Een ongewoon gesprek.

Voor mijn columns heb ik mijn eigen normen: een bepaald onderwerp, een zekere lengte en een verhaal met een kop en een staart. Maar een heel enkele keer wil ik zomaar wat kwijt, zonder me te houden aan mijn eigen regels.

Twee maal per week krijgen Rien en ik een grote beurt onder de douche. Voordat uw fantasie op hol slaat zal ik het even uitleggen. We nemen dan niet alleen een douche, maar de haren worden gewassen, die van mij in de krul gelegd, het lijf in de crème gezet en ik moet mijn voeten verzorgen. Als ik die onderdanen vergeet – en dat gebeurde in ons campingleven nogal eens- dan krijg ik kloven, eksterogen of ingegroeide teennagels. Ik ken de pedicure dus goed. Zij heeft een praktijk in het gebouw waar haar echtgenoot- mijn fysiotherapeut- ook werkt. Met hem heb ik een intensieve relatie: pakweg 2 x per week masseert hij mijn nek of rug en vaak zet hij een paar verschoven wervels op zijn plek. Als hij me weer uit de kreukels heeft getrokken ben ik hem innig dankbaar.

Als ik vandaag de wachtkamer binnenkom, zit er al een ouder echtpaar. Ik kijk belangstellend naar het getut onderling: hij heeft een bril op zijn neus, wil een tijdschrift gaan lezen, maar zij sommeert hem haar bril terug te geven. Je ziet wie er de baas is, hij doet het ogenblikkelijk…
Ineens kijkt zij gebiologeerd naar mijn voeten. Ik heb die dag- tegen mijn gewoonte in- sandalen aan.
In een onverstaanbaar dialect stelt ze me een vraag. Ik begrijp het niet en vraag haar 3 x wat ze bedoelt. Uiteindelijk doet ze haar eigen schoenen uit om dat te laten zien:
Heb jij ook knobbels op jouw grote tenen? Dat is wel heel lastig bij het traplopen.
Nee, daar heb ik geen problemen mee.

Maar heb je geen problemen met je voeten?
Nou nee, eigenlijk niet. Alhoewel, de tweede teen is een beetje groter dan de grote teen, dat is soms een beetje lastig.
Ze buigt helemaal voorover om het eens goed te bekijken.
En hoe vaak kom je hier dan?
Ik neem dat nogal letterlijk en antwoord: Zo’n 2 x in de week.
Ze reageert zo verbaasd dat het ineens tot me doordringt: ze denkt dat ik zo vaak bij de pedicure kom. Dus ik herstel de fout, zeg dat dit geldt voor de fysiotherapeut en niet voor de pedicure. Oké, dit onderwerp is afgehandeld.
Heb je kinderen?
Nee, alleen 2 katten.
Gelukkig, want schoondochters zijn verschrikkelijk.
Heeft u schoondochters?
Ja, maar die spreek ik niet. Als we elkaar tegenkomen in Die zeggen we niks tegen elkaar. Maar God zal ze straffen. Geloof je in God?
Nou, in God, dat weet ik niet, wel in een hogere macht.
Ik geloof wel in God, maar ik praktiseer dat niet.
Het maakt mij niet uit of je die hogere macht God noemt, of Allah, of Jehova. Het gaat toch om het geloven in “Iets”? Iemand die zegt dat je je naasten lief hebt, bijvoorbeeld?
Jehova’s voeden hun kinderen heel goed op.
Ja, dat weet ik.
Waar woon je?
Ik leg uit dat we richting Marignac wonen. Ik hou het opzettelijk een beetje vaag.
Oh, bij Ponet?
Voor ik nee kan zeggen brult ze naar haar man: Ze woont in Ponet. De man is doof, blijkt even later.
Ik herstel de fout en die uitleg galmt meteen daarna weer door de wachtkamer.
Ik vraag haar of zij in Die wonen. Dat is wel te intiem:
Non, plus loin.
Verder op dus. En uw schoondochters, wonen zij in Die ?
Non, dans la campagne.
Op het platteland. Klinkt mij als hetzelfde in de oren, plus loin en dans la campagne, maar vooruit.
Waarom woont een Hollander hier?
Nou, omdat het hier zo mooi is, met de bergen, de rivier, de aardige inwoners etcétéra. Dat vertaalt ze wel heel vrij naar haar man:
Ze houdt van het licht in de bergen.
En tegen mij: Ja, hij is doof.
Alsof ik dat nog niet in de gaten had…
Hij heeft geen hoorapparaat, want dat kost wel € 4000,-
Ik ben hogelijk verbaasd, de gezondheidszorg is hier geweldig, dus dat betaalt een ziektekostenverzekering toch?
Nee hoor, niet bij hen. Het is heel lastig, deze kwaal.
Ja, daar weet ik alles van, er komt doofheid in mijn familie voor. Maar mijn broer heeft leren liplezen.
Liplezen?, galmt het door de wachtkamer. Dat had ie nooit geleerd. Gelukkig kon hij zien, ruiken en voelen, daar was hij al dankbaar voor.

En op dat moment word ik gered door de fysiotherapeut, met een grijns van oor tot oor.
Ils sont originaux, n’est ce pas?
Oorspronkelijk, luidt de vertaling daarvan, maar ik vind hen ook wel origineel…

Read Full Post »

Franse werkers

Het is nog niet zo lang geleden dat iemand weer eens een ongenuanceerde opmerking over het Franse werkethos maakte: “Franse werknemers krijgen een hoog loon, maar werken maar 3 uur per dag. Ook krijgen ze een uur pauze en dan keuvelen ze nog eens 3 uur verder“. Het zijn de woorden van een Amerikaanse topman, die kennelijk zijn gram moest halen. Wij hebben andere ervaringen….

Natuurlijk fronzen wij best wel eens onze wenkbrauwen, in een ander land heerst nou eenmaal een andere cultuur. Daar kunnen we meestal goed mee leven, al is het een enkele keer hinderlijk. De hele maand augustus ligt Frankrijk –vanwege de vakantie- vrijwel plat. En probeer niet wat te regelen in de eerste helft van mei: De Dag van de Arbeid op 1 mei, op 8 mei Armistice ( Bevrijdingsdag), dit jaar op 9 mei Hemelvaart en 10 dagen later Pinksteren. Telkens is het een reden voor een lang weekend. Maar goed, je leert ermee om te gaan.

Net als met gemaakte afspraken. Ons zwembad zou volgens de folders in 21 dagen “plonsklaar” zijn. Wij denken dan dat het om 3 weken gaat, maar het wordt bijna 3 maanden. Dat heeft voor een deel te maken met het natte voorjaar: als de machines in de grond dreigen te zakken valt er niet veel te graven. Maar uiteindelijk zijn de weergoden ons gunstig gezind en ineens lopen overal bezige bijen. Alle bouwvakkers in een wijde omgeving kennen elkaar. Zo vraagt de zwembadman of we al hebben nagedacht over het terras. Hij heeft namelijk een vriendje die mooie betonnen vloeren maakt, o.a. voor grote bedrijven. Vriendje A. komt en overtuigt ons meteen. En wie schakelt hij in bij het werk? Onze eigen Henri…Ook dat levert ons weer veel plezier en profijt op. Zo hebben ze elkaars nummers in hun mobiele telefoon, dus bij een vraag aan ons zeggen wij: “Bel zelf even”.
En bij onze koffierondes gaan de grappen en grollen over en weer. Het zijn ook allemaal dezelfde types. De een zegt over de ander dat ie nooit op tijd komt, maar dat is slechts ten dele waar. Zo staat A. op de afgesproken dag om 7.25 uur op de stoep. Het is een zware klus: met 4 man moeten ze 2 vrachtwagens met beton leegmaken en met kruiwagens naar de plek rijden. Na afloop moet er stevig geborreld worden, dus de volgende dag komen ze met slaperige koppen om 10 uur opdagen, een stuk stokbrood nog in de hand. Er moet veel koffie in voordat ze kunnen beginnen. En A. had zoveel gedronken, dat ie in een volkomen onbekend bed terecht was gekomen….

Onze Henri heeft op dit moment stevige verkering, dus die vindt zijn eigen bed wel. Maar hij is op andere terreinen “wat slordig”. Terwijl ik een paar planten in de tuin zet, vind ik een leesbril. Net op tijd, want even later gaat Henri precies daar met zijn grote graafmachine langs. Het dure ding van hem is nog maar 2 dagen oud. Hij werkt op dat moment tussen de buien door, dus als het even droog is, gaat alles met donder en geweld. Zonder goed te kijken kiept hij daarna een deel van het grind uit zijn laadbak, boven op onze kruiwagen. Even later pakt ie juist dat pad met zijn graafmachine en plet die kruiwagen tot appelmoes. Hij was even vergeten dat die daar al weken lag. Zonder dat we erom vragen, haalt Henri een splinternieuwe voor ons op. En hij blijft stug doorwerken, ook al spoelt hij bijna het zwembad in door al die regen.

De betonploeg maakt eerst een vloer rond het zwembad en daarna strooien ze een gekleurd poeder over het beton. Met een mal maken ze er vervolgens patronen in. Er waait een stugge wind, dus de helft van het poeder belandt in het zwembad. Rien kan meteen gaan oefenen, die loopt een paar dagen troep te vissen. Maar dan halen we een robot en wat een zegen is dat. “Charley” kruipt over de vloer en langs de wanden, borstelt, klopt en zuigt alles op. Het enige dat Rien moet doen, is het ding aan- en uitzetten en programmeren.
Inmiddels is het zwembad af en moet alleen de omgeving nog een beetje worden aangepast.
Tegen de werklui hebben we gezegd: Niet deze week, want dan zijn er gasten.” Vervolgens werken ze iedere dag wel een paar uur. Maar goed, ook dit ondergaan we…

Ik wind me meer op over andere zaken. Bovenaan in mijn top tien van ergernissen staat de pakjesbezorger. Kortgeleden bestelden we een onderdeel bij Ikea, kostprijs € 4,-. De verzendkosten van € 19,- namen we op de koop toe, want een enkele reis naar Grenoble duurt 1,5 uur . Binnen een paar dagen wordt het pakje afgeleverd, maar onze bestelling zit er niet in. Gelukkig heb ik de leveringsnummers van de goede en de verkeerde bestelling, dus je denkt dat dit zo gepiept is. Mijn mail naar de klantenservice wordt doorgestuurd naar de betreffende afdeling. Die antwoordt dat er “een dossier” wordt gemaakt. Dat is kennelijk een helse klus, want het blijft doodstil. Ik mail gedurende een maand naar de betreffende afdeling, weer naar de klantenservice en daarna naar beiden tegelijk, steeds ietsje bozer. Dat is kennelijk de toon die ze willen horen, want op een zondagochtend word ik gebeld door een call-girl: “Onze excuses en we maken het nu in orde. Dinsdag komt het goede pakje en het verkeerde kunt u meegeven aan de chauffeur”. Nou, die chauffeur heeft het licht niet uitgevonden! Drie keer zien we de grote gele camion voorbij scheuren, uiteindelijk zoekt Rien hém op. En dan wil ie het andere pakje niet meenemen, want dat staat niet op zijn bon…. Rien zet het gewoon in zijn wagen en rijdt weg: zoek het maar uit, meneer.
Deze week wachten we alweer 3 dagen op een pakje. Ze bellen dat ze komen en of je maar even thuis wilt blijven. Vervolgens komen zij niet opdagen. Maar dit is niet de zogenaamde Franse slag. We hebben soortgelijke ervaringen met Nederlandse pakjes en instanties. Omdat er een geldbedrag uit Nederland gaat komen, vraag ik de Belastingdienst op 14 januari om een vrijstelling van de loonbelasting. Ik eindig met de vraag contact met mij op te nemen als er iets ontbreekt. Per omgaande komt er een reactie dat het antwoord 8 weken op zich laat wachten. Na 3 maanden bel ik maar eens en krijg dan meneer Lapzwans zelf aan de lijn. Ja, er ontbrak een polis, dus hij kon er niks mee. Ik schiet zó uit de slof dat hij belooft meteen actie te ondernemen als ik die polis heb. Maar die laat ook op zich wachten. Om ons eigen geld te krijgen, moeten we links en rechts 1001 bewijsstukken aanleveren. Verbazingwekkend, een Bulgaar krijgt zomaar een zorgtoeslag, zonder enig bewijsmateriaal. Wij doen telkens meteen wat er gevraagd wordt, maar er gebeurt niks. Totdat ik ook hier hoog van de toren blaas. Dan kan het ineens binnen een dag….

Maar goed, zo lang je 2 stappen voorwaarts gaat en 1 achteruit, komt alles uiteindelijk voor elkaar.

onze Charley…

PS: We lopen momenteel naast onze schoenen van trots, want we hebben 4 sterren gekregen voor onze gîte !

Read Full Post »