hersenbloeding en was daarna de weg helemaal kwijt. Nummer twee van het drietal reageerde daarop met de woorden: “Ja, zo heb ik niks meer aan hem!” Alsof je alleen maar vrienden hebt om iets van hen te krijgen.

Deze P. verbruide het kort daarna ook helemaal bij mij. Ik was toen lid van de Tweede Kamer. Daar komen honderden onderwerpen voorbij, waarvan je niet alles kunt weten. Daarom moet je afgaan op wat de woordvoerder daarover meedeelt. Die heeft zich dan al lange tijd met dat item bezig gehouden, met ” iedereen” in het land erover gepraat en dus een doordacht standpunt ingenomen. Voordat dit in de openbaarheid wordt gebracht moet die woordvoerder het verdedigen in de fractie, aan de hand van een notitie. Op die manier ben je als fractielid altijd op de hoogte van nieuwe beslissingen, standpunten, wetten en dergelijke. Die P.begon over het zogenaamde grijze kenteken. Ondernemers hoefden in die tijd geen wegenbelasting te betalen als ze een bestelbusje hadden. Helaas werd er niet gecontroleerd of men wel ondernemer was, dus ineens wilde iedereen zo’n auto. De politiek reageerde daarop door dit aan banden te leggen. P. was des duivels, want hij was zo’n onterechte gebruiker en zijn voordeeltje werd nu afgepakt ( wat hij wel kon missen, maar dit terzijde). Het werd een echte scheldpartij op “die niets wetende en zakkenvullende lui uit Den Haag”. Ik vind het prima dat je het niet eens bent met het Haagse beleid,maar dit was wel echt ver onder de gordel. Ik wist precies waar het over ging, en werkte daarbij ook nog eens heel hard voor mijn inkomen. Hoezo, zakkenvullende niksnut?

Als je dan, desnoods later, niet je excuses kunt maken voor je wangedrag, is het bij mij wel klaar. Maar hij was niet echt een valse vriend, deze P., wel een man met een groot ego.

Gelukkig hadden we vanaf ons afstuderen al andere, stevige vriendschappen opgebouwd. Het eerste stel dat we 40 jaar kennen, zit nu voor de 16e keer in ons appartement. Onze vaste oppassers kennen we respectievelijk 12, 38 en 40 jaar. Mijn hartsvriendinnen ook alweer 13 jaar. En al hebben we geen camping meer, sommige vrijwilligers komen jaren later nog steeds langs. Vaste gasten zijn soms ook meer dan alleen een klant geworden. En dan vergeet ik er ook nog een paar  die veel voor ons betekenen. Vrienden noem ik hen, omdat je lief en leed samen deelt. Omdat je elkaar steunt bij vervelende dingen die iedereen wel eens meemaakt. En omdat je voor elkaar klaar staat, als dat nodig is. Natuurlijk zijn het er geen honderden en is er wel een verschil in hoe dicht ze bij je hart zitten. Maar het zijn echte vrienden, geen valse dus.

 

Ter afsluiting nog een leuke. Vrijwel alle Portugezen hier gaan in augustus op vakantie, dus ook onze femme de menage. Vlak voor haar vertrek praten we over trouwen of een samenlevingscontract opstellen. Doe je dat niet, dan heb je bij een onverwacht overlijden nergens recht op. Ook je gezamenlijke spaarpot kan dan ineens toevallen aan de familie van je partner. Op Facebook zie ik ineens dat V. getrouwd is, stilletjes, zonder zelfs de familie in te lichten. Het grote feest wordt nu voorbereid.

Wij kunnen dat niet zomaar voorbij laten gaan, want we zijn gek op haar en op haar partner. Een spaarpot met geld lijkt me een leuk cadeau, alvast voor de bruiloft. Dat heet une tirelire. En dat is een faux ami, dus geen tierelier. Dat laatste is een klein, taps toelopend aardewerken potje met een harde brandstof en een pit. Niks spaarpot dus.

Wat is die Franse taal toch leuk, we blijven dagelijks leren… en fouten maken.

Op de pijnbank

We hebben hier een prachtige zomer. De temperatuur is zoals het hoort in de maanden juli en augustus, tussen de 25 en 30 graden, met af en toe een kleine afwijking. Gemiddeld eenmaal per week regent het even. Niet zo’n hoosbui, waarbij het water rechtstreeks de Drôme inspoelt, maar zo’n zachte regen, echt geweldig voor de tuin.

Het is of de duvel ermee speelt: als wij bij een bepaald stel vrienden eten, stortregent het altijd. Deze keer hadden we afgesproken voor de zondagavond, maar door omstandigheden moesten wij dat doorschuiven naar de donderdag. Resultaat: regen op zondag- en donderdagavond. Dus water nodig voor de tuin? Spreek een etentje af met ons en het komt voor elkaar!

De maaltijd is er, zoals altijd, voortreffelijk. Als er een bloemkoolcouscous op tafel komt, waarschuwt de gastvrouw nog voor de pitten in de olijven. Op hetzelfde moment zegt mijn kies krak..Toevallig heeft Rien de volgende ochtend de jaarlijkse controle bij de tandarts, daardoor lukt het om mij in het drukke schema te passen. Heel vroeg, al om 7.30 uur, heb ik een afspraak. Ik lig er letterlijk op de pijnbank. Het is slechts een kleine reparatie, zegt de tandarts, daarom verdooft hij het niet. Dat kan wel zo zijn, maar het is knap gevoelig.

Thuisgekomen is er net tijd voor het ontbijt en dan moeten Rien en ik allebei naar de dermatoloog. Ik heb een minuscuul talgbultje op mijn ooglid, maar het voelt als een zandkorrel in het oog. Ik knipoog dus de hele dag naar iedereen. Voor de zekerheid doe ik even mooie lingerie aan, want ook al is het meer dan 10 jaar geleden, ik herinner me die eerste keer nog goed bij deze arts: voor je het weet sta je in je ondergoed, voor een lichamelijke inspectie. Toen had ik een beige onderbroekje aan met een witte bh en ik vond het vreselijk dat het geen setje was. Nu moest ik dus voor dat ooglid, maar ik ontkwam wederom niet aan het uitgebreide onderzoek. Dat is natuurlijk een goede zaak: hier in Frankrijk loop je veel vaker in de zon dan in Nederland en dus is de kans op huidkanker ook veel groter. Maar goed, de inspectie in keurig ondergoed heb ik overleefd. Toen het ooglid. Ik moest volgens de dermatoloog naar de oogarts, maar ze wilde het wel even proberen. Onverdoofd maakte ze 4 sneetjes in mijn ooglid en toen was het opgelost.

Daarna was Rien aan de beurt. Hij had een verdacht plekje op zijn voorhoofd en elders een groeiende moedervlek. Zijn hele lijf werd goedgekeurd en het verdachte plekje werd ter plekke verwijderd. En dat is dan weer zo typisch Frans: wij krijgen zelf de kweek mee naar huis, in een envelop, met de brief van de dermatoloog en moeten vervolgens zorgen voor verzending. Dat is al beter dan vroeger: toen ik die eerste keer zo’n plekje liet behandelen moest ik zelf zorgen voor een naald en draad voor de hechting.

Ik zie het weer helemaal zitten!

 

Daarna gingen we naar de opticien, eindelijk mijn multifocale bril regelen. De dame van de aanvullende verzekering raadde me aan om naar Opticien Krys te gaan, met die zaak hebben ze een contract. Wat dat inhield, snapte ik niet, maar dat zouden we wel ervaren.

Een alleraardigste jongeman ontving ons, praatte over mijn wensen en ging pas daarna mee naar de monturen. Omdat ik dat ding straks standaard op mijn neus zal hebben, moet de bril aan al mijn eisen voldoen: een licht montuur, sprekend, modern, niet te streng enzovoort. Gelukkig ben ik niet een eeuwige twijfelaar: ik kan 100 brillen op mijn neus zetten en ineens zeggen: dit is hem. En dan brengt niemand me meer op een ander idee. In dit land, met zo vaak zon, is het handig om meekleurende glazen te hebben. Omdat ik een zwart-wit montuur heb gekozen adviseerde de jongeman mij grijskleurende glazen. Daar had ik mooi niet aan gedacht. En ’s middags belde hij nog even op om te vertellen hoe hoog de vergoeding van de aanvullende verzekering zou zijn: ruim 40%. Dat regelt de opticien zelf, hoef ik niet voor te schieten. Een leuke meevaller, want de basisverzekering keert maar € 14,44 uit. Rien gaat meteen een nieuwe leesbril uitzoeken, met deze vergoedingen. Nee, dat is geen misbruik: vanaf 2002 wonen we hier, dit zijn de eerste brillen die we in Frankrijk declareren…

Mijn nieuwe spalk valt reuze mee, geen pijnbank dus

Riens wekelijkse pijnbank: de voornamen van onze gasten. Ik behandel de boekingen voor de gites, heb mailcontact met de gasten en weet daardoor vaak de voornamen van de mensen die komen. Ik schrijf ze voor Rien op een briefje, hij probeert ze in het geheugen op te slaan,maar dat lukt niet altijd. Hij is wat dat betreft ook erfelijk belast: zijn moeder somde altijd alle namen van de zoons en dochters op, de goeie zat er dan geheid wel tussen. Gelukkig is dit niet een groot probleem, hooguit de categorie lastig.

 

En het is een grappig verschil tussen ons: we komen in Die nogal eens mensen tegen die vroeger bij ons op de camping stonden (en nu bij de nieuwe eigenaar). Rien herkent de gezichten meteen, ik niet. Maar als ik even de tijd krijg weet ik beide voornamen te noemen en vaak het mailadres erbij. Samen komen we er dus wel.

En ook leuk in deze periode: er komt weer veel onverwacht (familie)bezoek aanwaaien. Beslist geen pijnbank, gewoon genieten…

 

Vreemd gaan

Sinds een paar weken ga ik vreemd. Nee, niet met een andere man of vrouw. Alhoewel ik soms mooie exemplaren tegenkom, is Rien nog steeds de meest volmaakte ( dat vindt ie zelf ook wel…) Sinds 2004 doe ik wekelijks de stadswandelingen, de eerste jaren voor de eigen gasten van onze camping. Later voor het Office de Tourisme in Die en nu als micro-entrepreneur. In Nederland noemen ze dat een zzp-er, een zelfstandige zonder personeel. Ik heb overigens wel -onbetaald- personeel, want Rien assisteert ontelbare keren met de inkomende Sms’jes en mails van mensen die zich opgeven.

Tot nu toe was de wandeling voor iedereen die zich opgaf, maar op de dinsdagen ben ik nu ook een soort escortgirl: dan ben ik alleen beschikbaar voor de gasten van een van de campings hier in Die. En dat is weer eens iets anders.

Op de maandagavond ben ik daar aanwezig bij de welkomstborrel. De eigenaar houdt eerst een praatje over van alles en nog wat: campingregels, interessante weetjes, de eigen activiteiten enzovoort. Terwijl hij de Clairette de Die aanbiedt met stukjes pizza, stelt hij zijn samenwerkingspartners voor. Ik ben daar eentje van. De eerste keer had ik een leuk praatje voorbereid, maar hoorde vlak van te voren dat het heel kort moest. Oeps, rode draad van het verhaal kwijt. De tweede keer leek ik wel dronken, kon gewoon niet op de woorden komen die met de Romeinse overblijfselen te maken hebben, zoals de thermen, amfitheater, aquaduct etc. En ik had niet eens alcohol gehad! Maar gelukkig kreeg ik toch nog klanten. De derde keer liep het gesmeerd.

De gebeurtenissen eromheen maakten deze voorstelling ook weer heel grappig. De eerste keer stond ik naast Franse sportievelingen die hun activiteiten aan de man brachten.  Ze spraken geen woord Engels en dat zorgde meteen voor Babylonische spraakverwarringen. Het eerste stel Nederlanders kon ik, door te tolken, goed assisteren. De tweede Nederlander wilde een tweedaagse bergtocht maken. Dat kon wel, maar dat was een tamelijk eenvoudige tocht. Of er niet een moeilijke was? Ja, maar die duurde maar 1 dag. Vervolgens ging de man met mij in discussie waarom dit niet anders kon. Ja, toedeloe, het is niet mijn programma. De volgende man maakte het nog bonter: terwijl ik daar mijn stadswandeling stond te verkopen stelde hij vragen over de dienstregelingen van bus en trein: of de reis naar Gap leuk was, en die naar Valence ook en wat de vertrektijden waren. Die dacht zeker dat ik van de VVV was. Maar natuurlijk heb ik hem wel netjes geantwoord.

De afgelopen week kwam er een oudere man heel sneaky achter me staan. Terwijl anderen netjes wachtten tot ze een glas Clairette  aangeboden kregen, pikte hij tot tweemaal toe snel een glaasje en gooide dat in 1 teug achterover. Ook bij de pizzahapjes stond hij vooraan. Na afloop van alle praatjes kwam hij naar me toe met een bijzondere vraag: hij had een probleem met een grondzeil en volgens de eigenaar van de camping moest hij een nieuwe halen bij de Hamm. Of ik wist waar dat was. Nee, nooit van gehoord. Ik vroeg het aan de eigenaar en die antwoordde: dat is de Gamm Vert. Bleek dat die man helemaal niet op zijn camping stond! Die ging dus even vreemd. Komt gewoon langs bij de welkomstborrel, drinkt en eet even lekker mee, stelt ook nog vragen en schaamt zich daar helemaal niet voor. En eigenaar D. bleef gewoon kalm. Uit eerdere ervaringen met hem, als collega, weet ik dat hij al zijn gasten van gezicht kent, ook al zijn het er honderden. Als hij in het seizoen eens sporadisch bij ons kwam wees hij ze zo aan: Dat is er een van mij. (Er waren namelijk wel eens wat uitwisselingen van kennissen die op verschillende campings stonden, vandaar.)

Ik maakte iets soortgelijks ook eens bij ons mee. Nog tijdens de broodservice was er al een jonge dame die mij allerlei toeristische informatie vroeg. Toen ze een arm vol folders mee graaide, kreeg ik argwaan. De gemiddelde gast pakt namelijk twee of drie folders en komt later nog eens terug. Op mijn vraag of ze bij ons op de camping stond, antwoordde ze: Nee, op de municipal, maar daar hebben ze geen informatiemateriaal. Ik had minder begrip dan collega D. en vroeg haar of ze dit gedrag zelf ook niet een beetje vreemd vond. Ze was heel snel vertrokken…

Rien wilde de afgelopen week eigenlijk ook wel eens vreemd gaan, maar hij durfde het niet te vragen…Mensen die naar Frankrijk op vakantie gaan, hebben meestal niet een aftandse auto bij zich. Die moet namelijk wel een hele reis aankunnen. Onze gasten van de gite hebben vaak mooie exemplaren bij zich. En die van onze vrienden mogen er ook zijn. Alle grote auto’s staan hier wel eens : cabrio’s, suffies, de grootste Audi die ik ook gezien heb enzovoort. Mijn kleine NEMO past daar zo in de kofferbak. Maar de gasten van de afgelopen week overtroffen alles. Er kwam een schitterende Corvette ons terrein op. Wat een geweldige auto, niet om zelf te hebben, maar om ernaar te kijken.

Het is onze gewoonte om ’s avonds even een blik op de parkeerplaats te werpen: is iedereen terug van de uitstapjes? Je weet het immers nooit in de bergen. Het is in onze campingperiode maar 1 x gebeurd dat een stel niet terugkwam. Die hadden na een bergwandeling ergens een hotelletje genomen. Daar hadden ze natuurlijk geen toestemming voor nodig, maar wij waren best ongerust. Dat opletten is deze keer niet nodig: de auto met 4 uitlaten naast elkaar hoor je duidelijk aankomen. Rien kijkt er verlekkerd naar, maar het is net als bij vrouwen: kijken mag wel, aankomen niet.

 

Opgewonden standje

Soms heb ik een column in mijn hoofd waarna ik word ingehaald door de actualiteit. Zo ook nu. Ik dacht een lollig stukje te maken over hoe ik vroeger ( nou ja, vroeger???) een opgewonden standje was en tamelijk kort door de bocht kon reageren. Maar voordat er een letter was geschreven vond er een aanslag plaats in Nice.

Op de 14e juli gaan wij s’ avonds nooit naar de stad: zowel vanaf het terras van de boerderij als het terras hier hebben we prachtig zicht op het vuurwerk. Maar deze keer gaan we uit eten met mijn vriendinnen en we zijn nog in het centrum als het feest begint. Er is niet veel plaats meer, het hele plein voor de kathedraal staat al vol. Gelukkig vinden we achteraan nog een paar stoelen. Als het schitterende schouwspel voorbij is, gaan de mensen weg en zien wij nog wat politie rondlopen. Bij thuiskomst lezen we de eerste berichten over de aanslag in Nice: een kleine crimineel, net opnieuw veroordeeld, en pas gescheiden, zoekt kennelijk een uitweg voor zijn frustraties. Rijdt 84 mensen dood en verwondt pakweg 300 anderen. Je zult er maar staan met je gezin…

 De kans op zoiets is hier gering. Die is een klein stadje, we kennen hier geen echte achterstandswijken en de politie is snel ter plekke als er wat gebeurt. Maar toch…het stemt weer eens tot nadenken. En vervolgens gaat het leven door, dat kan ook niet anders.

Oleanderlaantje

 Dan ben ik als opgewonden standje toch minder schadelijk dan die chauffeur van Nice…

Met oude en nieuwe gasten praten we nogal eens over het vorige bedrijf en de ervaringen met gasten. Met de positieve moeten we een beetje oppassen. Deze week gebeurde het weer, dan vertel ik over de onbekende kampeerder die direct na aankomst een hele Edammer kaas kwam brengen. Prompt zegt een van de huidige gasten: ik heb me nog afgevraagd of ik iets mee zou nemen. En dat is nu net wat ik niet wil uitlokken. Of de man met zijn grote hond, die spontaan ons campinggras ging maaien. Bij zo’n verhaal denken mensen meteen dat ze ook iets moeten doen. Nee dus!

Bij minder prettige ervaringen heb je dat dus nooit, dat mensen zeggen: o, zal ik ook even doen. Gelukkig niet.

Hibiscus met 2 kleuren

Tijdens onze campingjaren kon ik nog wel eens uit de slof schieten. Dan ontving ik een reservering, maar wel met de mededeling dat men niet wilde aanbetalen. Vooral ’s avonds laat, na een drukke dag, ging ik dat niet eens meer uitleggen.

 ” Er zijn nog 5 andere campings in Die, probeer het daar maar.”

Of de Franse dame, die in wel 10 mails elke keer een andere vraag stelde. Dat ging dan over de afstand naar de rivier in meters, de temperatuur in juni, hoe diep de rivier was enzovoort. Uiteindelijk heb ik haar geantwoord dat ze kennelijk op zoek was naar het paradijs en dat ik dat niet in de aanbieding had. Toen kwam er nog een nijdige mail overheen over mijn klantvriendelijkheid…

 Dit jaar hadden we ook weer zo’n apart figuur. Rien en ik zaten naast elkaar te computeren, toen deze mail binnenkwam:

“Kunt u mij een scherpe prijs geven voor de huur van uw gîte?”

Riens antwoord: “De scherpste prijzen vindt u op onze website.”

Meneer weer:

“Ik bied € xxx.”

Dat was ongeveer tweederde van de prijs, wat denkt hij wel?

Ik: “Graag verwijs ik u naar http://www.gites.nl, waar ook appartementen staan die bij uw portemonnee passen.”

Wekenlang hoorden we niks, tot meneer mailde:

“Ik ben eruit, ik wil graag een optie voor 1 dag, dan kan ik nog even overleggen met mijn vrouw.”

Ik kon me bedwingen, schreef nog net niet wat ik voelde: gasten zoals u willen we helemaal niet.

 

Mooi plaatje van Cynthia

En dat is wel bijzonder: het opgewonden standje windt zich tegenwoordig minder op! Ik ben mijn leven lang al een slechte slaper geweest. Bij het naar bed gaan moest ik nog een hele dag evalueren, een volgende dag voorbereiden en/ of opwinding verwerken over wat-dan-ook. Tig keer bedacht ik : O, dat moet ik niet vergeten. En dan sprintte ik mijn bed weer uit om het gauw op te schrijven. Na middernacht nog mails beantwoorden was ook al zo onverstandig, dan was ik weer klaarwakker. En die slaap had ik echt hard nodig, vooral toen we op de camping in de eerste jaren werkdagen van 15 uur maakten. De siësta tussen de middag loste voor mij ook niks op, dan was ik net zo’n stuiterbal.

Het ging echt mis in 2009, midden in het seizoen, toen ik helemaal geen oog meer dicht deed. Ik ging naar de huisarts met de vraag om slaappillen. De vervanger wees echter op mijn keel. Daar begreep ik niets van, ik had geen keelpijn en waarom ik dan bloedonderzoek moest doen snapte ik ook al niet. Maar toen bleek er dus iets mis te zijn met de schildklier. En dat gaf meteen de verklaring waarom ik helemaal hyper was, hele dagen lang. Hoe druk het ook was, bij mij kon alles nog wel erbij op het lijstje.

Natuurlijk was dat niet zo en kreeg ik dagelijks de rekening gepresenteerd: in de maanden juni, juli en augustus kon ik op 1 migrainepil 36 uur vooruit. En de fysiotherapeut zette 2 à 3 x per week de geblokkeerde nek- of rugwervels weer recht. Mijn eigen huisarts was gemakkelijk met het voorschrijven van slaaptabletten en bij de apotheek kletste ik elke keer wel weer een nieuw doosje met pillen bij elkaar. Op die manier kon de hamster in de tredmolen blijven rennen. Niet gezond, maar wel doeltreffend.

 Anderhalf jaar geleden is mijn schildklier verwijderd. Het duurt minstens een jaar voordat het lichaam op de juiste manier op de medicatie reageert. Dat lees je dan, maar ik merk het nu ook: er komt rust in het lijf, rust in het hoofd en rust in de nacht. Het opgewonden standje is niet meer. Dat ik van de pillen langzaam in een kamerolifant verander is een ongewenst bijeffect, maar je kunt niet alles hebben.

Borrelhap voor gasten

 En dus kan ik nu genieten van de kleine dingen. De Oleanders staan weer prachtig in de bloei, net als de Hibiscussen. We hebben een heel bijzonder exemplaar: de ene helft heeft witte bloemen, de andere lichtblauwe. Een gast maakte prachtige foto’s van het zwembad, van de maaltijden en van mijn borrelhappizza. En ook heel mooi: een drone heeft ons terrein met de gebouwen gefotografeerd. Binnenkort meer daarover.

 

Opname met de drone

Geluk hebben

Nooit schrijf ik een column in 2 delen, maar het volgende voorbeeld sluit zo mooi aan, dat het wel moet. Ik had het over ongenuanceerde reacties op Internet bij onderwerpen die mij aanspreken. Bijvoorbeeld over hoever de service als verhuurder moet gaan en of je de gasten mag corrigeren bij ongewenst gedrag. Niet dat wij dat zelf vaak meemaken: de voorbeelden waren óf van anderen óf uit het verleden. Eigenlijk hebben wij met onze gasten bijna altijd wel geluk gehad.

Het andere item ging over de Franse slag en de verschillen tussen Nederlanders en Fransen. Generaliserend: wij zijn de Preciezen, zij de Rekkelijken. Bij de camping hadden we fantastische buren, ook hier hebben we het niet slecht getroffen. In de huizen links en rechts van ons wonen een weduwe en een weduwnaar, allebei 80 plus. De een moppert op de wereld om hem heen, de ander is ontevreden over iedereen. In het derde huis woont een stel vijftigers, nog werkend, kinderen de deur uit en bijzonder aardig. Ze hebben een gîte voor de verhuur in juli en augustus. Buiten die periode is de ruimte beschikbaar voor studenten van een kopklas op het lyceum. Het zijn 18- jarigen, maar altijd heel keurig, dus geen drukke, overlast bezorgende tieners. Plotseling is er een bedrijvigheid van belang. Alle meubels gaan naar buiten, het matras staat tegen de buitenmuur en we horen veel stemmen van mensen die er bezig zijn. De gîte is pas gerenoveerd, wat zouden ze doen? Nieuw laminaat leggen? Of hebben ze lekkage gehad? We weten het niet. Later op de dag zijn alle spullen van buiten verdwenen, alleen het matras blijft staan, zelfs in de regen. Een paar dagen daarna komen we de buurman tegen en we vragen belangstellend wat hij aan het doen is.

Nou, zijn laatste huurder heeft het huis in 6 maanden tijd volledig uitgewoond. Had zijn vuilnis nooit buiten gezet, het ongedierte kroop dus overal. Zijn kat en cavia hadden alle meubels en het bed vernield. Eerst is de Ongediertebestrijding uitgerukt, die heeft het huis letterlijk uitgemest. Nu komen er allemaal nieuwe meubels. Huurder uiteraard met de noorderzon verdwenen. Gelukkig staat de organisatie die de student uitzond, garant voor de schade. Buurman vertelt dit alles doodkalm, de volgende huurders komen immers pas half juli. En dat is dus het verschil met Nederlanders: wij hadden ons beslist wel druk gemaakt. Sterker nog, ik had al hoog en breed in de hoogste boom gezeten. Eens te meer vinden we dat wij niks te klagen hebben over onze eigen gasten.

studio Justin

Dat zij ons leuke cadeautjes geven verbaast ons zeer, ze betalen immers voor de huur?? Een fles Clairette, een bloemetje, een pak stroopwafels…. het is allemaal even leuk. Maar 1 cadeau kwam wel heel goed van pas. Iemand nam een rol beschuit mee, dat is hier namelijk niet te koop. Laat Rien toevallig nu de gastro krijgen, een nare combinatie van buikloop en griep. Die beschuiten waren zo op!

Dat we in maart 2012 een tip kregen over dit huis was ook al zo’n geluk. Het was officieel niet te koop, vanaf de weg nauwelijks te zien en niemand wist dat het onbewoond was, behalve onze verzekeringsagent. Met man en macht werd na de koop het achterstallige onderhoud aan het huis weggewerkt. De tuin kwam in 2013 aan de beurt. Die was vroeger prachtig  geweest, maar na 6 jaar verwaarlozing waren er alleen nog een paar bomen en wat zielige rozen over. Dus daar moest heel wat aan gebeuren.

Vorig jaar een woestenij

Per jaar pakken we nu een nieuw stuk aan. Dan maak ik foto’s van de bestaande situatie en geef die aan de adviseuse bij het tuincentrum, bespreek de wensen en kleuren alsmede de stand van de zon op die plek en vervolgens stuurt zij me een offerte. We hebben geluk met haar en met wat ze uitzoekt. Nu vergeet ik nog alle planten die onze vaste oppasser Ed meeneemt uit Nederland, dat zijn er inmiddels ook wel een paar honderd. Alles groeit en bloeit en na 3 jaar kun je echt mooie plaatjes schieten in de tuin.

Onze gasten vragen wel eens of we zelf nog genieten van het mooie uitzicht en al die bloeiende planten, of dat het inmiddels voor ons gewoon geworden is. Nee hoor, we zien de schoonheid van iedere plant. Maar niks voor niks: iedere dag staan Rien en allebei 20 minuten lang de nieuwste aanplant te besproeien.

Eind mei, begin juni was het toevallig regenachtig op de woensdagen, waardoor onze tuinvrouw 2 x niet kon komen. Er was dus meteen wat achterstand. Geen nood, vaste oppassers Ed en Thea, op weg naar het zuiden voor vakantie, kwamen even langs. Terwijl ik weer eens naar de handenspecialist moest en Rien elders ging klussen, pasten zij een dagje op. Nou ja, oppassen?? Toen ik om 12 uur terug was, zag ik een rood aangelopen Ed: die had in een paar uur het achterstallige onderhoud even weggewerkt Ja, toen moesten we ‘ s avonds wel uit eten met hen, dat kon niet anders, toch?

Het is overigens niet uitsluitend rozengeur en maneschijn. Bij de reumatologe kreeg ik het voor elkaar dat ze me een recept gaf voor een injectie in de hand, want ik kan ’s ochtends de theepot niet oppakken, zo pijnlijk is het. En bij de stadswandeling krijg ik soms zo’n ferme handdruk dat ik dat de hele dag blijf voelen. Dus jens er maar Cortizone in, denk ik. Helaas, de handenman weigert het: geen behandeling zonder diagnose, zegt hij. Daar zit wat in, maar wees dan een beetje sneller met die diagnose! Nu weer 2 maanden wachten op een MRI. Ik heb hem ook al voorgesteld die ene pijnlijke vinger er maar af te halen, want dan zijn er nog 9 over. Het is een aardige man, maar de humor van zo’n grapje ziet hij niet. Riens arts is veel leuker en veel doortastender, maar ja, die is van de schouders en het is haat en nijd tussen die 2 dokters…

En nog een gelukje. Dit is het dertiende jaar dat ik de stadswandeling doe met de toeristen. Ik volg daarbij de route van het Office de Tourisme, lees alles wat los en vast zit over Die en haar historie en ben zo eigenwijs dat ik denk alles wel zo’n beetje te weten. Binnenkort ga ik met de geïnteresseerden van La Pinede op stap en dus loop ik een keer met eigenaar D. mee, met zijn eigen gasten. Wat ontzettend leuk!! Een heel andere benadering – het opdelen van de stad in tijdzones- en heel veel dingen die ik niet weet en nooit gezien heb. Als ik thuiskom stort ik alle informatie over Rien heen. D. heeft net een nieuw boek, in het Frans, over de geschiedenis van Die aangeschaft, meer dan 1200 pagina’s. Ik weet nu al wat ik deze winter ga doen….

Het zijn de kleine dingen die een dag leuk maken. Of is dat geluk hebben?

PS. Misschien ook geluk voor u? Onze royale tweepersoons gîte de Desse, 55 m2, is nog vrij van 13 tot 27 augustus. Misschien wat vroeg voor een last-minute, maar we doen het toch: in die periode 1 week huur met 10% korting, bij 2 weken huur 15%. ( Resp. € 675,- of € 1275,-, excl. borg, schoonmaakkosten en toeristenbelasting). Interesse? Mail me even privé: jacq.beijlen@wanadoo.fr