’t Zijn de kleine dingen die ‘t ‘m doen

Normaal denk je helemaal niet na over een lichaam dat gewoon werkt. Pas als er iets aan de hand is, besef je hoe gemakkelijk het is als alles functioneert.

In het ziekenhuis lag ik de eerste 24 uur aan allerlei slangen en dus moest ik letterlijk de pot op. In eigen huis kun je jezelf goed verzorgen, nu ging dat wat minder gemakkelijk. Ogenblikkelijk had ik het gevoel te stinken als een beerput. Niet fijn, om zo afhankelijk te zijn. Gelukkig was dat maar kort…

In Frankrijk word je alleen gewassen als je het zelf echt niet kunt. Washandjes en handdoeken moet je zelf van huis meenemen, het zit niet in de service hier. Toen een dag na de operatie de meeste slangen eraf gingen, kon ik letterlijk aan de hand van een verpleegster naar mijn eigen badkamer. Ik heb er tijden zitten prutsen met  washandjes, op een stoel, om niet te vallen. Het ergste was mijn haardos: de helft was aan elkaar geklit, omdat er een heleboel jodium geknoeid was. Zie dat er maar eens uit te krijgen!

De dag erna, toen ook de drains voor het wondvocht eruit waren, mocht ik al zelf douchen, vanaf de kin. Het haar moest gewassen worden boven de wastafel,  maar iets is beter dan niets.

Door overdag mijn kleren aan te doen, probeerde ik de arts te verleiden om me eerder te ontslaan, maar daar trapte hij niet in. Er stond 3 tot 4 nachten verpleging voor, over 2 wilde hij niet eens nadenken.

Eenmaal in huis viel het allemaal nog niet mee. Een paar vierkante meter vloer vegen en de wereld draaide alle kanten op. Maar ook dat ging iedere dag vooruit.

Precies na een week moest ik voor controle naar de chirurg. Die begon meteen met het goede nieuws: geen kwaadaardige gezwellen. En de wond zag er zo mooi uit, dat de agrafes, de nietjes, er wel uit mochten. De verpleegster wierp nog tegen: Is dat niet wat vroeg? Ze zitten er net een week in. Maar dat vond de arts geen bezwaar.

Eenmaal thuis duurde het nog geen 5 minuten voor de wond open sprong. En dat is het fijne van Die: er is hier een fantastische Eerste Hulp in het ziekenhuis. Zelfs de chirurg was aanwezig en kwam even kijken. Maar het was de hoofdverpleegster die instructies gaf aan een leerling: Geen Betadine gebruiken, dat mag nooit bij schildklieroperaties. En deze mevrouw is er allergisch voor, dat zie je aan de wond.

Daar hadden ze in Valence nog wat van kunnen leren…Maar goed, met 5 verticale en 1 horizontale hechtpleister ging ik weer naar huis, met een veilig gevoel.  In de zomer hebben ze veel werk, daar bij de Spoedeisende Hulp, maar nu is er niet zoveel te doen. Dus  ze lieten me nog een keertje terugkomen en toen nog een keer om de pleisters eraf te halen.  Nu wachten tot het litteken mooier wordt.

 

Het zijn vooral de kleine dingen die het ‘m doen, in zo’n periode. Aandacht van je vrienden en familie komt niet onverwacht, tijdens ziekte,  maar dat het ook van onverwachte kanten komt, is wel heel bijzonder. In 2 van de 3 huizen om ons heen wonen oudere mensen die allemaal krakkemikkig zijn. De buurvrouw direct naast ons is 79 jaar en slecht ter been. En die belt ons op met de vraag of ze iets voor ons kan doen. Geweldig toch?

Nou was er wel iets te doen, maar zij was wel de laatste die dat kon

wilde Primula’s

Rien kwakkelt ook al een tijdje met zijn gezondheid. Eerst had hij klachten die leken op een liesbreuk, maar het bleek om een cruralgie te gaan, zoiets als een Ischias. Om lies, been en rug te ontzien heeft hij daarna teveel kracht op zijn armen en schouders gezet, met als gevolg een pees- en een slijmbeursontsteking aan beide kanten. Dat wordt binnenkort behandeld met Cortizon, maar tot die tijd zijn we samen nog even Jut en Jul. Natuurlijk gaat er precies op dit moment een plafondlamp kapot. Ik kan er net niet bij en Rien krijgt zijn armen niet omhoog. Buurvrouw vragen??? Die kan zonder krukken niet eens overeind blijven, laat staan op een trapje een lamp vervangen….

Wie niet sterk is, moet dus wel slim zijn: ik kan Rien zijn arm omhoog drukken, die draait de kapotte lamp eruit en de nieuwe erin. En iedereen die het hoort, zegt: Had even gebeld, dan was ik gekomen. Maar dat doe je toch niet voor een lampje???

Als je dit zo meemaakt, ben je ineens heel blij met al die onderdelen in je lijf die het allemaal wel goed doen..

en die van de Lidl

 

Gelukkig lijdt ons humeur er niet onder. Er valt ook nog genoeg te beleven en genoeg te lachen. Onze poes is een enorme jager. Niet zo leuk, maar het is wel haar natuur. Haar buit komt ze telkens bij ons boven brengen: verschillende muizen per dag, soms een vogel,  2 x een konijn en 1 x een eekhoorn. Ze verorbert ze gelukkig niet. Normaal ruimt Rien de kadavers op, maar ineens verdwijnt de buit steeds : de kat van de buren vindt het wel gemakkelijk, bij ons ligt het vreten al klaar. En Gaia heeft voor binnen een nieuwe hobby: ze ontdekt op Riens bureaublad van de computer mooie vogels. Ze gaat er echt voor zitten, wachten tot ze wegvliegen….

 

Ondertussen nadert ook hier het voorjaar. Omdat we op 400 meter hoogte wonen, zijn de bloembollen altijd later dan in Nederland. Maar wij hebben de wilde Primula’s, die zomaar boven komen. En helemaal bij toeval zie ik bij de Lidl een aanbieding “gewone” Primula’s: 10 plantjes voor € 2,62 Ons hele terras kunnen we ermee opvrolijken. Het zijn de kleine dingen die ‘t ‘m doen….

PS VOOR DE LIEFHEBBERS: DE TOUR DE FRANCE 2015 KOMT OP 20 JULI DWARS DOOR DIE !!!

op 20/7 in Die !

 

Dat hebben we weer gehad….

Half augustus ging ik volkomen onverwacht een paar dagen naar het ziekenhuis in Die, nu was het een geplande opname in het grote hospitaal van Valence. Dus vooraf een goed gesprek met de chirurg, met duidelijke voorlichting en een stapel papieren. Over bijvoorbeeld wat ik mee moet nemen voor het gesprek met de anesthesist. In Frankrijk krijg je alle onderzoeken, röntgenfoto’s etc. zelf mee naar huis, dus die moet je vaak meeslepen. Plus een formulier hoe ik me moest voorbereiden op de operatie. En een papier waarop stond waar ik moest zijn, met datum en tijd. Goed geregeld, zou je denken.

Ik moet er op een maandagochtend om 7 uur zijn en dan volgt de operatie om 9 uur. Voor die tijd moet ik douchen en mijn haar wassen met Betadinescrub. Er staat dreigend in de tekst dat je bij aankomst daarop gecontroleerd wordt… Zouden ze denken dat ik een zwerver ben, waar het vuil nog afgescrubt moet worden???

De reistijd bedraagt normaal al minimaal een uur, plus de wasbeurt, dat zou betekenen dat we uiterlijk om 5 uur moeten opstaan.Omdat de weersvoorspellingen slecht zijn – code oranje- is het allemaal erg onzeker, dus regelen we een hotel naast het ziekenhuis. Keurig op tijd ben ik er en dan op zoek naar B 50, 3e etage.

Het ziekenhuis heeft een hoofdgebouw A, een bijgebouw B plus de unit Spoedeisende Hulp. Maar B blijkt voor vrouwen te zijn, gynaecologie en bevallingen. Ik loop er 3 x omheen, alleen een ingang voor leveranciers is open op dat tijdstip.

Terug naar A, de ontvangstbalie is daar dicht tot 7.30 uur, er is werkelijk geen kip te zien aan wie ik de weg kan vragen. Ik zwerf het hele gebouw door, kom uiteindelijk bij een 3e etage, waar geen kamer 50 is… Wéér terug. Dan vind ik iemand die het gebouw kent en op basis van mijn brief weet waar ik moet zijn: in het hoofdgebouw, op de derde etage en daar de kamer vragen. Dat blijkt 305 te zijn.

Daar aangekomen moet ik snel het bed in, want de chirurg zou eerder kunnen beginnen. Dat gaat niet door, want ik heb de echo’s en dergelijke niet bij me. Ze willen Rien bellen om die te komen brengen, dat is dan weer 70 km enkele reis. Maar het pilletje -om rustig te worden voor de operatie- begint kennelijk al te werken, want ik denk: zoek het allemaal maar uit.

Het is ook onzinnig, zouden ze soms denken dat mijn schildklier plotseling in de grote teen zit??? Kennelijk komen ze daar ook achter, want ik ga op tijd richting chirurg, inderdaad B 50. Daar zijn 2 jonge honden tegelijk met me bezig. Ze doen automatisch wat ze moeten doen en babbelen ondertussen over wat ze het weekend hebben gedaan. Maar ze verstaan hun vak, ik heb niets van de echte OK gezien, volledig knock- out. Als ik weer bij bewustzijn ben, hoor ik 2 keer: ik heb u morfine gegeven.

Want pijn hoef je hier niet te hebben in Frankrijk. Dat is fijn, maar je eigen verstand moet je wel blijven gebruiken. Zo zei de huisarts eens tegen mij dat ze een goede pijnstiller voor de nek had. Dat leek me wel wat. Bij de apotheek hoorde ik dat ze niet voldoende op voorraad hadden. Ze dachten dat ik iedere dag 3 paracetamols van 1000 mg per pil zou gaan slikken en volgens het voorschrift gedurende een maand. Nou, mooi niet.

Binnen 3 uur ben ik weer terug op mijn kamer, met overal slangen en drains. De zorg is perfect, voor € 40,- extra per dag lig ik op een luxe eenpersoonskamer. De internist komt iedere dag laagvliegend langs, de chirurg ook, zelfs ‘ s avonds om 8 uur nog, met zijn excuses voor dat tijdstip. Rien noemt ze Zoef de Haas 1 en 2. Ze vinden me een modelpatiënt: niet misselijk van de narcose, geen koorts, en pijn die draaglijk is…Daar heb ik mooi geluk mee.

Alleen het eten, dat is weer een drama. Al mijn voedsel is gepureerd. Met groente, soep en een toetje gaat dat prima, maar het vlees… De eerste keer kan ik niet eens bepalen of het vlees of vis is. Kalfsvlees staat er op het menu. De tweede keer is het gemalen varkensvlees. Gehakt, zou je zeggen, maar onze poes krijgt iets wat daar op lijkt in haar bakje. De derde dag is het gepureerde kip. Het is dat dit op een papiertje staat, want ik proef het niet. Je zou er spontaan vegetariër van worden.

Kalfsvlees??

 

In zo’n Frans ziekenhuis is van alles te beleven. De verpleegsters zijn geweldig, maar ze maken onderling veel kabaal: ze zijn constant met elkaar aan het dollen. Misschien komt het omdat hier mensen qua kwaal bij elkaar liggen ( chirurgie) en net als ik  niet doodziek zijn. Op mijn eerste avond hoor ik een leerling om hulp brullen. De oudere man aan de andere kant van de gang is even de weg kwijt: hij trekt zijn pyjama uit, omdat hij naar huis wil. De verpleegster is bang dat ze wordt aangerand. Ik lig vast aan het bed, kan haar niet te hulp schieten. De tweede dag wordt er een zwakbegaafde vrouw binnen gebracht in gezelschap van haar zoontje. Dat kind brult bijna 2 uur lang onverstaanbare woorden door de gang, niemand die hem corrigeert. Als hij weggaat brult moeder terug: venez me voir! Kom me opzoeken! Minstens 30 x. De appel valt kennelijk niet ver van de boom. Weer een dag later nog iemand die ze niet op een rijtje heeft. Om de haverklap wordt er bloed geprikt en dat is natuurlijk niet fijn, maar om nou te brullen alsof je doodgaat? Mijn vriendinnen, die me deze dagen doorslepen met Wordfeudspelletjes, vragen op welke afdeling ik eigenlijk terecht ben gekomen…

Geen saai moment hier. Als het me te dol wordt, doe ik gewoon mijn deur dicht…

En dan gaat er op het laatste moment toch nog iets fout. De drains worden eruit gehaald door een leerling en dat is pijnlijk. Daarna plakt ze de pleister er zo strak op dat ik Rien niet eens een zoen kan geven als hij op bezoek komt: mijn hoofd kan namelijk niet meer omhoog. En ‘s avonds gaat alles van oorlel tot kin gloeien. Blijk ik plotseling allergisch te zijn voor zo’n pleister.

Als de wijkverpleegster de eerste dag na thuiskomst de wond komt verzorgen, vraag ik haar om een foto te maken: ik weet tot dan niet wat de chirurg ervan gemaakt heeft. Het is een behoorlijke snee geworden, zo groot dat ik denk: Dan had ie toch ook best een onderkinnetje weg kunnen snijden? Was ik er wel mooier op geworden.

Maar goed, dit hebben we weer gehad, voor de komende 10 jaar is het ziekenhuisbezoek wel weer genoeg geweest.

 

Formaliteiten.

Als je berichten leest over fraude met de zorgtoeslag, het persoonsgebonden budget en dergelijke, dan denk ik: Jongens, controleer die zaken eens beter. Als het om mijn eigen geld zou gaan, dan zou ik toch ook willen dat het goed besteed werd?  Maar de andere kant van dat verhaal is een heleboel bureaucratie. Daar mocht ik ook weer even van “genieten”.

Drie maanden per jaar doe ik hier de stadwandelingen door de historie van Die, voor het Office de Tourisme. De directeur mag daarvoor niet “personen” in dienst nemen en dus moest ik mij inschrijven als micro-entrepreneur, in Nederland een zzp-er genoemd. Dat was op zich al een ingewikkelde procedure. Omdat ik 1 vraag niet begreep kon ik niet verder op de website en dus moest de accountant eraan te pas komen. Dan denk je dat het goed zit. Ik verstuurde facturen en werd gewoon betaald, maar pas een jaar later ontving ik de werkelijke inschrijving. Weer naar de accountant en die deed meteen even voor hoe ik de betalingen aan de URSSAF zelf kon uitrekenen.( Dit is de organisatie die alle premies voor de sociale zekerheid en gezinsuitkeringen int.) Kennelijk zit ik nu in allerlei systemen.

Dat ik van mijn bruto-inkomsten belasting moet afdragen en premies sociale zekerheid, dat wist ik wel. Maar ik ben wel verbaasd om na een seizoen ook een aanslag van de AGEFOS  te krijgen. Voor onze hulpen op de camping kregen we ieder jaar een rekening en dat vond ik wel logisch, betalen voor opleiding en professionalisering. Maar nu ook, van mijn mini-inkomen en een opleiding voor wie eigenlijk??? Die Fransen zijn daarin wel heel strikt: ik mag zonder diploma door Die lopen, maar als ik met mensen de klokkentoren van de kathedraal op zou willen gaan, dan moeten daar 2 gediplomeerde gidsen bij zijn. Alleen om te voorkomen dat er geen mensen van die trappen afvallen… Prima, die regels, maar ik ga daar geen cursus voor volgen.

 

Ik ken zo’n soort cursus, in dit geval  om te mogen koken voor gasten. Toen wij met de camping begonnen, was dat nog niet nodig: we vulden een formulier in bij de Douane, betaalden € 10,- en daarmee was onze vergunning geregeld. Dat dit wel heel summier was, begrijp ik. Maar wij zorgden er zelf wel voor dat alles heel schoon was, dat ik nooit met spullen werkte die over de datum heen waren. Bij een restaurant kan iemand ziek worden van wat ie eet, dat is dan 1 persoon, maar bij ons zou het meteen om alle gasten gaan. Niemand die dan terug zou komen om nog eens bij ons te eten, dus de schade voor ons zou enorm zijn. Dat nog los van het feit dat ik niet met producten wil werken die niet vers zijn.

Inmiddels is dat dus veranderd. Nu moet iedereen die op een camping iets met horeca gaat doen, een cursus van 3 dagen volgen. Nee, beter gezegd, je moet 3 dagen aanwezig zijn. Ik ken het voorbeeld van iemand die geen woord Frans sprak, netjes aanwezig was, en zijn papiertje haalde. ( De man schonk alleen drankjes in, echt kwaad kon het niet). En dat kost, ondanks de premies die worden afgedragen, per persoon ook nog eens € 900,-. Door mijn jarenlange ervaring heb ik gelukkig een ontheffing…

Nu mijn inschrijving als zelfstandig ondernemer is geregeld ( anderhalf jaar na dato) , ontvang ik ineens een opgewekte brief van de RAM/IRS: ik kan mijn eigen carte vitale,  de kaart voor de ziektekostenverzekering krijgen, maar dan moet ik wel even een pasfoto en een kopie van een identiteitsbewijs opsturen. Ik  heb nog nooit gehoord van de RAM. Dat blijkt een ziektekostenverzekering voor zelfstandig ondernemers te zijn. Maar daar zit ik al bij….

Het lukt me niet om het de medewerkster uit te leggen: Rien is verzekerd bij de  RSI ( ook voor zelfstandig ondernemers), ik ben meeverzekerd en het lijkt me handiger als ik daar blijf.

Anders moet ik 3 maanden per jaar switchen en daarna weer terug, bedenk zelf maar hoeveel hiermee verkeerd kan gaan. Er is nú al veel fout: Rien komt niet voor in haar systeem, ik sta geregistreerd op mijn meisjesnaam, mijn twee voornamen zijn verwisseld…

Maar ik krijg geen poot aan de grond. Dat is vervelend, want er staat wel met dreigende woorden dat, als je niet aan je verplichtingen voldoet, je het recht op een ziektekostenverzekering verspeelt. En dat is ernstig, want heel binnenkort moet ik een operatie ondergaan. Zonder ziektekostenverzekering moet ik dat allemaal zelf betalen. Dat risico wil ik niet lopen.

Gelukkig hebben we hier in Die een alleraardigste dame die werkt voor de organisatie die onze aanvullende ziektekostenverzekering regelt. Ze heeft een simpel advies: schrijf een brief en leg het probleem uit. Via Internet komt de brief bij de RAM en ze beloven me binnen 48 uur antwoord te geven. En dat doen ze ook. Ik mag blijven zitten waar ik zit, al moet ik mijn kaart wel even een mise à jour geven, een update dus. En dat is een simpele kwestie. Ik kan weer opgelucht ademhalen.

Een vriendin van ons woont hier, kwam in Nederland in een ziekenhuis terecht en had 1 van de 3 kaarten van de ziektekostenverzekering niet bij zich: of ze maar even alle kosten wilde voorschieten à € 11.000,-. Anderhalf jaar later heeft ze slechts tweederde van het bedrag teruggekregen. Ik zag het al voor me, maar gelukkig, dit rampje is afgewend.

Een beetje minder regels hier, wat meer controle daar…wat zou de wereld mooi kunnen zijn.  Maar met sneeuw is ie hier ook mooi, zie de foto’s.

 

Sterke verhalen

Sinds we in Frankrijk wonen, vanaf eind 2001, is dit de eerste winter dat we niet een grote klus onderhanden hebben. Dat is even wennen en eerlijk gezegd begint het ook alweer te kriebelen. Maar nu hebben we dus tijd om boeken te verslinden, om spannende televisieseries te volgen. En… ik maak een flinke spurt met mijn tweede boek.

Het gaat over de gasten die wij tussen 2002 en heden hebben ontvangen, vooral op de camping. Vanaf het begin heb ik alles opgeschreven, zo’n 1000 A-viertjes. Het kostte uren om alles te herlezen, zeker omdat er ook nog zoveel was dat ik niet aan het papier had toevertrouwd. En dat kwam allemaal weer bovendrijven…

We hebben het na afloop van een seizoen eens bekeken, hoeveel gasten er niet helemaal  deugden. Dat waren op 400 inschrijfformulieren maximaal 2 stellen of gezinnen. Maar als je het hebt over echt bijzondere gasten, dan is dat percentage vele malen hoger. En bijzonder wil niet altijd zeggen negatief….

Zomaar een paar voorbeelden.

Meneer Bierbuik maakte het wel een beetje bont, vonden wij. Iedere middag kwam hij pontificaal op het terras een paar biertjes drinken. Zijn vrouw was daar vaak niet bij. Toen hij een keer moest afrekenen, vroeg Rien of hij ook het gebruik van de wasmachine wilde betalen. Dat bedrag stond namelijk al een paar dagen open en het was lastig voor onze boekhouding.

“O, nee hoor, dat doe ik niet. Dat zijn haar kosten! ”

En gratis kregen we het volgende verhaal erbij: “Voor haar verjaardag mocht ze van mij gaan winkelen met onze dochter. Ik ben achter de computer gaan zitten en hield de betalingen met de pinpas nauwlettend in de gaten. Op een gegeven moment heb ik gebeld dat het nu wel genoeg was.”

Achter het behang plakken, zo’n man! Rien hoefde zoiets niet te proberen. Ik had een beetje de neiging om tegen de vrouw te zeggen: “ Ruil hem toch in, je kunt wel beter krijgen.” Maar ja, daar had ik me niet mee te bemoeien.

Echt grappig was het volgende. Het gebeurde wel vaker, dat we 2 stellen met identieke namen op het terrein hadden staan. In het begin maakten we daar vergissingen mee, maar daarna vonden we daarvoor creatieve oplossingen. We maakten alfabetische lijsten van kampeerders, waarop ook ijsjes, pizza’s, drankjes en zo werden genoteerd. En als we 2 families Jansen hadden, dan maakten we ervan Jansen Cabanon of Zigeuner Jansen ( die dan op het zogenoemde zigeunerveld stond).

Maar in het begin deden we dat niet en daardoor ging er wel eens iets fout. In dit geval hadden we 2 families waarvan de namen leken op Mensink en Enting. Ik telde bij de familie Mensink 2 biertjes op, die de middag ervoor geconsumeerd zouden zijn. Diep, werkelijk diep verontwaardigd, antwoordde mevrouw Mensink:  “Dat kan niet, dat doet mijn man nooit!”

Het was alsof ik haar man beschuldigde van overspel. Hoe erg is een misverstandje over een pilsje?  Het was meneer Enting, die zich “zo had misdragen”…

Zo achter de bar gaven we mensen wel eens een bijnaam. Niet kwaad bedoeld hoor, maar wel om te lachen. Dit werd dus meneer Zuipschuit, terwijl ie geen drankje had aangeraakt.

 

De volgende man gingen we Lobbes noemen. Er was nog zo’n pittige mevrouw ( kennelijk zijn het altijd de vrouwen…). Bij aankomst nam hij als welkomstdrankje een biertje, terwijl zij voor een frisdrankje koos. Het smaakte hem wel, dus hij vroeg nog een tweede.

“Nee! Je gaat nú pizza halen en daarna de voortent opzetten!”

Bij het afrekenen ging het nogmaals zo: “Ik zou nog wel een biertje lusten.”

Maar zij verbood het: “Nee, we gaan nú naar de caravan!”  Hoe lang zou de leiband zo strakgespannen kunnen staan?

Waarschijnlijk had iedere gast ook wel zijn ideeën over Rien en mij…

Om wie we ook veel plezier hadden, was de heer Warhoofd. Het was een buurman van een oud-collega van Rien en die collega had bij ons gereserveerd. Kennelijk was het een gezellig buurtje, want hij had iedereen enthousiast gemaakt voor ons bedrijf. Warhoofd belde ons op, hij was al in Frankrijk en vroeg of er nog een plekje vrij was.  Het was een vlotte prater, we hadden het onder andere over het weer: onze jonge aanplant kon wel wat regen gebruiken. Hij besloot te reserveren. Een dag voor de geplande aankomst belde hij op: zijn vrouw had hartkloppingen gehad en hij durfde de reis niet aan. Of hij 2 dagen later mocht aankomen? Nou, natuurlijk was dat goed.

 

Maar op de afgesproken dag kwam hij niet. Dat was wel vreemd, maar we hadden het al geleerd: als mensen geen aanbetaling hebben gedaan, dan blijven ze zomaar weg. Toen ze de dag  erop echter nog niet waren aangekomen, hield het ons wel bezig: zou het toch niet goed gaan met die mevrouw?

Diezelfde middag kwamen er nieuwe mensen aan, uit hetzelfde buurtje. Ze vroegen meteen of Warhoofd er al was, want ze hadden hier met elkaar afgesproken. Die buren begrepen er niets van, belden meteen met de kinderen in Nederland. En ook daar snapten ze het niet, want het telefoonnummer dat ze hadden doorgegeven was wel dat van ons…

Dit stel ging de volgende dag een stukje fietsen en zagen tot hun stomme verwondering aan de overkant van de rivier de caravan van Warhoofd staan. Als zijn vrienden naar hem toegaan heeft ie nog steeds niks in de gaten.  Ja, hij vond het wel een beetje vreemd, dat klopte wel. Ik had met hem gesproken over jonge aanplant en nu stond hij midden in een dennenbos. En bij binnenkomst had hij gezegd dat hij gereserveerd had, maar de eigenaar had iets gemompeld van :  “Ja, dat kan wel”’.

Ook vond hij het wel eigenaardig dat de eigenaar en zijn vrouw volstrekt niet leken op de foto’s die hij van ons had gezien, op de website. Die foto moesten we dus maar eens aanpassen, meende hij.

De volgende dag kwamen ze bij ons. Ze vonden het heel vervelend en wilden ons schadeloos stellen. Schadeloos? Waarvoor? Wat moet je dan berekenen? Dus zeiden we : in de receptie staat een fooienpot op de bar, als u vindt dat u iets moet doen, stopt u daar maar wat in. Even later kwam Warhoofd met een rood hoofd naar buiten: hij had het geld in het koffiezetapparaat gegooid…..

Genieten toch, als je dit soort verhalen herleest?

 

En ook om van te genieten, sneeuw in de Drôme…

Je suis Charlie

Zeven januari 2015, het had zo’n mooie dag moeten zijn, mijn verjaardag.

Het begon fijn om middernacht, Rien was de eerste om me te feliciteren en mijn “adoptiezus” stuurde tegelijk een chat met Wordfeud én een mooie kaart via Facebook. De volgende ochtend ging dat door: berichten van mijn Wordfeudvriendinnen, de Facebookvrienden, een paar mailtjes en diverse telefoontjes. Rond half 11 gingen we weg voor een uistapje. Dit jaar vieren we namelijk onze verjaardagen – allebei in januari- eens in de zomer.

We maakten een prachtige rit naar Grignan, een dorp met een van de mooiste kastelen van de Drôme. Tussen de 10 en 15 vakanties brachten we daar door, we kennen het dorp van haver tot gort en het is heerlijk om er weer eens terug te zijn.

We gaan bij een restaurant een soort kelder in en eten er fantastisch. Waarschijnlijk vanwege de gewelven hebben we geen ontvangst op onze mobiele telefoon. Er is geen televisie, geen WIFI, we horen geen nieuws. Maar wie maakt zich daar druk om, tijdens een etentje?

We lopen daarna het stadje door en genieten van al het moois. En dan gaan we via een andere route terug naar Die. Ergens rijden we verkeerd, waardoor we een terras voor het kopje thee missen. Niet getreurd, met de jas aan op ons eigen terras kunnen we nog net even de laatste zonnestralen van die dag meepakken. En dat Hollandse kopje thee natuurlijk.

Daarna ga ik achter de computer zitten, alle mails beantwoorden en een stukje typen van een column.

Dan ziet Rien het nieuws van de aanslag in Parijs. Een aanslag op de schrijvers en tekenaars van een weekblad. Een aanslag op hun vrijheid van meningsuiting.

Het weekblad Charlie Hebdo kennen we wel, met onze leraar Frans spraken we er eens over. Het zijn vlijmscherpe cartoons, over alles en iedereen. Na een operatie was bijvoorbeeld president Hollande aan de beurt: hij werd afgebeeld met zijn prostaat onder een stolp en minuscuul was daar een afbeelding van Sarkozy in te zien. Dat vond ie vast niet leuk, maar het was geen reden om iemand koelbloedig neer te schieten.

Wat ik zelf afgrijselijk vind,  is dat mensen als Wilders en Martine le Pen hele bevolkingsgroepen wegzetten als criminelen, als mensen die onterecht gebruik maken van de sociale zekerheid en daarbij ook nog het hele land en de hele economie ontwrichten. Maar mij zul je niet horen zeggen ( en zelfs niet denken) dat deze leiders maar afgeschoten moeten worden…..

Persoonlijk hoeft het niet zo van mij,via de pers  mensen beledigen vanwege hun functie, hun geloof of hun opvatting. Misschien vloek je wel eens, als je je bezeert of als iets steeds maar niet wil lukken. Maar waarom zou je een vloek op papier zetten? Dan kwets je mensen die van mening zijn dat je de naam van de Heer niet ijdel mag gebruiken. Wat is het nut daarvan? Ik heb niet zoveel met zo’n geloof, heb helemaal niks met mensen die vloeken, maar het is toch geen reden om ze af te schieten?

Of je nu de Telegraaf leest of het NRC, of je naar RTL kijkt of naar de NOS, wij worden dagelijks op een bepaalde manier geïnformeerd en beïnvloed. Dat is de vrijheid van meningsuiting. En wij kijkers en lezers hebben de keus om wel te kijken of niet, om zo’n blad wel te kopen of niet. Maar je schiet de makers toch niet dood?

Het leven gaat door, mijn verjaardag gaat verder. En toch is er iets veranderd. Op 7 januari 2015 is de vrijheid van meningsuiting beschadigd.

Je suis Charlie! Ik wil kunnen zeggen en schrijven wat ik denk en wat ik voel. Daarom deze column, recht uit mijn hart.

Kerst en Oud en Nieuw in de Drôme

Toen we net getrouwd waren, had ik niks met die feestdagen. We smeerden hem elk jaar naar Oostenrijk, waar we vaak met vrienden waren. Daarna kwam er een tijd dat onze wintersportvakantie verplaatst werd naar februari en dus vierden we ineens Kerst met familie. En het summum van geluk voor 2 hardwerkende mensen: een hele Tweede Kerstdag voor de open haard een boek lezen, een glas wijn erbij en simpel de restanten van de vorige dag opmakend.  Ik ging de kerstperiode toen steeds meer waarderen. Nee, niet het vreetfestijn, maar vooral de sfeer, de verlichting op straat, in de huizen en overal de kerstversiering.

lampjesboom

Daarbij vergeleken is het hier wel een saaie bedoening. Er komt wel wat meer verlichting in de straten en bij de huizen, maar het is niet mijn smaak: bont gekleurd of knalblauw gecombineerd met spierwit, of fuchsiaroze. En alles flikkert aan en uit. Ik houd meer van simpel, van buitenbomen met uitsluitend gelige lampjes erin, zoals die van ons. De buren vinden die trouwens ook heel erg mooi en bedanken  ons dat ze ervan mee mogen genieten. We krijgen daarom net als vorig jaar weer een bakje met eigen gemaakte koekjes en chocolaatjes.… Die buren vertellen ons over de Franse “ Zwarte-Pietendiscussie”: In ieder gemeentehuis staat al sinds jaar en dag met kerst een kerststal, maar dat mag niet meer vanwege de multiculturele samenleving…We hebben er een hele discussie over.

De Fransen zijn, net als Nederlanders, Engelsen en noem verder maar op, allemaal schuldig aan slavernij. Dat beseffen we best, maar het waren wel onze voorouders. WIJ kunnen dat niet ongedaan maken en de geschiedenis met terugwerkende kracht herschrijven.

Nooit heb ik Zwarte Piet als een neger gezien, als een minder soort mens. Voor mij is hij hetzelfde als een clown in een circus, die een rol speelt en na de voorstelling zijn pakje uittrekt. Juist de discussie en vooral de manier waarop die gevoerd wordt, maakt de tegenstelling tussen mensen groter. Hou toch op!

En nu staat die kerststal hier in Frankrijk symbool voor het katholieke geloof. Mijn buurman is niet eens katholiek, maar windt zich erover op, over dat “zijn” symbool, dat wat voor hem hoort bij Kerstmis, nu moet wijken, omdat het andere geloven uit zou sluiten. En net als in Nederland ontstaat hier nu een discussie over jodenkoeken, negerzoenen etcétera. Als ik zoiets eet, heb ik daar geen enkele bijgedachte bij. Maar juist de discussie erover wekt weerzin bij me op.

Hetzelfde onderwerp komt aan bod op kerstavond. Onze Franse vrienden hebben typisch Mediterraan gekookt en Nicole heeft allemaal dingen uitgezocht waarvan ze denkt dat wij die niet kennen. Ze heeft er een oud, beduimeld  kookboek voor geraadpleegd, La Bonne Cuisine. Eli heeft de borrelhappen verzorgd voor bij de apéro.  Zoals we gewend zijn, gaat de schaal achter elkaar rond en wij zijn al bijna vol gegeten, voordat de echte maaltijd begint. We beginnen met hét  Franse voorgerecht met kerst, de Foie gras, de vetgemeste lever van een eend. Vlakbij ons zit een boerin die een eendenfokkerij heeft. Ze voedt de beesten op een natuurlijke wijze, de lever is voor haar een bijproduct.  Dat durven we dus met een gerust hart te eten. Gebakken, samen met peertjes is het echt een lekkernij.

Daarna komt er een schaal met tagliatelle binnen. Er zitten schijfjes van een witte worst in, boudin, bloedworst, het enige dat ik absoluut niet lust(te). Ik laat me niet kennen. Maar eerlijk is eerlijk, dit is een heerlijke combinatie. Daarna komt er een schaal cardon op tafel. Dat kennen we niet, het woord staat ook niet in de Dikke van Dale die we op de mobiele telefoon hebben geïnstalleerd. Eenmaal thuis zoeken we het op Internet op: het is kardoen, een distel, verwant aan de artisjok. Een wintergroente die vooral in het zuiden van Frankrijk wordt gegeten. Overal in de tuinen zie je ze staan, ingepakt in karton. Dat is om – net zoals bij witlof- ervoor te zorgen dat de stammen mooi wit blijven. En het beschermt tegen de vrieskou.

Daarna wordt er een hele schaal met dijen van cailles geserveerd. Dat zijn kwartels, die speciaal hiervoor gefokt worden. Het is allang niet meer zo dat Fransen hier zomaar de vogels uit de lucht schieten, dat is strikt verboden. Niet alleen krijg je dan een megahoge boete, je geweer en jachtvergunning wordt ook afgepakt. Maar goed, de magere dijen smaken lekker, al heb ik wel moeite met de gedachte dat er voor zo’n schaal misschien wel 20 vogeltjes zijn gedood.

 Een Franse maaltijd is natuurlijk niet compleet zonder een kaasplateau. Speciaal voor de kerstdagen zijn er nu kleine potjes te koop met vijgenjam en kweepeer, voor bij de geitenkaas en de roquefort. Eli en Nicole hebben er altijd nog Fromage Blanc bij, de potjes kwark, maar ik ben al eerder wijs geworden, weet dat het echte dessert dan nog gaat komen. Dat is ook traditioneel, een Buche de Noël, wat wij een boomstam noemen. Voor 5 gasten staan er maar liefst 2 op tafel en je komt er niet onderuit: van beiden moeten we proeven. En dan komt er ook nog een schaal met meringues op tafel. Uiteraard  wordt het dessert geserveerd met de Clairette de Die, ook weer 2 soorten.

Een van die Clairettes is heel bijzonder, de Cremant de Bordeaux. Dat is een rosékleurige, mousserende wijn, gemaakt op de traditionele manier van de Clairette, maar met druiven van de Merlot uit de Bordeaux ( waar men een grote wijngaard heeft gekocht).

En dat was het eind van een avond- en buikvullend programma.

meringues, schuimgebak

Op Eerste Kerstdag zelf eten we in La Petite Auberge, het restaurant waar we ook in 2001 waren, toen we net 6 weken in Die woonden en nog niemand kenden. Terwijl andere restaurants hun prijzen deze dagen verdubbelen is het hier zoals altijd. We kunnen kiezen tussen een 3 of 4 gangenmenu en het zijn beschaafde porties.

De daarop volgende dagen is het regime voor ons, even pas op de plaats met al het voedsel. Nog even en dan komen de oliebollen er weer aan. Er worden 2 pakken meel speciaal voor ons uit Nederland gebracht, samen met de uitnodiging om bij de vervoerders het Oude Jaar uit te zitten en het Nieuwe Jaar te beginnen. En daarna wordt het weer even leven op water en brood….

Tot besluit een prachtige uitspraak van Boeddha:

Duizenden kaarsen kunnen met één kaars worden aangestoken. De kaars zal er niet korter door gaan branden. Ook geluk wordt niet minder als je het met anderen deelt.

Ik wens u heel veel geluk in 2015!

 

Gemakkelijker kunnen we het niet maken!

Bureaucratie is een Frans woord en Nederland heeft indertijd niet alleen dit woord over genomen in de taal, maar ook de inhoud!

Omdat wij ons huisje in Nederland zelf maar 4 tot 6 weken per jaar gaan gebruiken, heeft Landal het in de verhuur. Van de bruto-opbrengst gaat heel wat af, onder andere 6% BTW. We zijn daarom verplicht ons te melden als zogenaamde kleine ondernemer. En Landal gaat pas de huuropbrengsten storten op onze rekening, als het BTW-nummer geregeld is.

Oké, dat is dan maar zo en ik begin half juli met dit proces. Wat een ongelooflijke heisa! Ik vind een formulier van de Belastingdienst op Internet en al bij de eerste vraag struikel ik: Waar is de onderneming gevestigd? Bedoelen ze hiermee het adres van ons huisje, of ons privéadres? Ik lees even verder en er is bijna geen enkele vraag duidelijk. Dus bel ik de Belastingdienst en een aardige meneer loodst me er keurig doorheen. Verzenden naar Nederland en dan denk je dat het klaar is. Nee hoor, twee weken later komt er een heel ander formulier, met vragen die echt nergens op slaan, zoals “Hoeveel parkeerplaatsen heeft uw bedrijf?”

Gelukkig is een van onze vaste gasten directeur van een bedrijf in de financiële dienstverlening, dus die helpt ons uit de brand. Hij belt met de betreffende ambtenaar, krijgt digitaal een derde formulier toegezonden en overlegt meteen welke vragen we wel en niet moeten invullen. Weer denken we dat het nu goed komt.

Maar de ambtenaar heeft nog meer gegevens nodig en dat verzoek komt weer 2 weken later schriftelijk bij ons binnen. We moeten bewijzen dat het huisje wel van ons is, door de akte van levering, een huurbemiddelingsovereenkomst en het al ingevulde formulier beleggers in onroerende zaken ( Hoe zo, beleggers?? We hopen dat het kostendekkend is…).

Het is een koud kunstje om in Nederland een zorgtoeslag te krijgen, ook al woon je er niet, of kinderbijslag voor kinderen die niet bestaan. Maar iets simpels als de toekenning van een BTW-nummer is kennelijk heel erg moeilijk. Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut voor goede controles, maar dit is over de top.

Dezelfde dag nog stuur ik per mail de gewenste stukken naar de betreffende ambtenaar en ik verzoek hem de ontvangst te bevestigen. Dat is kennelijk teveel gevraagd, want ik hoor niks. Inmiddels is het 9 september en rond de 22^e september moeten we dat BTW-nummer hebben. Dus nu stuur ik maar eens een pittige mail naar die meneer, met de waarschuwing dat ik naar de Commissie van de Verzoekschriften zal gaan als het niet voor die 22^e geregeld is. Per omgaande krijg ik antwoord. Hoe zo, gemakkelijker kunnen we het niet maken???

Maar dit is slechts fase 1. Onze financiële man vult de eerste aangifte in en pas dan krijgen we een brief met het verzoek het rekeningnummer aan te geven, waarop stortingen en incasso’s geregeld kunnen worden. Had dat niet meteen op het eerste formulier gekund? Wel zo handig, lijkt me.

Bovendien worden er nu weer aanvullende eisen gesteld, zoals de inschrijving bij de Kamer van Koophandel. Als ik opbel is dat ineens niet nodig, want het is het verkeerde formulier, alweer..

Wederom per omgaande sturen we een rekeningoverzicht. Twee weken later ( kennelijk is dat een standaardtermijn om in actie te komen), ontvangen we een brief waarin staat dat ze de teruggave niet kunnen storten, want er is geen rekeningnummer bekend. Ik zit al bovenop de kast als ik een dame daar aan de lijn krijg: Nee, ze hebben het rekeningnummer wel, maar een van de beide namen ontbreekt. Ze zegt niet eens welke. Het lijkt wel pure pesterij! Is hun slogan soms veranderd in : “Moeilijker kunnen we het niet maken?”

We sturen weer netjes een kopie op, nu met de beide namen leesbaar. Nog geen week later ontvangen we een brief: Op Internet kunt u een formulier vinden waar u uw rekeningnummer kunt aangeven . Moordneigingen krijg ik hiervan!

Ik bel weer eens en dan zegt een meneer: Nee, uw nummer is bekend, ze gaan het nu verifiëren en dan kan er worden betaald. Nou, ik wacht af, een klachtenformulier ligt al ingevuld klaar, er hoeft alleen nog een postzegel op. Een afschrift daarvan gaat rechtstreeks naar die Commissie van de Verzoekschriften, want die klacht van mij zal wel in een la verdwijnen….

Gemakkelijker kunnen we het niet maken: menen ze dat nou? Zit bureaucratie soms ingebakken bij ambtenaren?

Wij weten dat we verschillende belastingen moeten betalen voor het huisje, zoals de OZB en riool- en reinigingsrechten. Omdat ik niet weet naar welk adres de aanslagen worden gestuurd, neem ik zelf contact op met de gemeente. Ik krijg keurig antwoord, kies ervoor om de termijnen automatisch te betalen en stuur daarvoor de machtigingen, vergezeld van een toelichting, terug. Half november is dat.

Wie schetst onze verbazing als er half december 2 acceptgiro’s binnenkomen op het adres van Domaine du Mûrier, Quartier du Perrier? Dat staat werkelijk nergens genoteerd, niet op de koopakte, niet in de machtiging en we wonen daar al niet meer sinds maart 2012! Zelfs de gemeente, waar we het laatst ingeschreven stonden, kent ons nieuwste adres.

Maar dan….. Ik probeer de dame met wie ik per mail contact had, te bereiken: op donderdagmiddag  vergadering, op vrijdag gaat iedereen om 12.30 uur naar huis. Ik stuur daarom een mail en krijg een verbazingwekkend antwoord van iemand anders: “Die machtiging moet vandaag nog binnen zijn en uw vragen heb ik doorgestuurd”. Is het niet logisch om eerst antwoorden te krijgen en dan een betaling te regelen?

Als ik de eerste dame probeer te bereiken, op maandagochtend,  is de afdeling weer in vergadering.  Misschien een goed idee om eens een  vergadering te besteden aan hoe je goedwillende burgers behandelt?  Ik betaal daarvoor, want de grapjurken plukken twee keer: de mensen van wie we het huisje kochten moeten over het hele jaar Forensenbelasting betalen en wij ook. Maar eerlijk is eerlijk, dezelfde middag krijg ik de helft van een antwoord, 50% goed…

Het is jammer dat ik al met een tweede boek bezig ben, want anders zou ik een zwartboek gaan schrijven. Titel: Gemakkelijker kunt u het wél maken!

PS: Toen ik na de Emancipatieraad werkloos dreigde te worden, had ik een leuk idee voor een eigen bedrijf: mensen helpen die door de overheid door de mangel werden gehaald. Volgens mij ben ik mijn roeping misgelopen….