Iedereen maakt het in zijn leven mee, een gebeurtenis waardoor het lijkt alsof je wereld op zijn grondvesten trilt. Je partner of kind krijgt een levensbedreigende ziekte, je wordt ingeruild voor een jonger exemplaar, vrienden blijken het tegenovergestelde te zijn en soms wordt je vertrouwen volledig beschaamd. Rien en ik zijn gelukkig en gezond. En dat inruilen…als je elkaar 40 jaar kent is het bijna antiek en automatisch waardevol.
Een totale omslag kan ook het gevolg zijn van een verandering van werk- en woonomgeving. En dat hebben we al vaak meegemaakt. Ik moest nog een half jaar studeren toen mijn eerste sollicitatiebrief werd verstuurd. Ik dacht daar wat ervaring mee op te doen – zou wel een paar keer afgewezen worden- , maar het was meteen raak. We gingen toen naar een heel andere wereld, van een studentenmilieu naar een achterstandsgebied. Met een nieuw huis hadden we geluk: op de avond dat we voor het eerst informeerden, verviel er een optie en werden wij de jonge bezitters van een gesubsidieerd koophuis. Achteraf volkomen idioot: als 22-jarige kostverdiener ontving ik minder dan een echtpaar met een bijstandsuitkering. De helft van mijn salaris ging meteen naar de bank en van de rest konden we krap aan rondkomen. Gelukkig kreeg ik een verhuiskostenvergoeding, zodat we vloerbedekking en een paar gordijnen konden kopen. Onze zitbank bestond uit 2 deuren, met matrassen erop, we hadden jute aan de muur, maar het deerde ons allemaal niet.
Vanwege een andere baan was het handiger om in Hardenberg te gaan wonen. Het subsidiehuis verkochten we vlak voordat de woningmarkt instortte. Tijdelijk zaten we in een tot zomerhuisje verbouwd kippenhok, totdat het casco van ons volgende huis klaar was. Ik had mijn fulltime baan ingeruild voor een kleine deeltijdbaan, om een carrièreswitch te kunnen maken. Toen kwam de oliecrisis en verdubbelden de energieprijzen. Geld voor een lampje aan het plafond in het nieuwe huis was er nauwelijks…Maar het kon onze pret niet drukken.
We droomden jaren van een boerderij en vonden die uiteindelijk. Daar woonden we 2 jaar, toen ik werd gevraagd om me kandidaat te stellen voor de Tweede Kamer. Dat durfde ik niet, maar men stelde me gerust: “De kans dat je op een verkiesbare plaats komt is nihil”. Het tegendeel was waar. En als je op die eerste vraag ja hebt gezegd, is er geen weg meer terug. Een paar weken had ik nachtmerries over wat me te wachten stond. Toen drong het tot me door: Als je in het diepe wordt gegooid, moet je zwemmen, want anders verzuip je.
Dinsdagsochtends om half acht zette Rien me op de trein naar Den Haag, donderdagavond om half een kwam ik weer thuis. De andere dagen waren voor werkbezoeken, vergaderingen in het land, het lezen van stukken en het schrijven van speeches of reacties op wetteksten. Alleen de zondagavond echt vrij. Hoe boeiend zo’n baan ook is, je privéleven ligt volkomen aan duigen. Bovendien: de sfeer daar paste niet bij mij.
In die periode had ik een appartementje in Den Haag. Dat kun je met goud behangen, maar het is gewoon niet “’thuis”. Dan ga je dingen missen waar je in het gewone leven niet eens over nadenkt. Bijvoorbeeld: je kijkt naar het journaal en je bent hogelijk verbaast over iets. Normaal zou je dat meteen ventileren bij je partner, maar in dit geval kun je het tegen de muur zeggen: er is immers niemand. Dus toen ik werd benoemd als lid van de Emancipatieraad, was het snel bekeken: met de trein op en neer, ook al kostte dat per dag 5,5 uur…Niet gek dat ik voor de volgende job een bestemming dichter bij huis zocht, slechts 2 uur reizen per dag. Hier had ik voor het eerst van mijn leven een baan waar ik mijn pensioen wilde halen. Maar ja, ook Rien heeft wat te willen in onze relatie.
Zijn droom, een camping beginnen in Frankrijk, was echter mijn nachtmerrie. Alles wat je dierbaar is, achterlaten en alweer in het diepe springen…Ook nu was er geen keus: wie A zegt, moet ook B zeggen. Je kunt maar één ding doen en dat is het beste ervan maken. Maar een aardverschuiving is het wel.
Toch heb ik me met volle overgave gestort op het nieuwe avontuur. Gelukkig zie ik overal een uitdaging in. Toiletten schoonmaken mag dan niet mijn hobby zijn, als iedereen langs komt voor een praatje wordt het toch een heel gezellig klusje. En, al zeg ik het zelf, ik ben toch heel erg vooruitgegaan als kokkin: van macaroni naar een 3-gangenmenu is een hele stap. Ook deze winter heb ik alweer nieuwe gerechten voor de table d’hôte op onze vrienden uitgeprobeerd. Met succes, ze leven nog. Maar de volgende aardverschuiving dient zich aan. Domaine du Mûrier is verkocht….
We zaten hier nog maar 2 jaar, het bedrijf stond nog in de kinderschoenen, toen we voor het eerst – en niet voor het laatst- de vraag kregen of we de camping wilden verkopen. Vaak waren dat fantasten, mensen die denken dat je in Frankrijk nog voor een appel en een ei iets kunt kopen. Echt serieus namen we dat niet. Bovendien zijn de financieringsregels hier altijd al veel strenger geweest dan in Nederland: maximaal 50% hypotheek, dus 50% eigen geld meebrengen ( tenzij je ervaring hebt in de branche, dan kan men tot 75% hypotheek gaan).
We hebben hierdoor al veel voorbeelden om ons heen gezien, waarbij een voorgenomen koop op het laatst niet doorging: er was nog iets te verhapstukken met een ex, men leverde verkeerde cijfers in, twee broers wilden toch maar niet samenwerken, ruzie om een extra stukje grond enzovoort. Van collega’s weet ik dat ze 3 x bij de notaris waren, de laatste keer was hun hele inboedel al verhuisd en toch werd de koop geannuleerd. Op basis van die ervaring dachten wij aan de toekomst: als we het nu eens aanbieden bij een makelaar, misschien dat er over 2 of 3 jaar dan een serieuze koper voorbij komt. De ingeschakelde makelaar was een jonge vent met een vlotte babbel. Dit paradijsje verkoop ik binnen een half jaar, zei hij. Grootspraak, dacht ik.
Maar warempel, 17 dagen later stond hij op de stoep met de eerste gegadigde. Een week erna hadden we een mooi bod en 3 dagen later nog eens 3 kijkers. Die laatste 3 werden door ons meteen afgekeurd: 2 van hen zagen al een park vol chalets aan de horizon en het derde stel, Parijzenaars, vonden het wel stil, zo op het platteland. De eerste kijker daarentegen stal meteen ons hart: die zag dat wij een goede formule hebben en dat je die niet moet veranderen.
Met ons verstand weten we dat we hier goed aan doen, dat we met een gerust hart ons bedrijf aan hem kunnen overdragen. In verband met het tekenen van de aktes heeft hij een week bij ons gelogeerd. Iedere dag hebben we minstens 3 uur overleg gehad over de werkzaamheden, over hoe wij het doen. Nog steeds hebben we geen seconde twijfel aan hem. Niet aan hem….
Maar o, wat is dit weer een aardverschuiving! Gelukkig hoef ik niet in 1 keer afscheid te nemen van onze gasten: ik blijf nog koken. De Portugese meisjes blijven hier werken, een aantal van de vrijwilligers komt terug. En wij? Wij blijven in de buurt, willen niet weg uit dit prachtige gebied, met die aardige bewoners. Dus in dat opzicht valt de aardverschuiving nog een beetje mee.
En voor alle mensen die zich afvragen of deze column nu stopt: nee hoor, er blijft voldoende om over te schrijven.
Het is over en uit. Wij hebben niets meer om naar uit te kijken. Omdat “wij” van de zomer waarschijnlijk niet meer bestaat, en onze mooiste vakanties nu definitief verleden tijd zijn.
Rest mij een kleine honderd foto’s van een machtig mooie herinnering aan onze laatste campingvakanties van mijn lief en ik.
Bedankt voor die herinnering………
Ik hoop dat mooie herinneringen een steun zijn in de komende tijd! Ik denk aan jullie.
Prachtig verhaal! Ga zo door.
Via deze reactie willen wij, Elly en Bert, ook Marijke heel veel sterkte wensen.
Fijn dat je nog zo veel mooie herinneringen over hebt.
Weer een leuk verhaal,vooral het begin van jullie huwelijk.Dat lijkt wat op dat van ons met allemaal 2de hands spullen en inwonen bij een oude dame.Ook wij zijn vaak verhuist en volgende week gaan we voor de laatste keer verhuizen naar een seniorenappartement en hopen daar nog een paar mooie jaren te hebben. En dat wens ik jullie ook toe,mooie jaren in het mooie Die,groetjes Ina
Beste Jacqueline,
Geweldig verhaal. Nog leuker is te lezen dat je doorgaat met schrijven.
liebe kalte winter gruesse an dich jasmin damaro
Mooi verhaal en zoals je al schrijft zal het een dubbel gevoel geven als je straks in maart de deur achter je dicht doet van jullie mooie huis.
Op naar een heel ander leven en dat zal best vreemd zijn.
We blijven je verhalen volgen en zien elkaar van de zomer bij de heerlijke maaltijden,die je nog lekker blijft verzorgen!!!
Hoi Jacqueline en Rien,
Jammer voor ons dat jullie deze stap hebben genomen maar ik kan me het voorstellen, We zullen nog zeker jullie camping met een bezoek vereren, maar ja jullie geest zal dan niet meer over de camping suizen, we zullen het ervaren.
En sterkte om dit afscheid in goede banen te leiden.
groet Koos Sluiter en Rie Tiggelaar.
Wij waren dit jaar voor het eerst op jullie camping. Vonden het net een warm
bad. Gaan bijna nooit naar een camping terug, maar dit jaar zeiden wij tegen
elkaar, “hier komen we nog wel eens terug”, en dan zien we jullie toch
nog wel eens tijdens de gezellige maaltijden op jullie heerlijke terras.
Hopelijk toch tot ziens.
Frans en Els van Berkel uit Tilburg. verblijf september 2011.