Al bijna 40 jaar heb ik mijn rijbewijs en eigenlijk ben ik nooit een brokkenpiloot geweest. Drie keer was ik betrokken bij een kleine aanrijding. De eerste keer zat een buurvrouw gigantisch te klungelen bij het verlaten van haar oprit. En ik, als “ervaren” chauffeur, dacht: Kom, laat ik even achteruit gaan, dat is gemakkelijker voor haar. Maar als je de achteruitkijkspiegel niet gebruikt, zie je niet dat er inmiddels iemand achter je heeft geparkeerd. Boem! De bouwvakkers die daar werkten, vielen bijna van hun steiger van het lachen en ik schaamde me rot.
De tweede keer was het gevolg van een black-out. Tijdens het boodschappen doen kreeg ik migraine en daarom ging ik zo snel mogelijk naar huis. Ik zeilde zomaar een bocht uit, op een T-splitsing, en raakte een tegenligger. De schade was niet groot, maar het dorp had er knap last van: samen raakten we een transformatorhuisje en bij iedereen ging het licht uit….De laatste keer was hier in Die, toen een gevangenisboefje mij inhaalde, terwijl ik linksaf sloeg. Ik zag hem met hoge snelheid over de straat schuiven, tegen een stenen muur klappen en meteen stond hij weer op zijn benen…Godzijdank. En in al die jaren kreeg ik slechts 1 bekeuring voor te hard rijden. Maar misschien was dat wel een kwestie van geluk hebben.
Het rijden beheers ik dus redelijk, maar de techniek van de auto en ik, dat is een minder goede combinatie. Ik had dat rijbewijs nog maar pas, toen ik voor een verkeerslicht moest wachten. Het regende en er kwam allemaal stoom van de motorkap af. Hups, auto aan de kant, want misschien stond ie wel in de fik. Niks hoor, koude regen op een warme motorkap geeft dat resultaat.…
Nog in Hardenberg maakte ik me onsterfelijk bij de garage, omdat ik een verdacht geluid hoorde. Bleek het de antenne te zijn, die na een wasbeurt niet overeind gezet was en daarom wat tikte. Of hier in Die: overal zoeken naar de winterbanden die de hele zomer onder de auto zaten. Die banden en wielen, dat is toch al een zwak punt van mij. Wel honderden keren heb ik naast de auto gestaan omdat ik dacht dat er iets mis was. Hobbelige weg? Maar dat kan toch ook een lekke band zijn? Of zouden de wielen niet goed vast zitten?… En nooit was er iets aan de hand. Daarom is wat er pas gebeurde, zo verbazingwekkend.
Op zondag haal ik voor het ontbijt croissantjes en donkerbruin brood. Ik rijd beheerst weg, wacht tot onze poort open gaat, daarna wacht ik tot ie weer gesloten is. En op 2 wielen de bocht door, om zo snel mogelijk op de plaats van bestemming aan te komen, die tijd ligt al ver achter me. Na een paar honderd meter kom ik bij de rotonde en daar denk ik: Gek, het lijkt of mijn banden glad zijn. Maar dat kan toch niet? Er zitten net winterbanden onder, de garage zou dat niet doen. Of komt het misschien van de regen?? Al rijdend pieker ik daarover. Achter mij seint een auto, maar ik denk dat die een bekende heeft gezien, dat het dus niet voor mij is. Gek, hij blijft steeds maar seinen. Toch maar even aan de kant, kijken wat er is.De man stapt ook uit en wijst me op mijn platte voorband. Oeps…
Mijn telefoon heb ik niet bij me. Niet dat het wat uitmaakt, dat ding zit vaak leeggelopen in mijn tas. Gelukkig leent de man me zijn “model koelkast”. Ik vraag hem netjes of ik de kosten van dat telefoontje mag betalen, maar dat wil hij niet. Even later komt Rien eraan. Inmiddels heb ik bedacht dat hij in de stromende regen echt die band niet gaat verwisselen: hij heeft een zware bronchitis. Dus ik parkeer mijn auto bij de Cave Jaillance en vraag daar of de auto er mag blijven staan tot maandag. Heel vriendelijk: “Natuurlijk, mevrouw”. De volgende dag lever ik de sleutel in bij de garage en voor € 20,- wordt de auto opgehaald en de band geplakt.
Ondertussen doe ik boodschappen bij de supermarkt. Daar kennen ze me allemaal, omdat ik er in de afgelopen jaren voor de table d’hôte karren vol heb gekocht. In rustiger tijden maken we praatjes, over de vakantie, naar Nederland gaan, breien en andere hobby’s. Nu kom ik binnen en meteen stelt de hoofdcaissière me een vraag die ik niet helemaal goed versta. Ik antwoord dat ik vitamientjes kom halen – en wijs de mandarijnen aan- voor mijn echtgenoot die ziek is. Ze vraagt het nog een keer: “Is het probleem met je auto opgelost? “ Ik begrijp volstrekt niet hoe zij dat nou kan weten. Ze helpt me uit de droom: “Ik zat gisteren in de auto die je liet stoppen”. Dus vertel ik haar dat de auto door de garage gehaald is, omdat Rien te ziek is om de band zelf te verwisselen. “Had dat even gezegd, dan hadden wij dat voor je gedaan.” Daar klapt je mond toch van open, van zoveel vriendelijkheid? Geweldig, zulke mensen.
Zulke dingen hebben we wel vaker meegemaakt. We waren eens op vakantie in Schotland en zochten de weg naar een camping. Een Schot hield ons staande, vroeg wat we zochten en reed vervolgens wel 10 km voor ons uit, om ons naar de betreffende camping te brengen. Inmiddels was het stikdonker. Voor we het in de gaten hadden, deed iemand de lichten van zijn auto aan, zodat we onze tent konden opzetten. We waren “flabbergasted” over zoveel hulpvaardigheid.
Geweldige mensen genoeg, maar dat zeggen we niet over de belastingambtenaren hier. Ze nemen ons fors te grazen. De hypotheek op onze boerderij hebben wij helemaal privé afgelost, dus nooit een cent aftrek bij de Nederlandse of Franse overheid. Je zou daarom denken dat dit privé is en blijft. Maar omdat we er een bedrijf hebben gevestigd, moeten we na de verkoop een forse Plus-Value betalen, belasting over de meerwaarde. Dat voelt als heel oneerlijk, maar we hebben geen keus. Die meerwaarde ( dus ook het spaargeld uit Nederland, dat wij in de camping investeerden) stoppen we in de verbouwing van het nieuwe huis: na 6 jaar leegstand is er heel wat achterstallig onderhoud. De belastingdienst pakt ons opnieuw: Nu is ons huis meer waard geworden en dus verdubbelen ze de onroerendgoedbelasting. Omdat we een bouwvergunning hebben aangevraagd moeten we formulieren invullen in verband met die onroerendgoedbelasting. En dan volgt er alweer een vervelende verrassing: vanwege het zwembad komt er nog eens een forse aanslag bovenop. Nu wachten we nog op die van de gîte…. En dat is helemaal zuur: de inkomsten uit de verhuur worden sowieso al met 30% belast. Niemand om ons heen betaalt zoveel, tijd dus om een expert in te schakelen. Belasting betalen is prima, maar het moet wel een beetje eerlijk blijven…. Maar is het niet een bekend Nederlands gezegde: Klagers hebben geen nood, pochers geen brood? Zondag had ik in ieder geval nog brood. Maar het zal nog wel even duren voordat ik die ambtenaren hier geweldige mensen ga noemen….
Gisteravond schreef ik deze column, vanochtend kwam deze Dagelijkse Gedachte binnen: Je mag nooit de wil verliezen om iemand te helpen, ook al is die persoon niet in staat om die hulp te zien, te herkennen of terug te geven. Chico Xavier
Vrij leven NA Frankrijk 