We hebben veel tijd en geld gestoken in het creëren van een gîte in een voormalige garage. Het is fijn als een deel van die investering weer terugkomt via de huur. Maar nog leuker is het dat die gasten zo aardig zijn. Dat voelt als een cadeautje, een prachtige toegift.
Onze tijdsplanning ziet er altijd goed uit, we houden rekening met tegenvallers: bouwvakkers die ziek kunnen worden, materialen die niet tijdig aankomen en barre weersomstandigheden. Maar dat we dit allemaal tegelijk op ons bordje zouden krijgen ( het natste voorjaar ooit, bijvoorbeeld), dat kwam niet in ons op. Dus het was knap stressen om toch alles op tijd klaar te hebben. Met de eerste reservering hield ik er rekening mee, dat het misschien niet zou lukken. Dus ik mailde die mensen wekelijks over de vorderingen en de tegenvallers. Zei ook dat ze met de aanbetaling maar even moesten wachten, zodat ze zelf op ieder gewenst moment nog iets anders konden zoeken. Maar niets schrok hen af.
Op zaterdag 11 mei arriveerden ze en die ochtend moest ik nog 4,5 meter gordijn met de hand omzomen. Maar het lukte. ’s Middags stond ik in de keuken, want alle gasten –op 1 stel na- aten meteen bij aankomst mee. En ook dat is nog een keer boffen, want ze waren allemaal gezellig. Je zult maar een hele avond aan tafel moeten zitten terwijl je elkaar niet aardig vindt….
Natuurlijk – of gelukkig maar- is niet iedereen gelijk. Het ene echtpaar houdt de vitrage potdicht, terwijl een ander stel de hele dag de dubbele deuren open heeft. De een laat zich meteen de eerste dag vrijwel roosteren aan de rand van het zwembad, de ander zet zijn stoel in de schaduw van een boom en komt er niet meer onder vandaan. Meneer A. vindt het voldoende als zijn teen in het zwembad is geweest, vriendin C spartelt er graag de hele dag in. Als ze tenminste niet wat anders doen: Ze hebben maar een week vakantie en dus draaien ze een dubbel programma, om maar niks te hoeven missen. Eerst een autotocht, dan zwemmen en daarna nog een wandeling. Maar ze zijn jong, energie genoeg dus..
D. en A. hebben allebei een drukke baan, die lezen veel en kijken naar DVD’s. Gelukkig hebben wij van alles een behoorlijke voorraad. Een ander stel maakt alleen ´s ochtends uitstapjes en de rest van de dag wordt er geluierd. Het mag allemaal, vakantie vieren is doen wat je zelf graag wilt doen.
Wat ook zo grappig is, een aantal van hen “verbouwt” meteen onze inrichting. De bank links en de stoelen rechts, bijvoorbeeld. Twee stellen zetten de tuinsets andersom. Ook goed. Als ze vertrekken staat alles weer in de oude opstelling, dus waar zou ik me druk over maken.
Boeiend ook is het om met gasten te praten over waar ze vandaan komen, welk beroep ze uitoefenen, waar ze gestudeerd hebben. Een vriend van ons heeft in Nederland een natuurcamping. Een van de gasten heeft met hem dezelfde studie gedaan, een ander kent zijn beste vriend. Hoe klein is de wereld…
Het aller-lolligste is het verhaal van een Fransman. We hebben altijd al veel reserveringen gehad van Nederlanders, omdat die gewoon eerder boeken en dan vissen anderen achter het net.
Als Rien het telefoontje van J. opneemt, vraagt iemand in perfect Frans of het appartement van 10 tot 17 augustus beschikbaar is. Ik versta Rien verkeerd, hoor alleen die 17e en knik ja. Het appartement is beschikbaar vanáf die dag, niet daarvoor. Als het reserveringsformulier even later binnenkomt, zie ik mijn vergissing. In zo goed mogelijk Frans bied ik mijn excuses aan en vraag of ze misschien nog met hun vakantie kunnen schuiven. En ja, dat doen ze. Het meest opmerkelijke is dat het antwoord in perfect Nederlands gesteld is. Het verhaal daarachter is nog aparter. De man is uitgezonden geweest naar Nederland en heeft daar 6 jaar les gegeven. Zijn vrouw spreekt het Nederlands iets minder snel, maar wel foutloos. In Nederland heeft zij Franse les gegeven en ze vertelt ons dat je bij het aanleren van een taal soortgelijke problemen tegenkomt. Wij zijn verhuisd, zeggen wij. De Fransen maken ervan: wij hebben verhuisd.
Zo hebben we met iedere gast een ander soort gesprek..
Volgens het woordenboek is een gast iemand die gehuisvest of gevoed wordt of iemand die bij een ander op bezoek gaat. In mijn ogen hoor je dan ook als zodanig te gedragen, maar daar wordt soms anders over gedacht. Niet voor niks zijn er ook uitdrukkingen als een vreemde, vervelende of een ongenode gast. Maar ook: Zo de waard is, vertrouwt hij zijn gasten. Iemand deugt, tot het tegendeel is bewezen.
Wij hebben wel een paar van die “deugnieten” gehad, op de camping. Heel weinig, maar altijd leuk voor een column. Zoals deze.
Op een dag belt er een jonge vader met de vraag of er nog een plek is voor 2 dagen. Het gaat al mis bij binnenkomst: meneer wil een plaats zonder elektriciteit. Dat kan. “Hoe moet het dan met mijn chocola”, vraagt hij. Rien biedt hem de keus: óf elektra nemen, óf de chocola opeten. Het eind van het liedje is wel dat de chocola in de koelkast van de receptie ligt… Vervolgens gaat hij naar zijn plek. Vierhonderd vierkante meter per plaats en toch gaat hij met zijn 2 tentjes midden op het rijpad staan, zodat niemand er meer in of uitkan. Daar moet je dan als campingbaas weer achteraan. In de huisregels staat dat een plek ’s ochtends om 12 uur vrij moet zijn, zodat de volgende gast kan komen. Wij houden dat altijd een beetje in de gaten, soms vergeten mensen dat gewoon. Als we om 11 uur nog geen enkele activiteit zien, gaat een vrijwilliger er maar eens naar toe. Stomverwonderd wordt er gekeken: “Moeten we eraf??? Nou ja, dan gaan we maar inpakken”. Om 12 uur gaat de receptie dicht, dan hebben wij tijd om wat te drinken met de vrijwilligers, om even te lunchen en dan binnen nog wat administratieve klusjes te doen. Maar we wachten en wachten, want die chocola ligt nog altijd in onze receptie. Om 1 uur komen ze naar boven en gaan náást de receptie lekker lunchen onder een boom. Rien roept nog een keer: “Kom je die chocola nog halen, het is wel onze pauze”. “ Ja zo meteen”, is het antwoord. Pas als er om half 2 in de openlucht ( dus vlak naast het sanitairblok) een luier verschoond gaat worden en nog steeds die chocola niet is opgehaald, is de maat vol. Ik heb Rien echt nog nooit zo boos gezien: “Als je nu niet binnen 5 minuten vertrekt, dan schóp ik je van het terrein af”. Ze gaan inderdaad daar weg, maar laten hun hele hebben en houden vervolgens nog tot laat in de avond op de parkeerplaats staan. En toch zijn dit geen slechte mensen, ze zijn alleen helemaal solo op de wereld.
- rare vogels, soms
Gelukkig zijn dat echt uitzonderingen. We hebben natuurlijk veel meer gezinnen gehad, gewone, normale en leuke mensen. En kinderen doen wel eens dingen die niet mogen, zoals belletje drukken als wij net onder de douche staan. Of die van die 2 grote families, met 6 en 9 kinderen, waar we geen moment last van hadden. Tot ze met de vloerwissers in het sanitairblok de plafondplaten omhoog drukten en alles schots en scheef kwam te liggen. Dat is jeugdige ondeugd en het betekent niet dat ze niet deugen. Dus ook die bleven gewoon welkom. Immers, een vrolijke gast is niemand tot last.
En van die vrolijke gasten hadden we er ook genoeg. Zoals K., met ringetjes in de oren, tatoeages overal en een bulderende schaterlach waardoor iedereen spontaan ging meedoen. Of de dames C & A: hoe meer wijn er in ging, hoe harder er gelachen werd…
Al met al hebben we ontzettend fijne herinneringen aan de gasten, van de camping en van onze gîte(s): we zien ze echt als een cadeautje in ons leven….
Vrij leven NA Frankrijk 