Op de pijnbank

We hebben hier een prachtige zomer. De temperatuur is zoals het hoort in de maanden juli en augustus, tussen de 25 en 30 graden, met af en toe een kleine afwijking. Gemiddeld eenmaal per week regent het even. Niet zo’n hoosbui, waarbij het water rechtstreeks de Drôme inspoelt, maar zo’n zachte regen, echt geweldig voor de tuin.

Het is of de duvel ermee speelt: als wij bij een bepaald stel vrienden eten, stortregent het altijd. Deze keer hadden we afgesproken voor de zondagavond, maar door omstandigheden moesten wij dat doorschuiven naar de donderdag. Resultaat: regen op zondag- en donderdagavond. Dus water nodig voor de tuin? Spreek een etentje af met ons en het komt voor elkaar!

De maaltijd is er, zoals altijd, voortreffelijk. Als er een bloemkoolcouscous op tafel komt, waarschuwt de gastvrouw nog voor de pitten in de olijven. Op hetzelfde moment zegt mijn kies krak..Toevallig heeft Rien de volgende ochtend de jaarlijkse controle bij de tandarts, daardoor lukt het om mij in het drukke schema te passen. Heel vroeg, al om 7.30 uur, heb ik een afspraak. Ik lig er letterlijk op de pijnbank. Het is slechts een kleine reparatie, zegt de tandarts, daarom verdooft hij het niet. Dat kan wel zo zijn, maar het is knap gevoelig.

Thuisgekomen is er net tijd voor het ontbijt en dan moeten Rien en ik allebei naar de dermatoloog. Ik heb een minuscuul talgbultje op mijn ooglid, maar het voelt als een zandkorrel in het oog. Ik knipoog dus de hele dag naar iedereen. Voor de zekerheid doe ik even mooie lingerie aan, want ook al is het meer dan 10 jaar geleden, ik herinner me die eerste keer nog goed bij deze arts: voor je het weet sta je in je ondergoed, voor een lichamelijke inspectie. Toen had ik een beige onderbroekje aan met een witte bh en ik vond het vreselijk dat het geen setje was. Nu moest ik dus voor dat ooglid, maar ik ontkwam wederom niet aan het uitgebreide onderzoek. Dat is natuurlijk een goede zaak: hier in Frankrijk loop je veel vaker in de zon dan in Nederland en dus is de kans op huidkanker ook veel groter. Maar goed, de inspectie in keurig ondergoed heb ik overleefd. Toen het ooglid. Ik moest volgens de dermatoloog naar de oogarts, maar ze wilde het wel even proberen. Onverdoofd maakte ze 4 sneetjes in mijn ooglid en toen was het opgelost.

Daarna was Rien aan de beurt. Hij had een verdacht plekje op zijn voorhoofd en elders een groeiende moedervlek. Zijn hele lijf werd goedgekeurd en het verdachte plekje werd ter plekke verwijderd. En dat is dan weer zo typisch Frans: wij krijgen zelf de kweek mee naar huis, in een envelop, met de brief van de dermatoloog en moeten vervolgens zorgen voor verzending. Dat is al beter dan vroeger: toen ik die eerste keer zo’n plekje liet behandelen moest ik zelf zorgen voor een naald en draad voor de hechting.

Ik zie het weer helemaal zitten!

 

Daarna gingen we naar de opticien, eindelijk mijn multifocale bril regelen. De dame van de aanvullende verzekering raadde me aan om naar Opticien Krys te gaan, met die zaak hebben ze een contract. Wat dat inhield, snapte ik niet, maar dat zouden we wel ervaren.

Een alleraardigste jongeman ontving ons, praatte over mijn wensen en ging pas daarna mee naar de monturen. Omdat ik dat ding straks standaard op mijn neus zal hebben, moet de bril aan al mijn eisen voldoen: een licht montuur, sprekend, modern, niet te streng enzovoort. Gelukkig ben ik niet een eeuwige twijfelaar: ik kan 100 brillen op mijn neus zetten en ineens zeggen: dit is hem. En dan brengt niemand me meer op een ander idee. In dit land, met zo vaak zon, is het handig om meekleurende glazen te hebben. Omdat ik een zwart-wit montuur heb gekozen adviseerde de jongeman mij grijskleurende glazen. Daar had ik mooi niet aan gedacht. En ’s middags belde hij nog even op om te vertellen hoe hoog de vergoeding van de aanvullende verzekering zou zijn: ruim 40%. Dat regelt de opticien zelf, hoef ik niet voor te schieten. Een leuke meevaller, want de basisverzekering keert maar € 14,44 uit. Rien gaat meteen een nieuwe leesbril uitzoeken, met deze vergoedingen. Nee, dat is geen misbruik: vanaf 2002 wonen we hier, dit zijn de eerste brillen die we in Frankrijk declareren…

Mijn nieuwe spalk valt reuze mee, geen pijnbank dus

Riens wekelijkse pijnbank: de voornamen van onze gasten. Ik behandel de boekingen voor de gites, heb mailcontact met de gasten en weet daardoor vaak de voornamen van de mensen die komen. Ik schrijf ze voor Rien op een briefje, hij probeert ze in het geheugen op te slaan,maar dat lukt niet altijd. Hij is wat dat betreft ook erfelijk belast: zijn moeder somde altijd alle namen van de zoons en dochters op, de goeie zat er dan geheid wel tussen. Gelukkig is dit niet een groot probleem, hooguit de categorie lastig.

 

En het is een grappig verschil tussen ons: we komen in Die nogal eens mensen tegen die vroeger bij ons op de camping stonden (en nu bij de nieuwe eigenaar). Rien herkent de gezichten meteen, ik niet. Maar als ik even de tijd krijg weet ik beide voornamen te noemen en vaak het mailadres erbij. Samen komen we er dus wel.

En ook leuk in deze periode: er komt weer veel onverwacht (familie)bezoek aanwaaien. Beslist geen pijnbank, gewoon genieten…

 

Read Full Post »

Vreemd gaan

Sinds een paar weken ga ik vreemd. Nee, niet met een andere man of vrouw. Alhoewel ik soms mooie exemplaren tegenkom, is Rien nog steeds de meest volmaakte ( dat vindt ie zelf ook wel…) Sinds 2004 doe ik wekelijks de stadswandelingen, de eerste jaren voor de eigen gasten van onze camping. Later voor het Office de Tourisme in Die en nu als micro-entrepreneur. In Nederland noemen ze dat een zzp-er, een zelfstandige zonder personeel. Ik heb overigens wel -onbetaald- personeel, want Rien assisteert ontelbare keren met de inkomende Sms’jes en mails van mensen die zich opgeven.

Tot nu toe was de wandeling voor iedereen die zich opgaf, maar op de dinsdagen ben ik nu ook een soort escortgirl: dan ben ik alleen beschikbaar voor de gasten van een van de campings hier in Die. En dat is weer eens iets anders.

Op de maandagavond ben ik daar aanwezig bij de welkomstborrel. De eigenaar houdt eerst een praatje over van alles en nog wat: campingregels, interessante weetjes, de eigen activiteiten enzovoort. Terwijl hij de Clairette de Die aanbiedt met stukjes pizza, stelt hij zijn samenwerkingspartners voor. Ik ben daar eentje van. De eerste keer had ik een leuk praatje voorbereid, maar hoorde vlak van te voren dat het heel kort moest. Oeps, rode draad van het verhaal kwijt. De tweede keer leek ik wel dronken, kon gewoon niet op de woorden komen die met de Romeinse overblijfselen te maken hebben, zoals de thermen, amfitheater, aquaduct etc. En ik had niet eens alcohol gehad! Maar gelukkig kreeg ik toch nog klanten. De derde keer liep het gesmeerd.

De gebeurtenissen eromheen maakten deze voorstelling ook weer heel grappig. De eerste keer stond ik naast Franse sportievelingen die hun activiteiten aan de man brachten.  Ze spraken geen woord Engels en dat zorgde meteen voor Babylonische spraakverwarringen. Het eerste stel Nederlanders kon ik, door te tolken, goed assisteren. De tweede Nederlander wilde een tweedaagse bergtocht maken. Dat kon wel, maar dat was een tamelijk eenvoudige tocht. Of er niet een moeilijke was? Ja, maar die duurde maar 1 dag. Vervolgens ging de man met mij in discussie waarom dit niet anders kon. Ja, toedeloe, het is niet mijn programma. De volgende man maakte het nog bonter: terwijl ik daar mijn stadswandeling stond te verkopen stelde hij vragen over de dienstregelingen van bus en trein: of de reis naar Gap leuk was, en die naar Valence ook en wat de vertrektijden waren. Die dacht zeker dat ik van de VVV was. Maar natuurlijk heb ik hem wel netjes geantwoord.

De afgelopen week kwam er een oudere man heel sneaky achter me staan. Terwijl anderen netjes wachtten tot ze een glas Clairette  aangeboden kregen, pikte hij tot tweemaal toe snel een glaasje en gooide dat in 1 teug achterover. Ook bij de pizzahapjes stond hij vooraan. Na afloop van alle praatjes kwam hij naar me toe met een bijzondere vraag: hij had een probleem met een grondzeil en volgens de eigenaar van de camping moest hij een nieuwe halen bij de Hamm. Of ik wist waar dat was. Nee, nooit van gehoord. Ik vroeg het aan de eigenaar en die antwoordde: dat is de Gamm Vert. Bleek dat die man helemaal niet op zijn camping stond! Die ging dus even vreemd. Komt gewoon langs bij de welkomstborrel, drinkt en eet even lekker mee, stelt ook nog vragen en schaamt zich daar helemaal niet voor. En eigenaar D. bleef gewoon kalm. Uit eerdere ervaringen met hem, als collega, weet ik dat hij al zijn gasten van gezicht kent, ook al zijn het er honderden. Als hij in het seizoen eens sporadisch bij ons kwam wees hij ze zo aan: Dat is er een van mij. (Er waren namelijk wel eens wat uitwisselingen van kennissen die op verschillende campings stonden, vandaar.)

Ik maakte iets soortgelijks ook eens bij ons mee. Nog tijdens de broodservice was er al een jonge dame die mij allerlei toeristische informatie vroeg. Toen ze een arm vol folders mee graaide, kreeg ik argwaan. De gemiddelde gast pakt namelijk twee of drie folders en komt later nog eens terug. Op mijn vraag of ze bij ons op de camping stond, antwoordde ze: Nee, op de municipal, maar daar hebben ze geen informatiemateriaal. Ik had minder begrip dan collega D. en vroeg haar of ze dit gedrag zelf ook niet een beetje vreemd vond. Ze was heel snel vertrokken…

Rien wilde de afgelopen week eigenlijk ook wel eens vreemd gaan, maar hij durfde het niet te vragen…Mensen die naar Frankrijk op vakantie gaan, hebben meestal niet een aftandse auto bij zich. Die moet namelijk wel een hele reis aankunnen. Onze gasten van de gite hebben vaak mooie exemplaren bij zich. En die van onze vrienden mogen er ook zijn. Alle grote auto’s staan hier wel eens : cabrio’s, suffies, de grootste Audi die ik ook gezien heb enzovoort. Mijn kleine NEMO past daar zo in de kofferbak. Maar de gasten van de afgelopen week overtroffen alles. Er kwam een schitterende Corvette ons terrein op. Wat een geweldige auto, niet om zelf te hebben, maar om ernaar te kijken.

Het is onze gewoonte om ’s avonds even een blik op de parkeerplaats te werpen: is iedereen terug van de uitstapjes? Je weet het immers nooit in de bergen. Het is in onze campingperiode maar 1 x gebeurd dat een stel niet terugkwam. Die hadden na een bergwandeling ergens een hotelletje genomen. Daar hadden ze natuurlijk geen toestemming voor nodig, maar wij waren best ongerust. Dat opletten is deze keer niet nodig: de auto met 4 uitlaten naast elkaar hoor je duidelijk aankomen. Rien kijkt er verlekkerd naar, maar het is net als bij vrouwen: kijken mag wel, aankomen niet.

 

Read Full Post »