Het moet in 2002 zijn begonnen, de nachtmerries over een dubbele boeking. Stel je voor, je hebt een campingplek gereserveerd, net meer dan 1000 km gereden en de eigenaar ontvangt je met de woorden: “Sorry, u staat niet op mijn lijst van reserveringen.”
Een fout is zo gemaakt. Bijvoorbeeld als een reservering wel binnenkomt, maar je verwerkt het niet. Of je zet hem wel op het planbord, maar vergeet deze op te slaan. Een tijdlang konden reserveringen in de receptie worden ingeboekt en tegelijk op het kantoor. Voordat het problemen opleverde, blokkeerden we die mogelijkheid: reserveringen en wijzigingen overdag in de receptie, na 6 uur alleen op kantoor. Overal vonden we wel weer oplossingen voor, vooral door dubbele lijsten te maken van boekingen, aanbetalingen enzovoort. En dan nog durfde ik er niet op te vertrouwen: regelmatig legde ik de papieren reserveringen naast het planbord en de lijst met aanbetalingen. Dat is geen 100% garantie en dus bezorgde het mij vaak nachtmerries.
Met de gîtes was ik nog veel nerveuzer. Kun je op een camping altijd nog wel een plekje vinden, in een gîte zet je niet twee onbekende families bij elkaar. En waar vind je tijdens het seizoen een vrij appartement dat ook nog een beetje gelijkwaardig is? Dus bij die boekingen ben ik een neuroot in het kwadraat. Nu we geen camping meer hebben, is het leven een stuk simpeler geworden. En toch gaat er iets fout met een reservering voor een gîte.
Vaste gasten van het eerste uur – en dus al lang veel meer dan een “gewone” gast- komen op bezoek in ons huisje in Nederland. Ze willen de gîte huren in juni en ik kijk meteen op het planbord wat er vrij is en noteer ook hun keus. Een paar weken geleden moest ik van mezelf alles weer eens controleren en ineens miste ik hun boeking: geen reservering, niet een kladje van mezelf en geen boeking bij gites.nl. Meteen stuurde ik een mail en toen bleek dat zij een al verhuurde week hadden genoteerd. O lieve hemel, wat nu?
Terwijl ik “zeker” wist dat het om een andere week ging, kwam de twijfel, de spijt dat ik het niet meteen had genoteerd, geen reserveringsformulier had gevraagd enzovoort. Het bleef maar in mijn hoofd rondspoken. Rien is gemakkelijker in dat soort zaken. Die zegt dat 80 % van de problemen zich vanzelf oplost. Hij slaapt er dus niet minder om. En hij heeft alweer gelijk. We krijgen een mailtje en een telefoontje: ze hebben allerlei afspraken verzet en komen nu wat eerder. Ik kan de mensen wel zoenen. Ga ik ook doen trouwens.
En het is grappig om te ervaren hoe zéér het me heeft dwars gezeten. Ik droom daarna van dit echtpaar. We wonen nog in de boerderij en omdat ons toilet bezet is, ga ik stiekem even bij hen naar binnen. Ik zit net op de pot als hun dochter me betrapt. Dan komt de rest van de familie binnen. En Pa buldert naar mij: “En wat heb je nog meer gedaan in ons appartement, van de ham gesnoept soms?”
Het is absoluut idioot, want nooit, echt nooit gaan Rien en ik een verhuurd appartement in, omdat het dan even niet van ons is. Tenzij Rien – op verzoek- een televisie moet inregelen of een lamp moet vervangen. En dit droom ik dus.
Hoogtevrees bezorgt me ook regelmatig nachtmerries. Als kind durfde ik al niet van de lage duikplank. Alle rampenscenario’s ken ik. Voor het eerst sinds lange tijd maken Rien en ik nu weer eens een stevige wandeling, tijdens onze vakantie. Het is een schitterend pad langs de kust en ik geniet echt van de mooie uitzichten, maar o…wat kun je diep vallen!
Anderhalf jaar geleden liepen we hier ook, toen vrijwel alleen. Nu is het een drukte van belang. Bij het eindpunt van de wandeling merk ik op dat de bus terug zo komt. Laagvliegend leggen we daarom de laatste 500 meter af.Wij zijn wel op tijd, maar de bus komt een half uur later. Dat vinden we nou weer typisch Frans, maar met die gedachte zitten we helemaal fout. Het is een “subsidiebus” van het departement: een rit kost € 1,- p.p., ook al rijd je 50 km. mee. Rien legt dus bij binnenkomst € 2,- neer en dat wil de vriendelijke chauffeuse niet aannemen. Ze vraagt of we van de Mess komen.Daar begrijpen we niets van, we verstaan het ook niet goed. We leggen uit dat we de wandeling daar hebben gemaakt en nu naar het stadje terugwillen. Ze mag ons niet meenemen, want haar bus is afgehuurd. Maar ze is coulant en zet ons zelfs voor de deur af. Pas later op de middag ontdekken wij dat het Hemelvaart is en dan geldt er een andere dienstregeling.
De dag erna gaan we weer met deze bus, nu met een andere chauffeur. Wat een coureur, het lijkt Max Verstappen wel! Hij scheurt echt over de bochtige weg. Maar we bereiken gelukkig heelhuids de grote stad.
We hebben niks te klagen over het winkelaanbod in Die, maar Perpignan is wel even een maatje groter. Dus lopen Rien en ik bijna kwijlend door Lafayette, een enorm warenhuis met vooral luxe goederen. Ik krijg van mijn ega een modieus rugtasje, te gebruiken bij berg- en stadswandelingen. Rien loopt tegen mooie zomerschoenen aan, van Tommy Hilfinger. Na de lunch gaan we met de Petit Train, om de stad beter te leren kennen. Het is verbazingwekkend dat zo’n grote plaats niet een uitgezette stadswandeling heeft. Waar vind je dan wat het bezoeken waard is? Maar goed, in drie kwartier zien we alle mooie plekjes. Daarna gaan we terug en alweer is de busreis een hele belevenis. De stoere chauffeuse heeft voor iedereen een vriendelijk woord, toetert luidruchtig naar vrienden en rijdt als een bezetene. Met de lange bus kan ze in de bochten niet op haar eigen rijstrook blijven. Geen probleem, laat de tegenligger het maar uitzoeken…En als de deur niet meer automatisch opengaat weet ze precies waar die een schop moet hebben. Ook nu komen we er zonder kleerscheuren vanaf, maar ik heb er weer nachtmerries van, zie ons met bus en al onderaan de rotsen liggen.
En het houdt niet op met mijn fantasieën. Midden in een nacht schrik ik wakker van stromend water, ben bang dat de bovenburen de kraan niet dicht hebben gedraaid en dat het nu door het plafond mijn slaapkamer binnenkomt. Het duurt even voor de werkelijkheid tot me doordringt: het stortregent. We zijn voor de derde keer op vakantie in deze badplaats en nooit hadden we zulk wisselend weer. Die eerste zondag lopen we even op de pier langs het strand. Het stormt dan zo hard, dat we elkaar moeten vasthouden, om niet de zee in te waaien. Er zijn windstoten van 140 km per uur. Het is de Tramontana die er waait. Dat is een droge, koude en sterke wind, die vanuit het noordwesten waait in de regio waar wij verblijven. Inwoners zeggen dat deze wind 3, 6 of 9 dagen duurt. Wij maken het maar 2 dagen mee.
Vanuit ons appartementje konden we de vorige keren de hele dag kijken naar mensen die op het strand van de kleine baai actief waren. Nu beuken metershoge golven tegen de rotsen. Twee dagen later maken we in een zomerbroek de bovengenoemde wandeling. En weer even later waait de Marin, een sterke wind vanuit het Oosten. Nu zijn de golven nog een paar meter hoger. Het schijnt uniek te zijn voor deze tijd van het jaar.
En nog iets lachwekkends. Ons appartementje heeft geen Wifi, dus regelt Rien een verbinding per telefoon. Helaas gaat dat na drie dagen mis en zijn we aangewezen op Internetcafe’s. Terwijl Rien met de laptop en I-pads bezig is, valt mijn oog op de menukaart met heel spannende drankjes. Je kunt er een Orgasme krijgen voor € 3,-, dus ik vraag aan Rien of hij dat wil. Die kijkt of hij het in Keulen hoort donderen. Wij kenden deze bekende cocktail op basis van Tequila, Baileys en mintlikeur- niet. We houden het toch maar bij een glas rosé…
Modieus rugtasje uit 1984 ? Daarmee is de modecyclus bepaald op 32 jaar 😉.
Op het terras waaide het gelukkig niet. Misschien houdt Petit Train een uitgezette stadswandeling wel tegen.
En hoe lekker is het niet, weer thuis te zijn.
Een leuk verhaal met herkenbaar paniekgevoel. Maar wat is het heerlijk als je echt wakker bent.
HermJan